Verzameling meuk der Chang wederom.
 

Scrollt en vermaakt u met de onderstaande ministukjes die toch allemaal nét geen eigen thread waard zijn. ;) De volgorde is bepaald aan de hand van van wanneer ik het geschreven heb. :)

---

Neem mijn hand

Neem mijn hand, neem me mee zodra ik voorbij loop. Weet wat ik wil, weet wanneer ik niets wil. Wanneer ik me weer in dat zwarte gat wil terugtrekken. Dwing me er niet in te vallen, hoezeer ik ook vecht en erin wil. Het is niet goed, dat weet ook ik wanneer de lente weer daar is. Ik wil niet weg, maar als ik even niets wil, wil ik ook echt niets en trekt het me aan. Ik vlucht dan, voor alles.

Vang me op, zodra ik vlucht, want dan kan ik niet meer voor mezelf zorgen. Zorg dat er iets is dat me tegenhoudt. Liefde werkt doorgaans erg goed…

---

Sail away

Wolken verhullen wat ik wil zeggen, gevoelens vallen niet de drukken, noch uit te drukken. Niets tussen mij en mijn schrijven, en toch alles. Slaap, overmand door deemoed. Vrijheid, overmand door drang. Let me sail away. Laat me kusten van werkelijkheid verlaten, laat me alles niet meer voelen, en alles weer voelen, maar dan intenser, zonder drang. My life is brilliant, my love is pure. Een engel, zal ik haar ooit weerzien?

---

Stilte in een donkere zaal

Stilte in een donkere zaal. Vele ogen glimmen afwachtend. Dan zet een gitaar in, gevolgd door een ander. Snelle riedels volgen elkaar op, ondersteund door felle akkoorden. De piano vloeit samen in het spel, de drum neemt de leiding over. Je zit in het publiek, luistert als ieder ander, geboeid, welhaast geketend aan het spel. Mijn vingers wervelen over de snaren en aanlokken zoveel mensen als ze nooit fysiek hadden gekund. Mijn gedachtes wervelen mee met mijn vingers, langs snaren die zich overal in de zaal bevinden. De piano lijkt me te overstemmen, maar ik ga eroverheen. De microfoon lonkt en de laatste partij moet invallen. Iedereen luistert en deint mee, jij ook. Tot ik je naam noem. De zang valt in en het spel maakt zijn verhaal. Deze maal is vluchten niet mogelijk.

---

NErgEns

Ergens,
hopend voor een teken,
kijk ik nergens,
als door toeval bezweken.

Verloren in donker lijd ik aan kwalen gelijk ieder mens heeft, maar niemand anderen toedenkt. Kom, ik wil niet dat je weggaat, ga op in mijn liefde en laat me toe in de jouwe. Denk aan mij zoals ik jou denk, vorm, als zand door mijn vingers zie wegglijden. Maak onmacht tot geluk en droefenis tot verleden, oh hoe diep is de vrees der mens geworteld. Vrees, melancholie, ongenoegen. Gevoelens van misplaatstheid in een zelfgevormde wereld.

Fantastisch - op de titel na.

Verder zou er ik - wanneer ik me weer in dat zwarte... enz. van maken.

Mooi gedan - goed verwoord het spel tussen luisteraar en muzikant, tevens een mooie metafoor voor de achterliggende gedachte.

- Deze keer of ditmaal?

Anders liet je me even schrikken van rare hoofdletters- maar ze zijn functioneel zie ik later, hetgeen een glimlach teweeg brengt.

Wat een stukje, wat prachtig. Hoe melancholisch; hoe Goethe. Hoe je de stijl haalt waar ik zo diepelijk van houd, naar verlang omdat de andere stijlen maar kopiën en crap zijn.

Hulde!

(maak maar een verentooi van de complimenten, ze zijn verdiend)

De titel was een uitprobreersel, in mijn Word heet 'ie gewoon 'Neem mijn hand'. Beter zeker?

Prima.

Dank. :) Er lag ook een mooi, inspirerend gevoel van wrok achter toen ik het schreef. ;)

Goeie. Ik denk dat ik inderdaad een contaminatiefout heb gemaakt hier. Waarschijnlijk in een poging om niet te gewone woordencombinaties te maken.

:D:D :bloos:

De hoofdletters waren een opwelling toen ik een titel wilde bedenken, aan het einde. :) De functie lijkt me nét genoeg om het zo te laten, de oplettende lezer - zoals jij - merkt het vast wel op.

Btw, wat vond je van het meest impulsieve en minst gecontroleerd geschreven stukje, Sail Away? Edit: ah, ik weet het. :)

Ik vind het een beetje standaard teenage-angst-werk. Misschien goed voor jezelf, maar voor iemand die niet weet waar je het over hebt zit er mijns inziens weinig boeiends in. Die met die muziek is wel aardig, alleen vrij voorspelbaar door bovenstaande stukjes.

Edit: Neem mijn hand: Mooi, mooi hoe de klank van stil verlangen en hoop (of een lichte wanhoop zo nu en dan?) door het stuk verweefd is. Ik herken het wel uit sommige buien van donkere nachten dus misschien dat het daarom zo aanspreekt. Of omdat het zo goed te lezen is.

Sail away: Doet me denken aan een nummer van Enya. Maar dat is natuurlijk alleen de titel. 't Jammere eraan vind ik het zinnetje uit een ander liedje (James Blunt), maar omdat ik zijn muziek wel best waardeer, is het nog niet zo veel minder. Ik vraag me plots af waarom je niet langere stukjes schrijft, maar 't werd natuurlijk al vermeld dat het korte stukjes waren.

Laatste twee verhalen heb ik eigenlijk niets nieuws aan toe te voegen dan wat al gezegd is.

Ik vind het verhaal wat over muziek geschreven is erg mooi - ik ken de stilte die soms kan vallen als iemand begint met muziek. Een hele mooie stilte.

Dank je. :)

Je commentaar op 'Neem mijn hand' is wel erg raak; de (lichte) wanhoop en de nachten, het zit er inderdaad in. :)

Over dat andere: ik luisterde inderdaad Enya en Blunt, ze hielpen me te schrijven wat ik voelde en hoorde. ;)