Moeder
 

Ik zit met een probleem, nu al weer een jaar lang ofzo, maar sommige momenten weet ik echt niet meer wat ik moet doen.

Mijn moeder is echt een rotmens. En omdat ik geheel toevallig zestien jaar oud ben, wil zij niet accepteren dat onze totaal verstoorde band niet uit mijn puberale gedrag voortkomt maar haar persoonlijkheid, zij het in combinatie met de mijne.

Ze gunt me niks, om te beginnen. Ik zit sindskort bij een theatergroep en kan hier heel enthousiast uren over praten. De enige reactie die ik van haar kant krijg is hoe ik dit wil gaan doen met mijn tijd, of en wanneer ik declaraties van mijn reiskosten terug krijg en dat school op de eerste plaats komt en ik het anders maar moet laten vervallen. Ze heeft nog niet 1 keer tegen me gezegd dat het een geweldige kans is, want dat is het.

Daarnaast is ze compleet gefixeerd op school. 'Ja, ik ehb er geen moeite mee dat je bent blijven zitten.' Maar ondertussen pusht ze me om meer m'n best te doen en ze blijft maar steken onder water maken.

Tot slot zeurt ze al, 5 jaar inmiddels, over mijn gewicht. Ze is zelf eeen fanatiek dieetfanaat en kan het niet laten minstens drie keer per dag een opmerking te maken over mijn gewicht en uiterlijk. Een sneer is waarschijnlijk een betere benaming.

Het frustrerende is dat ze tegen andere mensen wel vrolijk en 'trots' doet over wat ik doe oa met theater, maar naar mij totaal niet.

Misschien zijn deze punten ook onder te brengen onder het feit dat ze mij opvoedt/regels oplegt, die precies het zelfde zijn dan mijn broer en zus en 'de maatschappij'. Maar ik ben een totaal ander mens en moet totaal anders behandeld worden, maar ze wil het niet inzien en blijft de normale regeltjes door mijn strot duwen.

Ik kan pas over, op zn snelst twee jaar het huis uit.

Het is moeilijk uit te leggen en als ik mezelf nu terug lees komt het misschien redelijk soft over, maar ik worstel er heel erg mee en kom er telkens weer op terug, hoe erg ik me ook voorneem me er niet veel van aan te trekken. Ik heb een vriendin wel eens gevraagd een objectief oordeel te vellen en zij was het met mij eens dat mijn moeder totaal misplaatst gemene opmerkingen maakt en dat haar hele gedrag naar mij toe niet vindt kunnen.

Ik weet niet goed wat ik er tegen kan doen, praten is geen optie omdat ze deze opvattingenv an mij toeschrijft aan mijn puberteit. De keren dat ik ehb geprobeerd met haar te praten wuift ze het weg of wordt ze boos omdat ze zichzelf al zo loyaal vindt.

Iemand die het herkent of tips heeft?

Misschien vind je moeder het heel moeilijk om complimentjes te geven. Ze is dus wel trots op je, want ze zegt het wel tegen andere mensen, maar niet tegen jou.
Mijn vader is ook erg gefixeerd op school en geeft ook nooit complimentjes, maar heeft het er net als jouw moeder wel met anderen over. Ik weet dat dat komt doordat hij heel slecht zijn gevoelens kan uiten. Ik ben er inmiddels aan gewend en als hij tegen iemand anders verteld wat ik bereikt heb, vat ik dat maar op als een compliment aan mij.

Mja, klinkt me inderdaad vrij bekend in de oren. En voor zover ik het inderdaad herken van 101 situaties in mijn nabije omgeving, waren dat gewone tienerprobleempjes en wel degelijk puberteitsopwellingen. Gebrek aan begrip en inlevingsvermogen langs twee kanten, opgroeien en (voor de moeder) meegroeien op een ander ritme, andere prioriteiten stellen en van die dingen.

Dat iedereen uniek is, is een waarheid als een koe. Maar dat je familie en de rest van de maatschappij zich dan maar aan jou moet aanpassen gaat vijf stappen te ver.

Ik vind dat je het nogal zwartwit stelt en wel heel gemakkelijk tot de conclusie "rotmens" komt. Ik ken je niet persoonlijk, en je zal vast een lief mens zijn, maar dit klinkt meer als puberale aanstellerij.

(y)

Trouwens, je bent al eens blijven zitten.Dan vind ik het wel doodnormaal dat je moeder school op de eerste plaats acht.
Ik veronderstel dat zij je schoolkosten betaalt?
Je diploma halen is belangrijk. No matter what je later ook wil doen.

Mss moet je gewoon eens vaker zeggen dat je heel van haar houdt maar dat haar bezorgdheid (want ik heb het idee dat dat het gewoon is) je een gevoel van beklemming geeft,. Vooral moeders hebben de neiging hunn kinderen 'dood te knuffelen'uit liefde meestal. Ik heb namelijk het idee dat je moeder juist veel om jouw geeft.

BTW: vriendinnen geven geen objectief oordeel en zijn in jouw geval zelf nog niet volwassen. Nuanceren is voor nagenoeg elke puber lastig.

en:

Zorg dat je moeder iig kan klagen over je school. Dit is voor veel jongeren een heikel punt. Nu besef je nog niet hoeveel tijd en energie je weggooit als je je studie niet afmaakt.

Ik heb min of meer hetzelfde meegemaakt. Mijn ouders zijn ook niet zo goed in hun gevoelens uiten en complimentjes geven. Da's inderdaad niet zo fijn, maar ik ben er ook aan gewend geraakt ondertussen.. Ze zijn nu eenmaal zo. Toen ik een echte puber was deed ik daar wel moeilijker over, ik zag enkel het negatieve aan hen, en niet dat ik ook wel serieus vervelend kon doen :) Wat je zegt over dat jij enthousiast vertelt over iets en dat zij amper of op een foute manier daarop reageren, herken ik heel erg. Dit is bij mijn ouders nog steeds het geval. Maar ik heb ondertussen wel een idee hoe dat komt, zij zijn op een nog veel slechtere manier opgevoed door hun ouders.

Voor een deel ligt het dus aan hen, maar ook aan jou. Probeer te accepteren hoe ze zijn en vraag jezelf eens af op welke manier jouw moeder opgevoed is en wat voor karakter je grootouders hebben op dat vlak.

Volgens mij heeft je moeder gewoon het gevoel alsof alles op een normale manier moet verlopen en vind ze het niet fijn als jij haar nerveus maakt over jouw toekomst. Zij voelt zich als ouder verantwoordelijk voor jouw resultaten in het leven. Dit is niet fout of goed maar gewoon een soms irritante manier van denken die veel ouders hebben met mensen op onze leeftijd, omdat deze periode bepalend is voor onze algemene 'succesvolheid' in het leven.

Ouders halen een deel van hun eigenwaarde uit de geslaagdheid van hun kinderen, zij zien hun kinderen als een soort werkstuk die door de wereld een beoordeling krijgt. Vooral met moeders is dit het geval omdat die nog steeds vaak niet werken en zodoende zo ongeveer 90% van hun eigenwaarde uit hun kinderen halen.

Als je al eens bent blijven zitten vind ik het wel logisch dat je moeder school heel belangrijk vindt. Volgens mij is ze bang dat theater te veel van je tijd zal opslorpen en durft ze er niet echt enthousiast aan doen omdat ze zelf haar vragen erover heeft. Misschien denkt ze dat je theater op de eerste plaats stelt, of dat je het niet belangrijk vindt om na je 18e verder te studeren en een 'echt' diploma te halen. En als zij er ook enthousiast over doet, wordt je nog meer gemotiveerd om al je aandacht aan je theatergroep te besteden.

Wat je voeding betreft...je zegt dat ze een dieetfanaat is, maar kan het niet zijn dat ze gewoon wil dat je gezonder eet? Dat ze belangrijk vindt dat je voldoende groenten en fruit eet, en je meer kiest voor een gezonde maaltijd?

Aan een band moeten zowel jij als je moeder werken. Je kunt haar zeggen dat je het maar rottig vindt dat ze tegen anderen wel zegt hoe trots ze op je is, maar nooit tegen jou. En dat theater voor jou belangrijk is, het zal misschien helpen als je moeder weet wat je precies daarmee wil aanvangen en wat je schoolplannen zijn. Je kan ook aanhalen dat het je stoort dat ze telkens steken onder water geeft qua gewicht, en wat wil ze hier eigenlijk mee? Wil ze specifiek dat je op dieet gaat of wil ze dat je anders eet?

Ik heb ongeveer hetzelfde met mijn moeder.
Zelf weet ik ook niet wat ik eraan kan doen.
Als praten echt niet helpt.
Denk ik niet dat je nog wat kan doen.
Behalve met haar erover praten.
Of met iemand anders (iets op school misschien)
Aangezien je er toch wel last van hebt.

Succes

Dat kan ook gewoon mooi weer houden zijn. Ik ken zat mensen die schijnheilig doen tegen de buitenwereld over dat ze zo trots zijn en dergelijke, en ondertussen hun kind heel anders behandelen.
Wat heeft ze er nou aan dat die moeder misschien wél trots op haar is en haar wél complimentjes geeft, maar dan tegen andere mensen? Helemaal niets. Aan dat schijnheilige gedrag heb je geen flikker.

Overigens weet ik niet zeker of het schijnheilig gedrag is :). Verder vel ik geen oordeel.

Ben ik het absoluut mee oneens. Ik vind het belangrijk dat je je hart volgt, en ja als het even kan zou ik zeker proberen je studie daar in te betrekken omdat het je altijd een buffer geeft. Zolang het kan, verdeel inderdaad je tijd. Maar als je de keuze krijgt of moet maken, kies dan alsjeblieft niet voor school omdat je zonodig "een diploma moet halen". Niet dat ik het je afraad, helemaal niet! Combineer vooral zo goed als dat gaat. Maar als het niet gaat..écht niet gaat, kies dan alsjeblieft voor je dromen en je passie.

Maar zo denk ik erover :)

Dit waren ook mijn eerste gedachten. Verder vind ik dat je inderdaad nogal puberaal overkomt. Probeer er toch met haar over te praten en luister dan ook naar elkaar... of schrijf haar een brief ofzo. En dan niet meteen de verdediging of de aanval gebruiken maar gewoon netjes zeggen wat je dwars zit en vragen waarom ze de dingen doet die ze doet.

Ik ben niet zo wars en naief dat ik het belang van school niet inzie, en uiteraard ga ik mijn diploma halen. Ik vind het alleen moeilijk er me veel mee bezig te houden.

Nuttige dingen lees ik allemaal hier, brengt me soms op wat andere gedachten.

Over het praten kan ik heel simpel zeggen dat ik het echt heb geprobeerd. En niet in de aanval, maar puur door te zeggen dat het mij dwarszit hoe zij op mij reageert. Ze heeft dit, zoals ik al eerder heb gezegd, weggewuifd en ging er niet op in. Of ze doet het af als een puberale aanval.

Ik moet haar persoonlijkheid waarschijnlijk leren accepteren, er mee omgaan of iets in die richting.

Het komt niet voort uit je puberteit zeg je, wat ik al een grap op zich vind. Waarom verdoemt iedereen de puberteit zo? Het is niet iets negatiefs.

Je maakt je op voor een meer zelfstandig leven; je vormt geheel onafhankelijk van je ouders meningen en standpunten; je verdient misschien zelf wel je geld en je raakt geschoold op punten waar je ouders niets meer van af weten. Je wordt zelfstandig.

Je hebt zestien jaar onder de vleugels van jouw moeder gezeten, ze heeft je waarschijnlijk goed en liefdevol opgevoed, anders was je niet meer in leven of je was in ieder geval niet in staat te posten op een forum.

Leer te accepteren dat het voor jouw ouders ook niet gemakkelijk is om jou los te laten, te zien dat je zelf keuzes gaat maken zonder hun mening daarin te vragen. En neem zeker geen slachtofferrol aan op een forum; koop liever een keer een bos bloemen voor je moeder en geef haar eens een kus op haar voorhoofd, met de boodschap dat je blij bent met zo'n moeder.

wanneer je moeder je kleineert naar anderen toe lijkt me pas reden om te zeggen dat ze een 'rotmens' is. jij bent bezig een andere persoonlijkheid te ontwikkelen dan die van je moeder, dat kan voor beiden een moeilijke periode zijn. geen reden om te denken dat je band met je moeder volkomen verpest is. jij mag dan moeten accepteren hoe zij is, maar zij zal jou ook zo moeten accepteren. daar is tijd voor nodig, geen slachtofferrol. bovendien is het dóódnormaal dat ouders zeuren over school, wees blij dat ze nog iets voor je toekomst geven. het feit dat ze opschept over je theatergroep tegen anderen zegt dus totaal iets anders dan dat ze je het niet zou gunnen. wat jij voor mens bent zul je in de toekomst nog wel zien, grote kans dat jullie na het vinden van dat evenwicht weer naar elkaar toegroeien.

[QUOTE]Mijn moeder is echt een rotmens. En omdat ik geheel toevallig zestien jaar oud ben, wil zij niet accepteren dat onze totaal verstoorde band niet uit mijn puberale gedrag voortkomt maar haar persoonlijkheid, zij het in combinatie met de mijne.

Ze gunt me niks, om te beginnen. Ik zit sindskort bij een theatergroep en kan hier heel enthousiast uren over praten. De enige reactie die ik van haar kant krijg is hoe ik dit wil gaan doen met mijn tijd, of en wanneer ik declaraties van mijn reiskosten terug krijg en dat school op de eerste plaats komt en ik het anders maar moet laten vervallen. Ze heeft nog niet 1 keer tegen me gezegd dat het een geweldige kans is, want dat is het.[QUOTE]

Ik wil het niet erger amken dan dat het al is.. maar dat wat ik van je heb geciteerd, (met name het eerste stukje) mag je niet zeggen. Je denkt nu misschien: wie denkt ze wel niet dat ze is.
Nou, ik zal je vertellen wie ik ben.
Ik heb ook tijden lang zo gedacht over mijn moeder. Nu heb ik spijt dat ik haar niet wat meer aandacht heb gegeven.
11 april is ze vermoord. totaal onverwachts. nu voel ik me zo schuldig. Als ik andere mensen hoo praten over dat ze hun moeder niet moeten, maakt dat mij alleen maar boos.
dus nogmaals,, zeg dat nooit meer..

Je kunt jouw mening niet opleggen aan een ander. Iedereen vindt een ander persoon wel eens een rotmens, dat kun je niet voorkomen. En natuurlijk heb je daar spijt van op het moment dat je er niets meer aan kunt veranderen, maar ik denk niet dat het goed is om gevoelens te onderdrukken en dingen niet uit te spreken omdat dat niet zou mogen. Daarmee creëer je weer heel andere problemen.

:bloos: :bloos:
Ja je ehbt gelijk.. Het spijt me..
Ik liet me geloof ik een beetje gaan..
sorry :bloos:

Ik begrijp je gedachten wel en het is, denk ik, ook een hele logische reactie, ik heb ze zelf ook gehad en nog steeds heb ik ze wel eens, maar ik merkte aan mezelf dat ik me niet beter ging voelen door bepaalde reacties krampachtig te voorkomen. Ik kan me daarom niet voorstellen dat het voor anderen wel goed zal werken. :)

Ik vind je anders ook wel een beetje als een puber klinken? Erg lief klinkt ze inderdaad niet, en ze zou best eens wat meer aandacht mogen tonen voor wat je doet en zegt. Maar ik vind hieruit niet blijken dat ze nou zulke onredelijke dingen van je vraagt.

En je zegt: Het idee dat je zo'n totaal ander mens bent en normale regels niet op jou van toepassing zijn, klinkt écht als een gefrustreerde puber, hoor. Natuurlijk kun jij je wel gedragen als een normaal lid van de maatschappij en van jullie gezin (vooropgesteld dat jullie een betrekkelijk normaal gezin hebben, maar daar ga ik even van uit). Behalve als je om welke lichamelijke of psychologische reden dan ook écht anders bent, kun je je best wat aanpassen. Dat mag je op je zestiende namelijk wel een keertje leren.

hmm... tja het zal allemaal best met de puberteit te maken hebben enzo, maar voor sommige mensen is het nou eenmaal zo.

Mijn vader bijvoorbeeld kan ook nooit eens trots zijn; ik heb mijn VWO met een nette 7.5 afgerond terwijl ik in de 1e nog HAVO advies kreeg, studeer nu University College, naja in elk geval mijn toekomst ziet er naar uit dat ik veel verder ga komen dan hij ooit de kans heeft gehad... Maar nog doe ik het in zijn ogen nooit goed genoeg...

Voorbeeldje, mijn 1e cijferlijst vorig jaar:
Twee keer B+ (7.6) een B (7) en een C+ (6.6), best goed dus...
Maar omdat erachterstond bij de B's good en bij de C pass moest ie gelijk weer erover gaan zeuren dat er een pass bij stond en dat het niet goed was enzo...

Volgende lijst:
Een A- (8), twee B+ en B-... Ik heb maar meteen gezegt dat ik geen commentaar wou als het niet positief kon zijn... en zelfs dan... "Ja het moeten allemaal A's zijn..." Whatever...

Niet teveel van aantrekken dus...

(y)

Over die opmerkingen over je gewicht 3x per dag snap ik wel dat je gefrustreerd bent, het zijn ook rotopmerkingen. Ik snap echt niet waarom sommige ouders zulke dingen tegen hun kinderen zeggen.

Daarnaast nogmaals het is heel belangrijk dat je je diploma haalt, vooral omdat je een keer bent blijven zitten.


Maar dit...hieruit blijkt weer wel dat je ook maar een puber bent. Waarom denk je dat je zo 'anders' bent dan de andere mensen? Waarom zouden normale regeltjes niet voor jou gelden? Ik ken jullie natuurljk niet, maar het lijkt erop dat je moeder erg ontactisch is en misschien niet met d'r gevoelens kan omgaan, maar om d'r nou meteen een rotmens te noemen?


Allemaal leuk en wel, maar wat als zij werkloos thuis zit?

wellicht een emotionele reactie, maar ik kan het even niet laten: wees blij dat jij je moeder nog hebt :)

Die uitspraak is zo passé. Het is niet zo dat ze een oorlogsmisdaad in dit topic opbiecht. :confused:

Maar toch heeft hij gelijk. (Enkele uitzonderlijke uitzonderingen daar gelaten).

Dat zou ook wel een jaloezie kunnen zijn. Het is niet voor alle ouders leuk dat hun kind ze voorbijstreeft. :)

Dan mag het subforum 'Eten & Drinken' ook wel opgeheven worden want heb je het al gehoord van die hongersnood in Afrika?

op zo'n manier heb ik mijn post natuurlijk nooit bedoeld. Ik denk ws. nu iets anders over dergelijke problemen met moeder, vandaar mijn reactie. Deze was denk ik niet helemaal gepast, dus doe dan alsjeblieft allemaal of hij er niet staat, en verder OT gaan?

verklaar je nader:)

Na die havo snap jij deze.

Gelukkig ben ik al een tijdje klaar met de havo, heb alleen mn profiel niet aangepast:). Ik vond je opmerking gewoon achterlijk:)

Edit: Ik moet natuurlijk wel even zeggen waarom ik je opmerking achterlijk vond, nou hier komt ie: Ik zeg alleen dat mensen inderdaad wel eens blij mogen zijn met het feit dat ze een moeder hebben, ik zeg niet dat dit topic dicht moet. Én dat stond wel in jouw vergelijking met die hongerige kinderen in Afrika.

Hey....

Je moeder is vast heel bezorgd. Ze zal het niet bewust doen. Meeste moeders zijn erg trots op wat enkele na natuurlijk.
Je kan haar niet veranderen accepteer haar gewoon en haar mening. Het is wel super irritant om er steeds tegen te moeten vechten. Maar goed, elk mens heeft zo zijn mening en om je er nu steeds weer tegen te verdedigen levert gewoon ontzettend veel stress op. Je zult toch voor jezelf uit moeten maken wat je gewoon het allerbelangrijkst vind en tot die tijd moet jezelf er echt voor afsluiten. Toon gewoon dat je, je cijfers gaat halen. Dan zal ze misschien wat loyaler worden.
En je kan natuurlijk één keer goed duidelijk maken aan haar wat je wil en hoe je het wil. Breng dit overtuigend, draag juiste argumenten aan. Ze kan je helemaal niets maken en zo wel gewoon hetgeen doen wat hierboven beschreven staat. Het is jouw leven en niet die van haar. Dat zal ze dus moeten accepteren.