zijn laatste blik op de A12
 

Met groot aanzien schreed hij voort
over pasgelegde kinderkopjes.
Hij stamelde tevergeefs, weemoedig:
Kille polder, laat uw verdriet mijn lijkschouwer zijn.

Mensen keken hem aan, zetten hem in het licht
dat toch écht spoedig zou verdwijnen.
Besloot zijn tocht voort te zetten over
de gladgestreken vlakte
waar witte strepen enige hoop brachten; de A12

Zijn tocht werd niet langer voortgezet.
Daar lag zijn hoop, zijn lot, zijn lichaam
vroegtijdig verlaten.

ik vind hem zelf niet gelukt, er klopt iets niet aan, mening graag

Hm, ik vind het wat archaïsch en omslachtig, vgl.

"Zijn tocht werd niet langer voortgezet." - Hij stopte.
"Met groot aanzien schreed hij voort." - Trots ging hij verder.

Als je dingen niet zo rechtstreeks wil benoemen kan je vaak beter spreken in beelden dan beschrijven hoe iets gebeurt. Als je het hebt over een tocht laat dan zien over wat voor tocht het gaat, en dan niet alleen dat stukje snelweg maar vertel bijvoorbeeld wat over de auto waarin hij rijdt, de muziek die hij luistert, waar hij aan denkt, enzovoorts. Het is zo leeg zo. Verder zeg je eerst in de tweede strofe dat hij besluit zijn tocht voort te zetten en meteen daarna in de derde strofe werd zijn tocht toch niet voortgezet, zonder opgaaf van reden. Dat is heel vervelend, want dan heb ik als lezer zoiets van 'wat heb ik nou in m'n pap?'

:')

maar ik ben het er wel mee eens. Het kan veel duidelijker en mooier tegelijk. Het is wel een leuk idee, dus het heeft wel potentie, maar er valt nog aan te werken.

wat heb k nou an me fiets hange?!

ik heb ook een gevoel dat er iets niet klopt. in de eerste alinea is hij iemand met groot aanzien, in de 2e kijken mensen hem aan en zetten hem in het licht, minachten hem dus eigenlijk. en eerst doet het gedicht aan als oud, hij schreidt, is weemoedig, allemaal ouderwets en multatuli-achtig. en daarna gaat het over de A12. ik denk dat dat verwarring veroorzaakt die niet echt ten gunste van het gedicht is.