Is normaal wel altijd zo vanzelfsprekend?
 

In http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1555768 werd door dallie de volgende vraag gesteld:

Hierop gaf Krummeltje het volgende antwoord:

Hoewel dallie in zijn daaropvolgende reactie aangaf dat het niet zijn bedoeling was om hierover een discussie op gang te brengen, omdat hij de vraagstelling nogal flauw vond, is de vraag "wat is normaal" toch essentieel. Wie bepaalt immers wat normaal is en wat niet en op grond waarvan wordt dat dan bepaald?
Veronderstel dat een van jullie deze vraag, zoals ik die zojuist stelde, van iemand zou krijgen, wat zou je daar dan op antwoorden?

Ik denk dat normaal is hoe de meeste mensen geacht worden te zijn, niet hoe ze daadwerkelijk zijn. Sommige dingen die abnormaal worden geacht, komen bijna vaker voor dan dat wat als normaal wordt gezien. Het woord zegt het al, het heeft ook met de norm te maken.

Wat is normaal, is een te brede vraag. Binnen verschillende culturen geeft dat een verschillend antwoord, binnen verschillende landen geeft dat een verschillend antwoord, binnen verschillende provincies geeft dat een verschillend antwoord, binnen verschillende steden geeft dat een verschillend antwoord en binnen verschillende bedrijven geeft dat wederom een verschillend antwoord.

Zo ook tussen verschillende diersoorten, zijn verschillende dingen normaal. Bij de mens is het normaal dat een kind jarenlang wordt opgevoed, terwijl bij andere dieren het normaal is dat een kind er van dag 1 helemaal alleen voor staat.
Binnen verschillende gebieden gelden verschillende normen. En blijkbaar heeft de natuur op veel van die gebieden bepaald wát normaal is. Een normaal iets is blijkbaar 'goed'.

Als iemand aan mij vraagt wát normaal is, vraag ik 'hoe bedoel je?'. Maar op die vraag kan je eigenlijk gewoon alles zeggen, aangezien je bijna álles als normaal kan beschouwen, zo lang je het maar niet op een te groot gebied normaal noemt.

Ik blijf het tof vinden hoe jij dingen altijd ongekleurd en neutraal weergeeft. Ik ben meer een geemotioneerd heethoofd :)

Is normaal synoniem aan gemiddeld? Zo ja, is het gemiddelde dan normaal? Of een bepaalde onder en bovengrens van afwijking van het gemiddelde is normaal?

Of als je het zo bekijkt: Het is normaal als je afwijkt van het gemiddelde, dus het gemiddelde is niet normaal.

Bedankt voor het compliment. :)

Je zou inderdaad, als je dat zou willen, de begrippen normaal en gemiddeld als synoniem kunnen beschouwen. In de praktijk kan dat voor sommigen inderdaad het geval zijn.

Ook dat zou een mogelijkheid kunnen zijn. Je opmerking over afwijkingen ten opzichte van het gemiddelde hangt overigens nauw samen met het oorspronkelijke begrip normaal. Het is namelijk afkomstig uit de (mathematische) statistiek en verwijst naar een verdeling die bekend staat als de normale verdeling, waarbij de uitkomsten van bepaalde waarnemingen symmetrisch verspreid zijn ten opzichte van het gemiddelde.

Ik haal hier even de definities aan die Encrypted vermeldde:
1 overeenkomstig de regel, gewoon
2 als norm dienend.

Laten we nu deze definities eens wat nader onder de loep nemen. Allereerst definitie nummer 1. Hier wordt het begrip normaal gedefinieerd als iets dat in overeenstemming is met bepaalde regels. Stel echter dat iemand die regels niet kent, hoe zou hij of zij dan kunnen ontdekken wat normaal is?
Definitie nummer 2 zou je als een variant op definitie nummer 1 op kunnen vatten, waarbij het begrip norm betrekking heeft op een verzameling vastgestelde regels.
Blijkbaar geldt dus dat datgene wat normaal is wordt bepaald op grond van bepaalde regels.
Ik ga nu terug naar het antwoord van Krummeltje: normaal is dat wat de meeste mensen zijn. Dat betekent dat de meeste mensen bekend zijn met de regels die bepalen wat normaal is, maar dat dat blijkbaar niet voor alle mensen geldt. Er zijn dus blijkbaar mensen die die regels niet kennen, en voor wie bepaalde dingen dus blijkbaar niet normaal zijn. Dat betekent dat het antwoord op de vraag in de topictitel voor hen "nee" is.
Veronderstel dat jouw denk- en belevingswereld zo verschillend is van die van anderen, dat je niet in staat bent om de regels te kennen die bepalen wat normaal is, hoe zou je dan kunnen ontdekken wat normaal is?

ik denk dat normaal niet meer is dan een groot gemiddelde van alles wat we om ons heen zien, aangevuld met wat conservativiteit hier en daar. Normaal is dus overal anders, al zullen ze geografisch gezien binnen een straal van 100 km niet snel verschillen.

Gaan we al wat verder, dan is het alweer normaal om siesta te houden. En nog wat verder, in Afrika, daar... vul zelf maar in.

Hetgeen normaal gevonden wordt, wordt bepaald door de directe omgeving. Denk ik.

Ik zou willen zeggen dat 'normaal' niet alleen 'dat wat de meeste mensen zijn' is, maar ook 'dat wat veel mensen zijn'. Zo zijn er in Nederland iets meer vrouwen dan mannen, toch is het heel normaal als je een man bent, er zijn meer niet-rokers dan rokers, maar rokers schijnen ook normaal te zijn, er zijn meer vmbo'ers dan havo'ers, maar havo'ers zijn toch ook niet abnormaal.
En dan is het inderdaad ook nog eens cultureel bepaald. Terwijl het bij de Suri-stam heel normaal is als een vrouw 'n bord in haar onderlip draagt, is dat in Nederland volstrekt abnormaal. Beetje stom voorbeeld misschien, maargoed.
Om erachter te komen wat normaal is, terwijl je zelf een andere belevingswereld hebt, zou je dus kunnen observeren wat mensen in je omgeving doen. Maar dat betekent niet dat je je daar op aan moet passen. Het is niet altijd nodig om te doen wat normaal is, het is niet altijd wenselijk om te doen wat normaal is en het is zelfs niet altijd mogelijk om te doen wat normaal is.

We kunnen dus stellen dat de regels, die bepalen wat normaal is, per cultuur kunnen verschillen. Afgezien van diverse cultuurverschillen kunnen we dus stellen dat de regels, die bepalen wat normaal is, op een bepaalde manier zijn vastgelegd. Nemen we nogmaals het antwoord "normaal is dat wat de meeste mensen zijn" van Krummeltje, dan zien we dat het voor de meeste mensen wel duidelijk is wat die regels zijn en hoe ze vastliggen, maar dat dat blijkbaar niet voor alle mensen het geval is. Een van de mogelijke oorzaken is dat sommige regels niet direct zichtbaar zijn, omdat ze voor de meeste mensen zo vanzelfsprekend zijn. Pas op het moment dat iemand zo'n regel overtreedt wordt deze zichtbaar. Als we zo'n regel een verborgen regel noemen kunnen we dus stellen dat een verborgen regel niet zichtbaar is zolang deze regel niet wordt overtreden. Het ligt dus voor de hand om aan te nemen dat iemand die zich niet van deze verborgen regels bewust is, meer risico loopt om zo'n regel te overtreden. Dit betekent dus dat verborgen regels niet voor iedereen zo vanzelfsprekend blijken te zijn.
Ik eindigde mijn vorige reply met de vraag hoe je zou kunnen ontdekken wat normaal is als jouw denk- en belevingswereld zo verschillend is van die van anderen, dat je niet in staat bent om de regels te kennen die bepalen wat normaal is. Combineren we dit met het verschijnsel van verborgen regels, dan luidt de vraag dus: hoe zou je de verborgen regels, die bepalen wat normaal is, kunnen kennen als jouw denk- en belevingswereld zo verschillend is van die van anderen?

Normaal is een geile fantasie van de politiekers en de bedrijven. Een bende voorspelbare eenheden die kunnen geleid worden, en die de dingen kopen die ze voorgeschoteld krijgen.

In het echt is de evolutie een combinatie van willekeur en onwillekeur. Selectie is een logisch process, maar de mutatie en de omgeving zijn choatisch. Mensen zijn een mengelinge van normaliteit, en omstandigheid. Vooral gedrag is een product van omstandigheid, aangezien de hersens wreed platisch zijn, en ge kunt maar vaag iets construeren dat de norm moet zijn. Der zijn te veel onzekerheden om de mens als individu, en als kuddedier, mathematisch te definiëren. Vandaar dat iedere maatschappie uiteindelijk probeert een norm op te leggen.

Even een kleine aanvulling op je boeiende post. Het kan ook zo zijn dat abnormale mensen de regels wel kénnen, maar niet toepassen. Misschien omdat ze dat niet kunnen (bijvoorbeeld iemand met Gilles de la Tourette), of omdat ze dat niet willen (bijvoorbeeld iemand die zich bewust heel apart kleedt of gedraagt, uit vrije wil). :)

Dat is inderdaad mogelijk, maar daar gaat het mij niet om. Het gaat mij om het feit dat mensen over het algemeen te zeer geneigd zijn om datgene wat men normaal vindt als vanzelfsprekend te beschouwen, zonder zich af te vragen of dit wel zo vanzelfsprekend is als het in eerste instantie misschien wel lijkt.
Het gaat mij met name om die gevallen waarin mensen de geldende regels wel toe zouden willen passen, maar dat niet kunnen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan mensen met een stoornis in het autistische spectrum, die een denk- en belevingswereld hebben die afwijkt van wat normale mensen gewend zijn. Mensen met een stoornis in het autistische spectrum, zoals ik (ik heb zelf het syndroom van Asperger), verschillen van wat Donna Williams omschrijft als NT-ers of neurotypische personen. Hiermee bedoelt ze personen zoals jullie, ofwel personen met een "normale" hersenfunctie. Donna Williams, een Australische vrouw, heeft net als ik het syndroom van Asperger. Voor haar, mij en vele anderen zijn de dingen in het dagelijks leven, die de meesten als normaal beschouwen, niet zo normaal als het voor een NT-er misschien wel lijkt. Vanuit het standpunt van iemand met een stoornis in het autistische spectrum zou de vraag "wat is normaal" beantwoord kunnen worden als: normaal is datgene wat beschreven wordt door middel van regels, die vanuit een neurotypische denk-en belevingswereld zijn vastgelegd. Voor "Aspies" als Donna Williams, ik, en voor andere mensen met een stoornis in het autistische spectrum, is datgene wat jullie normaal vinden niet altijd zo vanzelfsprekend als het voor jullie misschien wel lijkt.

Ik heb juist altijd geleerd dat normaal zijn de meest voorkomende afwijking is :confused:

Wat ik me dan afvraag is waarom je je aan die neurotypische denk- en belevingswereld vasthoudt als je ziet dat de meeste mensen een andere hebben?

Ik zeg niet dat 'onze' denkwereld beter is, maar omgang is makkelijker als de denkwereld meer op elkaar lijkt.

Waarschijnlijk is het gewoon niet zo simpel en valt een andere denkwereld niet te accepteren.

Nee, het is juist zo dat de meeste mensen een neurotypische (dus "normale" denk- en belevingswereld hebben.

Hiermee geef je precies aan waar mensen met een stoornis in het autistische spectrum tegen aanlopen. Doordat hun denk- en belevingswereld zo afwijkt van de neurotypische denk- en belevingswereld van "normale" mensen kunnen ze het gedrag van NT-ers soms niet begrijpen, en omgekeerd vinden NT-ers het ook moeilijk om mensen met een stoornis in het autistische spectrum te begrijpen, omdat deze mensen in bepaalde gevallen anders op een bepaalde situatie reageren dan de meeste "normale" mensen gewend zijn.

En dat is nu juist het euvel bij vele NT-ers: ze zijn zo gewend om dingen vanuit hun "normale" denk- en belevingswereld te interpreteren dat ze niet in staat of bereid zijn om te accepteren dat er naast hun vertrouwde denk- en belevingswereld nog een ander soort denk- en belevingswereld mogelijk zou zijn, met als gevolg dat mensen met een stoornis in het autistische spectrum zo vaak tegen onbegrip van anderen aanlopen.

Normaal. Ik neem mezelf als norm, want ik ken alleen mezelf en ik vind mezelf normaal. Alles wat daarvan afwijkt vind ik diversiteit.

@mathfreak:
Mensen leren voor een groot deel uit ervaring (en daarmee van hun directe omgeving), wat een bepaald verwachtingspatroon schept. Hoewel jij jezelf identificeert met mensen die Asperger hebben en NT'ers als een aparte groep ziet, is iedereen toch aan deze wetmatigheid gebonden.

Ieder mens probeert de wereld om zich heen begrijpelijk te maken. De wijze waarop is misschien anders, maar het bepaalt wel wat voor een ieder 'normaal' (= volgens verwachting) is.

Het aantal factoren wat daarbij van belang is, is uiteraard enorm.

Oftewel: normaal is zo subjectief als de pest en heeft alleen betekenis binnen een bepaalde groep. Wereldwijd gezien, is het 'normaal' dat we als mens willen eten, drinken en slapen. In dat opzicht ben jij net zo normaal als de rest van de wereld :o

En als je iets abnormaal vindt, heb je het nog niet vaak genoeg meegemaakt :)

Is water altijd nat?

En dat terwijl er vaak wel enige logica in jullie denkwereld zit. Mijn zusje is autistisch en ik merk best vaak dat als zij een 'abnormale' reactie op iets geeft en je even doorvraagt wat ze nou eigenlijk dacht en bedoelde, dan toch blijkt dat er wel een logica in zat. Alleen een heel ander soort logica dan wat wij verwachten of zouden toepassen.

Eerlijk gezegd denk ik ook de 'abnormale' reactie in de meeste gevallen niet het probleem is als we even doorgaan op autisme. In ieder geval bij mijn zusje en de andere autisten die ik tot nu toe ben tegen gekomen is vooral het probleem dat het erg moeilijk te achterhalen is waarom ze nou eigenlijk dingen doen/denken zoals ze die doen/denken. Als je zoiets op een directe manier aan haar zou vragen, zou ze haar schouders op halen "kweeniet". Je moet er geheel omheen. En omdat zij zich meestal niet realiseert dat haar reactie als abnormaal wordt gezien, zal ze ook niet zelf uitleg geven.


In een wat algemenere zin: Normaal is vrij breed. Als ik iemand vraag: hou je van wortels? Dan is het normaal als iemand "ja" zegt, en normaal als iemand "nee" zegt. Zo ook als ik vraag: Vind je het leuk om op vakantie te gaan? oid. Pas als mensen een geheel andere logica gaan volgen of van geheel andere standaarden uitgaan, wordt het gezien als abnormaal.
En ook abnormaal is erg breed. Een spanjaard die in Nederland een siesta houdt, is abnormaal. Toch wordt dit, lijkt me, wel geaccepteerd. Als mijn moeder een deur verft en zegt: "dit is geen gezicht!" en mijn zusje reageert met "nee, het is een deur", dan is dat abnormaal en nog min of meer geaccepteerd omdat het wel grappig is. (mensen denken meestal dat ze gewoon grappig probeert te zijn). Maar m'n 16 jarige zusje die nog steeds niet snapt hoe een telefoonboek werkt en het als je het uitlegt, nog niet begrijpt, dat is abnormaal en niet geaccepteerd door de gemiddelde medemens.

Nou ja, dat zijn mijn ervaringen en conclusies in ieder geval. Ik heb geen tijd meer om verder erop in te gaan. Later weer.

Ik denk dat als de meesten het over normaliteit hebben het wel degelijk over de statistische benadering (dus de normaalverdeling) gaat. Normaal komt dan dus eigenlijk overeen met de gemiddelde ... Het probleem is dat het zo veranderlijk is, maar er moet uiteindelijk een term voor bestaan zodat iedereen het wat over hetzelfde heeft hé. Wat moeilijker is, hoe maak je het onderscheid tussen normaal en abnormaal?

Afwijking van twee standaarddeviaties ;)

hah! Dan maar liever die die in het kritisch gebied valt :p

Normaal is wat de méeste mensen normaal vinden. De rest van de excentriekere meningen, mensen, dingen, vallen buiten het 'normaal'.

Fok normaal als je t mij vraagt. Normaal is middelmatig.

normaal is wat de meesta mensen zijn?

maar geen 2 mensen zijn gelijk of het zelfde dus die defenitie klopt eigenlijk niet.


normaal is volgens mij wat maatschappelijk geaccepteerd is zoals sportschoenen in plaats van rubbere sm laarzen of zo iets

ik had het over de begin post en de mening van kruimeltje ;)

en je excuus is geaccepteerd :bloos:

Haha dan kan ik m beter verwijderen, mayb ben ik wel een te erge wijsneus. :P

Maar ot..

Nouja geen 2 mensen zijn gelijk maar meerdere mensen kunnen wel meerdere overeenkomsten dragen toch. In mening en andere dingen.

yep en de grootste groep mensen die een zelfde mening heeft die mening word dan '' normaal '' gezien.

Het is inderdaad zo dat er altijd verschillen zijn tussen 2 mensen, hoe subtiel misschien ook, maar blijkbaar is er volgens Krummeltje toch een bepaalde overeenkomst tussen die 2 mensen, wat je met het begrip normaal zou kunnen aanduiden. Je zou dus kunnen stellen dat normaal gedrag een soort gedrag is dat door de meeste mensen wordt gevolgd, ondanks de verschillen tussen deze mensen.

En hiermee ben je weer terug bij de tweede definitie van Encrypted: normaal is datgene wat wordt bepaald op grond van bepaalde regels.

We kunnen dus stellen dat het begrip normaal afhankelijk is van de daarvoor gebruikte definitie van dat begrip binnen zo'n groep.

Natuurlijk is normaal relatief. Zoals elk woord in het hele van Dale. Het gaat gewoon om de meerderheid.

Dat is zo ongeveer wat ik bedoelde, ja. :)

Wat is normaal als iedereen uniek is?

Normaal is voor de massa het gedrag dat door de meeste mensen wordt vertoond, maar imo ben je normaal als je jezelf bent... Iedereen is anders en heeft een eigen karakter en je bent daardoor dus normaal als je jezelf bent en je niet (veel) anders gaat gedragen puur om erbij te horen

In het woord normaal zit “norm”. Normaal betekent volgens de norm en ab-normaal afwijkend van de norm. Norm zou je misschien kunnen omschrijven als een maatstaf geldend in een bepaalde cultuur, in een bepaalde tijdspanne, binnen een bepaalde groep over een bepaald thema of levensaspect.

Andere woorden voor normen zijn o.a. : idealen, verwachtingen, regels, voorschriften, wetten, decreten, doelstellingen, rechten, plichten,…

Maar wie bepaalt eigenlijk die normen?

Er zijn objectieve normen, die staan ergens zwart op wit, zijn vastgelegd, bvb. de verkeersregels, milieunormen, bouwvoorschriften, enz. Ze gelden in principe voor iedereen.

Dan zijn er ook subjectieve normen, die niet zwart op wit staan, maar worden doorgegeven van ouder op kind, leerkracht op leerling, kinderen aan elkaar, … Men heeft ergens het idee opgedaan dat iets zus of zo zou moeten zijn.

Vb. : “je moet de mode volgen”, “je moet een partner vinden”, “je moet kinderen krijgen”.

Er is geen enkele wet die je verplicht om te trouwen, kinderen te krijgen en de mode te volgen, er staat geen sanctie op. Toch is het zo dat mensen je scheef kunnen bekijken of roddelen over jou als je niet modieus bent, geen partner of kinderen hebt of wilt. Bij subjectieve normen speelt vooral de sociale controle/druk een rol, vanuit de veronderstelling: omdat iets zo is, is dat goed en moet dat zo blijven.

We zien dat normen kunnen veranderen in de loop der tijden. Zo is het ideaalbeeld van de vrouw nu anders dan die in de tijd van Rubens. Men kan zich de vraag stellen wie deze normen verandert en hoe?

Een belangrijk element bij normen is de groep of subcultuur waarin je je bevindt. Er zijn de gangbare algemene normen in een cultuur van een bepaald land, maar er zijn ook subculturen.

Een norm kan gelden binnen een bepaalde groep maar dan weer niet in een andere groep.

Zo kun je jeans en een slordig kapsel dragen als je speelt in een band die moderne muziek brengt. Dit kun je niet maken als je in een klassiek orkest speelt.

Als je je niet thuis voelt in deze maatschappij of cultuur of mainstream, zijn er altijd wel subculturen van mensen met eenzelfde interesse, gelijkgezinden, lotgenoten waar je je kan bij aansluiten.

Onbewust vergelijken mensen iemands gedrag altijd met een stelsel van gangbare normen die gelden voor een cultuur of subcultuur, ze gebruiken deze dus als referentiekader. Vertoont iemand een normaal gedrag, dan is er niets aan de hand. Vertoont iemand een abnormaal gedrag, dan vindt men dit vreemd, men verbaast zich, begrijpt het niet.

Dan zijn er blijkbaar twee mogelijkheden :

a) men tracht dit vreemde gedrag te begrijpen door er een verklaring voor te vinden, te weten te komen waarom iemand dat doet; dit kan leiden tot een verruiming.

b) Men verwerpt het gedrag, doet geen inspanning om iemand te begrijpen en laat blijken dat men het gedrag niet apprecieert of accepteert.

Sommige mensen maken nu de fout om iemands gedrag gelijk te stellen aan iemands totale persoonlijkheid. Als iemand een vreemd gedrag vertoont, vinden ze hem raar, een vreemde snuiter, een abnormaal iemand.

Ook de persoon wiens gedrag of persoonlijkheid niet begrepen wordt, voelt zich teleurgesteld, gekwetst, onbegrepen. Als dit veel voorkomt, kan dit iemands zelfbeeld en zelfvertrouwen ondermijnen.

Mensen die om een of andere reden een eigenschap hebben of gedragingen waar ze niets aan kunnen doen en die ze niet kunnen veranderen om zich aan te passen aan de gangbare norm, kunnen het erg moeilijk krijgen. Denken we bvb. aan een fysieke of mentale handicap, homoseksualiteit, …

Deze mensen hebben het moeilijk om geaccepteerd te worden en zich goed te voelen in de maatschappij. Dit kan leiden tot reacties gaande van depressie tot agressie naar anderen toe in de vorm van wrok, haat, vandalisme, geweld, protest, enz. maar ook agressie naar zichzelf toe in de vorm van zelfmoord, verminkingen, enz.

Een stelsel van normen biedt een kader van zekerheid, veiligheid. Als iemand afwijkt van de norm, dan voelt men zich onzeker t.o.v. die persoon, bedreigd en men gaat in de verdediging of in de aanval, een natuurlijke reactie.

Er zijn mensen die zich aanpassen aan de normen, ook al voelen ze zich er niet goed bij en bedriegen ze daarmee zichzelf.

Er zijn ook mensen die zich niet aanpassen aan een bepaalde norm(en), omdat ze dat niet kunnen of niet willen. Deze mensen zijn interessant, omdat ze een uitdaging betekenen voor hun omgeving, voor de maatschappij om de gangbare normen te verleggen en zo te komen tot een evolutie en meer tolerantie en begrip. Hier ligt een kans tot creativiteit.

Als het aantal mensen dat een afwijkend gedrag vertoont, groot genoeg is, dan komt er ook een kentering, omdat de mensen er stilaan mee vertrouwd geraken en het accepteren als een veel voorkomend verschijnsel.

Zo kon iemand die een bril moest dragen 40 jaar geleden, makkelijk getrakteerd worden op allerlei beledigingen zoals “brillekop”, enz. Nu zijn er zodanig veel mensen die een bril dragen, dat men ’s avonds wel doodmoe zou thuiskomen als men iedereen met een bril zou willen uitmaken die men in de loop van de dag tegenkomt.

Een minderheid die afwijkt van de norm of die het niet eens is met een bepaald idee of een bepaalde norm, kan door protestacties proberen iets aan deze norm te veranderen. Zo zijn we bvb. gekomen tot stemrecht voor vrouwen, tot het accepteren van euthanasie, tot het verwijderen van kernraketten. Het kan ook zonder protestacties. Zo groeit de interesse voor complementaire gezondheidszorg zoals homeopathie of osteopathie, die inmiddels zodanig verspreid en ingeburgerd zijn dat ze meer en meer geaccepteerd worden en niet meer weg te denken zijn. Dit is de kracht van de stille massa.

Belangrijk is de koppeling van normen aan waardering. Mensen hebben een grote behoefte aan waardering, sommigen zijn er zelfs verslaafd aan en zullen maar al te graag zich aanpassen aan een gevraagde norm om de erbij horende waardering te krijgen.

je kunt waardering krijgen als je goede schoolresultaten behaalt, slank bent, een mooie auto hebt, een hoog inkomen, enz. Ben of heb je dit niet, dan krijg je er ook geen waardering voor, en voelt je je je niet goed. Integendeel, je krijgt er waarschijnlijk zelfs afkeuring of minachting voor als je slechte punten haalt, dik bent, met een wrak rondrijdt of geen nagel hebt om aan je gat te krabben. In dat geval staan er allerlei instanties en deskundigen klaar omje te helpen om die gewaardeerde normen toch te bereiken of, als je dat met de beste wil van de wereld echt niet kunt, om je dan toch te helpen jezelf te accepteren, ook al beantwoordt je niet aan al die mooie idealen.

Een ander element is de instinctieve angst om uitgestoten of uitgesloten te worden, de angst om alleen of geïsoleerd te staan in het leven of m.a.w. de drang om erbij te horen. Men zal zich liever aanpassen aan een norm of verwachting dan een buitenstaander, zonderling, vreemde vogel te worden. Als men er bovendien waardering bovenop krijgt, waarom zou men dan niet zijn best doen om zich aan te passen en normaal te zijn en te blijven?

Het is ook een instinctieve reactie om zich onzeker, ongerust of zelfs bedreigd te voelen als je iemand ontmoet die zich vreemd gedraagt of er op een of andere manier vreemd uitziet. Instinctief reageert men met zich terug te trekken, in de verdediging te gaan, aan te vallen of zelfs iemand uit te stoten. Gelukkig zijn we als mens méér dan alleen maar instinct, zodat we ons hierboven kunnen verheffen en een andere reactie hebben zoals: nieuwsgierigheid, interesse, begripsvermogen, empathie, enz.

iedereen die zegt...wat is normaal??
is een hippie

De meeste mensen hebben gewoon een simulatie van de ander draaien in hun hoofd. De kennis die ze over iemand hebben wordt gevoed aan die simulatie. Je hebt dan inzicht in iemands gevoelens en beweegredens. Hoe die simulator werkt, en wat dus normaal wordt geacht, is grotendeels genetisch bepaald.

Eigenlijk leef je je dus niet in in een ander, maar laat je de ander haast letterlijk in je leven.

Als die simulatie anders werkt of minder goed werkt dan moet je het met intellect compenseren. Je kunt dan bepaalde regels opstellen, maar als je niet volledig weet waarom die regel van toepassing is, kun je die niet altijd goed toepassen en minder goed uitzonderingen op de regel zien.

Zo kunnen NT-ers zich ook niet goed inleven in autisten, omdat ze simuleren wat de meeste mensen simuleren en hun simulatie dus niet opgaat voor de autist.

Dus wat normaal is, is subjectief en grotendeels genetisch bepaald.

normaal

wat men van je verwacht en het valt niet op en bijna iedereen kan het

Normaal en modaal is het zelfde? Nuhh

Ik heb in mijn openingspost nergens gesuggereerd dat normaal en modaal synoniemen zijn, dus het is me niet duidelijk waarom jij veronderstelt dat ik dat wel deed.