Al 3 jaar..
 

Ik voel me al 3 jaar gewoonweg klote..
Maar dan met vlagen.. zoals.. dan gaat 't een tijd goed.. en dan gebeurd er iets en kebeng.. dan voel ik me weer een lange tijd (n)
En zo gebeurde dat 3 weken geleden weer..
Zomaar , ineens voelde ik me weer 'down'
Ik word hier gek van en weet ook niet wat ik moet doen nu..
Nja.. iemand tips?

Loop je ook continu rond met het bepaalde voorval in je hoofd? Want als dat 't geval is zou je aan iets anders moeten proberen te denken, afleiding zoeken...

Meestal geven dingen als muziek en sport je een boel afleiding...

Probeer er met mensen over te praten, zoek afleiding (maar ook weer niet teveel), begin een dagboek, bedenk je waarom je je down voelt (door iets dat er gebeurd, maar wat is dat iets? Is het iets 'groots' of iets 'kleins'? Probeer dingen, indien mogelijk, te realiseren, niet groter te maken dan ze zijn ('k zeg niet dat je dat doet) en ze van verschillende kanten te bekijken), ga sporten of gewoon lekker wandelen, ga uitwaaien op het strand, luister muziek en zing desnoods keihard mee als je daar de behoefte toe hebt, scheur een telefoonboek door midden, huil het eruit... Zo zijn er heel veel dingen te verzinnen die kunnen helpen tegen dat gevoel. Het is alleen een kwestie van uitzoeken wat van al die dingen bij jou helpt. Ik denk wel dat praten en/of schrijven bij iedereen op een bepaalde manier helpt. Maar das dus een kwestie van uitzoeken voor jezelf. Wanneer je het te lang vindt duren kun je ook de hulp van iemand anders (bv. ouders, docent, vertrouwenspersoon, huisarts, enz.) inschakelen.

Dat heb ik al gedaan, en ze steunen me ook echt.. heel lief van ze.. Nja.. 1 persoon die 'k alles over me heb vertelt heeft me nogal laten vallen.
Vandaar dat ik nu ook niet meer zo snel mensen durf te vertrouwen..

Onthoud dat die ene persoon niet de hele wereld vertegenwoordigd.. heel veel mensen zijn wel te vertrouwen!

Ik ben ook zo iemand die alles nogal zwaar opneemt en alles negatief bekijkt terwijl ik eigenlijk niet mag klagen aangezien ik alles heb op materieel vlak.
Maar het zit gewoon in mij, die momenten van lichte depressie en het soms niet meer zien zitten.
Ik hou een dagboek bij en soms helpt dat omdat ik me niet zeer vertrouwd voel bij mensen om me heen, alleen in m'n dagboek kan ik alles kwijt. Ik ken niemand aan wie ik dit alles zou kunnen of durven vertellen.
Maar ik probeer ermee om te gaan, zoals enkelen hierboven al vermeldden, doe iets wat je op andere ideeen brengt.
Ik ben op reis gegaan voor twee weken en ik heb aan andere dingen kunnen denken, het helpt! Ik ga me binnenkort inschrijven om te gaan paardrijden en ik ga ook zoeken naar een vakantiejob. Drie maanden vakantie is lang en ik verveel me vaak en uit verveling word ik depressief dus misschien helpt het ook voor jou om andere dingen te doen.
Dat je je depressief voelt, is niet jouw schuld, het zit in je als een beest waartegen je vecht maar hou dat beest niet bezig, negeer het gewoon...

hi notinginside,

Weetje, ik voel me precies zo als jij je voelt steeds, ik herken je verhaal heel erg. Met als verschil dat ik ik het wat langer heb dan 3 jaar (heeel wat langer). Echt met periodes, als er wat gebeurde wenste ik mezelf heeel ver van hier (if you know what I mean). De laatste tijd ging het helemaal fout met mij, kging amper meer naar school, omdat dat gewoon niet meer ging enzo. Maar kben uiteindleijk raar genoeg toch over. :)
De laatste tijd benk erg diep geweest, begonnen met snijden enz. Gelukkig gaat het nu weer beter. :)

Wees blij met de kleine dingen, gelukkig met de kleinste dingen, dan voel je je op sommige momenten de gelukkigste persoon op de wereld. :) (of zou dat ook komen doordat ik wat dingen wegstop. donno).

Good luck..