Monoloog
 

Ik ben erg benieuwd wat jullie hier van vinden. Ik probeer veel te oefenen met schrijven, maar afgezien van gedichten, komt er niet zoveel uit. Ik zou graag beter worden, dus als jullie kritiek, commentaar, verbeterpunten hebben zou ik die graag horen.
O! Ik blijf ook steken bij korte stukjes tekst, mini verhalen. Heeft iemand tips hoe ik het voor elkaar krijg een langer verhaal te schrijven? - Alvast bedankt. :)



Monoloog

Soms zit ik op de fiets naar huis. Eigenlijk zit ik dat wel vaker dan soms, maar het komt maar af en toe voor dat ik daar dan ook bewust over nadenk. Want zeg nou zelf: denk jij elke keer dat je terug rijdt van je werk: ‘Hé ik fiets terug naar huis.’? Ik meestal niet, want meestal zit mijn hoofd al vol met andere gedachten. Want wat aten we gister en eten we dus automatisch vandaag niet? Of een enkele keer probeer ik het alfabet achterstevoren op te noemen. Z, y, x, v, w nee, w, v – Het is me dan ook nog nooit gelukt zonder stukjes van de goede volgorde erbij te halen.
Tevens vraag ik mezelf af of ik tevreden was over vandaag. Meestal ben ik redelijk tevreden.

Maar laatst dacht ik er bewust over na. ‘Ik fiets terug.’ Omdat ik eigenlijk niets anders had om over na te denken leek het na een tijd alsof de gespreksstof op was. Hoewel ik alleen fietste, viel er een behoorlijk pijnlijke stilte. Dermate stil dat ik me begon te ergeren aan het feit dat mijn trappers kraakten bij elk rondje dat ze rond gingen. Bovendien dermate pijnlijk dat ik hardop in het niets over het weer begon te praten. ‘Mijn tengels vriezen er bijna af, gelukkig ben ik zo thuis.’ sprak ik.
Een joggende man, die trouwens meer pauze hield dan hij daadwerkelijk hard aan het lopen was, keek mij ietwat vervreemd aan. Want wist hij veel dat ik het niet tegen hem had, met zijn groen paarse regenpak. Ik kon het net zo goed tegen mijn fiets hebben.

Daar zat ik dan, mijn benen draaiden rondjes en het leek alsof mijn knieën elke keer dat naar boven kwamen kraakten, maar dat waren nog steeds mijn trappers. Ik vroeg me af of ik over vandaag tevreden was. Ik was redelijk tevreden maar ik vroeg me af.
Als je tegen je fiets praat, is dat dan een dialoog? Of is het gezien het feit dat mijn fiets nooit zal antwoorden met: ‘Als je het zo koud hebt, had dan voor één keer naar je moeder geluisterd en handschoenen aan gedaan!’ toch een monoloog? Het kraken en piepen van dat ding is immers niet als echt antwoord te zien.

Ik besloot dat ik het niet wist, maar vond het hardop praten redelijk acceptabel. Zolang ik niet tegen mezelf terug zou praten in ieder geval.
De man in het lelijke regenpak startte een sukkeldrafje, stak zijn hand op en zwaaide naar me. Hij droeg oranje handschoenen en leek meer dan redelijk tevreden.

Weet je, ik vind die pijnlijke stilte terwijl je alleen bent waarlijk een geweldig idee.

En dit zou best een onderdeel van iets groters kunnen zijn, maar nu is het niet meer dan een aardige sfeerimpressie. Dat is prima voor iets korts, maar slechts een helft van een scène in een langer verhaal.
Als ik jou was zou ik eens gaan nadenk over het karakter en de achtergrond van de hoofdpersoon in dit korte verhaal of een van je andere teksten.

En poe hee, er is wel weinig activiteit op Letteren tegenwoordig, zeg.

Weinig activiteit, inderdaad! Maar ik zal daar nog een klein beetje meer verandering in proberen te brengen.

Dit was eigenlijk best wel oké, zeker gezien je leeftijd, maar die ga ik verder buiten beschouwing laten om niet te discrimineren.
Je eerste alinea vond ik nogal saai. Het geheel klinkt nogal standaard, ik vond er niet echt een stijl in. Je gebruikt ook vaak meerdere keren dezelfde woorden in een alinea. De grondregel is dat je dit altijd ten alle koste moet vermijden. Er zijn uiteraard wel uitzonderingen; zo kan je bijvoorbeeld op een humoristische manier herhalingen erin brengen. In dit geval was dat echter niet jouw bedoeling veronderstel ik, dus: vermijden die handel.

Je tweede alinea vond ik leuk geschreven, weinig op aan te merken. Dat van een pijnlijke stilte tijdens het alleen zijn is inderdaad goed gevonden, had je wel wat meer mee kunnen doen misschien. Wat over uitwijden.

De rest van het tekstje vond ik weer wat minder. Het verrast te weinig, sleep te weinig mee.

Desalniettemin was het zeker een verdienstelijke poging. Oefening baart kunst! En voor lange verhalen te schrijven is dat zeker nodig. Hoe je dat best aanpakt hangt er een beetje vanaf. Persoonlijk wijdt ik altijd enorm over dingen uit. Dingen dieper beschrijven, teruggaan naar het verleden waar een soortgelijke situatie zich heeft voorgedaan en die ontleden. Af en toe even iets algemeen opmerken. Een one-liner erin gooien en daar wat op verderbouwen. Kortom, gewoon proberen.
Zolang je maar blijft schrijven, en misschien belangrijker: blijft lezen.

Good luck to ya!

@ Not For Sale: Ik zal eens na gaan denken over de hoofdpersoon en met je andere opmerkingen kan ik ook zeker iets. Bedankt voor het lezen en reageren! :)

@ Moscow: Ook bedankt voor het lezen en het reageren. Ik zal ook met jouw tips iets proberen te doen. Over het blijf schrijven, blijf lezen; het lezen zal het probleem niet zijn. Ik denk dat ik vooral nog heel veel moet schrijven. De tip van het woorden herhalen zal ik ook meenemen de volgende keer. :)

Eigenlijk zit ik dat wel vaker dan - moet dat niet daar zijn?

Ik kan je geen tips geven over langere verhalen, daar heb ik zelf ook nog steeds moeite mee.

Maar je monoloog:
Ik vind het fijn weg lezen en die jogger had er van mij niet eens in gehoeven aangezien het verhaal mijzelf wel goed genoeg bezig houd. Maar misschien komdat omdat ik me ook wel kan inleven. Aan de andere kant zou je door de afwezigheid van de jogger de laatste alinea missen en die vind ik daar te leuk voor.

Het 'want zeg nou zelf' vind je minder omdat het het monoloog idee een beetje voor mij doorbruikt. Nu is het een gedachtegang met aandacht voor luisteraars, in plaats van een eigen, afgesloten gedachtegang.

En waarom zou je langer willen schrijven als het kort ook gaat? ;)