Irritatie
 

Ik ben een jongen van 17 jaar.
Ik probeer geen aandacht te krijgen of iets in die richting maar ik irriteer me aan bijna iedereen en alles. Ik heb een paar vrienden waarmee k goed kan opschieten maar van de overgrote meerderheid van de mensen zie ik alleen dingen die ik irritant vind. Of het nou muziek, acteurs of gewone mensen zijn.
Hoort dit nou gewoon bij de puberteit of is dit een stoornis waarvoor een of andere behandeling is. Ik vind mensen vaak nogal fake overkomen, alsof ze zichzelf niet zijn. Ik irriteer me er zo aan dat ik soms het idee krijg mezelf niet meer in de hand te hebben. Help mij? :(

waarom ben je zo op anderen gefocust?
wat kan het je schelen?
zijn het nuttige emoties, die jou verder helpen?

Pobeer je van de gedachten af te zetten. Het klinkt een beetje als een gewoonte die je meer kwaad doet dan goed (want irritatie is vooral voor jou erg vervelend); als je jezelf die gewoonte af kunt leren word je er alleen maar gelukkiger op.

vind je ze irritant? dom? zinloos? irriteren heeft twee kanten. als ik mij aan iemand irriteer die een grote bek geeft tegen een ander, dan is de ander vooral oorzaak van mijn irritatie. als ik mij aan iemand irriteer die op de trap loopt te stampen, dan heeft dat meer met mij te maken.

als je je veel irriteert aan anderen, ben je vaak zelf niet volkomen gelukkig, is mijn ervaring. waarom doen zij nou zo - zichzelf éigenlijk (fake voor jou kan ook hun eigen domheid zijn, al is het maar hun domheid van faken, omdat ze zelf verder weinig anders voorstellen). kan te maken hebben met arrogantie, maar ook met niet tevreden zijn met jezelf, met jouw situatie. dan is iedere andere zeikerd er één te veel. hun domheid vergelijk je dan met jezelf, ergens. maar als zij dommer zijn dan jij zou je er ook juist vrolijker van kunnen worden, toch, dus misschien wringt er dan ergens toch iets.
als mensen dusdanig anders zijn dan jij, dat je ze niet begrijpt, dan heeft irritatie vaak minder afkeer in zich.

Bedankt, voor de tips. Zal het zeker proberen.

Ik had dat in mijn puberteit ook heel erg. Op tv was dan iemand iets aan het vertellen, en dan kon ik me echt niet voorstellen dat mensen dat aan konden zien, zo irritant vond ik die persoon dan. En dat had ik bij heel veel mensen. Maar het inzicht dat het aan mij lag hielp me al iets; ik kon mezelf dwingen niet zo overdreven te reageren op normale mensen. En uiteindelijk is het gewoon helemaal over gegaan :) Ik erger me soms natuurlijk wel nog aan mensen, maar niet meer dan redelijk is voor een mens denk ik :)

Dus het kan dus minder worden naarmate ik ouder wordt...
Dat lucht op :y

Niet noodzakelijk. Ik heb ook niet veel nodig om me aan mensen te ergeren. Het is tamelijk vermoeiend en ik kan me voorstellen dat jij je voortdurend afvraagt waarom je dat soort mensen in nu in je leven tegen moet komen. Ik denk dat je gaandeweg leert je irritaties vermijden en hierdoor juist weer interessante zaken tegen komt.

Sommige mensen komen ook heel fake over! Dat ben ik absoluut met je ééns. Zaak is om jezelf te richten op mensen die voor jouw gevoel niet fake zijn! Volgens mij zijn er daar namelijk genoeg van. Met het oog op die irritatie zie je natuurlijk alleen maar mensen die onder het kopje "fake" vallen.

mocht je er echt last van hebben.....kan een oriënterend gesprek met een psych of maatschappelijk werker geen kwaad....

wie weet weten ze wat het is...en kunnen ze je helpen..

sterkte !

Ik herken het wel. Ik heb dit ook bij vrienden. Aan alles en iedereen heb ik wel wat op te merken, al mag ik mensen heel graag ik vind altijd wel iets dat ik irritant vind. Maar zoals al gezegd werd, ik ben zelf degene die er het meeste last van heb. M'n vrienden weten inmiddels hoe ik ben en die kunnen dat zelf ook wel weer goed relativeren. En ik weet zelf ook dat ik zo ben en dat het niets zegt over wat ik van anderen vind. Maar toch... het is vervelend ik weet het en kan er zo een twee drie niets op bedenken...

Ik heb precies hetzelfde probleem. Ik vind de meeste mensen ook vreselijk en fake. Als ik in de stad loop erger ik me echt dood.
Ik hou over het algemeen sowieso veel meer van dieren dan van mensen (behalve natuurlijk familie en nog een groot aantal anderen)

Ik erger me aan het feit dat ik me zo erger. :s

Ik heb dat ook. En mijn broer. En nog meer mensen van ongeveer mijn leeftijd, allemaal pubers/tieners. Ik denk dat het wel met puberteit te maken heeft.
Je zou kunnen proberen om in plaats van je te irriteren aan mensen die zichzelf niet zijn, stiekem medelijden met ze te hebben omdat daar het lefniet voor hebben. Of het grappig vinden dat ze zo wanhopig wat anders willen zijn. Blij zijn dat jij jezelf wel bent en dat je voornemen nooit zoals zij te worden.