stelling: doodgaan is onverdragelijk omdat andere mensen blijven leven
 

Ik heb laatst het boek 'een vlucht regenwulpen' van Maarten 't Hart gelezen en daar kwam ik dit zinnetje in tegen.
Wat denken jullie? klopt het of niet? willen de mensen die bang zijn voor de dood alleen niet doodgaan omdat ze niet willen dat andere mensen verder leven zonder hen?

Nee.

(en voor mij gaat het ook niet op)

Onverdraaglijk omdat andere mensen blijven leven, dat kun je ook weer op 2 manieren bekijken.

Omdat die andere mensen dan zonder hun moeten leven, of omdat die andere dan wel leven en de dode niet?

Grtz,
F

uhm, als ik dood ben, merk ik daar toch nix van... en ik merk er zelf toch ook nix van dat het onverdraaglijk is voor die anderen? nou wil ik niet egowistisch zijn ofzo, maar ik ga er als ik dood ben aan het gaan echt niet bij nadenken hoe iedereen mij gaat missen, dan moet je ook wel een grote ego hebben :/ ik zou eerder die anderen missen...

hmmm, ik denk dan toch dat er hier een kern van waarheid in zit, als vinnik 'm een beetje vaag.

~

doodgaan bestaat niet, iedereen is dood aan het gaan. Je bent dood - of niet.

Dat zelfs Maarten het Hart dat niet doorhad...

:eek: wow! nog nieteens zo over nagedacht.. (y)

)Angst voor de dood is toch voornamelijk de angst voor het onbekende? - of je nou gelooft dat er een hemel is of 'nix', hoe het precies is wéét je niet

En ieder mens hecht aan zekerheid... en met zekerheid op iets afgaan wat onzeker is (jaja :p), dát is onverdragelijk!

ik be het er wel mee eens....kijk...praktisch komt het er op neer dat terwijl jij weg ligt te rotten onder de grond andere mensen overdag mooie kleding kopen en s'avonds lekkere seks hebben.....het is niet zo dat ik het hen misgun, ik gun het mezelf echter ook.

inderdaat, daarom leef je nu.

Als je dood bent heb je jouw tijd gehad, zie het maar als een tijdbom ofzo. Ik geloof niet in afterlife, als je dood bent ben je dood.

Misschien is het gevoel onverdragelijk als je sterft, dat je de rest achterlaat, maar dan ben je toch al stervenende. Denk beter "Ik heb fijn geleeft", blaas je laatste adem uit en verlos jezelf van de pijn.

dat heb ik ook ! het lijkt me niet eens zo heel eng om dood te gaan want daar merk je weinig van volgens mij maar ik zou wel heel kwaad worden omdat iedereen verder mag leven, lol trappen enzo en dat ik daar tussen uitgehaald wordt en als enige dood ga. dat is toch gemeen !!!

Niet dood willen gaan is heel normaal. Het is een truc van de natuur om je te laten overleven. Als je er niet bang voor zou zijn, zou je roekeloos en gevaarlijk leven, wat de gemiddelde leeftijd van een soort weer omlaag haalt.

Goed punt.

omdat de andere wel leven, een soort jaloezie eigenlijk dus.

zeker!! :eek: :eek:

Is de dood niet eigenlijk alleen het ontbreken van leven?

Of is leven het ontbreken van dood?

Leven is in ieder geval niet het ontbreken van de dood, omdat ieder mens met de dood in zijn/haar omgeving te maken krijgt. En iedereen weet dat hij of zij dat ook zelf een keer overkomt, maar dat stellen ze het liefst zo lang mogelijk uit.....(de meesten dan)

Probeer het eens zo te bekijken:

Als de dood in feite het ontbreken van leven is, en je leven is je niets meer waard, waarom zou je dan geen zelfmoord plegen? Het enige dat je dan verliest is je toch al waardeloze leven.

Daarnaast is soms de enige reden om nog te WILLEN leven andere mensen... Omdat je voor andere mensen iets betekent, en die mensen je zullen missen als je er niet meer bent.

Niet dood willen gaan hoeft dus niet per sé uit jaloezie te zijn, maar kan soms ook zijn om de mensen die nog blijven leven geen verdriet te doen...

oneens

Ik probeer het, maar het wordt er niet helderder op, sorry.

Een leven kan volgens mij nooit waardeloos zijn. Ieder mens heeft een waarde, ook al weten ze het soms zelf niet. En voor God, want daar geloof ik in, hebben mensen een onschatbare waarde.

over niet dood willen gaan: zo bedoelde ik het ook. Ik snap niet hoe je niet dood wilt gaan uit jaloezie, volgens mij leef je toch omdat je ook onmisbaar bent.

op een gegeven moment wilde ik juist dood, omdat ik dacht dat andere mensen dan zouden blijven leven.
had de theorie bedacht dat iedereen waarvan ik hou of die op een andere manier wat voor mij betekend dood zouden gaan, behalve als ik zelf dood zou gaan..... :S

dus ik ben het niet met de stelling eens. denk eerder dat mensen bang zijn voor de dood net zoals mensen voor alles wat onbekend is wel een soort van angst hebben....

:mad: argumenteer!! :mad:
:D :D

Maar je weet dat als je je leven op een bepaalde manier verandert en anders invult, je leven meer waard zou zijn. Je kan dus stoppen met leven (hetgeen in principe niet uitmaakt, want je gaat van een leven zonder enige waarde naar de dood, wat volgens deze gedachtegang het ontbreken van leven is), maar dan loop je de kans mis om later een fijn leven te hebbn. Dan heb je dus niet de goede keus gemaakt.

Ik denk niet dat je zegt (bij bijvoorbeeld dingen); daar zit de dood in. Je zegt juist (bij levende planten/dieren): daar zit leven in.
Dus dood is het ontbreken van leven.

Zit niet overal leven in? Enkel in verschillende doses?
(waarbij het enige niet-leven het volledige niets en alles is?)

Nee, als ik weet dat die gene die een gelukkig, goed en liefdevol leven heeft gehad, vind ik het niet erg en onverdraagelijk, absoluut niet

je zou het ook kunnen omdaaien:

blijven leven is ondragelijk als andere mensen doodgaan

Dat vind ik veel logischer idd.

Allebei. Op het moment zou ik absoluut niet dood willen gaan, vooral ook omdat ik dat mijn ouders niet aan zou willen doen, het idee dat zij zoveel verdriet zouden hebben kan ik niet aan. Dus soms ben ik puur bang om dood te gaan voor hen. Stel dat ik zelf oud en zo was, en iedereen om mij heen al dood, tja, dan word het al minder eng...

mijn opvatting is eerder: leven is onverdragelijk als iedereen om je heen doodgaat. Mijn dood zal me een worst wezen.

Ja, laten we pessimistisch gaan doen :).

hmm... bij mij is het feit dat andere mensen wel blijven leven (en ik niet) bijzaak.

ergste is dat mijn bestaan niet voor eindeloze duur is. (90 jaar is erg kort in vergelijking met geschatte totale uiteindelijke leeftijd van universum)

Misschien hebben sociale mensen hier last van, maar ik denk vooral aan mezelf.

(om op de stelling te reageren)

nee dat denk ik niet. als je morgen hoort dat de wereld en alle mensen erop vergaat, dan ben je ook bang voor de dood. dan wil je ook niet dood.

Persoonlijk ben ik niet bang voor de dood, als de wereld zou vergaan dan zou ik het echt niet heel erg vinden, alleen jammer omdat ik dan een hoop dingen die ik wilde doen nooit kan gaan doen. Niet dat ik dan graag dood wil, maar heel erg zou ik het ook niet vinden.

Mijn vraag is juist: zouden mensen het erger vinden om dood te gaan als anderen blijven leven dan wanneer iedereen doodgaat.

denk t wel jah...

doodgaan bestaat niet, iedereen is dood aan het gaan. Je bent dood - of niet.

Dat zelfs Maarten het Hart dat niet doorhad...

Merkwaardig dat je zulk een positieve respons hierop krijgt, want op drie punten valt een en ander te bekritiseren.

1. Je slaagt erin om in één zin met jezelf in tegenspraak te komen.

2. Men is dood, of niet, ja, maar volledig binair is de status van een wezen niet. De dood treedt niet abrupt in: zelfs wanneer iemand zgn. op slag dood is, zou, in tijdeenheden van tiende of honderste seconden, een "doodgaan" waar te nemen zijn. De overgang van leven naar dood is in meerdere of mindere mate gradueel.

3. Afgezien daarvan is niet een ieder aan het sterven. Doodgaan is een proces, welk proces een oorzaak heeft. Een volledig gezond kind is niet aan het doodgaan: weliswaar zal hij/zij ooit sterven, maar de oorzaak, (als niet een ziekte, dan de imminente degeneratie), ofwel de catalysator, van het stervensproces is afwezig. M.a.w.: als de ontwikkeling van het kind ad infinitum bestendigd kan worden, zou hij/zij nooit sterven.

Ik denk dat je 't Hart te snel afschrijft ten faveure van jezelf, Kirk.

Nu, terzake der vraag: opmerkelijk dat toch enkelen zich niet kunnen vinden in Maarten 't Harts, mijns inziens spitsvondige, opmerking (welke overigens niet geïnterpreteerd moet worden, als vindt men het vervelend de nog levenden in hun kommer en kwel "achter te laten", noch als het hebben van ANGST voor de dood, dat komt niet ter sprake). Men kan voor zichzelf nagaan dat 't Harts veronderstelling zo zot nog niet is: men stelle zich voor dat men participeert in iets plezierigs, waaraan eveneens een groep anderen deelneemt. Men stelle zich nu voor dat men irreversibel van dat genot geëxcludeerd wordt, terwijl de anderen dit lot niet wedervaart. Zouden de door de exclusie opgewekte wrevel en misnoegdheid niet gemitigeerd worden indien ook de anderen het plezier ontnomen werd? Niet alleen zou dat men het gevoel geven niet de enige te zijn, maar tevens zou het allen een gevoel van saamhorigheid geven (in plaats van aan één het gevoel er niet bij te horen), ontstaan door een door allen ondervonden deprivatie.

Goed, de analogie gaat niet volledig op, omdat niemand het eeuwig leven beschoren is. Nochtans verschilt bovenstaande dan slechts gradueel van hetgeen 't Hart poogde te beschrijven.

jij snap t