Advertentie | |
|
![]() |
||
![]() |
Citaat:
|
![]() |
||
Citaat:
Als de dood in feite het ontbreken van leven is, en je leven is je niets meer waard, waarom zou je dan geen zelfmoord plegen? Het enige dat je dan verliest is je toch al waardeloze leven. Daarnaast is soms de enige reden om nog te WILLEN leven andere mensen... Omdat je voor andere mensen iets betekent, en die mensen je zullen missen als je er niet meer bent. Niet dood willen gaan hoeft dus niet per sé uit jaloezie te zijn, maar kan soms ook zijn om de mensen die nog blijven leven geen verdriet te doen... |
![]() |
||
![]() |
Citaat:
Een leven kan volgens mij nooit waardeloos zijn. Ieder mens heeft een waarde, ook al weten ze het soms zelf niet. En voor God, want daar geloof ik in, hebben mensen een onschatbare waarde. over niet dood willen gaan: zo bedoelde ik het ook. Ik snap niet hoe je niet dood wilt gaan uit jaloezie, volgens mij leef je toch omdat je ook onmisbaar bent. |
![]() |
|
op een gegeven moment wilde ik juist dood, omdat ik dacht dat andere mensen dan zouden blijven leven.
had de theorie bedacht dat iedereen waarvan ik hou of die op een andere manier wat voor mij betekend dood zouden gaan, behalve als ik zelf dood zou gaan..... ![]() dus ik ben het niet met de stelling eens. denk eerder dat mensen bang zijn voor de dood net zoals mensen voor alles wat onbekend is wel een soort van angst hebben.... |
![]() |
||
Citaat:
__________________
Ach meid, hij komt heus wel over je heen..!
|
![]() |
||
Citaat:
Dus dood is het ontbreken van leven.
__________________
You're either very brave or very stupid.
|
![]() |
|
Verwijderd
|
Allebei. Op het moment zou ik absoluut niet dood willen gaan, vooral ook omdat ik dat mijn ouders niet aan zou willen doen, het idee dat zij zoveel verdriet zouden hebben kan ik niet aan. Dus soms ben ik puur bang om dood te gaan voor hen. Stel dat ik zelf oud en zo was, en iedereen om mij heen al dood, tja, dan word het al minder eng...
|
![]() |
|
hmm... bij mij is het feit dat andere mensen wel blijven leven (en ik niet) bijzaak.
ergste is dat mijn bestaan niet voor eindeloze duur is. (90 jaar is erg kort in vergelijking met geschatte totale uiteindelijke leeftijd van universum)
__________________
Ik denk meer dan jij dus ik besta meer dan jij.
|
![]() |
||
Citaat:
__________________
There are only 10 kind of people in the world: those who understand binary and those who don't.
|
![]() |
||
Citaat:
Mijn vraag is juist: zouden mensen het erger vinden om dood te gaan als anderen blijven leven dan wanneer iedereen doodgaat.
__________________
Ik ben als fee (zacht uitgedrukt) volledig en totaal mislukt
|
![]() |
|
![]() |
doodgaan bestaat niet, iedereen is dood aan het gaan. Je bent dood - of niet.
Dat zelfs Maarten het Hart dat niet doorhad... Merkwaardig dat je zulk een positieve respons hierop krijgt, want op drie punten valt een en ander te bekritiseren. 1. Je slaagt erin om in één zin met jezelf in tegenspraak te komen. 2. Men is dood, of niet, ja, maar volledig binair is de status van een wezen niet. De dood treedt niet abrupt in: zelfs wanneer iemand zgn. op slag dood is, zou, in tijdeenheden van tiende of honderste seconden, een "doodgaan" waar te nemen zijn. De overgang van leven naar dood is in meerdere of mindere mate gradueel. 3. Afgezien daarvan is niet een ieder aan het sterven. Doodgaan is een proces, welk proces een oorzaak heeft. Een volledig gezond kind is niet aan het doodgaan: weliswaar zal hij/zij ooit sterven, maar de oorzaak, (als niet een ziekte, dan de imminente degeneratie), ofwel de catalysator, van het stervensproces is afwezig. M.a.w.: als de ontwikkeling van het kind ad infinitum bestendigd kan worden, zou hij/zij nooit sterven. Ik denk dat je 't Hart te snel afschrijft ten faveure van jezelf, Kirk. Nu, terzake der vraag: opmerkelijk dat toch enkelen zich niet kunnen vinden in Maarten 't Harts, mijns inziens spitsvondige, opmerking (welke overigens niet geïnterpreteerd moet worden, als vindt men het vervelend de nog levenden in hun kommer en kwel "achter te laten", noch als het hebben van ANGST voor de dood, dat komt niet ter sprake). Men kan voor zichzelf nagaan dat 't Harts veronderstelling zo zot nog niet is: men stelle zich voor dat men participeert in iets plezierigs, waaraan eveneens een groep anderen deelneemt. Men stelle zich nu voor dat men irreversibel van dat genot geëxcludeerd wordt, terwijl de anderen dit lot niet wedervaart. Zouden de door de exclusie opgewekte wrevel en misnoegdheid niet gemitigeerd worden indien ook de anderen het plezier ontnomen werd? Niet alleen zou dat men het gevoel geven niet de enige te zijn, maar tevens zou het allen een gevoel van saamhorigheid geven (in plaats van aan één het gevoel er niet bij te horen), ontstaan door een door allen ondervonden deprivatie. Goed, de analogie gaat niet volledig op, omdat niemand het eeuwig leven beschoren is. Nochtans verschilt bovenstaande dan slechts gradueel van hetgeen 't Hart poogde te beschrijven. |
![]() |
||
Citaat:
__________________
Ik ben als fee (zacht uitgedrukt) volledig en totaal mislukt
|
Advertentie |
|
![]() |
|
|