Volwassen
 

Gisteravond begon ik na te denken over een aantal dingen.

Ik weet sinds een tijdje dat mijn ouders gaan scheiden en dat brengt veel met zich mee. Namelijk dat ik door een hoop gebeurtenissen die daarop gevolgd zijn, me realiseer dat ook ouders fouten maken. Dat is logisch, natuurlijk, maar voor die tijd was ik er nooit zo mee bezig en nu kan ik er niet meer omheen.
Dus ging ik me afvragen: Wat is Volwassen eigenlijk?

vol·was·sen (bn.)
1 geestelijk en lichamelijk volgroeid, met kenmerken daarvan => adult, groot; <=> onvolwassen

Dit zegt het woordenboek, maar ben je ooit wel geestelijk volgroeid? Als je je hele leven lang dingen blijft leren, hoe kan je dan ooit geestelijk volgroeid zijn?

Moet je een bepaalde leeftijd bereikt hebben voordat je volwassen bent?

Af en toe denk ik namelijk dat er helemaal niks als volwassenen bestaat.
Oké, je rekeningen moet je kunnen betalen en kennis opdoen maar verder..

Soms denk ik dat volwassenheid iets oneindigs is. Je maakt steeds nieuwe dingen mee waar je van leert, dus hoe kun je dan op een bepaald moment zeggen: Ik ben volwassen?

En is het zo dat je in je puberteit wordt gevormd? Zorgen bepaalde gebeurtenissen dat jij zo wordt als je bent?
Als je een zware jeugd hebt gehad, wordt je dan zelfstandiger en stabieler? Of is dit een load of crap?

Nouja, deze vragen houden mij op dit moment bezig..
Ik ben benieuwd hoe jullie er tegenaan kijken en of jullie mij misschien iets van duidelijkheid kunnen geven..

Groetjes

De persoonlijkheid is tijdens de volwassenheid stabieler dan in de kindertijd en adolescentie. Hormonen komen tot rust, veel mensen krijgen last van nestingsdrang. Maar je hebt gelijk: de ontwikkeling komt niet tot stilstand. Mensen blijven veranderen, leren en ervaringen opdoen en staan zeker niet stil. En ze blijven fouten maken (en daar hopelijk van leren).

Ik denk niet dat je op een gegeven moment geestelijk volgroeid bent maar wel dat je op een gegeven moment een punt bereikt waarbij je de volwassenheid bereikt. Hiermee bedoel ik dat je op dat punt meer inzicht hebt en stabieler bent en meer van de wereld om je heen begrijpt dan in bijvoorbeeld je puberjaren. Maar je blijft een mens en je blijft leren en je blijft groeien en zo blijf je je ontwikkelen (als het goed is).

Ik denk niet dat je alleen in je puberteit word gevormd. Ik denk dat alles maar dan ook alles wat je meemaakt en hebt gedaan, niet gedaan, niet meegemaakt, hebt gedacht, niet hebt gedacht je vormt. Ik denk dat echt alles bijdraagt tot wie je bent. De reden dat meestal word gezegd dat de puberteit je vormt is, denk ik, omdat je in de puberteit opeens de dingen veel bewuster meemaakt, omdat je dan ook echt gaat nadenken over jezelf en over de wereld om je heen.

Dit is hoe ik er dus over denk

Ik geloof niet zo in 'volwassen zijn.' Het is mijn insziens een stempel die handig gebruikt kan worden om bepaalde soorten verantwoordelijkheid van iemand te verwachten/eisen.
(verder erbuiten gelaten wat voor een chaggo hij is, en hoe vastgeroest hij zit in zijn principes)
Andersom geldt hetzelfde.

Ik ben het wel met Volk eens. Ik vond mezelf zo'n 1 à 2 jaar geleden al volwassen en klaar voor de wereld. In het afgelopen jaar echter maakte ik een groot aantal dingen mee dat behoorlijk veel impact op mijn leven gemaakt heeft en nu zie ik pas dat ik die 1 à 2 jaar terug nog láng niet volwassen was. Nu vind ik mezelf al wel volwassen en 'klaar' zeg maar, maar wellicht geldt hier het zelfde als voor eerder, straks maak ik nog wat heftigers mee en vind ik dat ik achteraf nu nog steeds niet 'echt volwassen' was.

Het klinkt misschien allemaal erg vaag, maar ik denk dat je op het moment zelf niet kunt bepalen of je volwassen bent, maar achteraf dmv nieuwe ervaringen pas kunt ondervinden vanaf wanneer je nou echt volwassen was. En je bent als volwassene ook nooit echt 'af', je ervaart nog steeds nieuwe ervaringen denk ik.
En ook denk ik wel dat er een bepaalde grens tussen puber/volwassene is, voor de ene is dit wat eerder dan voor de andere en niet voor iedereen zal dit even geleidelijk of abrupt gaan.

Volwassen ben je qua leeftijd, niet qua gedrag. Er zijn zoveel mensen boven de 20 die ik ken die zich nog absoluut niet volwassen gedragen (zoals dat omschreven wordt door andere mensen).

volwassen zijn betekend oor mij dat je helemaal voor jezelf kan zorgen, belangrijke beslissingen kan nemen en de consequenties kan dragen.

Is dat niet dat haren uit je neus gaan groeien?
als dat volwassen is dan worden wij dat nooit!
als dat volwassen is, dan worden wij dat pas, met sint-juttemis


Voor mij is volwassen zijn iets met dat je zelf je rekeningen gaat betalen en je verzekering regelt en zo.

Dat klinkt een stuk volwassener dan wat ik bedacht had. :D

ik vind van niet, want het ligt eraan hoeveel je meemaakt, op die manier word je gevormd of gekneed. je bent pas volwassene zodra je zelf 'erge' dingen zoals een sterfgeval, scheiding of anders meemaakt.

Ik word in januari 27 en voel me echt een forum opa hier, maar dat even terzijde :d

Heel veel dingen blijven veranderen in je leven. Dat begint met hoe je op dingen reageert (bij voorkeur met beleid, de zog. voorbeeldfunctie), in wat voor perspectief je alles ziet, hoe pragmatisch je over dingen nadenkt en dan heb ik het nog niet eens over de mate waarin je bereid bent om je verantwoordelijkheid te nemen en confrontaties aan te gaan.

Iemand die in mijn ogen volwassen is, heeft een duidelijke en sterke persoonlijkheid.. juist omdat hij of zij overtuigd is van zichzelf (door levenservaring). Je zal bijvoorbeeld minder snel in paniek raken bij bepaalde gebeurtenissen, omdat je soortgelijke dingen al eerder mee hebt gemaakt, maar soms ook omdat je een bepaalde boodschap wil overbrengen.

Zodoende heb ik gemerkt dat er mensen zijn die 50 jaar oud kunnen zijn, die in mijn ogen kinderachtig en onvolwassen zijn, maar ook dat er mensen zijn van 20 die zich al heel volwassen gedragen.

In dat licht kun je volwassenheid ook zien als iets subjectiefs. Hoe volwassen iemand volgens jou is, hangt uiteindelijk af van de eigenschappen die jij aan volwassenheid koppelt.

Dan zou je dus kunnen zeggen dat mensen waarbij het leven vlekkeloos verlopen is, niet genoeg gevormd zijn, en dus niet volwassen zijn?
Ik denk inderdaad zelf ook wel dat confronterende gebeurtenissen je aan het denken zetten, maar om nou te zeggen dat je dan pas volwassen kan worden..
Ik weet het niet.

Je zegt, iemand die in mijn ogen volwassen is, heeft een duidelijke en sterke persoonlijkheid. Wat bedoel je daar precies mee? Want of je een sterke persoonlijkheid hebt, hangt toch helemaal van je karakter af?
Bijv. iemand die heel verlegen is en weinig zelfvertrouwen heeft, die kan toch op zijn manier heel volwassen zijn, alhoewel hij/zij moeite heeft met het feit zich te uiten? Maarja, daar heb je wel gelijk in, dat volwassenheid subjectief is. Voor mij betekent het dan idd weer iets anders.

Mijn idee is dus dat je persoonlijkheid zich ontwikkelt. Veel mensen die verlegen en onzeker waren in hun jeugd, hoeven dat dus ook helemaal niet meer te zijn op latere leeftijd. Levenservaring kan die onzekerheid wegnemen.

Karakter is ook iets dat groeit, dat zich vormt. Niemand is 'af' :)

Ik bedoel hiermee ook niet dat je per se een vlotte babbel moet hebben, maar dat je duidelijk je mening over dingen hebt gevormd en voor je standpunten durft uit te komen en je niet schaamt daarvoor. Dat je eerlijk bent over jezelf naar anderen toe en daardoor dus ook 'stabieler' overkomt.

Hm. Voor je standpunten uitkomen hoeft voor mij niet per se een teken van volwassenheid te zijn. Iemand die ik als volwassen zou zien heeft wel genoeg zelfkennis om te weten hoe hij zelf het liefst op situaties reageert. Als diegene dus vaak zou besluiten zijn mening voor zich te houden kan dat heel volwassen zijn, maar alleen wanneer dat uit een vorm van zelfkennis is en die persoon ook weet dat hij zich daar prettig bij voelt (en dat het dus niet voortkomt uit onzekerheid).

Wat ik schreef, is dat iemand voor zijn standpunten durft uit te komen. Daarmee bedoel ik dus niet dat hij of zij dat altijd moet doen ofzo. Alleen wanneer dat nodig is :)

Ik bedoel dus dat je niet over je heen laat lopen.

ik zeg ook niet dat je ineens [ploep!] volwassene bent, dan, maar iemand zal zeer zeker doordachter [dus volwassener!] reageren

dat ben ik niet met je eens: als je op een goede, krachtige manier je mening kunt geven komt dat zeer volwassen op mij over, hoor!

ik denk dat kruimel vooral op de situatie doelt, soms is het slimmer om even niks te zeggen. en je mening niet te geven. en zoals kruimel al zei, als je dit vanuit zelfkennis doet. kan dit zeker een teken van "volwassenheid"zijn.

ik zelf vind volwassenheid iets subjectiefs. wat ik volwassen vind, vind een ander weer niet en andersom.
wel denk ik dat bewust zijn( zelfkennis) een erg belangrijk punt is bij het "volwassen"zijn.
als je weet waarom je iets doet, en van waaruit je het doet( geloof, normen en waarden etc.) je in iedergeval wel handelt vanuit jezelf en dus wel volwassen handelt.
maar ook normen en waarden etc. kunnen veranderen, dus in de loop van de tijd kan je de zelfde handelingen doen vanuit een ander standpunt waarvan je je op dat moment bewust bent. dus eigenlijk kan je nooit concreet zeggen of iemand volwassen is.

oké, ik ben het met je eens dat een mond dichthouden soms een verstandige keuze is.