vroegâh
 

toen ik klein was zat ik echt met een vreselijk dilemma en ik kwam er zelf niet uit. wat was er nou eerder, god of de dinosaurussen? mijn mama stelde voor het aan de dominee te vragen die me toen helemaal heeft gerustgesteld. zo jammer dat ik vergeten ben wat nu precies zijn antwoord was :(

en ik dacht dat waar ik woonde "binnenland" was, en waar we op zomervakantie gingen en alles buiten nederland "buitenland". ik vond het zo gaaf dat wij toevallig in het binnenland woonden en alle andere mensen in het buitenland!
(doet me een beetje denken aan een anekdote in een film, waarbij een jongen vertelt dat hij dacht dat "gunpoint" een echte plaats was. hij snapte al niet waarom mensen daarheen gingen, aangezien er altijd nare dingen gebeurden. "bank robbery at gunpoint" :D)

heb jij leuke verhalen uit je kindertijd? dacht jij ook dat de mensen op tv echt waren? vertel vertel!! *o*

Ik had stickers van figuren uit de kleine zeemeermin. Ik geloofde dat als ik drie keer op die stickers zou drukken, dat Ursula me kwam halen en naar de zee zou brengen. Ze waren op de muur naast mijn bed geplakt en heel vaak drukte ik er toch drie keer op en dan kon ik heel de nacht niet meer slapen.

En ik geloofde dat ik het kon laten regenen <3

Haha leuk topic! Ik moest er pas geleden nog aan denken, dat ik me een aantal momenten herrinner waarop ik iets hebt 'ontdekt'. Zo dacht ik altijd dat Ajax maar één persoon was. Ik vroeg iedere keer aan mijn vader vroeg: 'Wie is Ajax'. En hij zei dan altijd: 'Die in het rood met wit', omdat hij waarschijnlijk dacht dat ik begreep dat Ajax een team was! Haha niet dus :D

Als ik mee boodschappen ging doen en we kwamen bij de bakker/slager begreep ik echt nóóit wat ze zeiden; Andesnoggiets. En ik weet gewoon nog precies het moment waarop ik opeens begreep wat er gezegd werd! :p

Ik reed heel vroeger eens met een moeder ofzo van iemand mee. En ze zat tijdens het rijden steeds aan de versnellingspook, obviously. En ik herinner me nog dat ik dacht "Waarom doet ze dat toch steeds?! Ik snap er niks van!".

Oeh, nu herinner ik me nog iets van toen ik nog best jong was. Toen reed ik met mn oom mee, en hij was hier op vakantie, want hij woont in het buitenland. En daar heeft ie een auto met automaat, maar hier moest ie schakelen. En toen reden we de snelweg op, en toen schakelde hij niet door naar zn 5. En na een tijdje zei ik "je moet schakelen!". En toen had hij zoiets van, wat? Hoe weet jij dat? :D <3

Ohja, nu Jive het over voetbal heeft!

Ze zongen altijd in de kleuterklas heel hard 1-0! Dus zo van 'EEN NUUUUUUL EEN NUUUL EEN NUL EEN NUL EEEEEEN NUHULLLL'
En ik snapte nooit waarom het altijd 1-0 was, en waarom ze geen 4-0 wilde, of 0-1, en of het nooit 0-0 werd!

Vroeger opende ik al goede topics op DK.

Ha, je was toen al verder dan de meerderheid van de wereldbevolking. (y)

Vroeger. Hm. Morgen moet ik vroeger op dan vandaag, telt dat?

Vroeg dacht ik dat er iedere dag een nieuwe naam werd verzonnen voor die dag.
leuk topic, ik zal nog even verder denken.

Vroeger, toen ik nog een klein menneke was, woonde ik met mijn ouders in een flat. Tegenover die flat stond een boom, en door gekke reflectie van licht of wat dan ook leek het alsof er kleine mannetjes in die boom zaten, of eigenlijk, dat maakte mijn kinderbrein er van. Ik vond dat redelijk eng, en mijn vader had besloten maatregelen te treffen. Op oudjaarsavond hebben we met het antieke geweer van mijn opa lichtkogels op de boom afgevuurd, om de mannetjes 'weg te jagen'.

Op school vroeg ik me altijd af waarom cijfers bepaalde namen hebben en waarom dat dan zo is, hetzelfde bij letters, ik snapte er niks van en ik dacht er zo lang over na dat ik meestal in de pauze mijn sommetjes moest afmaken.

mijn broertje kwam zo ooit eens met de vraag waarom er maar tien cijfers waren. waarom gingen we niet van één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, pit, tien...? ik vond dat zo fucking geniaal en toen was hij echt pas 6 ofzo.

Ik heb alles uit mijn jeugd keihard geblokt.

Behalve dat ik een zwartwit tv had toen ik 4 was, en een commodore 128 en dat we wel eens een NES gingen huren en dat ik dan de hele dag op m'n kamer zat.

Ja mensen, geek word je niet zomaar, als geek word je geboren!

Toen ik een jaar of 9 was geloofde ik met heel mijn hart het verhaal van mijn klasgenootje c.q. semi-buurmeisje dat er een it-esque clown in de buurt actief was die kinderen vermoordde.

Ik was bang voor (vreemde) w.c.'s en dan met name met zwarte toiletbrillen :eek:

Ik geloofde dat mijn vader het stoplicht groen kon laten worden en dat mijn moeder het kon laten stoppen met regenen :)

Ik noemde joggingpakken 'jokkingpakken'. Als we dan 'schuitje varen, theetje drinken... kindje mag niet jokken' zongen zei ik altijd dat dat met een jokkingpak wel mocht :D

Ik was heel jaloers toen mijn broertje geboren werd. Ik begreep uberhaupt niet waarom mijn ouders er nog eentje nodig hadden, maar toevallig moest ik ook vlak nadat mijn broertje geboren werd voor hele dagen naar de peuterspeelzaal waardoor ik dacht dat mijn ouders mij niet meer leuk vonden. Ik speelde zelf de hele dag dat ik het kleine baby'tje Mathijs was en dan noemde ik hem de 'stomme grote zus' :(

Ik was ervan overtuigd dat een parasol een paraplu was en vond m'n vader echt een malloot toen hij me verbeterde. Hetzelfde geldt voor rijp trouwens. Toen hij zei dat dat zo heette dacht ik echt: 'wat ben jij dom, je kunt toch zelf ook wel zien dat dat sneeuw is?!' :o


Oei, leuk topic! Als ik er meer weet zal ik ze plaatsen :)

Ik was er altijd van overtuigd dat ik mijn moeder kon helpen als ik bij haar achter op de fiets zat door haar te duwen in haar rug :D

En als we naar de kerk gingen en voor een gebed een kruisje moesten slaan was ik bezig met tellen van het aantal kruisjes omdat ik zeker wist dat het een soort aan/uit principe was en het moest even zijn, want als je anders voor je volgende gebedje weer een kruisje sloeg, hoorde God je niet!!!

En ik was ook bang voor wc's. Nouja, eentje. Die bij mijn opa en oma had zo'n hoge stortbak, zo'n oude waar in mijn gedachten in monster in zat die vrijkwam als je doortrok. Dus eerst handen wassen, omdraaien, doortrekken en de wc uit rennen en de deur achter je dicht gooien. Tussen doortrekken en dat het echt begon te lopen zat namelijk een seconde :D

Ow en alle sprookjes waren echt gebeurd in de bossen in de buurt!

Vroeger ging ik weinig met andere kinderen om, maar verzon ik verhaaltjes terwijl ik met een stok of schep stond te zwaaien. Een keer sloeg ik per ongeluk een klasgenootje in zijn gezicht met een schep, en het bloedde. Zijn vriendjes waren boos en zeiden: "Waarom heb jij David met een schep geslaan?", en dan zei ik: "Het is geslagen.". Maar dat heb ik geloof ik wel vaker verteld. Ik vind het een van de leukste anekdotes uit mijn jeugd.

dat dacht ik ook :D

en later, toen ik wel doorhad dat er verschillende landen bestonden, dacht ik dat Belgie een streepje was. dus zeg maar dat je met je voorbanden van de auto al weer belgie uit was terwijl je met je achterbanden nog in Nederland was ;)

Voordat ik topografie had, dacht ik dat Julianadorp (waar ik toen woonde) boven den helder lag, maar het was precies omgekeerd. Ik weet nog dat ik dacht dat juf de topokaart fout had gemaakt.

naja, verder moet ik nog even nadenken ;)

:D
maar eigenlijk best erg ;)

Toen ik klein was dacht ik dat er onder elk stoplicht een mannetje zat dat ervoor moest zorgen dat het groen of rood werd. Als het dan maar rood bleef ging ik heel vaak op het knopje drukken, zodat het stoplichtmannetje door zou hebben dat het groen moest worden. :D

Vroeger had ik groene handschoenen, als we dan bij een rood verkeerslicht stonden te wachten, ging ik met m'n handen op 't verkeerslicht schieten zodat 't groen werd. Als het dan groen werd, had ik het natuurlijk gedaan :P

Ik weet ook nog dat mijn vader me een keer gehaast naar de peuterspeelzaal bracht, toen was ik 3 bijna 4. Hij had zo'n haast dat hij door rood fietste, daar ben ik toch even van in de war geweest; dat was toch verboden?! :D

Verder heb ik járen gedacht dat je broek spijpen had, want het waren 'broekspijpen'. Op een dag ontdekte ik ineens dat het natuurlijk 'pijpen' waren, maar 'k had 't al zo lang fout dat ik 't nu nog steeds wel eens fout doe :D

Dat met die dinosaurussen had ik ook... maar dat ging meer in de trant van, juffrouw: "En op de zesde dag schiep God de landdieren... de koeien, de honden, de olifanten, de tijgers, de schapen, de ..."
Mini-Morgan: "En de dinosauriërs?"
Juffrouw: "....ja, ook de dinosauriërs."
Mini-Morgan: "Maar die ontstonden toch miljoenen jaren voor de dieren die er nu zijn?"
Juffrouw: "..."

Hmja, dat kwam nooit meer goed. Leuk, een christelijke basisschool :D

Ik had trouwens altijd moeite met een liedje/gebedje dat mijn ouders voor mij zongen voor het slapengaan... enig zoeken op het internet wijst trouwens uit dat ze behoorlijk geknipt hebben, het origineel heeft een stuk of zes coupletten :D Maar goed, zij zongen dus: "Ik ga slapen, ik ben moe / sluit mijn beide oogjes toe / Here, houd ook deze nacht / over mij getrouw de wacht / Zorg voor arme kind'ren Heer / en herstel de zieken weer / doe mij dankbaar en gezond / opstaan in de morgenstond."

Ik dacht alleen dat het om een 'ziekenweer' ging, je weet wel, net zoiets als de brandweer maar dan voor zieken, en dat ze dus de ziekenauto moesten herstellen :D

Oh ja, mijn vader at altijd gortepap en dat spraken we uit als 'gottepap', ik noemde het altijd 'pap met stukje god'.

Ha. Ik ben altijd atheist geweest. Toen ik nog in Sinterklaas geloofde vond ik God al een raar idee. Ik zei een keer tegen mijn opa dat God niet bestond, en toen zei hij 'jawel, kijk om je heen! de bomen, de planten, de lucht, dat is God!'.

Ik heb ook nooit in (een) god geloofd, maar mijn ouders waren ook vrij duidelijk daarin, dus dan is het ook gek wanneer ik wél zou hebben geloofd :)

Wie niet dan? :confused:

Edit: Oh, ook mooi: Mijn broertje kwam een keer huilend naar mijn moeder gerend, "Mama, mama, Morgan heeft mij geslagen!" Waarop ik ook naar mijn moeder rende en riep: "Niet waar, ik heb hem geknepen!" :D

Nou ja, best veel mensen hebben het hier over gedachten over God als kind.

Ah ja denken over God is gelijk aan geloven in, even vergeten.

Nu ja, een vraag als 'wie was er eerder, god of de dinosaurussen' getuigt toch van geloof.

ik geloofde op een gegeven moment niet meer in god hoor. één van de buurkindjes had me verteld dat sinterklaas niet bestond en ik was boos. BOOS! dat al die tijd iedereen gewoon tegen me gelogen had! dus ik gilde verontwaardigd tegen mijn mama: "ik geloof jullie nooit meer! god bestaat zeker ook helemaal niet!"

Mwah, ik weet niet hoe het bij haar zat, maar als klein kind weet je nog te weinig van de wereld, dan is alles nog mogelijk, of dat nou Sinterklaas is of God of dat Ursula de Zeeheks in je kamer komt als je drie keer op een sticker drukt. Ik weet niet of dat wel geloof te noemen is als wel 'geen ongeloof'.

Maar goed, ik kan me niet herinneren dat ik zelf ooit in God geloofd heb. Wel in Sinterklaas :D Maar dat is natuurlijk de schuld van mijn ouders, die wel beweerden dat Sinterklaas bestond en niet dat God bestond.

Aggiesnoggies?

Mijn zusje en ik hebben mijn moeder zelden zo hard laten lachen toen we een keer aan haar vroegen wat aggiesnoggies nu precies betekende :D

:D

Over verkeerd verstaan:
We stonden vroeger een keer op een camping - ik was een kleuter. Naast ons stond een stel dat heel veel ruzie had en telkens aan het schelden was. Op een dag was 't weer zo laat en toen gebeurde er het vreemdste wat ik ooit had kunnen bedenken; de man schold weer op zijn vrouw en riep ineens 'kangoeroe!' Ik begreep er niets van, ik vertelde het m'n zus die er ook niets van begreep. Een jaar geleden kwam m'n zus weer met het verhaal en ik kon 't me nog herinneren. Ineens viel het kwartje; hij zei natuurlijk helemaal niet 'kangoeroe' maar 'kankerhoer' :(

Ohjaaa! Mijn moeder zegt altijd ozien (ons ien) als ze het over tante ineke had, en ik snapte vroeger ook nooit waarom ze zei dat we naar ozien gingen terwijl we bij ineke op de stoep stonden.

Overigens geloofde ik juist als kind vurig in God, ondanks dat mijn ouders atheïsten zijn, dat kan best hoor. Toen ik tien was, bad ik elke avond naar een of andere ster die ik vanuit mijn slaapkamerraam kon zien. Ik had toen nog wel het idee dat het echt iets tastbaars of zo moest zijn. Maar ik dacht sowieso graag na over allerlei moeilijke dingen als God en de Messias en het heelal en zo. Ik wist nooit of ik nu degene was die iets wist wat alle anderen niet wisten, of dat juist iedereen iets wist behalve ik.

En verder ben ik toen ik echt heel klein was een keer heel erg geschrokken van het testen van de sirenes. Ik was op weg van school naar huis en toen gingen die sirenes aan en ik dacht echt dat 'ze' me wilden pakken, ben nog nooit zo hard naar huis gerend:o

:D

Zo heb ik op een gegeven moment het ergste scheldwoord in mijn leven gebruikt, namelijk: 'plopzak'

Dat vroeg ik me ook heel lang af!

Verder geloofde ik nog heel lang in Sinterklaas, omdat ik mezelf gewoon nog twee jaar voor de gek hield toen ik eigenlijk al wist dat ie niet bestond.

Ik geloofde ook heilig in kabouters, want als je een knutselwerkje maakte en die met een heel klein geschreven briefje onder de enorme laveldelstruik in de tuin verstopte, lagen er de volgende dag altijd heel bijzondere snoepjes als dank.

Ik heb mijn ouders ellendig lang lastiggevallen met de vraag: "Wat komt er na het heelal?'' Zelf bedacht ik dat het ooit op moest houden, en dat er dan misschien een muur stond, maar dan raakte ik weer in paniek over wat er achter die muur moest zijn.

Het was nodig een even aantal keer op het knopje van de voetgangersstoplichten duwen, want bij een oneven keer werd het niet groen. Heftige stress als ik er dan zo vaak op gedrukt had dat ik de tel kwijt was en een nog grotere opluchting als het dan uiteindelijk toch nog groen werd.

Pailletjes noemde ik steevast ''piewetjes''.

Met dat binnenland/buitenland had ik ongeveer hetzelfde. Ik snapte wel dat onze familie binnenlanders waren en die donkere vrouw van de supermarkt een buitenlander, maar het duurde even voor het tot me droodrong dat zij in haar eigen land net zo goed een binnenlander is.

Iemand belde aan, ik ging naar de deur, mevrouw staat voor de deur.

[in het Kaapverdiaans]

Mevrouw: "Is Paz (mn moeder) thuis?"
Ik: "Nee."
Vrouw wil weggaan en ziet volgens mij iemand achter me lopen en vraagt controlerend: "Is mama niet thuis?"
Ik: "Jawel"
Mevrouw: "Oh, waarom zei je net dan van niet?"

Even later als de vrouw weer weg is, ik tegen mn moeder.

Ik: "Mama, waarom noemde die vrouw jou 'paz'? :confused:"
Moeder: "Omdat dat mijn naam is. :D"
Ik: "Oh heb jij een naam?" :eek:
Moeder: "Natuurlijk heb ik een naam. Iedereen heeft een naam. :D :p"

Ja sorry hoor, ik dacht dat ze gewoon 'mama' was. :o

:D

:D

Ik had 't een beetje andersom. Ik noemde mijn ouders altijd bij de voornaam, vriendinnetjes noemden hun ouders altijd mama en papa, pas toen een vriendinnetje mijn moeder aansprak met 'mama van Andrea' had ik door dat mijn moeder natuurlijk mijn mama was. Heel gek gevoel was dan, ineens een eureka-moment :D

Op vakantie hebben mensen mijn ouders eens aangsproken omdat mijn zus en ik onze ouders altijd met hun voornaam aanspreken. Mensen dachten dat wij adoptie kinderen waren :confused: Sowieso noemden wij onze vader toen 'ome Bob' voor de lol :P :D

Oh, en wij hadden hele oude buren en mijn opa en oma hadden weer wat jongere buren. Daaruit concludeerde ik dat jonge mensen altijd oude buren hadden die dan weer de opa en oma van iemand waren :confused: Toen we bij een oom en tante op bezoek gingen viel mijn conclusie in duigen; allemaal jonge mensen, nergens opa's of oma's als buren.

:D

Maar adoptiekindjes zeggen geen 'pappa' en 'mamma' willen ze suggereren? :p

Stiekem viind ik het best wel raar om je ouders bij de voornaam te noemen. :o

Mensen vonden het altijd heel gek, dus gingen ze dingen bedenken waarom wij geen mamma en pappa zijn, want daar moet toch wel een reden voor zijn? :D Nou ja, die is er niet echt :P Mijn zus ontdekte dat mijn moeder een voornaam had toen ik nog niet was geboren en ging mijn moeder toen bij haar voornaam noemen, dat beviel mijn moeder wel, en zodoende ging ik het dus automatisch ook doen toen ik ging praten. Ik had ook neefjes en nichtjes die 'vader' en 'moeder' moesten zeggen, en 'u' enzo. Dat vond ik echt heel raar. Zij noemden mijn ouders ook 'oom' en 'tante', dat deden wij eigenlijk nooit bij ooms en tantes; die spraken we ook aan met voornamen. Alleen opa en oma noemden we niet bij hun voornaam. (En hele strenge ooms en tantes ook niet, die spraken we gewoon niet aan :o )

Lol @ laatste zin. :D

Ik noem(de) mijn ouders ook meestal bij hun voornaam, zo raar is dat toch niet?:confused:

Jawel, want de meesten zeggen 'mams' en 'paps' en dergelijke. :p

Bij mij heette mama ook mama inderdaad, en de juffrouw heette gewoon juffrouw in mijn kleutertijd. :P

Mijn vader noemde mijn moeder wel eens juffie, dat vond ik best verwarrend. :(

Dat zeg ik als ik iets van ze wil of iets te zeuren heb.:D

Al vind ik het tegenwoordig leuk om mn moeder Padjinha te noemen. ;x

Mensen die ik ken vonden het altijd heel vreemd, sommige mensen vonden het zelfs vreselijk onbeschoft :D

Als ik mijn moeder 'mams', 'mama', 'ma' of 'moeder' noem, dan luistert ze niet :o

Tsja, ik weet ook niet wat ik ervan moet vinden. Of het nou respectloos is of niet. :p:D