[Stukje] Tot mijn wekker gaat...
 

Kwam dit laatst tegen in mijn archief. Hopelijk het reageren waard. Kritiek is in ieder geval welkom! :o


--------------------------------
"Waarom een voetbal?"

Ze kijkt me bloedserieus aan en haalt het ding van haar hoofd.
Zorgvuldig pakt ze het deel dat miste en begint de hoeken, hoe die ook zitten mogen aan een lap van zeshoekjes, aan de rest van de bal vast te zetten.
"Vangt mijn gedachten."

Neutraal kijkt ze me weer aan. In die blik kan ik wel verdrinken. Ik heb altijd de intentie te gaan praten bij haar. Ze denkt wellicht veel meer dan ik maar bij mij zijn die gedachten op m'n mond aangesloten. Trivia hier, ditjes zo, praatjes dat. "Weet je nog toen ...? "
Ik hoor het mezelf alweer zeggen.

Ze gaat geconcentreerd verder met het dichtnaaien van de bal. Ik vraag me af wat ze er uiteindelijk mee gaat doen als haar gedachten er dan toch in zitten.
"Je gedachten?"
"Precies."
Ze knikt en we kijken elkaar even aan.
Weer gaat ze verder met naaien. Zonder dat ze kracht lijkt te zetten duwt ze de naald door de taaie kunststof heen. Tot mijn verbazing komt het geheel er toch vrij netjes uit te zien.
"En dan?"
Ze zwijgt. Na de laatste paar steken knipt ze de taaie draad behendig door met een nijptang. Ze pakt een pompje en pompt de bal op. Na een keer of wat pompen lijkt het weer op een bal. Je ziet de steken wel zitten; zwarte draad houdt de witte zeshoekige vlakjes bijeen. Maar het geval neemt vorm aan en loopt niet leeg.
Eenmaal op formaat stuitert ze de bal een keer op de grond. Geen hol geluid, maar een soort van gesis komt er van de bal.
"Loopt ie...?"
"Nee."
Nogmaals laat ze de bal stuiteren, klemt hem vervolgens in haar armen en geeft er een kus op.
Aandachtig, alsof ze achteraf niet wil twijfelen aan het moment.

Dan staat ze op van de zwarte leren bank, en loopt over de witte marmeren vloer naar buiten. Het vliegengordijn ratelt lamlendig als ze de glazen kralen opzij duwt.
Het groteske, witte huis blijkt op een berg te staan. Zo'n meter of 50 er vanaf loopt het steil naar beneden en kijk je uit op de zee die ogenschijnlijk rustig is.

Niet de zee beneden zal je leven opeisen als je valt. De rotsen, die die intentie niet hebben, zullen het doen.

Ze legt de bal op het randje van de afgrond in een klein kuiltje. Als ze afstand neemt wil ik zeggen dat ze stoppen moet. Dat het levensgevaarlijk is en dat ik bang ben nooit meer in haar ogen te kunnen verdrinken.
Als ze uit wil halen krijg ik de woorden eindelijk uit mijn mond.
"Stop! Meisje! Wacht!"
Geërgerd kijkt ze om. Haar losse shirt wappert zachtjes in de wind. Blauwpaars dat afsteekt tegen het heldere licht dat overal lijkt te zijn. Haar mouwen zijn te lang en wapperen mee.
"Geef de bal aan mij!"
Ze wil me negeren en begint haar aanloop.
"Ík wil weten wat je denkt! Vertel me wat er in je omgaat! Laat me zien wat er in de bal zit!"
Mijn stem hapert.
Ze haalt uit.
De witte bal zweeft draaiend over de blauwe zee en daalt langzaam neer op het water. De zon laat er nog even een glinstering op zien maar langzaam verdwijnt de bal, weg van de klif.

Ik besef nu dat het gefluister was wat het stuiteren van de bal liet horen.

Als ik bij haar ben grijp ik haar vast. Ik kijk in haar ogen die nog steeds net zo sprekend zijn.
"Vertel me alsjeblieft wat je denkt, wat er in je omgaat, meisje. Het maakt me niet uit aan wie, maar praat. Als ik het niet weet ga ík praten. Als ik het niet weet vul ik alle tijd met mijn ideeën en mijn herinneringen. Maar ík wil weten wat jij denkt! Wat denk je? Wàt dènk jij?"

Ik druk een kus op haar voorhoofd, haar wangen. Knijp even zacht in haar handen die koel aanvoelen.
"Misschien beter gevraagd..." Begin ik.
"Ik snap je."

"Nee maar ik...Ik wil me eigenlijk helemaal niet opdringen en..."

We kijken elkaar aan en even denk ik alles te snappen.

Ik vind het mooi geschreven! Ik was benieuwd waar je heen wilde toen ik de eerste paar regels gelezen had, en het bleef boeien.

Het einde is verrassend en verklaart de vreemde gebeurtenissen.

Dat einde:( Jeetje Chocking Duck, verander dat alsjeblieft. In verhalen hoef je géén verantwoording af te leggen als er vreemde dingen gebeuren, niet alles hoeft verklaard te worden. Haal die laatste zin maar gewoon weg.

Terwijl het idee juist zo leuk is, met een voetbal waarin iemand haar gedachten heeft gestopt. En dat ze die dan weggooit en dat de hoofdpersoon haar tegen wil houden. Ja, leuk en je schrijft ook wel fijn. Wat mij nu leuk lijkt, is dat als die voetbal de zee in is geschopt, dat haar gedachtes dan ook daadwerkelijk weg zijn, zodat ze ze niet eens meer kán vertellen. Maar dan ga ik me wel erg inhoudelijk met je verhaal bemoeien, dus je mag zelf bepalen wat je daarvan vindt;)

"Ze denkt wellicht veel meer dan ik maar bij mij zijn die gedachten op m'n mond aangesloten." :)

Ik dacht onder het lezen dat dat zou gebeuren.:) Had ik ook leuk gevonden.

Weggehaald. ;)
Het was voor mij het portaaltje om vanuit deze 'om drie uur 's nachts' tekst weer een beetje op aarde te komen. Maar wellicht staat het beter zo, dat zien jullie hopelijk wat beter dan ik.
Het zijn denk ik vooral de knagende gedachten die de zee op gaan. Of vooral het knagende aspect. Zo zijn ze geen 'issue' meer. Wel vertelbaar, anders raken ze vast op.;)

Ik mis een beetje de pointe in je verhaal. Het idee is leuk maar ik vind de uitwerking minder. Bijvoorbeeld in deze alinea:

"Dan staat ze op van de zwarte leren bank, en loopt over de witte marmeren vloer naar buiten. Het vliegengordijn ratelt lamlendig als ze de glazen kralen opzij duwt.
Het groteske, witte huis blijkt op een berg te staan."

Je gebruikt hier een overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden en dat leidt erg af van wat je eigenlijk wil vertellen. Sfeer beschrijven is een vak apart maar je kan in ieder geval wel proberen om evenwichtiger te schrijven door dit soort overdaad te mijden.

Hmm, die overdaad was voor mijn idee hèt middel om in ieder geval een indruk te geven van de omgeving die ik voor ogen had. Wellicht werkt dat op de ergernis dus. Goeie.
Maar kun je er wel enig punt uithalen ?
Afijn, zal nog eens wat wijzigen. ;) (Wat nu dus niet meer kan, maargoed... )
Ik dank u allen!

Hm er zijn betere manieren om een omgeving over te brengen. Wat daarbij belangrijk is om te onthouden is dat je geen fotorealistische weergave hoeft te geven van de omgeving zoals jij die voor ogen hebt. Het is voor een lezer veel prettiger om dat gedeeltelijk zelf in te vullen. Als schrijver zou je je erop moeten concentreren om de opvallende, belangrijke dingen in de omgeving te beschrijven (en dan het liefst op een rake manier). Dit betekent overigens niet dat je per se weinig bijvoeglijke naamwoorden moet gebruiken; daar zijn natuurlijk geen vaste regels voor. Als je kijkt naar het einde van deze column van Tommy Wieringa bijvoorbeeld dan zie je dat hij bij de beschrijving van het appartement vrij veel bv. naamwoorden gebruikt. Daar is het echter niet vervelend omdat het een nauwgezette indruk van de omgeving geeft zonder de lezer te vermoeien met nutteloze details.

Ik bedoelde met pointe trouwens niet specifiek het 'punt' van je stukje maar een spitsvondig einde. Dat mis ik een beetje in je verhaal.

Erm, vreemd. Maar ik zeg dat wel vaker over verhaaltjes geloof ik. Ik vind het idee een bal vol gedachten (en dan wegtrappen) erg tof. Brief in een fles idee maar dan anders.
Je toont de omgeving wel duidelijk, maar dat was voor mij niet nodig geweest. De dialoog is interessant genoeg, merk ik later wel dat het aan zee is.
De omslag vind ik meteen iets te extreem (al die uitroeptekens ineens), maar ik ben dan ook anti uitroepteken.

Ik vind het idee erg goed, en zeer prettig uitgewerkt. Ik vond het jammer dat ik al bij het einde was. De stilte, het contrast met de andere persoon, het surrealistische idee van de voetbal, het krachtiger stuk waarin de persoon het meisje probeert te laten praten, mooi.

Wat ik ook bijzonder beschreven vind, knap, zijn deze twee zinnen, je blijft er echt bij stilstaan en geniet van wat er in staat.
"Aandachtig, alsof ze achteraf niet wil twijfelen aan het moment". en
"Niet de zee beneden zal je leven opeisen als je valt. De rotsen, die die intentie niet hebben, zullen het doen."

Dat zijn van die zinnen die ik graag bewaar in een document om ze later nog eens terug te lezen. Mooi bedacht!

Even een bedankje voor de reacties en de kritiek met bijbehorende uitleg. Ik kan in ieder geval erg veel met het voorbeeld van de bijvoeglijke naamwoorden maar ook de positieve reacties doen erg goed.:o

Voor wat de uitroeptekens betreft geloof ik dat het uitroepen waren. Misschien zijn er (behalve 'riep ik' of 'ik riep') serieuze alternatieven om iets zo over te laten komen?

O, even dacht ik dat je serieus van plan was om overal maar 'riep ik' achter te zetten, maar nu zie ik dat dat gelukkig toch niet het geval is;) Ik denk eigenlijk dat het uit zichzelf ook wel duidelijk is dat sommige dingen uitroepen zijn, dan hoef je niet per se drie uitroeptekens in een zin te zetten. Misschien zou je dan ook iets met komma's kunnen doen?

"Stop! Meisje, wacht!"
"Geef de bal aan mij."
"Ik wil weten wat er in je omgaat, laat me zien wat er in de bal zit!"
Zoiets bijvoorbeeld?

Het is een leuk stukje (y).

Wel een kritiekpuntje, ik zal proberen precies uit te leggen hoe ik het als lezer, onwetend van wat er gaat komen, heb ervaren.

Het begin moet je aanpassen. Het is daar te onduidelijk wie er aan woord is. Mensen denken vaak dat ze door 'vaag' te schrijven literair overkomen, maar dit is nergens voor nodig. Mijn aandacht was namelijk direct weg. Ik zag wat posts en toen ben ik toch verder gaan lezen, en na het begin werd het stukken beter. Alleen, toen ik op het eind was dacht ik dat de verteller van het verhaal in het begin zijn gedachten in de bal had gedaan. Daardoor drong de pointe niet tot me door.
Ik raad je dus aan om in de eerste zinnen meteen duidelijk te maken welke rol de karakters innemen, en direct duidelijk en pakkend te zijn, niet vaag.

Nog even om uit te leggen waarom ik het niet begreep: de zin 'waarom een voetbal?' wordt direct opgevolgd door 'ze' en een beschrijving van wat ze doet. Je denkt dan meteen dat zij de woorden gezegd heeft. Daarna volgt 'vangt mijn gedachten' ook op een zin die haar beschrijft, wat er op zou duiden dat ze haar eigen vraag beantwoord. Doordat dat eerste echter nog steeds in je hoofd zit, denk je automatisch dat de ander (de verteller) 'vangt mijn gedachten' zegt.
Daardoor is het direct verwarrend.

Daarna wordt het dus leuker en schrijf je losser, wat lekker leest.
Alleen de zin over de rotsen heb ik mijn twijfels over, niet over de inhoud, maar over de vorm. De woordvolgorde is bij het stuk daarvoor iets anders, en om lekker door te lezen verwacht je dezelfde vorm van de zin, maar je moet opeens omschakelen naar een wat moeilijkere structuur. Dat werkt een beetje tegen.
Maar verder heel leuk (y).

Ik vond trouwens de beschrijving van het huis juist een verlichting (wellicht had je idd niet zoveel details hoeven weg te geven, maar dat is een keuze). Op dat moment kreeg ik een veel beter beeld van de situatie en kon ik me beter opmaken voor de pointe. Misschien kun je het stukje zelfs wel beginnen met een beschrijvende zin, in plaats van een dialoog.

O nog één dingetje, 'het huis blijkt op een berg te staan." Dat blijkt staat me niet aan. De verteller is het huis binnengekomen, en moet dit dus al weten.