mama met een eetprobleem
 

mijn moeder begint steeds minder te eten en dan ook echt weinig. Het ontbijt slaat ze over, bij de lunch gaat er met moeite 1 boterham naar binnen en 's avonds komt ze niet verder dan een half bordje eten.
Ik, vader en m'n broer maken ons hartstikke zorgen en hebben haar dat gezegd maar ze wil niet luisteren en zegt dat ze gewoon niet zo honger heeft.

Even voor de duidelijkheid: Ze is nooit de dikste geweest, maar dit is wel heel erg, want ook al is ze 50, ze gaat makkelijk in een maatje 34 of een broek van maatje 26:(
Ze heeft de laatste tijd ook last van snel moe zijn (om 9 uur gaan slapen) en is snel prikkelbaar...

Wat moet ik doen? en hoe moet ikduidelijk maken dat ik me gewoon heel erg zorgen maak om m;n moeder, want onderhand is ze zo afgevallen dat ze zeker onder de 50 kilo zit (ze is 1.65 lang)

Any advice?

Meestal als iemand die ouder is dit soort gedrag heeft dan is het eerder voorgekomen.. heeft ze een problematisch verleden wat eten betreft, of weet je dat niet? Of is er een andere reden dat ze nu opeens minder is gaan eten (psychisch of eventueel lichamelijk).
Ik denk dat als je het aan haar vraagt, dat ze ontwijkend gaat antwoorden. Ze weet niet waar ze mee bezig is en zo wel, dan wil ze het niet weten. In ieder geval, dat denk ik.
Een vriendin van mijn moeder is een jaartje of 50 en heeft jaar hele leven al anorexia. Dat weten wij nu inmiddels zeker, na jarenlang vermoeden. Ze heeft er altijd over gelogen. Altijd alles prima onder controle.
Misschien krijg je wat uit je moeder als je begint over lijnen, eten, afvallen, zonder direct in verband te brengen met je ongerustheid over haar.

Maar het kan dus ook zijn dat ze zich lichamelijk niet in orde voelt en daarom weinig eet.. sluit niks uit dus!

Cat (zelf eetproblematisch)

Ze heeft nooit echt veel gegeten, maar de laatste tijd begint het (voor mij) ernstige vormen aan te nemen..
Ik ben zelf 57 kilo, maar ikvoel me ongelofelijk dik ten opzichte van haar en dat terwijl ik gewoon op een perfect gewicht zit...

De laatste tijd heb ik wel een paar keer gevraagd waarom ze zo weinig at en het enige antwoord was ik terugkrijg is: jaaah ik zorg wel goed voor mezelf voor, helemaal geïrriteerd!
Of ze zegt dat ze gewoon een kleine maag heeft, eris altijd wel een mooie smoes.

Het erge is gewoon dat steeds meer mensen tegen mij zeggen: zoo jouw moeder is ook dun! Of: jij bent ook een dikkertje vergeleken bij je moeder:( (terwijl ik gewoon maat 36-38 heb)..

Tja, ze krijgt gewoon niet haar "verplichte" voedingsstoffen binnen, kan dat grote gevolgen hebben als ze zo doorgaat?:(

Ik weet niet of de moeder van je moeder nog leeft, maar anders zou je eens met haar kunnen gaan praten. Misschien weet zij of er misschien in het verleden iets gebeurd is waar jouw moeder nooit met jullie gezin over gesproken heeft?
Het kan ook een medische reden hebben. Een aangeboren afwijking aan de schildklier bijvoorbeeld, maar dat die afwijking in de loop van het leven van je moeder steeds erger wordt.
Ik denk trouwens niet dat je met je moeder erover moet praten. Die is toch al koppig (dat maak ik er uit op), dus die kan je beter met rust laten en zelf actie ondernemen. :)

Nee, das fijn om te horen.. :mad:
Als je zelf maar niet minder gaat eten hoor!

Ja. Daar kun je behoorlijk verzwakt van raken. Voedingsstoffen onderhouden je lichaam. Als je veel vitamines e.d. niet binnenkrijgt word je snel ziek, gaan je tanden eraan, worden je botten broos, enzovoorts. In combinatie met een ondergewicht is dat al helemaal niet fijn.. :/

Maareh.. denk jij dat het psychisch is? Want het klinkt mij in de oren als anorexia.. (ook die smoesjes..) en meestal hebben dat soort eetstoornissen/eetproblemen een diepere oorzaak.

Lastige situatie!

Misschien heb je iets aan het prikbord voor familieleden, op www.sabn.nl...

Deze landelijke Stichting Anorexia en Boulimia Nrevosa, organiseert ook contactdagen. Er zijn meer jongeren van wie een ouder met een eetstoornis zit. Misschien kun je met hen mailen als je wilt...

Succes!

Ik denk dat je tegen je moeder moet zeggen dat je NU wilt praten en dat je voorlopig geen weerwoord wilt horen van haar tot jij klaar bent met praten. Je zegt dat je je ontzettend zorgen maakt over haar en bang bent dat ergere dingen gebeuren. Zeg haar dat ze niet meteen moet zeggen dat er niks aan de hand is en dat ze wel voldoende eet en geen honger heeft.
Laat haar niet meteen alles ontkennen, maar eerst naar jou luisteren over hoe bezorgd jij bent over je moeder en dat je haar op geen enkele manier kwijt wilt.

Helemaal mee eens.

Mijn zus heeft zoiets gehad, wij hebben meerdere serieuze gesprekken geprobeerd te voeren, maar omdat ze prikkelbaar was liep dat altijd op ruzie uit. Uiteindelijk is het mn moeder gelukt om tot haar door te dringen en haar laten inzien dat het je problemen niet oplost door op zo'n manier te leven.
Misschien niet echt nuttige info, maar ik hoop voor jou en je moeder dat jullie er uitkomen, praten, eindeloos praten

by my was het vorig jaar net hetzelfde. Myn mama is ook 1.63 en weegt 50 kg. Ze had een lichte vorm van anorexia maar nu eet ze terug goed ! ze let alleen goed dat ze nie verdikt

Sja.. mijn moeder is 1.68 en weegt 50 kg.. Ze is echt dun, en eet niet speciaal veel.. Maar zo is ze gewoon dr hele leven al geweest.. Ze heeft wel periodes dat ze minder eet, wanneer he slecht met haar gaat, en dan valt ze weer wat af.. maar dat komt altijd vanzelf weer goed..

Het hoeft dus niet al bepaald te zijn dat je meoder een eetstoornis heeft. Ik zou haar in ieder geval goed in de gaten houden, of ze steeds minder gaat eten en dat soort dingen. Als het nou zo is dat ze zo verzwakt raakt dat ze regelmatig gaat flauwvallen en dat soort dingen is het misschien wel tijd om proffesionele hulpverlening in te schakelen. Maar zo ver is het nog niet toch? Sja, met haar proberen te blijven praten, blijven vragen.. Haar laten merken dat je het echt wel door hebt.. Maar doe dit niet in je eentje, maar samen met je vader.. Het is voor jou als dochter een grote verantwoordelijkheid je moeder van de anorexia af proberen te houden.. Dat vert veel energie..

Wat dat betreft kan ik met je meepraten, aangezien mijn moeder depressief is geweest.. Heel erg zelfs. Het was echt vreselijk om toe te zien hoe ze verzonk in haar depressie, niets meer deed.. om in haar ogen te kijken en niets te zien, niet dat lichtje dat mensen hebben.. En om haar te horen zeggen dat ze als jij niet had bestaan niet meer zou leven :(

Maar met haar is alles goed gekomen, via therapie etc. is ze er nu weer bovenop..

Heel veel sterkte in ieder geval, laat haar je in ieder geval niet meesleuren enzow!!

Hey lieverd,

Ik heb er nog een keertje over nagedacht, zou het misschien een vorm van aandacht vragen kunnen zijn ? Die aandacht zou dan weer betrekking kunnen hebben op waar we het op het strand over hebben gehad.
Je moeder is denk ik minstens zo koppig als jij, maar ik zou haar er toch mee proberen te confronteren. En ervoor zorgen dat het niet op het belerende vingertje lijkt, maar gewoon zeggen dat je bang bent.

Ik hoop dat je weet dat je altijd bij me terecht kan, bel je me zodra je je kut voelt ?

Dikke kus en knuf, mijnt

thanks allemaal voor de superlieve en goede reacties!!:)
Ik ga proberen met m'n moeder te praten (ook al wil ze
waarschijnlijk niet luisteren) en m'n vader en ik gaan zoveel mogelijk eten koken wat ze normaal gesproken echt lekker vindt, dan kán ze al niet weigeren hoop ik!

tja en verder is het hopen op een goede afloop:(
Ik denk alleen dat we nog een lange weg te gaan hebben..