Weer terug naar de kerk?
 

Ik ben opgegroeid met de kerk. We gingen niet iedere week en we hebben nooit voor het eten gebeden, maar ik kwam zelf wel eens per week in de kerk. Daar zong ik dan in een koor en ik ben ook gedoopt en heb mijn communie gedaan. Opzich ben ik dus opgevoed met het idee dat God bestaat.

Na enkele jaren, ik werd ouder, kreeg ik er een hekel aan om telkens naar de kerk te gaan. Voor mij was het een must, ik deed het niet omdat ik het leuk vond, maar omdat ik er nou eenmaal bij was. Ik had niet echt een diep geloof, was ook nog te jong om er echt over na te denken. (10, 11) In die tijd kwam er ook een hoop heisa met de pastoor in onze kerk. Hij was heel ouderwets, gaf prentjes mee met teksten over de duivel en voerde het biechten weer in. Ik had het helemaal gehad met de kerk en ik stopte.

Enkele jaren dacht ik niet echt na over God. Ik wist niet wat ik precies moest geloven. Totdat ik het moeilijk kreeg. Ik bad als ik steun nodig had, en het maakte me rustiger. Maar het bleef maar moeilijk gaan, en ik verloor een beetje het geloof. Ik ging niet naar de kerk, ik bad niet echt meer, ik had eigenlijk het contact met God verloren. Ik dacht niet aan Hem, ik had mijn vertrouwen in hem zo'n beetje verloren.

Sinds dit jaar heb ik het gevoel weer te zijn 'aangeraakt'. Ik heb mijn geloof weer hervonden en ik bid weer regelmatig. Ik ben vrij veel bezig met het geloof. Nu vind ik het heel jammer dat ik niet meer naar de kerk ga en dat ik niet meer doe met mijn geloof. Morgen ga ik naar een kamp, waar een vriendin van me ook is. (4U!, misschien wel eens van gehoord) Gewoon, voor een dagje. Daar zal ik kijken of het iets voor me is, en met mensen over het geloof praten. Toch wil ik ook graag weer naar de kerk, maar niet naar de oude kerk. Mijn vriendin gaat wel eens per week, en ik zit er over te denken ook weer vaker te gaan. Ik ben alleen een beetje bang. Ik weet zeker dat God het me niet kwalijk neemt, maar ik ben ook bang voor de reacties van anderen. Ik weet dat veel mensen raar aankijken tegen geloven in deze tijd. En ik vind het ook moeilijk omdat ik bang ben dat mijn ouders denken dat ik beïnvloed ben of zo. Ik wil gewoon graag weer geloven, ik merk dat het met goed doet. Ik wil ook niet graag alleen naar de kerk, maar ik weet zeker dat ik met mn vriendin mee kan. Wat vinden jullie hiervan? Is het gek? Heeft iemand dit ook eens meegemaakt? En wat raden jullie me aan?

Ook ik vond de kerk ERRUG een must. Tot een paar maanden geleden. Eigenlijk ga ik nog niet zo heel regelmatig naar de kerk, maar ik weet dat God me ook hierin wel begeleid. Bovendien ga ik op kamers in een heel andere stad, en ik wil daar een goeie gemeente vinden.

Mijn advies: Blijf altijd in contact met God, en zoek naar een gemeente die je heel erg aanspreekt. Ga je naar de Rooms Katholieke kerk? (Ik denk ik, omdat je over het biechten spreekt en de communie, maar zoveel verstand heb ik er nou ook alweer niet van). Ga op zoek naar een gemeente waarin je je echt thuis voelt en waarin je echt de aanwezigheid van God voelt.

BTW: Nee, het is niet gek. :)

Ja, ik ga naar een R-K Kerk. Ging. En wie weet wel weer "ga". Ik zal eerst morgen maar eens kijken wat het met me doet om met zo veel mensen tegelijk met het geloof bezig te zijn. Is het gek dat geloven me soms emotioneel maakt?

Het enige wat ik gek vind, is dat je die vraag nog stelt. :)

Maar verder; als je niks met de RK hebt, dan kan je toch gerust naar andere gemeentes zoeken? Ik hoop in ieder geval dat je in je 'zoektocht' (zo noem ik het maar even :) ) God probeerd te vinden, boven alles.

Wel een beetje veel kerk dit en kerk dat hier de laatste tijd. Deze mag blijven, maar het moet niet doller worden. Dan ga ik wat mergen denk ik.

Ik vind het heel goed wat je doet, je moet niet bang zijn voor de meningen van anderen, doe wara jij je het prettigst bij voelt!

Waarom zou je naar een kerk gaan. Ik bedoel, je kan ook gelovig zijn zonder naar een kerk te gaan. Als je er echt in gelooft, is god altijd voor je. Of je nou in de kerk zit of thuis.

Ik vind de sfeer in een kerk gewoon heel mooi

Omdat je geloof dan erg moeilijk is vol te houden en ook erg egoistisch is. Je gelooft niet alleen om je jezelf te behouden, maar ook anderen te bekeren en andere gelovigen te sterken. Vele leden, één lichaam. Oftewel: veel mensen met allemaal andere gaven, talenten en kwaliteiten en één gemeenschap, waarvan Jezus het Hoofd is. Je kan dan van elkaars kwaliteiten gebruik maken en elkaar helpen als de één het moeilijk heeft. (En dat is nog maar één aspect van dat vele leden, één lichaam. :) )

Ik merk dat ik behoefte aan de kerk heb. Tenminste, behoefte aan een plek waar ik met allerlei mensen samen ben die hetzelfde geloof delen.

Gisteren ben ik naar dat 4U! kamp geweest, en het heeft me erg geraakt. We hebben liedjes gezongen (lofprijzingen) en dat was helemaal niet saai of wat dan ook. Er werd volop meegezongen en geklapt. Er was een 'stille tijd' waarin je voor jezelf kon bidden en na kon denken. Er was een mis (niet verplicht, maar we gingen er wel heen) en ook die was totaal anders as wat je verwacht. Smiddags had je workshops, je kon 'gewone' dingen of 'diepere' dingen kiezen. Ik ging met mn vriendin mee, die naar de DTS workshop ging. Het was niet erg interessant voor me, omdat het over Jeugd Met Een Opdracht ging (internationaal) die dan mensen overal gingen helpen vanuit het geloof. Maar dat is niets voor mij, dus het was nogal saai en langdradig. We hebben ook een 'spreker' gehad. De vraag 'Hoe kan je God beter leren verstaan' probeerde ze te beantwoorden. Het was niet saai, ik heb er juist veel van geleerd.

Zondag ga ik naar de kerk. Samen met diezelfde vriendin gaan we wat kerken 'uitproberen'. Het voelt...raar.. Maar ik heb wel het gevoel dat dit de weg is die ik moet bewandelen.