Heftige Stemmingswisselingen.
 

Hoi,

Ik heb sinds 2 jaar behoorlijk heftige stemmingswisselingen.
Afgelopen 6 jaar is er erg veel gebeurt in me leven, -waar ik verder niet veel over kwijt wil-
maar dat alles heeft zijn weerslag op me gehad, ik heb een aantal keer ook zelfmoord proberen te plegen.

Nu heb ik nog erger dan eerst last van stemmingswisselingen,
eerst ben ik onwijs vrolijk, en kan ik het leven aan en een uur later zit ik huilend om me kamer te bedenken hoe ik uit het leven kan stappen.

Ik ben gewoon ontzettend bang, dat ik in een negatieve stemming een eind aan me leven maak.

xx

Ik zou een afspraak bij je huisarts maken. Dit is wel iets serieus namelijk. Hij/zij kan je doorverwijzen naar een GGZ of andere "instelling".

Succes!

Eend

ik lees je topic net, zelf heb ik er ook heel veel last van, ik ben meestal heel erg vrolijk in het bijzijn van anderen teminste. maar dan ben ik thuis en lig in me bed te huilen. zelf heb ik nog nooit geprobeerd om zelf moord te plegen, wel eens over gedacht. maar ik zou het echt niet kunnen en vaak vragen mensen ook om wat leuks te doen met me.
maar dan voel ik me zo kut dat ik het liefst gewoon de hele dag in me bed lig. dan zeg ik het ook af en dan later voel ik me zo schuldig omdat ik hun niet het gevoel wil geven dat ik niet met ze om wil gaan. Maar bij jou gaat het best al wel ver, ik zou als ik jou was er met iemand over praten die je goed vertrouwt en ook naar de huisarts gaan, die zullen je dan door verwijzen naar GGZ.

Wat de rest al zegt, een afspraak maken met je huisarts. Het is gewoon te veel om al die gebeurtenissen in je eentje te verwerken.

Je zou inderdaad een afspraak met je huisarts kunnen maken, die kan je dan meestal de meest adequate doorverwijzing geven voor wanneer je eventueel hulp nodig hebt. Maar nog een vraag; hoe oud ben je eigenlijk? Ik wil je zelfmoordpogingen/gevoelens niet wegpraten, maar als je nog midden in de puberteit zit kan dit ook grote invloed hebben op hoe je je voelt en zeker ook op hoe sterk je stemmingen wisselen. Neemt niet weg dat dit erg vervelend is, en ik zeg zeker niet dat het 'maar de puberteit is', maar wellicht wel iets voor je zelf om rekening mee te houden, dat dit ook iets kan zijn wat iig in zekere mate weer voorbij kan gaan :)
Maar maak voor de zekerheid met je huisarts een afspraak en doe daar zo goed mogelijk je verhaal, ook door te vertellen over de gebeurtenissen die je hier niet wilt bespreken, dan kan hij/zij je daar mee helpen of doorverwijzen.