[beetje een cynisch gedichtje] ochtend
 

Ochtend

In de ochtendgloren, krioelt de mist
Een deken op de paden waarvan niemand wist
Dat ze bestonden.
De vogels zingen luid hun levenslied
Terwijl de zon haar eerste stralen giet,
Op de bomen die de mist samen heeft gebonden.

Als diamant glinstert op het gras
De dauw, doorzichtig net als glas
En rein, als alle mooie dingen
Stil is het bos, haast niemand is ontwaakt
En hetgeen is er niet wat maakt
Dat iedereen weer quasi-vrolijk rond gaat springen.

Maar hee, wat is dat voor 'n geluid?
Het klinkt niet dierlijk meer, het lijkt op luid
Gepraat, nu steeds oplopend
En zie, daar wordt de oorzaak ook getoond
Een horde mensen spreidt zich rond
Het dierenpark is weer geopend.

Echt cynisch vind ik het niet... het idee is wel mooi... Je begint heel erg mooi, mooie zinnen, je geeft een mooi beeld, maar ik vind eigenlijk je laatste strofe wat zonde eigenlijk, verpest het mooie beeld... De inhoud is ook wel zo bedoelt, vind het toch jammer...

Hm, inderdaad, wat Gothic al zegt, cynisme kan ook ik er niet in vinden. Je verhaalt wel mooi, misschien leuk om dat in een ander ontwerp wat uitgebreider te doen, van de omgeving, maar de schok is niet genoeg, naar mijn mening dan.

ik ben het eens met tacidvs..
er was geen hevige shock..
wel mooi en ook wel beetje grappig
op een beetje toch cynische manier..
ik d8 op het begin aan vrijheid blijheid zeg maar en daarna aan een horde mensen in een stampvol dierenpark met opgesloten dieren.. wel mooi..