Post partum psychose
 

Collega van me is een maand geleden bevallen en we hadden wel al gehoord dat het niet goed met haar ging maar afgelopen week hoorden we dat ze last heeft van post partum psychose. Dat roepte allerlei vragen bij ons op en ik heb al het een en ander gegoogeld maar blijf toch nog met een paar dingen zitten. Wat is nou precies een psychose? Is het zo dat een post partum psychose altijd onderdeel is van een andere onderliggende psychische stoornis (zoals een bipolaire stoornis) of hoeft dat niet? Kan je er dus volledig van genezen of is het nodig om de rest van je leven medicijnen te blijven slikken? Wordt zoiets alleen behandeld met medicijnen of ook nog met therapie oid?

Er zullen waarschijnlijk weinig mensen met ervaring hier zijn maar wellicht kan iemand me toch helpen :)

Een psychose is kort gezegd het contact met de buitenwereld kwijt zijn, met zowel aan de ene kant nieuwe dingen (hallucinaties etc.) als ontbrekende dingen, ontbrekend gevoel bijvoorbeeld. Een postpartumpsychose is bijna nooit de eerste psychose die iemand heeft, dus de kans is erg groot dat je collega al eerder psychoses had, daarmee is de kans ook erg groot dat het voortkomt uit een stoornis inderdaad. Het hóeft niet, maar het is wel erg waarschijnlijk. En afhankelijk daarvan is verdere behandeling ook wel lang aanwezig. Een psychische stoornis hoeft niet altijd een heel leven lang behandeld te worden, maar dat verschilt heel erg. Voor de psychose zelf is een opname wel heel gebruikelijk (ook voor de veiligheid van het kind).

Geen idee of je er wat aan hebt, maar de kans is dus groot dat het een utigebreider verhaal betreft en pas wanneer je dat verhaal kent, kun je meer zeggen over behandeling van die aandoening.. En het is natuurlijk een erg lastig onderwerp, dus zo even doorvragen is misschien pijnlijk.. Dan is het de vraag (een van) jullie har goed genoeg kennen om zo'n gesprek aan te gaan. Misschien degene waarvan je gehoord hebt dat er een postpartumpsychose was, dat die wat kan betekenen?

Ik ken ook iemand die dat heeft gehad, het gaat nu ok met haar maar het is nog steeds heel moeilijk. Het duurde bij haar echt heel erg lang. Ik heb gemerkt dat als ik begripvol naar haar ben dat voor haar het fijnst is, en ik stel eigenlijk verder geen vragen over medicatie o.i.d. :)

En ik denk dat als je er iets aan wilt doen en je hebt dat je het beste wel bij een goede therapeut of psychiater langs kan gaan, maar ja, dat is per geval natuurlijk verschillend.

Ik heb zelf een aantal psychoses gehad en op een van de afdelingen waar ik zat hadden ze ook een Moeder-Baby Unit, speciaal voor postpartumpsychoses en -depressies. Heel naar om te zien eigenlijk. Ik weet verder niet hoe vaak het voorkomt dat er andere problematiek bij betrokken is. Van psychoses weet ik dat niet iedereen zijn/haar hele leven medicijnen moet slikken, maar in veel gevallen wel. Sowieso is het iets om altijd op te blijven letten, je hebt een kwetsbaarheid en het risico op een nieuwe psychose is veel groter voor iemand die al een psychose gehad heeft dan voor iemand die nooit psychotisch is geweest. In heel veel gevallen leidt een psychose tot een opname. Overigens heb ik me verwonderd over hoe goed mensen (en ook moeders met een postpartumpsychose) opknapten. Een vrouw was echt ernstig verward toen ik haar leerde kennen, je kon geen fatsoenlijk gesprek met haar voeren en snapte heel weinig van wat er om haar heen gebeurde, maar toen ik haar een tijd later tegenkwam was ze opnieuw aan het studeren en ging het met haar kindje heel goed en had ze alles op orde! Ik herkende haar bijna niet terug en het was echt mooi om te zien :)

Mocht je specifiek vragen hebben over een psychose, mag je wel pm'en :)

Mijn zus heeft dat ook gehad, in combinatie met een postpartum depressie. Daarvoor heeft ze nooit een psychose oid gehad. Ze is een tijd opgenomen geweest in het ziekenhuis hiervoor. Toen haar medicatie goed was afgesteld, ging het eigenlijk al meteen een heel stuk beter en had ze vrijwel geen klachten meer. Ze heeft toen nog een tijdje in het ziekenhuis op een open afdeling gelegen, daar sliep ze eigenlijk alleen; overdag ging ze naar huis. Ik weet niet precies wanneer ze weer is gaan afbouwen met de medicatie, maar ook dat ging eigenlijk heel snel. Ze heeft wel nog een tijd lang ondersteuning gehad van een psycholoog zodat ze met beide benen op de grond bleef, want daar had ze moeite mee (ze blies dingen erg op na de bevalling, ze was ongelooflijk bezorgd, ieder piepje van haar kindje was mogelijk een ernstige aandoening etc).
Bij haar tweede kind was ze hier natuurlijk ook erg bang voor, maar toen heeft ze nergens last van gehad, gelukkig!

Een psychose is niet per definitie onderdeel van een andere stoornis. Echter is het wel zo dat bij mensen waarvan bekend is dat zij een bipolaire stoornis hebben, het risico op een ppp groter is. Het kan bijvoorbeeld ook zijn dat dit in de familie voorkomt en je daardoor een groter risico erop hebt, maar daarover wordt nog volop onderzoek gedaan. Daarnaast is het uiteraard zo dat altijd uitgesloten moet worden of er bijvoorbeeld drugs in het spel was. Een bekende uitlokker van een psychose.

Het verschilt hoe het duurt voor iemand herstelt van een psychose. Ik geloof dat het inderdaad wel altijd met medicatie wordt behandeld.

Is ze ook samen opgenomen met de baby?

Ze is idd opgenomen, inmiddels al een aantal weken. De eerste twee/drie weken mocht de baby er niet bij zijn maar inmiddels ie hij daar ook. Ze mag hem om de paar uur onder begeleiding zien en de verzorging doet ze zoveel mogelijk zelf. Medicatie is ze aan het afbouwen. Ze mag nu ook onder begeleiding in het weekend een paar uurtjes naar huis. Twee collega's van me zijn bij haar op bezoek geweest en waren allereerst nogal onder de indruk van een gesloten afdeling. Verder was het heftig om haar zo te zien maar waren ze wel blij dat ze gegaan waren. Collega van me had gevraagd of ze nog iets wilde hebben en ze wilde een kleurboek. Dat is wel heftig dan als iemand van 25-30 het liefst zoiets wil hebben.

We hebben een super team qua collega's dus we kunnen er met z'n allen goed over praten en dat is super. Mijn broertje heeft een jaar op een gesloten afdeling gezeten dus weet wel een beetje hoe en wat en omdat hij daar ook gezeten heeft weet ik ook dat dat niet alleen maar voor mensen is die echt volledig doorgedraaid zijn. Dat gedeelte kan ik daardoor wel beter relativeren denk ik. Ik had nooit zo super goed contact met haar maar het raakt me wel en tegelijk wil ik dan ook alles weten. Super bedankt al voor de reacties :)