Ruzie met mijn ouders
 

Hallo allemaal,

Ik zit momenteel in 5 havo. Ik wil bij de korps mariniers na mijn havo-opleiding, echter zijn mijn ouders het er al zowieso niet mee eens dat ik het korps in ga. Maar ze hebben me dus gezegd dat als ik mijn HBO afmaak dat ik dan bij het korps mag. De afgelopen dagen blijven ze maar doorzanekken over hoe slecht hEt korps is. Ik ga hier dus op in en dan krijgen we ruzie En schreeuwen we door het huis. Hoe gaa ik dit nu oplossen....Mijn ma wil het dan nooit goed maken en me pa stopt over het onderwerp te praten... Ik ga zowieso niet van mijn plan afwijken, omdat hun de US marine corps nou zo slecht vinden. Ik heb al tig keer gezgd dat korps mariniers in NL anders is, maar dan gaat het weer verder over neeeee het is hetzelfde en dit en dat.

je moet beginnen te zeggen waarom het korps goed is voor jou en waarom je erbij wil en misschien nog dat je eigenlijk geen andere keus hebt, het is in ieder geval zinloos om het korps zelf te verdedigen als zij van mening zijn dat het slecht is, maar je kunt ze op z'n minst geruststellen dat jou niks gaat overkomen en misschien al een plan maken over hoe je het korps gaat halen (samen met je ouders)

het is in ieder geval een pittige training en helpende ouders kunnen het verschil maken tussen slagen en falen

Als je het korps in gaat dan moet je alles laten varen; familie en een vriendinnetje heb je dan gewoon geen tijd meer voor. Je moet volop gefocust zijn op het leven als marinier. Zodra je aan je opleiding begint (na de medische en psychologische test) ben je niet meer bezig met de meningen van anderen. Het moet maar om één ding gaan; korps mariniers.
Al vinden je ouders het niet leuk, je kán gewoon beginnen aan de opleiding tot marinier. De fysieke eisen zijn moordend en de stress ligt hoog als je niet gewend bent hard te werken.
Het korps is een van de mooiste dingen die bestaat. Op weinig plekken leer je zoveel dingen en doe je zoveel ervaringen op.

Natuurlijk is het logisch dat je ouders het niet willen. De angst dat er wat gebeurt als je wordt uitgezonden bestaat natuurlijk. Je moet alleen duidelijk maken dat dat het leven is waarvoor je kiest. Het omgaan met sterfte, zware dagritmes en zware fysieke condities horen daarbij. Als je dat duidelijk hebt gemaakt kunnen je ouders er niks tegen in brengen. Je hebt al je keuze duidelijk gemaakt.

Je moet zeker niet verwachten dat je ouders er over op houden. Misschien doen ze het wel, maar misschien blijven ze angstig. Mijn ouders vonden het ook niet zo leuk toen ik zei dat ik over een jaar naar het KIM in den Helder ga voor de officiersopleiding, maar ze hebben het geaccepteerd. Als je echter agressief wordt van tegenspraak kan je maar beter überhaupt niet beginnen aan het korps, want dat kom je sowieso nog vaker tegen.

(geschreven met adviezen van een officier der korps mariniers)

Heb je ook al een plan B, voor als het korps je niet accepteert?

dit is inderdaad zeer belangrijk. 2 vrienden van mij willen/wouden bij de korps mariniers. zij hebben toen 2 jaar lang echt hard getraind. en waren in wat naar mijn mening was dus echt in een zeer goede conditie was. en tijdens de keuring of je inderdaad voldoet aan de eisen werden ze niet toegelaten omdat ze niet bovenmaats scoorden en er een keus gemaakt moest worden.
en zelfs als je toegelaten word bestaat er altijd de kans dat je het niet haalt volgens mij. dus het is ook zeer belangrijk dat je duidelijk laat zien dat je er goed over nadenkt en ook aangeeft dat je iets hebt om op terug te vallen als je het niet redt.

Binnen het korps is uitmuntende lichamelijke conditie niet zo belangrijk als uitmuntende geestelijke conditie. Fysiek kan je uitgeput raken, dat is prima, maar geestelijk moet je altijd in topvorm blijven. Als je dat laatste kan maak je al heul veul kans.

Waar haal je dit vandaan?

Crazycamel: Je bent best wel jong en hoewel je denkt alles te weten, zou het kunnen dat je nu een keuze maakt die veel invloed heeft op de rest van je leven en die je niet had gemaakt als je wat ouder was geweest. En geloof het of niet, je ouders hebben het beste met je voor.

Zet voor jezelf op een rijtje waarom je dit precies wil en ga met je ouders aan tafel in een volwassen gesprek. Het er niet over hebben is geen optie, je bent officieel nog een kind. Als je er alleen maar agressief van wordt, zegt dat al heel wat over jouw instelling en volwassenheid.

En denk daarnaast na over alternatieven. De geselecteerde mensen zijn niet altijd geschikt, maar de selectie is zeker wel zwaar.

Een officier van het korps.
Iedereen raakt een keer fysiek uitgeput. Maar fysieke conditie kan makkelijk worden getraind. Mentale conditie is moeilijk tot helemaal niet te trainen. Als je dus een goede mentale conditie hebt en een redelijk tot goede lichamelijke conditie, kom je er eerder in als iemand die fysiek in topvorm is maar mentaal 'redelijk'.

Het is onzin. Fysieke conditie kan voor slechts een deel van de mensen makkelijk worden getraind. En genoeg fruitcakes bereiken het leger, dus mentaal sterk zijn is echt geen voorwaarde.

Er komen inderdaad genoeg fruitcakes in het leger. Maar het korps is niet de landmacht, het korps is inzetbaar onder alle omstandigheden, voor elke denkbare missie.
Bij de landmacht kan je wel een ontzettend mietje zijn, bij de mariniers is dat anders.

Ga je eigen weg als je daar gelukkig van word. Het gaat om je eigen geluk, niet van je ouders.

Dat heb je zeker ook gehoord van iemand uit het korps ;) Het slaat nergens op.
Hiermee impliceer je dat zijn ouders handelen voor hun eigen geluk en niet voor het geluk/veiligheid van hun zoon.

Kan je je ouders niet meenemen naar een open dag? Die mensen daar kunnen jou ook overtuigen om daarvoor te kiezen en wellicht begrijpen je ouders het dan ook beter?