Friendzone classic...
 

Hallo iedereen,

Ik zit al een hele lange tijd met een bepaalde gedachte in mijn hoofd, maar kan hem aan niemand kwijt. Net lag ik na te denken, en bedacht, misschien kan ik het op een forum plaatsen, en kijken wat mensen zeggen. Ik heb zelf geen idee wat ik van mijn eigen gedachtes moet vinden, en of ik misschien me zou moeten schamen ervoor.

Door voornamelijk mijn thuissituatie (huiselijk geweld/autistische broer/samengestelde gezinnen), ben ik op mijn 11e depressief geworden. In deze tijd (vanaf 1e schooljaar vwo tot 3vwo), heb ik mij op sociaal en vooral mentaal gebied van alles en iedereen afgesloten. Ik was het vertrouwen kwijt geraakt in de mensen om me heen, en besloot alles zelf maar te doen. Natuurlijk kwam ik erachter dat je nooit alleen door het leven zult kunnen gaan. Ik werd suicidaal, en heb 2x mijzelf van het leven willen beroven, nooit echt geprobeerd, wel op het punt gestaan om het te proberen.
Gelukkig kwam ik op mijn 14e (in het derde leerjaar vwo), in de bus, iemand tegen. Haar echte naam zal ik niet noemen, dus vandaar de fictieve naam Chantal.
Puur door de persoon die ze was, en nu nog steeds is, besloot ik het leven een laatste kans te geven, en mn hele last, te delen met iemand die te vertrouwen leek, het was een gok, en het bleek een goede te zijn. Ik vertelde haar alles. Ze luisterde heel goed, en leek mn last te begrijpen, en op deze manier nam de kwelling af. Ze hielp me alles te begrijpen voor wat het was, en er op de juiste manier mee om te gaan.
In deze periode heb ik gevoelens voor haar ontwikkeld, sterke gevoelens. In het begin zag ik deze gevoelens meteen aan voor liefde, dat ik haar het liefst als mijn vriendin wilde.
Zij zag het echter niet zo. Ik besloot om de avond voor kerstavond, haar mijn gevoelens te vertellen. Ze zei dat ze me alleen als vriend zag, en ook op die manier van me was gaan houden. Het was een teleurstelling. Maar ik had van haar geleerd om alles te begrijpen voor wat het was, en er op de juiste manier mee om te gaan. Dus dit deed ik.
Ik probeerde vanaf dat moment wanhopig over haar heen te komen, maar wist aan de andere kant niet eens zeker of ik dit wel wilde.
Uiteindelijk besloot ik dat ik mijzelf, haar, en mn band met haar in bescherming moest nemen, door afstand te nemen van Chantal. Dit heb ik een aantal maanden gedaan. Maar natuurlijk, begon het contact na deze maanden weer vlot op gang te komen. Ik had onderhand door mijn nieuwe positieve uitstraling aandacht gekregen van andere meiden. En ik denk nu, dat ik destijds deze aandacht koesterde, omdat ik hetzelfde weer probeerde te voelen, wat ik ooit voor Chantal gevoeld had. Maar het maakte niet uit welk meisje, hetzelfde, sterke, pure gevoel werd nooit geëvenaard.
Ik schaamde me voor mijn hop-gedrag, ik had binnen een jaar 6 verschillende verkeringen gehad, de ene nog kanslozer dan de andere (met alle respect voor de desbetreffende meiden).
Ik begon te beseffen dat Chantal toch echt degene was die mij kon geven wat ik wilde, en ik wilde haar geven, wat ik vond dat ze altijd al verdiende; een lieve vriend.
Ik vroeg haar om het een kans te geven, maar voordat ik mn vraag had afgemaakt besefte ik al heel goed dat ik mijzelf voor de gek aan het houden was... Het zou nooit wat worden. Ze zei zoals verwacht nee, en gaf zichzelf de schuld van deze situatie, omdat ze me ooit hoop gegeven had.

Ik bleef wederom door thuissituatie, zitten in de vierde klas. Ik kwam na de zomervakantie in een geheel nieuwe klas, maar gelukkig wel met vrienden van vroeger, gezien ik ooit een klas had overgeslagen. Voordat ik mijn leven echter helemaal op de rails kon krijgen in de nieuwe klas, ontmoette ik Stefanie.
Na een week kregen we iets. Dit klinkt hopeloos, maar geloof het of niet, het is afgelopen donderdag pas uit gegaan. Ik ben nu 16, bijna 17, en zit nu in de 5e klas. Ik heb dus ruim een jaar met haar gehad.
Een leuk jaar, een jaar vol geluk, maar ook vol drama en verdriet. Zo zoende deze Stefanie met mijn beste vriend, probeerde tijdens mijn afwezigheid gedurende de zomervakantie weer met hem aan te pappen, en liet me telkens vallen voor haar vriendinnen. Iedereen die dit leest zal denken, 'ehmm waarom dan meer dan een jaar bij haar blijven.. -_____-". Klopt, deze gedachtes spoelen nu ook door mijn hoofd, en ik weet het ook niet. Misschien wel, omdat ik niet weer single wilde worden, niet weer terug wilde vallen in mijn gevoelens voor Chantal, die ondertussen, weer was uitgegroeid tot mijn beste vriendin, en zelfs een soort zus.

Nu het uit is, erken ik eindelijk, de jarenlange onderdrukte gevoelens voor Chantal weer. Kortom, ik denk niet dat mijn gevoelens voor haar ooit zijn verdwenen, ik heb alleen mezelf tevergeefs verplicht deze uit te bannen.

Chantal weet van deze gevoelens gezien ik haar erover verteld heb afgelopen weekend, ze begrijpt ze, accepteert ze, en helpt me ermee deze te laten verdwijnen. Maar het punt is nu, ik wil eigenlijk niet dat ze verdwijnen. Of eigenlijk wel. Ik weet het niet. Chantal is mn soort van zusje, dus ik wil die band niet onder druk zetten, door opeens haar te kussen of zoiets impulsiefs. Chantal is op zoek naar een vriendje, ze zegt dat ze eraan toe is, en ze zegt dat ik prima bij haar zou passen, en dat het feit dat ik een broer voor haar ben, haar tegenhoudt, en dat het daarom dus nooit zal werken.

Moet ik hoop houden? Haar proberen te overtuigen? Of moet ik zorgen dat deze gevoelens verdwijnen, ookal weet ik dat dit me niet zal lukken?
Want deze gevoelens houden maar er niets mee doen, kills me, en zet ook druk op mn vriendschap met haar.

Alsjeblieft advies wat ik moet doen, ik ben ten einde raad

The_Messenger95

Ik heb zelf een soortgelijke situatie gehad en mensen maken ook altijd grappen over het feit dat ik in de "friendzone" zou zitten en misschien is dat ook wel zo. Ik heb zelf al een paar jaar een beste vriendin waar ik ook sterke gevoelens voor heb gehad en zij ook voor mij, helaas was dit niet op hetzelfde moment. Maargoed, op een gegeven moment vond ik haar nog wel leuk, maar zij mij niet meer. We hebben het daar een aantal keer over gehad en ik heb toen ook eerst geprobeerd heel erg afstand te nemen en maar gewoon met andere mensen om te gaan, maar daar werd ik ook niet gelukkig van (en zij overigens ook niet). Ik heb toen besloten om haar absoluut als mijn beste vriendin te houden, terwijl ik nog steeds gevoelens voor haar had. Dit is ongeveer driekwart/één jaar geleden denk ik. Ze is nu nog steeds mijn beste vriendin, ik hou ontzettend veel van haar en krijg nog steeds kriebeltjes in m'n buik als ik haar zie. Het is nu echter niet zo dat ik haar als "vriendin" zou willen. Ze gaat nu meet een gast uit en ik heb daar vrede mee.

Ik denk dat je maar een beetje hetzelfde moet doen als ik. Blijf met haar omgaan, ook al heb je gevoelens voor haar die je niet kan bevredigen. Op een gegeven moment wordt het "beter". Ik heb zelf althans nog nooit zo'n gevoel bij iemand gehad elke keer dat ik haar zie, zonder dat ik er een relatie mee zou willen.

Je moet iig geen hoop houden of haar proberen te overtuigen. Ze heeft je niet voor niets al 3 keer afgewezen...
En als je haar wil vergeten, kun je misschien beter een tijdje afstand nemen. Wat die stomme klont boven me zegt kan ook, maar het maakt het vergeten en gevoel minderen er ook echt niet makkelijker op.

Hmm oke bedankt. Maar gisteren heb ik hand in hand met haar film gekeken, en we kusten bijna, alleen ik deed t niet omdat ik bang ben voor de gevolgen. Ze zegt dat ik precies ben wat ze zoekt, alleen dat ze t gevoel niet heeft bij mij?? Kan iemand uitleggen wat ze ermee bedoelt?:$

Daarmee bedoelt ze dat je rationeel gezien alles in huis hebt maar ze niks voor je voelt en misschien wel graag iets wíl voelen, maar dat niet doet. Nogal kut van haar dan ook dat jullie wel hand in hand film kijken en bijna zoenen. Blijf maar uit haar buurt want zij speelt met jouw gevoel zonder het erg te vinden je te kwetsen.

Hmm das ook weer een invalshoek natuurlijk,.maar nee, ik weiger te geloven dat ze me pijn wìl doen, al heb je wel gelijk dat het raar is dat ze dan wel bijna me zoent.

Natuurlijk weiger jij dat te geloven, je bent verliefd op d'r. En ik zeg niet dat zij jou pijn wil doen, maar dat ze het laat gebeuren. Ze wil je niet en houdt je aan het lijntje. Het gebeurt en zij houdt het niet tegen. Beter blijf je uit haar buurt.

Het is niet zo dat ze je bewust pijn wil doen, het is eerder zo dat ze totaal geen rekening houdt met je gevoelens en je daar pijn mee doet. Je gevoelens boeien haar blijkbaar niet zo veel anders zou ze zich wel anders gedragen. Dus niet dat ze zich expres zo opstelt, maar dat jij blijkbaar niet belangrijk genoeg bent voor haar om zich uit zichzelf anders naar jou toe op te stellen.

Disregard females, acquire currency.

Ga fitnessen, word groot, doe een beetje aan je uiterlijk en werk.
Wees vooral op je gemak met jezelf en sloots gon' sloots

Haha je verwoord t komisch, maar ik ben nu zeker tevreden en op mn gemak met mezelf. Ik snap wel datje eerst van jezelf moet houden voor je je liefde met een ander kunt delen. Maar ik ben nu een van de meest positieve en nuchtere mensen die je zult meemaken, maar, het gaat met erom met wie ik mijn liefde wil delen.

En ik hou van haar, heel veel, en ze is alles voor me. Ze heeft me mijn leven, mijn geluk en glimlach terug gegeven, daarom is ze alles voor me.

Is er enige manier waarop ik haar misschien zou kunnen overtuigen dat ik miss toch wel haar vriend kan zijn? Ik bedoel, ze vindt me leuk, ze denkt alleen van, ja je bent mn beste vriend.. daar kan ik niks mee krijgen. Is er een manier om haar ervan te overtuigen dat dat zeker wel kan???

Is dat überhaupt van belang? Als je ze echt zo belangrijk voor je is begrijp je dat je geen relatie met haar moet beginnen. Als het namelijk uitgaat wil of jij haar, of zij jou niet meer kennen. Als dat wel het geval is, nou dan wordt het waarschijnlijk awkward. Je zal in ieder geval nooit meer de vriendschap terug krijgen die je nu hebt.

Ze kan het goed met je vinden. Als ze met jou zou moeten leven, zou het waarschijnlijk goed gaan, aangezien jullie goede vrienden zijn. Als ze verliefd op je zou worden, zouden jullie (naar haar idee toch) een prima koppel zijn - alleen als. Ze is niet verliefd op je.

Als je haar over zou kunnen halen om een relatie met je te nemen, wordt dat niets. Niet als ze niet verliefd op je is. Misschien hebben jullie een tijdje wat, ben jij helemaal gelukkig en geniet zij van de aandacht (dit klinkt gemener dan het bedoeld is: aandacht is gewoon heel fijn, iemand om je heen die je liefhebt is heel fijn) maar uiteindelijk is ze niet verliefd op je en zal ze dat ook niet ineens worden. En dan wordt het toch niets. En dat doet alleen maar meer pijn - lijkt me tenminste. Je kan haar misschien overtuigen dat een relatie met jou een goed idee is, maar als ze niet verliefd op je is, wordt het uiteindelijk niets.

Gewoon een ultimatum voorstellen. Je bent haar vriendje of jullie zijn gewoon geen 'gewone' vrienden. Als ze weigert realiseert ze na 2-3 maanden dat ze niet zonder jou kan -> Kassa
In die 2-3 maanden moet je dan gewoon haar uit je hoofd zetten, want mocht ze dan alsnog niet terugkrabbelen, dan weet je in ieder geval dat ze het niet waard was.

Klinkt alsof je verliefd bent op je hulpverlener en niet op dit meisje an sich. Ik weet ook niet of je van liefde kunt spreken als je jouw mening en gevoelens belangrijker vindt dan die van haar. En ja, dat vind je, anders zou het nooit in je opkomen haar proberen over te halen.

ah jaaa chantage tot een crappy relatie die zij bij voorbaat al niet wil :cool: En let op, dat is het maximaal haalbare bij jouw suggestie.

Ik heb zo het gevoel dat OP (original poster) niet verder komt dan dat...

Wat dacht je van accepteren dat het niks wordt en voor de rest gewoon lekker beste vrienden zijn? In plaats van 2-3 maanden iets proberen erachter komen dat het niet werkt en elkaar liever nooit meer zien?

Maar dan voelt OP alsof hij de hele tijd aan een lijntje wordt gehouden.
Het maakt dingen awkward, zelfs als je zegt het te 'accepteren', op het moment dat je van iemand houdt op een niveau waarvan het niet wederzijds is, dan duurt dat een hele poos voordat het wegvaagt. Dan is het beter om elkaar niet te zien, of te spreken zodat OP sneller het 'verliefdheidsgevoel' verliest.

Zomaar dingen accepteren is geen manier van leven, althans dat vind ik.

Hoezo voelt het voor de OP dan of ie aan het lijntje wordt gehouden, als hij ervoor kiest er niet voor te gaan, omdat ze niet verliefd op 'm is? En volgens mij valt er weinig méér te doen dat het te accepteren als iemand niet verliefd op je is en vervolgens te kiezen hoe je er verder mee om wilt gaan.

Aan het lijntje te worden gehouden doet verschrikkelijk pijn, omdat je constant met het gevoel zit met 'she's the one', maar het wil maar niet lukken.
Als je dan even wat tijd voor jezelf neemt (beetje filmcliché, maarja), dan helpt dat de acceptatie makkelijker te maken en jezelf weer op koers te zetten.

Dus ik stel voor om alsnog het contact met dat meisje Chantal minimaal te houden en je te focussen op bijv. het halen van dit jaar.
Er komen veel meer vrouwen in je leven, en eerlijk gezegd zorgt dit ervoor om te kijken of Chantal misschien niet/wel zonder jou kan -> kan een pijnlijke realisatie aan het einde geven, maar toch moet je jezelf bijleggen bij die toekomstige waarheid.

Misschien helpt het, voordat je het contact minimaal gaat houden, om je hart gewoon te luchten bij Chantal, ze zal waarschijnlijk niet verrast zijn en je deze tijd gunnen om je zaken op orde te stellen.

En het feit dat hij dan z'n beste vriendin kwijt is is niet zo erg? Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik denk niet dat de realtie die ze nu hebben weer hetzelfde zal worden als ze een tijd zo min mogelijk contact hebben. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.

Overigens geef je ook geen antwoord op de vraag van Em, waarom hij aan het lijntje word gehouden.

Ja hey, weet ik, maar waarom vind je dat hij aan het lijntje gehouden wordt?

Met een lijntje zou je meer kunnen zeggen: Wie heeft er op dit moment de controle over de situatie?

Blijkbaar TS niet, want TS is afhankelijk van wat Chanel gaat zeggen over hun waarschijnlijke relatiestatus.

Dat is niet hetzelfde als iemand aan het lijntje houden. >.< Je zegt nu in feite dat iedereen die iemand afwijst diegene aan het lijntje houdt.

Afwijzen en toch 'vrienden' blijven. Je bent dan voor een lange tijd niet echt meer 'vrienden', het is meer een soort contract om dingen niet ongemakkelijk te maken (waarvan zij de uitkomst bepaalt).
Ik verwachtte eerlijk gezegd ook niet dat je zoiets zou begrijpen.

Dat is grappig, want ik weet niet of je toevallig de eerste comment hebt gelezen, maar daar doe ik mijn verhaal in het geheel en dat is.toch prima uitgekomen! Nou weet ik niet of jij wel is in een ongeveer hetzelfde verhaal hebt gezeten? Als dat niet zo is verwacht ik eerlijk gezegd ook.niet dat je zoiets zal begrijpen.

Vechten tegen je gevoelens voor Chantal door a: minder met haar om te gaan en b: jezelf niet voor de gek te gaan houden met gedachten als 'misschien wordt het ooit toch wel eens wat' en soortgelijke gedachten.
Ga op zoek naar andere leuke meiden en ga ook andere hechte vriendschappen aan in plaats van alleen met Chantal.