Perfect willen zijn
 

Er zijn veel mensen die soms problemen hebben met perfectie, het allemaal perfect en goed willen doen. Het kan heel erg verdovend zijn en soms zo ver gaan dat het je leven over neemt. Ook niet erg gek als de maatschappij ons leert dat dat het ideaalbeeld is. Ikzelf heb er ook veel problemen door.
Maar ik vraag me af of er hier een aantal mensen zijn die er over zouden willen praten, dat zou ik zelf ook fijn vinden, dan weet ik dat ik niet alleen sta en jij staat er ook niet alleen door. :)

Liefs Keys

Ik ben reeds perfect dus zoveel moeite heb ik er eigenlijk niet mee. Wat wil je weten?

Nobody is perfect and I am Nobody ^^

Perfectionisme in als wat je aflevert, je werk en school, dingen die je doet? Of op gebied van uiterlijk, hoe je er uit ziet, hoe je overkomt? Of allebei?
Ik heb van beiden geen last overigens, maar misschien is het handig als je wat meer vertelt over waar jij last mee hebt.

Niemand is inderdaad perfect en dat kan ook niet. Daarom is het ook wel een verloren strijd, maar toch is het bijna onmogelijk om het los te laten. Ik heb het zo'n beetje met alles. Als persoon wil ik perfect zijn. Uiterlijk kan me minder schelen dan mijn persoonlijkheid dus dat probleem is minder groot. Het werk wat maak op school wil ik het liefst ook zo perfect mogelijk hebben.. :s dit alles maakt het leven zwaar.

Doe eens wat minder perfect, laat die 4 eens noteren, wat maakt het uit? Misschien wat meer lol hebben en dan maar wat minder perfect?

Dat is juist wat me niet lukt.

De eerste stap is het onderkennen van je tekortkomingen, dat maakt alles al een stuk makkelijker.

Sta je er wel eens bij stil wat er kan gebeuren als je een keer geen perfect werk zou afleveren? Wat is het ergste dat er dan kan gebeuren? Is dat werkelijk zo erg, welke gevolgen heeft dat voor jou? Dringen ze er thuis op aan of is het iets dat je zelf graag wil?

En niet dat je niet je best moet doen, dat is juist goed, maar als je gaat doorslaan daarin en het gaat je overheersen (zoals je al aangeeft), dan is dat ook niet fijn. Heb je last van faalangst overigens?

Het is lief dat jullie me proberen te helpen maar ik ben eigenlijk op zoek naar iemand die ook zo perfectionistisch is om mee te praten, om elkaar te begrijpen. Ik zit al een tijdje in therapie voor m'n problemen en dat is zelfs niet genoeg om me te helpen. Toch bedankt voor tips.

Voor mijn burnout verging de wereld als ik een foutje maakte. Er waren (naar mijn idee) zoveel mensen afhankelijk van mij. Ik werkte op een afdeling en omdat iedereen daar fouten maakte, die ik mocht oplossen, deed ik op een gegeven moment het werk van 5 in mijn eentje. Ik werkte ook in het weekend en alleen op maandag was ik vrij.
Zelfs dan nog rustte ik niet. Ik nam mijn werk (geestelijk) mee naar huis, ontwikkelde ingewikkelde rituelen (die ik zelfs op een gegeven moment ook niet meer snapte) en oh wee, als iemand mij aansprak op een fout.
Als ik geld kon verdienen, door mezelf helemaal af te kraken, zou ik nooit meer hoeven werken! <--- dit heb ik vaak genoeg tegen mezelf gezegd en ook tegen mijn therapeut.

@Daantjer: ik ben het niet met je eens. Volgens mij is de eerste stap bekijken waar het precies vandaan komt om zo perfect te willen zijn.

Ik ben zelf ook erg perfectionistisch en lijkt me leuk om dit topic mee te volgen en te overleggen.

xx

Het hangt er natuurlijk ook maar net vanaf wat je als 'perfect' ziet. Hoge cijfers halen op zoiets irrelevants als de middelbare school kan ik nauwelijks tot perfectionisme rekenen. Daarnaast kun je je afvragen in hoeverre perfect willen zijn en daar moeilijk over doen en last aan ondervinden an sich 'perfect' is.

Iemand die de hele tijd zesjes haalt en verder nergens last van heeft is in mijn ogen een stuk perfecter dan iemand die gaat huilen als hij/zij een 8 haalt.

Wellicht moet je gewoon je definitie van perfectie herzien.

@Prue Halliwell
Dat lijkt me echt zwaar. Hoe gaat het nu daarmee?

@Reverend
Ja daar heb je gelijk in. Iedereen ziet perfectie net anders denk ik. Eigenlijk is perfectie een soort illusie, niets kan 100% perfect zijn. Maar dat te beseffen is het probleem.

@Reverend
Ik denk dat hoge cijfers halen op de middelbare school wel degelijk tot perfectionisme behoort omdat er ook zoiets bestaat als een drang om hoge cijfers te zullen en moeten halen. Vaak speelt hierbij faalangst ook wel een rol. MIsschien is het in sommige gevallen wel meer faalangst dan perfectionisme. Net zolang doorleren omdat je het perfect wilt doen, maar ook omdat je dús niet wilt falen. Maargoed... Ik denk in ieder geval dat je ook flink last van perfectionisme kunt hebben op school

Als je echt perfect wilt zijn zal ik je gelijk op wat fouten wijzen op het openingsbericht. Ik citeer: "Maar ik vraag me af of er hier een aantal mensen zijn die er over zouden willen praten...". Dat zijn twee fouten. Zo moet het: Maar ik vraag me af of er hier een aantal mensen is dat er over zou willen praten...

En als je echt problemen hebt met perfectionisme, dan kun je of naar het klooster gaan, of hulpverlener worden. Of zoek de rots op waarop Jezus zijn kerk zou bouwen.

@Champs-Elysees
Oke ik snap dat je het niet begrijpt of dat je het raar vind maar je hoeft me echt niet belachelijk te maken. Het kan me weinig schelen wat jij hier van vind maar ik vind het wel rot dat je iemand die ergens mee zit nog verder de grond in wil stampen.

Ik heb hulp gezocht en gekregen. De neiging om perfect te willen zijn, komt bij mijn ouders vandaan. Ik ben de jongste, een vrouwtje en ik heb (karakter) eigenschappen die niet standaard zijn. Ik dacht dat als ik me maar perfect gedroeg, ik wel liefde en acceptatie van mijn ouders zou krijgen.
Dit is niet het geval. Ze wilden dan ook niet dat ik uberhaupt hulp zocht, want mijn ouders wantrouwen psychologen.

Ik ben het persoon dat mij zeer veel aantrekt. Je zegt iets niet voor niets, tenslotte. Dat komt bij mijn vader vandaan. Als ik een foutje maakte vroeger, leed ik in stilte en kon ik het mezelf niet vergeven. Mijn vader maakte dat nog eens erger door er continu over te beginnen. Het is al erg genoeg als je geweten je flashbacks geeft, van dingen die je wilt vergeten/verwerken. Ik kwam bijna nooit over die fouten heen, dankzij mijn ouders.

Ik heb inmiddels geleerd dat ik fouten mag maken, dat ik niet perfect hoef te zijn. Ik ben vrolijker nu, ik zit beter in mijn vel. Mijn ouders proberen nu van alles, want hun systeem ligt plat, omdat ik niet meer meewerk. Hun mening is nu niet meer belangrijk voor mij. Zelfs mijn broer, (hun lievelingetje) is wanhopig aan het doen, omdat ik de regels niet meer naleef, die het systeem vereist.
Ik ben getrouwd, ik heb mijn eigen leven. Toch weet ik dat mijn ouders mij nooit als volwassene zullen accepteren. Alles wat ik zeg, is niet waar of wordt in twijfel getrokken.

Mijn vader heeft altijd gezegd dat hij het middelpunt is en dat mensen met hem mee moeten lopen. Doe je dat niet, dan ziet hij je niet. Ik loop niet meer mee, het is verbazend hoe hard hij probeert te hollen om mij in te halen en terug te trekken in het systeem.

Mijn broer beweert dat ik alleen naar hem toekom, als ik iets van hem nodig heb. Want alle mensen met dat sterrenbeeld zijn zo. Ten eerste heb ik dat sterrenbeeld niet (mijn ouders beweren van wel, hebben een geboorte horoscoop gemaakt en leven ernaar) en ten tweede heb ik met mezelf afgesproken dat wat er ook gebeurd, ik nooit bij mijn broer zal aankloppen om hulp te vragen. Ik zal hem laten zien dat ik hem niet nodig hebt.

Mijn moeder klaagt over mijn vader, maar is emotioneel afhankelijk van hem. Ze zal hem (net als ze bij mijn broer doet) altijd verdedigen. Mijn taak in het gezin was klaagmuur (mijn moeder) boksbal (mijn broer) en het enige wat mijn vader deed waren alle rechten die ik had weghalen, want als je dat bepaalde sterrenbeeld heb, ben je losgeslagen en wild.

Als ik er nu op terug kijk, vraag ik me af hoe ik mijn jeugd in godsnaam heb kunnen overleven.

Dat is geen verklaring.
Dat ontken ik ook niet? Ik zeg puur dat er niets perfects is aan perfectionistisch zijn. Perfectionisme an sich is niets anders dan een tekortkoming.

Ik probeer je ook niet tegen te spreken ;) ik geef alleen mijn mening _O_

Ik denk dat jij mij niet begrijpt. Het kloosterleven is een leven van nederigheid, hard werken, iedereen gelijk, weinig stress en ultieme rust. Ik denk dat dat doorgedraaid perfectionisme een halt toe zou kunnen roepen.

@Prue Halliwell
Wat goed dat je jezelf toch dingen hebt kunnen leren met zo'n familie die je nooit steunde. Ik kan me voorstellen hoe rot je je gevoeld moet hebben vroeger. Gelukkig is dat voor jou voorbij en kun je er nu alleen maar sterk van worden.

@Champs-Elysees
Oke nouja dan sturen we de helft van de wereld maar het klooster in, kunnen ze daarna allemaal de perfecte rots voor een kerk van jezus gaan zoeken ;)

HAHAHAHAHA_O_

Zou je wat van je eigen ervaringen willen delen? Ik ben nu ook wel nieuwsgierig naar jouw verhaal.

De wereld zou er een stuk mooier uit zien...

Ik denk dat iedereen wel zo zijn gebied heeft waarop ie het goed wil doen. Wat ie belangrijk vindt. Dat is best normaal en kan variëren van huishouden tot cijfers tot noteerwijze tot uiterlijk. Het wordt pas een probleem wanneer je er zo ver in gaat dat je de rest van je leven beïnvloedt ermee. Geen mensen over de vloer willen uit smetvrees. Doorslaan in plastische chirurgie etc. Je sociaal leven ernstig beperken om te studeren, terwijl je op zich wel vrienden had willen hebben.

Gaat het zó ver? Je noemt namelijk geen gebied dat de grens overschrijdt. In veel gevallen is het goed te stoppen met denken 'is er iets mis met me?' En gewoon maar eens jezelf accepteren, al is dat met elk wcbezoek vijf minuten besteden aan je haar exact in model brengen.

Ik denk dat je daar ontzettend gelijk in hebt, Lusi. Het probleem is dat men zichzelf niet accepteert. Toen ik dat eenmaal door had, viel er een last van me af.

Want het is best lastig leven als men een oordeel over je heeft en jij deelt dat oordeel. Je accepteert jezelf niet. Je probeert wanhopig iemand te zijn, die je niet bent. Zoals je ouders verwachten van je. Omdat ze een geboortehoroscoop hebben gemaakt en elke keer als je je ouderlijk huis bezoekt, ze (bij wijze van spreken) al in de gang staan met een keurslijf waar je je in moet persen, die nooit gaat passen en waar je alsnog commentaar op krijgt, als je de regels van het systeem volgt.

De enige aan wie je verantwoording moet afleggen, moet jezelf zijn. Want jij moet verder met jezelf! En daarom moet je eerst van jezelf leren houden!
Niet een ander, een ander moet jou accepteren zoals je bent. Als diegene dat niet doet, is het geen vriend van je. Zelfs als het familie is. Je bent je ouders niets verschuldigd omdat je hun kind bent. Je hebt ook geen schuld bij ze staan omdat zij je gemaakt/verwekt/whatever hebben.

Zij wilden je graag. Zij hebben de verantwoordelijkheid gehad over jou tot je klaar was om het zelf te doen. Die moeten ze je ook gunnen op een zekere leeftijd. En als ze dat niet doen, is de consequentie dat je je ouders ontwijkt. Waarom zou je elke keer je kop tegen diezelfde muur van onbegrip willen stoten?

Maar je hebt dus dat gebrek aan zelfacceptatie zich uit in perfectionisme (waar jij voornamelijk op lijkt te doelen), maar ook dat hier of daar een perfectionistische tic ook geen ramp is. Wat ik al zei, er valt best te leven met overal waar je komt het tafellaken even recht leggen. Zolang je niet ook nog alle meubels waterpas wil zetten is het onschuldig en leefbaar. Er zitten dus twee kanten aan, die natuurlijk wel invloed op elkaar hebben. Heb je eenmaal minder care en vind je tafellakens organiseren niet zo erg meer, dan is de drang ook kleiner. Als het 'mag' wordt het minder nodig.

Tl;dr tot op bepaalde hoogte hard werken voor je cijfers is normaal. Je gepieker erover zou meer kwaad dan goed kunnen doen.

Perfect zijn bestaat niet.
Hoe ik het bekijk: wees blij met je omstandigheden en wie je bent en doe er alles aan om jezelf zo dichtbij mogelijk bij perfect te maken.