Oudje...
 

Aanschouw de regende wolken
druppelend op onze dagen
kijkend door het raam
en staren we in het niets

Buiten zijn we
gescheiden van iedereen
onze lach gestolen
van binnen in
opgesloten

Beschermd door regels
die we niet zullen overtreden
breken we de scherven
met onze blote voeten

we huilen
als iedereen blind is
en het verdriet
maakt ons eenzaam

bang zijn we
voor onze profielen
in de spiegels
die we braken uit woede

De dagen bloeden dood
net als onze zorgen
alles gaat voorbij
en begint ooit eens opnieuw

Super mooi gedicht :(

ben het met *norena* eens :)

Dank je! (ook *Norena* en UnUsaual)

Waar het gedicht over gaat... goh dat is eigenlijk wel een goeie vraag :D
Het gaat gewoon over een beetje van alles. Dat alle klote dingen die langs komen (die je meemaakt) ook gewoon net zo goed weer over gaan. maar dat toch alle herinneringen voor altijd een beetje in je geheugen blijven hangen (onbewust) en weer boven komen bij het volgende wat er gebeurd en er gebeurd altijd wel weer wat naars als je het net allemaal gehad hebt...

Dit (bovenstaande) is gemengd met andere gevoelens... dus het verhaaltje verklaard niet het hele gedicht...

"Beschermd door regels
die we niet zullen overtreden
breken we de scherven
met onze blote voeten "

Dit gaat over protest tegen de wetten (van de natuur, van de overheid en van naasten -ouders enzo-) waar we niet omheen kunnen, maar waar we ons toch ( -meestal- nutteloos) met alle macht tegen proberen te verzetten... De ene regel is nog niet overwonnen of er is alweer een nieuwe...


"we huilen
als iedereen blind is
en het verdriet
maakt ons eenzaam "

En natuurlijk.. Het uit schaamte verzwijgen van verdriet, gevoelens en dingen die zijn gebeurd... Terwijl dat je alleen maar verdrietiger maakt en het steeds moeilijker wordt er mee om te kunnen gaan...

hmm.. zo ongeveer... ik ben niet zo goed in het analiseren (of hoe je t dan ook schrijven mag) van mijn eigen gedichtjes...

:D rupsje