Hoort dit bij het verwerken?
 

Nou ja.. k hoorde vandaag het liedje dat op de begrafenis van m'n moeder werd gedraaid.. Het voelde letterlijk alsof ik flauw ging vallen, ik kreeg zo'n pijnstoot van binnen.. kwilde gillen, mn oude vrienden opbellen, huilen, ik wist echt niet wat ik moest doen.
Ik zit nog vaak te denken aan vroeger, toen ze er nog wel was, mezelf op te fokken wat er was gebeurt als ik dit en dit had gedaan.. Zo zijn er wel meer dingen, plotselinge woede/jank aanvallen om haar, heel veel behoefte aan aandacht, etc.
Is dit normaal? Of begin ik langzaamaan gek te worden.. :S

Ik denk dat het normaal is...ik heb het iig ook gehad (met m'n opa dan...)...en ik denk dat het er gewoon bij hoort...

Ik denk ook dat het wel bij het verwerken hoort. Tis waarschijnlijk hartstikke moeilijk voor je en dat zal je denk ik nog wel ff houden (kweet natuurlijk niet hoe lang het geleden is...) Sterkte!! xxx

Ik denk ook dat het bij het verwerken hoort.
Heb zelf ook zoiets. Ik heb namelijk op een bepaalde plek in een park hier vlakbij 2x een soort van traumatische ervaring gehad. Nou kon ik toch mooi nooit meer dat park in zonder me automatisch klote te gaan voelen.
Afgelopen weekend waren we daar dus weer met vrienden, en toen ben ik opzetttelijk op die plek gaan zitten, om mezelf ermee te confronteren. En 't luchtte wel op.
Maar ik denk dus dat wat jij hebt normaal is en bij het verwerken hoort. Het zou denk ik raar zijn als je dit soort dingen niet ervaarde. Toch zou ik vooral oppassen met jezelf bijv. de schuld aan gaan praten, want daar gaan mensen wel aan onderdoor.

Dus als ik mezelf op de 1 of andere manier met mn moeder confronteer, krijg ik dan eindelijk een beetje rust in mezelf?
Naja, is ook een andere situatie eiglijk.

Kan ik niet, kan ik niet. Zodra ik probeer helder na te denken over haar, krijg ik weer een schuldgevoel; wat als ik t had gezegd.. was ze er dan nog? Kweet t, zwak, nutteloos, maar dat is de gedachte die me constant bezig houd :S

Mja, als andere mensen ook zoiets hadden,
dan zal ik niet gek zijn ofzow..

Kan. Ligt aan de situatie en aan jou als persoon.

Ik denk dat ook dat tijd kost. Probeer er zoveel mogelijk met mensen over te praten, soms helpt dat ook. Zoek mensen die in dezelfde situatie zitten, die begrijpen je...enz.

Je bent niet gek. :)

Ik bedoelde net meteen dat jij moest doen wat ik heb gedaan om er mee om te leren gaan. Wat ik aan trauma's had was nog redelijk licht en dus veel makkelijker te verwerken. Ik gaf alleen even met mezelf als voorbeeld aan dat je absoluut niet gek bent.

Ik snap ook dat je nu met zo'n schuldgevoel kampt, maar probeer het dan in ieder geval niet erger te laten worden. Ik bedoel, je denkt nu dat je het misschien had kunnen voorkomen, en dat je dat denkt is misschien wel normaal, dat weet ik niet, maar het lijkt me dat je daar over een (hele) tijd wel overheen komt. Ga echter niet denken van: "Ik heb haar dood veroorzaakt", want dat is veel enger dan wat je nu doet.

Mja, dat is m nou juist, dan zou ik mensen irl willen leren kennen, mja, ik schaam me er behoorlijk voor, klinkt misn raar, maar doordat ze op dat project ook begonnen te treiteren ermee, tja, durf ik er nu ook niet echt over te praten..
Inet gaat makkelijker, mensjes van het forum kunnen me niet zo diep kwetsen als mensen irl.. *mensen van forum/msn/meel kan ik negeren ;)*

:)

Praten kan ook met mensen op inet. ;)

Ik ben zelf nog nooit op een begrafenis geweest, maar het is zo dat je bepaalde heftige emoties weer voelt als de omstandigheden ongeveer hetzelfde zijn (denk aan muziek, een geur, enz.). Die 'schok' doormaakte duidt denk ik op het feit dat je de dood van je moeder waarschijnlijk nog niet volledig hebt verwerkt (ik weet niet hoe lang dat geleden is).

Je mag je tranen best de vrije loop laten, dat is goed voor het verwerken. Maar praat er ook over met vriend(inn)en, dat is goed voor de verwerking. Want dat moet je niet alleen doen, omdat je zonder steun er zelf zwaar onder zal lijden.

Sterkte

Mja, het is 19 dagen geleden, voor mij voelt het nog steeds als vandaag.

Huilen,ja ik heb een paar dagen aan 1 stuk door lopen janken, vervolgens weer gedaan alsof er niks was gebeurt, weer lol maken, verderleven, en steeds langzamer weer meer janken, heel heftig reageren etc. Mja, nu durf ik eerlijk gezegd niet weer zomaar naar iemand toe te gaan, gewoon voor een hug. Ben best bang dat ik dan weer als aanstelster word gezien :S
Vrienden? Ja, ik zit in DH, zij in A'dam. Ben door een aantal mensen uitgekotst; ik zou teveel problemen hebben, te depri zijn.. Bij de mensen die er nog wel voor mij zijn, durf ik niet te gaan, omdat ik niet weer wil worden verstoten, of als aansteller gezien word. Mja, k kom er wel overheen, ook zonder mensen die mij steunen.

19 dagen is vrij kort... Logisch dat je het nog niet hebt verwerkt.

Hoe is je moeder gestorven?

zucht, ze heeft zelfmoord gepleegd :( :o

Het is nog heel erg pril voor je en helemaal moeilijk omdat ze zelfmoord heeft gepleegd. Mijn moeder is ongeveer twee jaar geleden overleden, aan een ziekte. Ik kreeg een enorme klap, we hadden echt een super goede band samen en ik had me er absoluut niet op voorbereid dat ze zou kunnen sterven (ze is min of meer gestorven door een grove medische fout). Daarom denk ik dat ik mijn situatie wel met die van jou kan vergelijken...

Probeer haar dood een plaatsje te geven, zonder dat je aan jezelf gaat twijfelen. Dit was haar keuze, daar had jij waarschijnlijk niets aan kunnen doen. Dat je de eerste tijd nog last hebt van 'flash backs' is heel normaal. Telkens wanneer je iets hoort, ruikt of gewoon voelt, voel je weer hoe afwezig 'alles' is. Dat maakt je absoluut niet gek!

Persoonlijk heb ik het na twee jaar nog niet echt verwerkt, ik kan er mee leven maar... tja.. ik heb het er echt moeilijk mee. Praten lukt me vrijwel niet (nu ook niet), omdat dat me het gevoel geeft dat ik haar vergeten ben oid... Dit is mijn manier van haar bewaren en een plekje geven...

Probeer er over te praten met mensen (i-net is best, lijkt me zo) en, tja... probeer verder te gaan met je leven...

Oef.. btje laat, maar sterkte meissie :(

Een plaatsje geven.. Ik probeer het, door te forummen, eigenlijk meer over inet dan irl. Maar ik kan het niet.. Elke keer als ik over mn moeder praat/denk, krijg ik een schuldgevoel, verdriet, woede over me heen, die elke keer erger word. Ik kan het niet kwijt, ik krop het op, totdat ik het uiteindelijk niet meer hou en het lichamelijk uit..

Misn stomme vraag, maar waarom geeft het jou t gevoel dat je haar vergeet oid? Ik bedoel, dan herinner je haar toch juist?

Mja, ik probeer, maar het lijkt alsof ik stil sta in mn leven :S

Dank je, jij natuurlijk ook veel sterkte he...

Het is ook nog vrij pril he, hou daar rekening mee.. Je wordt nu telkens geconfronteerd met het feit dat ze er niet meer is. Leer dat te accepteren (dat gaat eigenlijk over tijd).

Als ik over haar praat heb ik het idee dat ik het over een tja.. herinnering heb die niet meer is.. Een soort... nostalgie dus, terwijl ze mijn moeder is.. Dan voel ik me zo schuldig dat ik op een manier over haar praat.. tja.. op een manier dat ze er niet meer is, alsof ik haar... vergeet zeg maar...

Nogmaals, het is voor jou echt nog heel pril.. dit is helemaal niet raar, wel heel vervelend.. tijd zal dit doen 'helen'...

echt veel sterkte he....

19 dagen is idd errug kort...en zelfmoord maakt het, denk ik, nog moeilijker... Misschien een idee om proff. hulp te zoeken? Iemand die er is om mee te praten, soms maakt dat het makkelijker...maar ja, zo iemand is ook onbekend, dat kan weer minder zijn... Probeer iig iemand te zoeken waarmee je er over kunt praten, hoe moeilijk dat ook is. In het begin is het het moeilijkst, later gaat het vaak wat beter. Praten is (vaak) belangrijk voor de verwerking. En onthoud ook dat verwerken tijd kost, 't is niet van het één op het andere moment over...jammer genoeg niet.

Mja, ik loop/liep sowieso al bij een psycholoog, maar ze heeft een paar dagen geleden gezegd dat ze niet meer wist wat ze met me moest :S
Het heeft me heel veel moeite gekost om met haar over andere zaken te praten, en toen kwam ze weer..
Eigenlijk wil ik hier zelf uit komen, wilde eerst ook kappen met al het psychologische gedoe, maar nu twijfel ik nog wel..

Dus ik wen er uiteindelijk wel aan? Ja.. moet eigenlijk ook wel..

Ik snap het..

Maak je niet druk, zoiets is heel normaal. Zoiets verwerken duurt jaren.

Sterkte.

Hoe is dat precies gebeurt als ik vragen mag (die zelfmoord)?

Ik heb niet het hele topic gelezen, alleen het beginbericht, je vraag of het normaal is.
Ik denk dat elk gevoel dat in wat voor situatie je dan ook maar overkomt normaal is. Het is een bepaalde reactie van je lichaam op een bepaalde situaties, het is volgens mij het meest eerlijke in jezelf. Negeer je gevoel vooral niet en neem het ook niet als iets negatiefs. Als jij dat gevoel bij die situatie krijgt is dat heel normaal, je wordt herinnerd aan die moeilijke tijd, en dat is vanzelfsprekend erg pijnlijk. Het betekent dat je er niet overheen bent, en ik denk eigenlijk dat je dat gevoel voor altijd zal houden. Het zal overtijd denk ik wel slijten, maar dat het helemaal wegblijft denk ik niet. Dit klinkt natuurlijk niet erg leuk, maar je moet niet negeren wat je lichaam je ingeeft, of het nou goed of slecht is.

Ik denk dat het wel normaal is.. (Heb ook niet alles gelezen) Mijn vriend is begin deze week overleden en morgen begint een serie op tv met iemand die hij heel erg bewonderde.. Hij heeft zo uitgekeken naar het begin van die serie, en zeven dagen voordat het zover zou zijn gaat hij dood... Iedere keer als ik die reclame ervoor zie heb ik een reactie die wel vergelijkbaar is met wat jij beschreef.. Dus als jij daarom gek aan het worden bent, dan ben ik dat ook ;)

Wesley

Oef :( gecondoleerd..
Mja, gelukkig ben ik (zijn wij?) niet gek :)
Hoop alleen wel dat het snel over gaat,
op dit moment heb ik soms wel heel erge buien..
Ik hoop dat het idd een kwestie van tijd is..
Suc6 met het verwerken, Desp trouwens ook..
Ow, en bedankt voor jullie reacties :)

Als je trouwens vragen hebt he,of je wil iets kwijt, kan je me altijd mailen op:
saradesp@hotmail.com