Groeien is ook afscheid nemen.
 

In de jaren waarin je ouder wordt, verander je constant van levenshouding dus wat helpt het om depressief te zijn als je toch weet dat je op een dag anders tegenover de wereld aankijkt? En dat je vriendenkring plots een andere kring wordt, dat je interesses veranderen en ook je levenvisie.

Lees dit even door (het is een tekst uit mijn dagboek), en misschien herken je het wel, of indien niet, dan zullen er wel jaren komen waarin je beseft dat je leven plots een andere draai kan nemen.



Ik heb me vandaag een paar dingen afgevraagd. Dat ik zo veranderd ben ten opzichte van enkele jaren terug, of zelfs ten opzichte van enkele maanden terug. Ik wou uitgaan elke week, ik trok me alles zo ernstig aan, zelfs over de kleine details kon ik soms dagen piekeren, ik begreep mezelf niet helemaal.

Nu kan ik gemakkelijker relativeren en heb zoveel dingen begrepen. Maar toch schrikt iets me af, alsof ik mezelf niet herken. Vroeger kon ik uren naar de hemel kijken en de sterren tellen, ik kon genieten van een hele namiddag aan de vijver te zitten, ik spendeerde mijn tijd met goeie vriendinnen en als ik verliefd was, zat ik vast en geraakte ik zodanig in de war dat ik mezelf niet meer herkende.

Niet dat ik nu helemaal veranderd ben. Maar het is alsof ik me laat leven, ik ben bang omdat ik ongevoelig lijk te zijn. Ik word niet meer verliefd, ik spendeer mijn tijd minder met vrienden, ik lijk er helemaal niets aan te hebben, toch wil ik dat het niet zo is, toch is het zo.

Vroeger keek ik uit naar een etentje met een vriend of vriendin, ik keek uit naar een avond naar de cinema. Nu lijk ik wel onverschillig tegenover alles en denk ik "wat maakt het toch allemaal uit?". Uitgaan doe ik minder omdat ik vind dat het enkel geldverspilling is en veel heb ik niet aan avonden tussen massa's mensen te zitten en te drinken. Een tijd geleden kon ik niet zonder. Soms vind ik het jammer dat ik zo veranderd ben, dat ik zoveel dingen als nutteloos zie, misschien overdrijf ik wel en verdwijnt dit wel na een tijd. Maar het enige wat me nu drijft is mijn studie, daar ga ik voor en ik voel me er prima bij maar de rest lijkt me weinig aan te trekken.

"Groeien is ook afscheid nemen" fluisterde een vriend me in de oren. Zo is het inderdaad. Enkele tijd terug piekerde ik over domme dingen, nam ik elke opmerking serieus op. Nu lach ik met alles. Het is een andere ik die in me zit. Ik had vroeger last van depressie, maar na een tijd besef je dat het nutteloos is zo door te gaan. Het leven heeft een verrassing om elke hoek, en dat maakt het zo boeiend ermee door te gaan.

Ik wil ff wat dingen opmerken. De stelling groeien is ook afscheid nemen ben ik het gedeeltelijk mee eens. Hoe jij ten opzichte van uitgaan staat heb ik ook gehad. Ik dacht soow ik wordt ouder en er lopen alleen kindjes van 16 rond daar en ik ben al 21. Toch als ik niet depressief ben is dit een gedachte wat eigenlijk grote onzin is. Het leve bestaat voor mij uit feesten op zaterdag, uitgaan, uitgaan en genieten. Praten met vrienden zuipen uit je dak gaan. Kan het niet missen. En wat heeft "groeien" of ouder worden er dan mee te maken. Ik laat helemaal niks meer los en ik leef en feest gewoon door.

Ik ga ook af en toe graag uit, maar wat 2 keer per week was, is nu gemiddeld 1 keer om de twee weken. Het gaat niet om de leeftijd want de mensen om me heen waar ik uitga zijn gemiddeld allemaal studenten 20+. Uit je dak gaan zeg je, ik kan ook genieten van een avond drinken en met vrienden zijn maar ik heb er eigenlijk niet veel aan. 's Anderendaags stel ik me dan steeds de vraag met wat ik bezig ben, dan voel ik me suf en leeg.

Ik voel dat ik verander van gedachten, dat is wat ik bedoel, wat ik vroeger leuk vond, betekent nu niks of niet veel meer. Jij ervaart het misschien minder maar bij mij kwam die overgang zo plots. Als ik mensen zie om me heen die drinken en zat zijn en plezierig doen, dan wil ik er weg, (vroeger wou ik meedoen) want ik snap niet het nut ervan, als je de volgende dag er enkel een kater aan overhoudt.
Vertel me eens waarom je graag zuipt en graag uit je dak gaat, heb je daar veel aan?

Wat ik eigenlijk bedoel is dat ik nu dingen los laat en er komen andere dingen in de plaats waar ik wel belang aan hecht (het zijn er niet veel, enkel mijn studie en enkele vrienden, voor de rest is er helemaal niets en ben ik nogal onverschillig tegenover alles). Dat ik meer nadenk over alles en dat ik niet meer snel verliefd word juist omdat ik meer mijn verstand erbij gebruik dan mijn gevoel.

hee ik ga niet wijs doen maar dat zuipen he, daar ben ik ook niet voor hoor.

Gisteren nog, had een feest minimale leeftijd was 15, ik ben 17 het scheelt maar 2 jaar maar gisteren leek het wel 20, allemaal van die populaire lui, teminste dat willen ze, dat haar, die kleren, al die make-up en al die drank en sigaretten.
Nee voelde mij daar echt niet thuis, dan zit ik echt liever met een meisje op de bank naar een leuke film te kijken.

Want als ik een relatie heb, word ik saai lijkt het wel, ik hoef niet meer zo nodig uit, het thuis zitten waardeer ik dan gewoon veel meer, het gezellig, de intimiteit, alles. Het uitgaan, zo loos, iedereen denkt altijd lang leven de lol, beetje serieus mag naar mijn mening ook wel. Ik heb de drank ook niet nodig om een leuke avond te hebben. Nuchter is naar mijn mening veel leuker.

Maar meisje misschien zijn het de periodes, dat heb ik teminste wel vaak, maar nu is het wel heel erg, ben echt al lang niet meer uitgeweest op zaterdag en ik mis het ook helemaal niet om eerlijk te zijn. Ik ga nu liever werken, en meer tijd aan school besteden, af en toe een verjaardag of een leuk feestje vind ik veel leuker. Die harder muziek met uitgaan, de domme mensen de hele avond, nee ik heb het voorlopig wel gezien.

Maar nu trek ik ook hele andere meisjes aan, dat vind ik helemaal niet erg hoor, maar zoals ik nu ben, zijn sommige meisjes ook maar zulke mensen ontmoet je gewoon minder snel maar het lot bepaald of ik zo'n iemand ontmoet.

Soms vreet het aan mij, waarom mag ik nou niet verliefd zijn, waarom is het altijd binnen een maand of 2 uit, waarom wordt ik nou altijd gekwets, waarom gaan mensen nooit is serieus om met een relatie maar heb er nu ook voor gekozen om met een ouder meisje wat mee te beginnen, ben zelf 17 maar 15 jaar doe ik niet meer, die zijn vaak allemaal lang leven de lol, dat moet ook kunnen hoor maar lang niet altijd naar mijn mening.

zo ik heb gesproken.

sorry moes even mijn verhaal kwijt.

Maar ouder worden is zeker afscheid nemem maar of ik het nou zo erg vind weet ik niet eens.

Nou dat je er veel aan hebt denk ik ook niet. Klinkt ontzettend dom maar ik heb er wel een leuke avond aan beleefd en daar gaat het bij mij om. Net als met carnaval, mooiste tijd van het jaar voor me. Ik denk dat je de dingen te zwart/wit bekijkt. Ik vind de verandering bij jouw wel heel snel als ik dat vergelijk met mensen uit mijn omgeving.

Enige dat op dit moment bij mij is veranderd is dat ik reden heb om te leven. (goh, wie had dat nog verwacht na al die tijd)
Maar goed, misschien komt de rest ook nog wel. (en kom ik misschien eens van mijn zelfmoordgedachten en ronduit chronische klotegevoel af)

Dat heb ik ook wel, ik kan soms genieten van het uitgaan en leuke avonden hebben, zoals gisteren het geval was, maar ik voel me de dag die erop volgt altijd suf en leeg. Omdat ik er niet veel aan heb, ook omdat het oppervlakkig is. En dan zie ik al die mensen om me heen die aan het drinken zijn en blijven drinken en vraag ik me af wat ik daar eigenlijk doe. Ik voel me soms zo alleen als ik tussen massa's mensen sta en als ik alleen ben thuis heb ik nooit dat probleem.
Dat is dan meer een positieve verandering, je voelt je beter en kan er misschien beter mee omgaan.
Ik voel het meer als een negatieve verandering, de dingen waar ik vroeger veel aan had gaan nu de mist in, ik laat dingen los zonder dat ik ze wil loslaten. Ik wou dat ik meer gevoelig was voor sommige dingen, dat ik de schoonheid van sommige dingen kon proeven. Zoals een jongen die me meevraagt uiteten, ik zou er willen van genieten maar ik ben meestal onverschillig, wat ik vroeger niet was. Ik zou terugwillen naar mijn jeugd en alles eenbeetje anders doen, dan was ik nu alvast een ander persoon en was het veel beter geweest.

Inderdaad de dag erop is altijd vervelend en saai. Je bent dan zeer versufd en slaperig, ik deed voor dat ik een vriendin had op de zondag altijd internette en bellen met vriende. Maar ja dat zijn de resultaten van alcohol. Ach en toch bleef ik iedere week hetzelfde hanteren wat ik eigenlijk nou nog steeds doe. Zondags is dan ook best vervelend omdat ik dan heel snel chagerijnig ben dus dat vind het meisje niet altijd leuk. Maar goed, raar dat je je eigen alleen voelt tussen al die mensen. Ik ga meestal prate en zevere als ik bezopen ben om het maar ff plat te zeggen.

Kwacht op je reactie......

Er is een verschil tussen alleen voelen en alleen zijn.
Ach ik voel mij niet echt alleen maar dacht vrijdag echt wat doe ik hier, had gisteren een feestje gehad, dam dat was echt leuk, veel gezelliger, leuke normale mensen, niet te veel drank, muziek ja voor herhaling vatbaar.

Vreemd dat ik mezelf alleen maar alleen voel als ik niemand kan bereiken als ik het nodig heb.

Zit inderdaad verschil tussen. Maar meestal als je alleen bent dan voel je jezelf toch ook alleen. Ik heb mezelf nog nooit alleen gevoeld als ik bijv. uitga of samen met een aantal mensen uitga.

Praten doe ik ook uiteraard ;) zelfs over de meest banale zaken, ja over wat anders babbel je tijdens het uitgaan. En als er luide muziek is en je verstaat elkaar niet of bijna niet en de banale gesprekken gaan enkel over jongens, dan heb ik het helemaal gehad. 't Is soms dan, ookal zijn er vriendinnen om me heen, dat ik me alleen voel en dat ik het aftrap.
Twee jaar geleden had ik daar wel veel aan en kon ik het helemaal niet missen maar ik vind het nu hoe langer hoe banaler allemaal.

Het gras aan de overkant is altijd groener. ;)

Ik denk dat 'groeien is ook afscheid nemen' wel waar is, zowel op positief als op negatief gebied. Ik ervaar het denk ik voornamelijk als positief. Dingen waar ik vroeger zo iets van had 'waarom ben ik zoveel anders?' en dat ik me vervolgens aan wou passen, interesseren me nu over het algemeen weinig.

Het is vaak een kwestie van ouder worden voordat je je zelf beter gaat begrijpen. Je hebt meer levenservaring en kunt die beter gebruiken in huidige situaties. Je kijkt realistischer tegen het leven aan, leert het te nemen zoals het is. Wel moet je, denk ik, proberen een beetje van je jeugdige onschuld te behouden, zodat je kunt genieten van dingen (zoals: 'Vroeger kon ik uren naar de hemel kijken en de sterren tellen, ik kon genieten van een hele namiddag aan de vijver te zitten, ik spendeerde mijn tijd met goeie vriendinnen en als ik verliefd was, zat ik vast en geraakte ik zodanig in de war dat ik mezelf niet meer herkende.') ipv alleen maar te relativeren.

Dat heb ik ook, ik heb alleen ook een vriend en daar ga ik toch nog meer voor dan voor m'n studie, maar goed. ;) Ik heb het al jaren dat de rest me weinig trekt (op sport na, maar dat kan ik nu niet meer, dus ja), ik kan het nu denk ik meer accepteren.

Dat heb ik ook, maar ik doe dan niet per se de moeite iemand te bereiken. Als ik me slecht voel blijf ik liever alleen en wil ik echt niemand om me heen, hoe raar het ook klinkt, dat vind ik de beste manier. Het doet wel eens goed mijn hart te luchten bij 'n vriend/in maar uiteindelijk sta je er toch helemaal alleen voor.

Groeien is inderdaad afscheid nemen. Probleem is enkel: wat komt ervoor in de plaats?

De toekomst. ;) Dat blijft dus een verassing. :p

(verrassing :p )
Accepteren doe ik ook aangezien ik iets niet heb omdat ik het niet wil, en het dus mijn keuze is. Maar toch vreet het aan mij omdat ik wou dat de dingen anders waren, ookal spreek ik mezelf tegen dat ik het niet wil. Het moet fantastisch zijn om voor even een andere persoon te zijn!

Iig de ervaring om even iemand anders te zijn en te weten hoe hij/zij leeft en denk is denk ik idd wel fasntastisch, zolang het maar voor even is dan. ;)

Er zullen altijd dingen zijn die je 'anders' wilt. Maar ja, wat is anders? En zou je dan gelukkig zijn? Waarschijnlijk zouden er dan wel weer andere dingen zijn waarvan je wilde dat ze 'anders' waren.

Ik dus wel. Ik vind het eerlijk gezegd wel nodig om mijn hartslag in paniek situaties (die heb ik nogal eens) onder de 150 proberen te krijgen/houden. Dan is het voor mij rustgevend als ik iemand heb waarmee ik kan praten (of die mij iig op een ander onderwerp weet te brengen)