Ik heb mezelf eindelijk zover, maar weet niet hoe ik het moet aanpakken....
 

Hoi mensjuhs..

Ik heb mezelf nu eindelijk zover dat ik hulp wil gaan zoeken enso..
Ben er van overtuigd dat opname een goed idee zou zijn, want het dreigt nu echt allemaal verkeerd te gaan, en ik wil niet dat het uiteindelijk definitief fout gaat. Ik heb op het moment ongelofelijk sterke zm neigingen, en ook de kracht om ideeen uit te voeren.. maar ik wil het helemaal niet. Mn hoofd heeft verdomme controle over me, ikzelf niet meer.. De stemmen hebben macht over me... word er zo gek van, draai helemaal door.... En ik wil daar niet aan kapot gaan.. Ik heb rust nodig, veel rust, maar niet de eeuwige rust!
Op school werk ik me ook helemaal de pleuris.. ook niet goed enso.. en raak dan dus helemaal gefrustreerd als ik een slecht punt ergens voor haal. (wat de laatste tijd weer steeds vaker voorkomt, door dat ik mn hoofd er gewoon absoluut niet bij heb ensow)...
Ik heb mezelf nu ook eindelijk zover gekregen dat ik eerlijk tegen mezelf ben, en mezelf ervan overtuigd heb dat het niet erg is als je een jaar op school niet zou halen ensow, dat de wereld dan niet vergaat.... Ik MOET gewoon iets ondernemen nu..... anders gaat het goed fout..

Ik heb alleen geed idee hoe ik dit moet aanpakken... t eerst met mijn ouders praten lijkt me niet zon geslaagd idee omdat ik daar toch niet fatsoenlijk mee overweg kan enso....
Ik denk dat ik het er wel met mijn vriend over wil gaan hebben, maar dan weet ik vervolgens dus niet hoe ik die stap naar hulpverlening moet gaan zetten.....

Help me.. please...


Kus

Laura

Ik weet niet wat je een beetje in gedachte hebt, maar naar de huisarts gaan is een goede eerste stap. Deze zal je doorverwijzen, naar een particulier, naar het riagg oid. Het is misschien fijn om samen met je vriend te gaan?

Sterkte,

Chelle

vertrouwenspersoon op school kan een hoop regelen...

Ben al bekend bij een "instantie".. heb daar op dagbehandeling gezeten en sta nu op de wachtlijst voor psychotherapie, maar dat sta ik nu al 3 maanden..

zoals?

Ga samen met die vriend hulp zoeken. Heb je iemand naast je die jij ook betrouwbaar vindt en van op aan kunt.

Jees, ja dat schiet natuurlijk niet op. Mag ik vragen welke instantie dat is? Wel een beetje belachelijk dat je inmiddels al drie maanden op een wachtlijst voor psychotherapie staat. Dat moet toch anders kunnen. Anders zou ik toch echt ergens anders hulp gaan zoeken hoor.

Mn hoofd heeft verdomme controle over me, ikzelf niet meer..

zeg je, maar dat is niet zo. Je hebt nu je eigen innerlijke kracht gebruikt om niet negatief te zitten mokken maar een oplossing te zoeken en hier je twijfels te uiten en ook om naar een oplossing te zoeken. DAT is controle meisje, goed zo.
Als het echt slecht met je gaat, dan denk ik dat je ouders ook wel het een en ander door hebben , of verberg je het voor ze?
Je zegt dat je het niet met hen erover wil hebben maar hoe wil je dat dan doen als je eventueel opgenomen wordt ? Je zult toch met hen tot een oplossing moeten komen en zij moeten het regelen met de verzekering. Nu is het zover nog niet, maar dat is toch wel iets om over na te denken. ik bedoel dus ; je ouders komen er toch achter. Je kunt beter eerlijk naar ze toe zijn en daar bereik je veel mee, ookal is het lastig. als ze je echt niet begrijpen , dan zit er niks anders op en contact op te nemen met de ggz, of je moet naar de je huisarts gaan. Hij kan je als enige meteen doorsturen naar een geschikte kliniek als hij daar voldoende aanleiding toe vind. je kunt opbellen naar je huisarts en om een lang gesprek vragen. anders krijg je maar tien minuten bij een gewoon consult. Daar heb je niet veel aan.

dus; naar de huisarts en snel

liefs Maai

zet 'm op, als je wilt, kan je alles