wat doe je als je verdrietig ben?
 

ik vroeg me af wat jullie dan als jullie verdrietig zijn, ik neem dan een hele hete douche en huil alles eruit, of als er geen douche is dan lig ik op bed of laat het gewoon lopen (meestal wel uit de buurt van mensen)
wat doen jullie dan??

(ff nog er iets achter aan, ik automutileer ook dan regelmatig maar dat kan lang niet altijd, wat doe je buiten automutileren om (voor de mensen die dit doen!) bijv. op school??)

automutileren
en van die douche ook vaak:d dat is zeer chill.. als ik verdrietig ben heb ik ut altijd koud en voel ik me leeg dan ga ik heel lang in de douche zitten en laat het zeg maar op me neerkomen.. lekker janken dan.. lijkt net alsof je in de regen zit:)

naja soms ook blowe.. om ut ff te vergeten.. maar dat doe ik niet vaak.

ik vergeet het altijd alleen als ik slaap dan huil ik uit

snijden

ik probeer het niet te doen, maar werkt niet altijd ...
ik kruip ook gewoon in mijn bed en doe mijn kamer op slot... dan zie ik het liefst niemand en door in mijn bedje te kruipen krijg ik warm, want ik krijg ook altijd koud als ik verdrietig ben

ik ga slapen, soms douchen.. meestal hele vage dingen doen.. zo heb ik ook mn paarse haar gekregen.. en drna dat paarse haar weer knaloranje.. maar meestal doe k gewoon alle lichten uit, naja dat doe ik eigenlijk standaart, k hou van t donker.. kweet niet waarom.. zal vast ook wel beetje door mn migraine komen.
maar ook heel vaak ga k me omkleden als k me kut voel, kweet niet waarom.. doe ik geowon heel vaak

of ik jank men herses uit men hoofd of ik zet een filmpje op zoals bridget jones.. dat herinnert mij dan dat ik niet de enige weirdo op de planeet ben, zeg maar. want meestal komt dat soort verdreit bij mij door het gevoel van eenzaamheid etc.

Muziek maken, muziek luisteren, keihard huilen (dat lucht op :)), dromen van mooie en leuke dingen, lezen, film kijken of schrijven.

Huilen, bier drinken en een eind door de wijk lopen met een sigaret erbij.

muziek luisteren, en een goed gesprek proberen te hebben, of bier drinken..

by the way wat is automutileren nou eigenlijk? dat woord komik hier echt voor het eerst tegen, uit de context haal ik altijd maar dat het snijden is, klopt dit? :confused:

Soms in mezelf keren en daar alles wegstoppen.

Soms huilen, muziek aanzetten, praten, het verdriet eruit gooien.

jointje roken

Huilen, schrijven, boos zijn op mijzelf, vlieggedachten krijgen, gitaar spelen, fitnessen, deprimerende muziek draaien, aan zo'n beetje alles schijt hebben.

auto=zelf
Mutilatie betekent zoiets als verwonding
Snijden is dus een vorm van automutilatie

Ik ben wat dat betreft net een vrouw. Ik ga dingen kopen, meestal een CD of LP.

Ligt eraan waarom ik verdrietig ben, maar meestal neem ik een douche, luister ik naar muziek (meestal droevige, soms ook wilde) en fitness ik flink.....

Beetje voor me uit zitten staren terwijl ik muziek luister en teksten schrijven

beetje huilen, beetje afzonderen...
Dan ga ik tv kijken, of zielige muziek luisteren.

Ben zelden verdrietig....
Maar als ik een beetje een dipje heb zorg ik er d'r voor dat ik wat leuks ga doen met vrienden of iets in die geest....

Erg weinig.

Mezelf erin verdrinken, me zo klote of verdrietig mogelijk voelen. Zielige of vrolijke muziek luisteren, soms zo'n feel-good-movie kijken en dan moet ik vanzelf huilen, meestal ga ik dan op msn en schrijven en ik probeer het los te laten zodat ik moet huilen, maar lukt niet altijd en wil ik ook niet altijd...

The Second You Sleep - Saybia
Our Farewell - Within Temptation
Two World - Phil Collins
It'll Be Ok - Limp Bizkit
Forlorn Hope - After Forever
Adam's Song - Blink182
Je Moest Waarschijnlijk Gaan - Brainpower
Mad World - Gary Jules

ik denk dat wel duidelijk is wat ik dus doe....
*snif*-nummers luisteren. (het er even allemaal lekker uitjanken)

Ja, ik ga ook meestal muziek luisteren, en schrijven.

Schrijven schrijven schrijven, nieuwe cd, schrijven schrijven schrijven.

En weet je? Ik word er alleen maar ongelukkiger van, maar misschien is dat juist wel de bedoeling...

Automutileren, ontzettend vervelend doen totdat
iemand met me wil praten, proberen te huilen.

Ergens anders aan proberen te denken of heel druk vanalles en nog wat gaan doen, als ik er maar niet aan hoef te denken..... En verder, tekenen, vooral van die vage poppetjes die net geesten zijn met een heel goort hoofd en grote zwarte "gaten" als ogen die donkere stekende kleuren om zich heen hebben, of in hun hoofd. Alleen beginnen ze na een tijdje wel erg veel op elkaar te lijken omdat ik dan geen nieuwe inspriatie meer heb.....

PAARS
tuurlijk houd niemand haar arm vast, en ik snap dat het moeilijk is om je voor te stellen hoe het is, als je het zelf niet doet, snijden is net als drugs je begint ermee en je raakt eraan verslaafd... en om er mee stoppen is het moeilijkste. het snijden is iets van jezelf....

dank u :)

dat doe ik gelukkig niet meer :D

ik verdring het en doe alsof ik blij ben

ja, natuurlijk ben ik het die het doet, maar soms kan ik mezelf niet tegenhouden... 't is een verslaving, soms lukt het gewoon ff om aan iets anders te denken, zodat ik het niet ga doen, maar 't lukt gewoon niet altijd...

- huilmuziek beluisteren
- automutileren
- paar maaltijden overslaan

meestal alle 3 samen

In mezelf keren, maar voor de buitenwereld vrolijk lijken. Huil-liedjes luisteren en soms lukt het me dan om te huilen. Verder ook bidden, muziek maken, schrijven, tekenen, stukje wandelen..

tja..alles om maar niet meer te snijden zeg maar. Want dat komt dan ook (soms) automatisch op, die drang. Maar we houden vol:)

Ik kan (met een zekere trots) zeggen dat ik er vanaf ben. Maar volgens mij ben jij nooit ergens aan verslaafd geweest? Het is iets wat je nodig hebt, steeds weer, steeds vaker. Je moet iets om die pijn te verdragen, om te zorgen dat je niet helemaal verdrinkt in je ellende. Snijden maakt het even draaglijk. Wat ik nu, als niet-meer automutileerder, merk, is dat ik blijf zitten met de woede die ik eerst op mijzelf uitte..Ik weet nu alleen, heel stellig, wat ik niet meer wil en als ik dat dreig te vergeten, heb ik (helaas) altijd nog 2 littekens als geheugensteuntje..

Ja ik las hem toen ik postte:)

Je moet er ook vanaf. Maar in een echte depressie zie je geen uitweg. Wat ik in die tijd alleen maar wilde was verlossing van mijn pijn. Op welke manier maakte me niet uit, als het maar over ging. En dat ging het maar niet.. Het ging pas over toen ik inzag dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn leven. Dat ik zelf mijn leven kan leiden en dat mijn geluk bestaat uit de manier hoe ik omga met problemen. Sporten hielp niet bij mij. Het hielp niet om die geestelijke pijn te verminderen. Hoe jij er nu tegenaan kijkt dat klopt ook wel. Ik kijk nu ook positief en zeker niet meer depressief het leven in. En zelfmoord? Ik dacht het niet, ik blijf lekker leven!:)

[*terug van weggeweest*]

als ik verdrietig ben ga ik jointje of sigaretje roken of heel hard huilen of tekenen of schrijven of zielige muziek luisteren.
of met een vriendin praten die me aan hte lachen maakt.
of eten :S hihi of zinloze dingen kopen
of snijden

1) Zoeken naar de oorzaak
2) Mens dichts bij de oorzaak er de schuld van geven
3) Agressief worden
4) Agressie opslaan of loslaten op iets

Nadeel is dat als ik het te vaak doe ik die persoon nogal ga haten.
Maar ik ben bijna nooit verdrietig.

Als ik die mogelijkheid heb huil ik, en zeur ik erver tegen mijn vriend...


Anders heb ik altijd nog drie hel lieve knuffels en schatten van poezen;)

Janken is niet zwak... Al reageer ik vaak het zelfde, 'k ga andere dingen doen, om m'n gedachten te verzetten, van het 'verdrietige' af te krijgen. Heel soms, als het te erg is, ga ik wel huilen...dan wil ik altijd dat m'n vriend er is. En gelukkig heb ik net als murwari anders altijd nog 2 hele lieve katten...maar ja.

Ik wou net zeggen, ik denk dat je het gedeeltelijk weg gestopt hebt (lekker psychologisch... :S), het jammere daarvan is alleen dat dat maar even werkt en dat het later vaak dubbel zo hard terug komt... Maar goed, ik denk dat jij probeert er zo goed mogelijk mee om te gaan, je komt er dan vanzelf wel achter of dat echt de goede manier was of niet, voorlopig op dit moment waarschijnlijk ff wel. iig heel veel sterkte.

'k wil het niet zeggen...maar dit is volgens mij toch wel een beetje een 'teken' van dat je dingen verdringt... :S

Huilen is een bepaald gedrag (dat we kennen) dat zich heeft ontwikkeld om medelijden bij andere te wekken om geholpen te worden. Het zit in eerste instantie helemaal in ons maar als we ouder worden dan wordt het minder geaccepteerd en verdwijnt het langzaam. Persoonlijk vind ik het wel het uiten van zwakte.
Door te huilen verklaar je jezelf te zwak om je probleem op te lossen en vraag je anderen eigenlijk om hulp.

Je wekt overigens bij jezelf ahw ook medelijden dat de problemen dan langzaam oplost. (maar het kan ook anders)

Niet per sé. Het kan ook permanent werken. Als je vanaf begin aan een 'don't care' mentaliteit hebt dan zou het bij ongewijzigde levensstijl niet terugkomen.
Als je jezelf echter gaat inprenten dat het heel slecht is om oorzaak van iemands dood te zijn enzo dan wek je inderdaad een soort complex op.

Dat inprenten dat ontstaat door sociale druk en verwachting.(zoals jij nu doet - no offense, nofi enz... - bovendien is dat onvermijdelijk als je een dergelijk standpunt inneemt dus ik zeg echt niet dat je iets fout doet)
Hele omgeving zegt dingen als "zit je daar niet mee?" - "ik zou het mezelf niet vergeven" - "normalitair vind je het eerst niet erg en later wel"... dit is dus wat iedereen zegt. Afhankelijk van je persoonlijkheid pas je je meer of minder aan aan wat omgeving van je verwacht (niet letterlijk gezegd). Daardoor prent je jezelf (nadien dus) in dat het heel erg is en dan komt het dubbel zo hard terug. Als je het daarvoor al erg vond dan krijg je het dan al en dan is het minder erg omdat je jezelf niet schuldig gaat voelen om periode dat je het niet erg vond. Maar het ontstaat dus helemaal door wat omgeving van je verwacht.

Als ze er nu niet mee zit dan zou ze er later helemaal niet mee moeten zitten omdat dingen zwakker worden als tijd verstrijkt.

Citaat:

'k wil het niet zeggen...maar dit is volgens mij toch wel een beetje een 'teken' van dat je dingen verdringt... :S

Die zin die je eruit pikt die is dus echt helemaal ONBRUIKBAAR voor deze stelling.

Verder lijkt ze bezig te zijn met voorkomen dat ze zichzelf inprent dat het erg is en dat ze erover in moet zitten. Ze verdringt dus de 'herprogrammeringsgedachten'... nee niet verdringen... voorkomt dat als ze er zijn ze een kans zouden krijgen.

(aan elvira) als je gewoon niet denkt dat je het erg zou moeten vinden (wat het ook niet is vanaf jou bekeken) dan is er idd gewoon niks aan de hand. Als je het wel zou proberen hoeft het nog niet op een complex oid uit te lopen.

zwaktes zijn ook sterk en sterkte punten zijn zwaktes...

Ik vind huilen zwak, ben het helemaal met je eens, door ipv te snijden bv te huilen vind ik mezelf zwak, maar door toch te huilen doe ik iets dat sterk is...

het ligt gewoon aan je manier van uitleggen

Ik huil zelf nooit als er mensen zijn, dan doe ik juist gewoon alsof ik blij ben. Want dat ben ik ook vaak als ik me 'normaal' voel.
Op school huil ik nooit en ik ben steeds minder thuis gaan huilen als er mensen bij waren. Dus ik vind het nergens op slaan...
En oja, ik wil ook nooit hulp hoor, gebeurt dus ook bijna nooit en dat vinnik helemaal niet erg. En als je het zo bekijkt, vraagt iedereen met de meeste acties om hulp en/of aandacht.

Ja. Door je zwak te tonen ben je op een bepaalde manier weer sterk, tenzij anderen het zwak vinden :).
Ligt aan omgeving. Als omgeving het zwak vindt dan is het zwak omdat je alleen maar voor lager wordt aangezien. Als je omgeving medelijden met je heeft dan maakt het je sterk.

En nu ontopic :D:
Uhm... heel erg veel muziek luisteren, schrijven (dagboek of teksten), nadenken... ontzettend veel nadenken echt naar! En... verder slapen denk ik?? En als ik gewoon alleen thuis ben (zoals meestal) ga ik huilen.

In bepaalde sociale omgevingen is het normaal dat je er de rest van je leven mee zit en in andere niet.

Wees gewoon blij dat je er niet mee zit en zeg tegen je omgeving duidelijk dat ze genoeg hebben gevraagd naar jouw gevoelens over de zaak. Als je omgeving wat intellectueler van aard is dan plak je mijn vorige verhaal erbij.

Ga echter niet je leven lopen verknallen omdat je omgeving dat van je verwacht.

euhm... ut wegstoppen, afreageren op persoontjes *ik word dan zeer sjago en bot :(*
in mun kop bedenken hoe stom ik ben... verder niej echt veel
owjah, soms (laaste tijd echt zelden) huilen.

Jij vindt het een zwakte, dat maakt het dat niet meteen automatisch. Door de huilen verklaar je helemaal niet dat je te zwak bent om je problemen op te lossen en anderen om hulp te vragen...wat is dat nou voor een onzin? Als ik zin heb om te janken, dan doe ik dat, simpel omdat het soms erg oplucht (en ja, dat heb ik ook moeten ervaren, eerst deed ik het ook niet omdat ik niet zwak wou zijn) en ik dan juist geen hulp van anderen nodig heb.



Waar haal jij dat van daan...? Volgens mij is het negen van de tien keer andersom (iig in eerste instantie), maar goed...who am I?

Sorry, hoor. En dat vindt jij.

toevallig heb ik ook geprobeerd om mijn eigen problemen op te lossen en het is ook enigzins gelukt ik ben van mijn automutilatie probleem af... zonder hulp mijn eigen initiatief
maar ik weet wel nog heel goed hoe het is om er aan verslaafd te zijn, je kan zeggen dat het zwak is, is het misschien ook wel, maar je weet ook niet hoe het is en dus vindt ik dat je er niet echt over kan oordelen
als je een flinke depressie heb of wat dan ook is het allemaal niet zo simpel, leef jij eens het leven van een depressief persoontje, dan eens kijken heo jij je eruit red....
maar ja ieder zijn eigen mening he