dood
 

een tijdje geleden is een leraar van onze school overleden ( van een andere loctatie dan waar ik zit, maar ik kende hem best wel goed via mn vader), hij had al heel lang kanker en er was niks meer voor hem te doen, maar maandag zei een vriendin tegen mij dat hij overleden was. Ik wist helemaal van niks, ook niet via mn vader. Woensdag is hij begraven. Maar sinds hij dood is dringt het pas echt tot mij door wat het betekend, dood zijn... Er is nog nooit iemand dood gegaan die ik goed kende, (behalve mn konijn dan, maar das een ander verhaal..)naja mn opa maar die is al heel lang geleden overleden, toen ik er nog niet was (meer dan 25 ofzow)...

Heeft iemand dat ook mee gemaakt, dat hij pas na iemands dood pas beseft wat het nou eigenlijk betekend?? Ik vind het best wel raar eigenlijk...er gaan zo veel mensen dood, en nu pas begrijp ik wat het inhoud...het klinkt nogal raar denk ik, maar ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven??

Ik geloof dat ik je wel snap. Ik wist altijd wel wat dood was, maar als je het dan voor het eerst van (heel) dichtbij mee maakt dan ervaar je het toch weer anders, alsof je het dan pas voor de volle 100% beseft.

Neej dat gevoel heb ik niet echt... misschien omdat ik al vrij vroeg wel in aanraking kwam met begravenissen enzo....

Het is niet zo vreemd voor mij.. maar dat betekend niet dat ik weet hoe ik ermee om moet gaan...

Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor bepaalde mensen die het niet/weinig hebben meegemaakt heel anders wordt beleefd..

Ik ook wel, maar toch is het als je een jaar of 16 bent 'anders', dat vind ik iig...maar dat zal niet bij iedereen zo zijn. Beseffen wat dood zijn nu eigenlijk is en weten hoe je er mee om moet gaan, zijn denk ik wel twee heel verschillende dingen.

ja dat is waar... het duurt denk ik ook heel lang voordat je er echt mee om leert gaan (en dan bedoel ik vooral het verlies van echt dierbaren).

Maar er mee om leren gaan van begravenissen van mensen die je minder goed gekent heb - is denk ik wel veel makkelijker en dat heb ik daarmee denk ik wel geleerd...

Ik weet het niet. Tuurlijk heb ik altijd geweten
wat er is als iemand dood is.
Je ziet die persoon nooit meer, kan er niet mee communiceren,
dat soort dingen.
De hemel/hel, daar dacht ik wel altijd aan als
er over de dood gesproken werd..
Nog steeds misschien.
Kweenie, nu dringt alleen maar steeds beter tot me door
dat je iemand die overleden is nooit, nooit meer kan zien.
En hoeveel dat eigenlijk in houd.

Het is voor mij ook best moeilijk geweest om met de dood om te gaan. Het leek wel of iedereen dood ging aan kanker. Toch is het iets waar je jezelf bij moet neerleggen wat ik in het begin totaal niet kon.

jah ik weet wat dood is, af en toe.
dan dringt het opeens tot me door dat ik ze nooit meer zie, dat ik nooit meer met hem zal lachen of lol maken dat er altijd een lege kruk zal staan en dan raak ik in paniek.....
sinds een bijna doodervaring ben ik er onwijs bang voor geworden en wil me niet meer voorstellen wat hier na is of hoe het er uit ziet.
wordt al gek zodra het onderwerp valt :(
het is heel moeilijk ik ben er ook heel erg mee bezig dan sta ik weer bij het graf en dan ga ik me bedenken hoe het er uit zal zien daarbinnen en waar hij is........

Ik herken het heel erg goed...Van mij zijn al drie ooms overleden en dat herinner ik me nog...Mijn opa's en oma's en een neef heb ik nooit gekent,maar het idee dat ik iets heb gehad wat er niet meer is kan me soms bevliegen...
Zeker nu ik ook een paar mensen ken die echte zelfmoordneigingen hebben, komt de dood soms eng dichtbij

17 december... volgende week dinsdag.. 5e sterfdag van zo iemand...


Toen ik nog op de basisschool zat (7 jaar trug) werd ik altijd ongelofelijk gepest.. ik had geen vrienden, en wist niet echt hoe het voelde als iemand om je gaf. Op een gegeven moment kwam een goede vriend van mn vader steeds vaker bij ons langs.
Hij was meteen al een groot voorbeeld voor me, omdat hij supergoed contrabas speelde en ik pas was begonnen met viool. Maar dat was niet het enige.. Ik kon echt super met hem lachen ensow, en ook met hem praten. K had eens ruzie met mn ouders toen hij binnenkwam, en hij me meteen helemaal kalmeren en vragen wat er was ensow... Toen leerde ik het gevoel kennen als er iemand (niet je ouders, daz toch een ander geven om) om je geeft, je WEL mag.

Helaas had hij de ziekte van Crohn (spierziekte), in een zodanige mate dat hij op 34 jarige leeftijd is overleden. (niet vrijwillig -kom ik dadelijk op terug- maar hoe dan ook zou hij binnen een jaar toch komen te overlijden)

toen ik het hoorde, ben ik er eerst niet zo mee bezig geweest.. maar een paar dagen later droomde ik alleen nog maar van hem, kreeg ik het gevoel dat ik iets heel belangrijks verloren had, etc.. en kwam erachter dat ik eigenlijk ongelofelijk veel om die jongen had gegeven.

Wat me naderhand helemaal gebroken heeft, is dat ik 2 jaar na zijn overlijden, van mn ouders te horen kreeg dat ze me twee jaar lang voor de gek hadden gehouden met hoe hij overleden was. Ze hadden me altijd verteld dat ie aan zn ziekte was overleden.. een natuurlijke dood dus. Maar toen vertelden ze me dat hij zelfmoord had gepleegd.. zichzelf vergast in zn eigen auto.. omdat hij niet als kasplantje de rest van zijn leven wilde lijden/leiden.........................

Laura.


P.s. Sorry voor het lange verhaal, maar moes het toch kwijt....

:( (n) niet leuk meid!! (n) dat het een lang verhaal is maakt helemaal niet uit joh... *knuff*



mn vader had het een tijdje geleden over zn vader (mijn opa die ik dus nooit gekend heb), en hoe hij het zou hebben gevonden enzow...en toen heb ik hem echt gemist...en dat terwijl ik hem nooit heb gekend.... ik vind het zo jammer dat ik hem nooit heb gekend en hem ook nooit zal leren kennen...en dat is dus ook zo met die leraar, het was echt een geweldige vent, heel aardig en vrolijk enzow....en ik zel hem gewoon nooit meer terug zien...niet dat ik hem wekelijks zag ofzow maar toch.... :( (n)

Ik heb ook pas na iemands dood, ook van een leraar, het hele gebeuren goed leren kennen. Behalve toen ik heeel jong was is er nog niemand, die echt dicht bij mij stond, overleden dus ik wist het niet precies, en 2 jaar geleden is een leraar overleden. Het idee dat hij er niet meer was, en vooral voor zijn omgeving vond ik echt gruwelijk kut. Ben alleen maar banger geworden voor het idee dat iemand die dicht bij me staat dood gaat.

dat heb ik dus ook precies zo (n)