Zusje (nog geen betere titel)
 

De blik in zijn ogen doet haar een stap terugdeinsen.
Zijn ijskoude hand raakt haar wang maar ze kan geen geluid uitbrengen.
Bevend maakt hij de knopen van haar blousje los en betast haar borsten.
Even is ze verlamd en bemerkt ze alleen zijn zwaar ademhalen.
Dan duwt ze hem weg, zo hard ze kan, en tracht te vluchten, maar binnen een paar seconden heeft hij haar alweer in zijn greep.
Ze blijft vechten, schreeuwend en huilend, maar er is niemand die haar hoort.
De tweede fase van de werking van de pillen begint; ze voelt haar lichaam slapper worden in zijn armen, en zakt door haar knieen. Het wordt zwart voor haar ogen en verder merkt ze niets.

Een dag later wordt ze wakker in een weiland, half naakt en helemaal alleen. De mist is zo dik dat ze geen hand voor ogen ziet. Het enige wat er brand is de pijn, overal pijn, overal bloed.
Door één oog heeft ze vaag zicht, maar haar linkeroog kan ze niet openkrijgen.
Ze raakt haar oog zachtjes aan met haar hand en voelt hoe het opgezwollen is en onder het gestolde bloed.
Ze probeert op te staan, maar valt telkens weer op de grond.
Haar knieen liggen helemaal open, en het bloeden tussen haar benen houdt niet op.
Huilend blijft ze liggen, haar gezicht bedekt met haar handen.
De schrijnende pijn in haar buik is het enige wat haar nog even wakker houdt voordat ze weer in coma raakt.

Ze wordt wakker in het ziekenhuis. In een waas ziet ze enkele hoofden boven haar.
Liesbeth! Ze wil haar naam uitspreken maar haar mond is zo droog dat ze geen woord uit kan brengen.
Liesbeth pakt haar hand vast en huilt.
"Water.." zegt ze zachtjes. "Liesbeth waarom huil je.."
"Weet je dan niets meer van gisteravond?"
"Martin hij.."
"Hij heeft je verkracht, Ilse. Je had die pillen nooit aan moeten nemen. H-hij heeft je zo erg verwond dat je.. je kan geen.. geen kinderen meer krijgen."
Ilse sluit haar ogen. Tranen lopen langs haar wangen.
"Zusje.. waar is mijn zusje!"
Liesbeth kijkt de andere kant op, en slaakt een diepe, beverige zucht.
"Liesbeth..waar is mijn zusje" huilend probeert ze uit bed te komen maar een zuster houdt haar tegen.
Liesbeth huilt met lange uithalen, nog steeds niet in staat Ilse aan te kijken.
"Je zusje is overleden." spreekt de zuster zachtjes.
Vera..

Ilse zakt weer weg in haar kussen en sluit haar ogen.
Ik wil dood ik wil dood ik wil dood ik wil dood ik wil dood ik wil dood, gonst het door haar hoofd.
Ergens in de verte hoort ze de zuster doorpraten.
"Je zusje heeft dezelfde pillen genomen als jij. Ze is door dezelfde jongen meegenomen naar het weiland. Ze lag vastgebonden in de auto toen jij werd verkracht.
Martin heeft haar op meerdere plaatsen met een mes verminkt en vervolgens haar keel doorgesneden.
Hij heeft inmiddels een verklaring afgelegd. Het enige wat hij zei was dat hij je niet kon vermoorden omdat hij nog zoveel om je geeft."

"Het is mijn schuld.. het is mijn schuld dat Vera dood is. Hij zal lijden Liesbeth.. ik vermoord die klootzak, ik rust niet voordat hij dood is.. en het kan me geen fuck schelen wat er met mij gebeurt. Ik heb die pillen aan Vera opgedrongen, ik heb Vera overtuigd met mij en Martin uit te gaan.. het is allemaal mijn schuld."

Liesbeth loopt huilend de kamer uit terwijl Ilse verstomd blijft liggen. Vera.. lieve klein Vera, net 15 jaar oud.
Hoe kan ze ooit haar ouders weer recht in de ogen kijken.. hoe moet ze in godsnaam verder leven.. lieve kleine Vera.

wauw, dit is best goed!
je moet doorschrijven! moetmoetmoet!

Mooi, al vind ik de coma wat kort ofzo.
Maar het is wel een verhaal om verder uit te werken.

Ik vind het aangrijpend en het is zeer goed geschreven.

ik vind het zeker mooi, maar het is vrij moeilijk te begrijpen (ja, voor mij dan he :D )

Ik vind sommige stukken ook te uitgebreid en andere te kort.
Maar dit verhaal is verder niets serieus, ik verveelde me gister op mijn werk en heb aan één stuk doorgetypt zonder dat ik zelf wist waarover het ging..

Maar Me Blackrose, het is toch niet zo moeilijk te volgen of wel?
Misschien door de opzet ofzo? Het is wel chronologische volgorde, maar ik heb de voorkeur voor verhaal lijnen waarvan je niets snapt van het begin, en het langzaam duidelijker wordt.
Dat is leuk. Schokkende eindes zijn ook leuk. :)

Bedankt voor de reacties.

Ha, gezellig, zeker voor op Tweede Kerstdag.

In het begin dacht ik te maken te hebben met het zoveelste liefdesgezever dat tegenwoordig door het stof der aarde kruipt, maar al snel bleek het leuker, of in ieder geval interessanter te zijn.

De eerste drie alinea's vind ik zeer goed te doen, maar daarna verlies je je kracht. Daarna beschrijf je achteraf wat er gebeurd is, laat je de actie buiten beeld en schrijf af en toe als een politierapport.

Je geloofwaardigheid wordt tot brinta geprakt wanneer je iemand die verdoofd met drugs, verkracht, in elkaar geslagen, en een halve nacht in een weiland gelegen heeft, drie tellen na het wakker worden zegt dat ze A) geen kinderen meer kan krijgen, nu niet, nooit niet en B) dat haar zusje dood is gegaan, en dat het eigenlijk wel een beetje haar schuld is. Kan me niet voorstellen dat ze dat zo doen.

Het verhaal loopt af zoals het af zou moeten lopen. Blij, omdat we opgelucht naar huis kunnen en alles op de plaats is, maar jammer omdat we dit aan zagen komen en niets meer hebben om te overdenken.

Maar het is kerst. Daarom aai ik je door je haar en zeg ik dat je verhaal erg goed verzorgd is. Je zinnen zijn vrijwel allemaal goed gevormd en schrijft foutloos. Wees blij, ik ben het ook.

LUH-3417

ik vind het heel goed geschreven

ik las echt ademloos van begin tot eind

LUH-3417: ik heb liever dat je gewoon je mening geeft dan dat je uitzonderingen gaat maken dat het kerst is..
het verhaal is slechts een grove opzet van wat het echt zou kunnen worden (al ga ik het niet afwerken).
het onderwerp is redelijk sterk alleen de details zijn twijfelachtig en ik heb het idee dat veel zinnen niet goed in elkaar overlopen.
wat ongeloofwaardigheid betreft; ik laat de lezer niet weten hoe lang Ilse in het ziekenhuis heeft gelegen. ze kon er dus al dagen liggen en uitgebreid onderzocht zijn.
daarnaast is het zo dat ze of in coma was, of nog onder narcose. ook is het persoons en situatie afhankelijk of iemand gelijk een beetje helder is of niet.

Ik vind hem mooi...Zo aangrijpend en denk ik ook reëel...Hoe kom je erbij...
Ook mooi dat het pas aan het einde duidelijk wordt, errug goed

Ik was eerlijk. :)

Ik hoop dat je meer schrijft en ons dat laat lezen.

LUH-3417

ik vind het mooi tot "ze wordt wakker in het ziekenhuis"

dan begint het met een andere stijl. en gebruik je ilse ipv ze. ik weet niet maar dat laatste stuk vind ik minder.