Mijn verhaal
 

Mn moeder is een paar maanden geleden overleden aan kanker. Ik mis haar verschrikkelijk, we hadden een ontzettend goede band.
In het begin ging alles z'n gangetje. Het gemis bleef erg, maar k leek er goed mee om te gaan. Ik was sterk, ik huilde niet, ik praatte er niet over, etc.
Een maand voor de kerst kreeg ik het echt moeilijk. Huilbuien, vooral op school, ik ging nadenken over het einde, alles. Ik dacht dat het aan kerst lag, dus ik maakte me niet druk, in tegenstelling tot mn familie en vriendinnen.
Nu is kerst voorbij, en ik voel me nog steeds kut. Op aandringen van school, familie en vrienden ga ik nu naar een psycholoog. Ik heb nu eindelijk die stap durven te nemen. Woensdag ga ik voor het eerst en ik vind het verschrikkelijk. Ik moet aan een wildvreemde over mama gaan vertellen, gelukkig wil mn mentor graag met me mee.
Sorry, dit verhaal is voor jullie niet zo boeiend, maar ik moest het echt ff kwijt.
Heleen.

Sterkte...

Het gaat er niet om of het wel of niet boeiend voor ons is, het gaat er om dat jij het kwijt kunt. En ik vind het knap van je. Heel veel sterkte en succes. *knuf*

Dat komt omdat je al je gevoelens e.d. op een hoop gekropt heb, en op een gegeven moment kan je er niet meer tegen, en krijg je dit.
Het is juist goed dat je er met anderen over praat en als je moet huilen gewoon doen, het moet er gewoon uit.
Ik denk dat het over het algemeen toch makkelijker is om over je problemen te praten met iemand die je niet kent, die kan ook makkelijker oordelen om er iets mee te doen.
Gewoon alles vertellen wat je kwijt wil!

Heel veel strekte met alles.

En het klopt wat Leonoor zegt... t is goed dat je t vetelt hept. Khoop dattut goed gaat bij de psych!

xxx

Bedankt, nu heb ik toch gedaan he??? Nu weet je wie ik bedoelde...

ja heel veel sterkte!!!¡¡
je moet inderdaad ook nie alles opknopen maar er over praten ut is goe da je ut vertelt hebt!
bij mij in de klas zit een meisje en die dur mama is ook overleden aan kanker en daar gaat ut nu een stuk beter mee dus ga er goe over praten da helpt

heel veel sterkte ermee

kizz mij

Bedankt...

Ik weet zelf niet hoe het is om geen moeder te hebben, maar de moeder van mijn vriendin is wel overleden. Ik weet dat zij ook perioden heeft waarin alles extra moeilijk is, zoals haar verjaardag, kerst, waneer ze een nieuw vriendje heeft.......

Het is dus heel normaal, maar heel moeilijk. Ik denk dat je er over moet praten met je dierbaren... dat zijn de mensen die jou op dit moment kunnen helpen.
Heel veel sterkte en veel lief,
Mey

inderdaad. want als je er nooit over praat en doet of het er niet is komt het later terug, en dan veeeel erger, dat je écht aan niks anders meer kan denke, en geloof me, das niet zo leuk! dus probeer er met mensen over te praten, of te schrijven of whatever, dat je het gaat verwerken. sterkte!!

Ik probeer er nu ook wel over te praten, maar als je van jezelf al gesloten bent is dat ontzettend moeilijk. Mensen staan daar niet bij stil, ik wist eerst zelf niet eens dat ik gesloten was. Ik krijg het van iedereen te horen, en nu begrijp ik het pas.

Hmm, en das knap van je. 't begin is er dan denk ik misschien wel.

[Dit bericht is aangepast door Leonoor (14-01-2002).]