oow asjeblieft.. wat is er mis met dit leven?
 

oowwwww dit is ZO kut.. zo onwijs kut..
5 maanden geleden heeft mn broer (19 jr) zelfmoord gepleegd, mn beste vriend en gewoon alles voor me.. het voelt nog steeds als de dag van gister.. zo verschrikkelijk kut..
maar eigenlijk ging het sinds 2 weken ongeveer, best aardig met me..
tot vandaag..
vanavond, om 7 uur ongeveer.. hoor ik van mn moeder dat mn beste vriend van 14 (!!) vanmiddag onder n trein is gekomen.. per ongeluk.. en wel in 1 klap dood.. 14 jaar.. is tog ondenkbaar..

dit is tog niet te geloven.. de 2e keer.. in een half jaar.. dat mn beste vriend sterft.. en ik ben pas 14! hoe moet dit verder.. ik maak alles opnieuw mee.. slapeloze nachten, nachten vol gejank, gepieker en kutgevoelens, neiging tot snijden (wat ik niet doe..) en een enorm gevoel van machteloosheid..

ik ga al 3 maanden ofzo naar een psychologe.. niet dat het al erg helpt.. duh.. maar goed ik probeer er iets aan te doen..

waarom lukt het me niet een normaal leven te hebben.. gelukkig te zijn.. ik heb vrienden, de liefste vriend van de wereld en n heleboel steun van mn hele familie en kennissenkring.. en ik ben pas 14.. waarom moeten zulke dingen precies bij mij en op deze leeftijd gebeuren.. ik kan er niet meer tegen.. ga echt kapot zo..

ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken.. ik voel me gewoon zo machteloos..

Lieffie, als er kort geleden dat soort dingen in je leven gebeurt zijn dan is het niet zo gek dat je je nu verschrikkelijk klote voelt. Laat dat gevoel toe, het zit er toch, het moet er uit. Probeer er zoveel mogelijk over te praten, met die psychologe, je ouders, je vriend, andere vrienden, wie dan ook. Zoek eventueel zo'n hulpgroep voor jonge mensen die iemand (event door zelfmoord) verloren hebben, soms helpthet om met lotgenoten te praten. Verlies doet pijn, het verwerken is moeilijk en kost tijd. Sterkte. Liefs.

Toen ik je verhaal las MOEST ik gewoon even zeggen hoe vreselijk ik dit voor je vind. Het is natuurlijk altijd vreselijk als dit soort dingen gebeurt maar je bent nog maar 14! IK ben nu 17 en ik kan me niet indenken hoe erg ik het zou vinden als mij dit zou overkomen, ik leef volledig met je mee.
Ik weet nog hoe erg ik het vond toen mijn oma overleed aan kanker. Ik vind het trouwens geweldig goed van je dat je er met iemand over aan het praten bent, deze psych weet vast en zeker hoe hij/zij jouw het beste kan helpen en ik bewonder het dat je dat kan, met zo iemand praten.
Thumbs up!
Als je graag een keer met iemand wil praten waar je je helemaal niks bij kan voorstellen, of omdat je denkt dat het misschien makkelijker is om met iemand te schrijven over je probleem moet je dat hier maar neerzetten en dan kan ik je mijn emailadres wel geven. Dan kan je aan nog iemand je ei kwijt, dat lucht misschien wel op?Ik ken namelijk iemand die in een soortgelijke positie zit, en diegene snijdt zichzelf echt wel en ze vertelt me alles dus ik denk dat ik er heel veel over weet. In ieders geval heel veel succes! En laat iets van je horen oke?

Liefs, Wiccaleen