mensenvreemd of een beetje gek?
 

Ik zou eens willen weten of er mensen zijn die dit herkennen...

Ik volg elke dag les, maar toch steeds als ik er ben wil ik me afzonderen van iedereen. Ik kan opschieten met enkele leuke mensen maar toch steeds wil ik er vluchten, voel ik me er niet op mijn gemak. Direct na de les ga ik dan naar huis. Als ik kan computeren, een boek lezen, wat sporten, tv kijken, de tijd met mijn vriend doorbrengen, ben ik al tevreden, ik hoef niet veel mensen om me heen. Ik doe mijn werk wel en ik ben ermee bezig maar ik denk dat ik eenbeetje mensenvreemd word. Als ik groepjes vrienden zie die lachen en zich rot lijken te amuseren dan zou ik er voor geen geld willen bijstaan en meepraten. Ik heb daar helemaal niks aan en me afzonderen is het enige waar ik altijd aan denk. Daar voel ik me het beste bij maar soms denk ik dat het gevaarlijk kan zijn omdat communicatie toch zeer belangrijk is, vooral als je wil gaan werken later. Maar wat als ik me daar niet zo goed bij voel :( Niet dat ik asociaal ben en niet wil praten met mensen bijvoorbeeld als het moet ofzo maar ik voel me beter alleen.

Ik heb een vriend die er ook zo'n beetje over denkt, hij wil niet meedoen met de massa, wil niet naar banale feestjes, op dat vlak passen we heel goed bij elkaar en ik ben daar zeer gelukkig om. Maar toch ben ik bang dat ik op deze manier mijn studies ga verwaarlozen omdat in de richting die ik volg communicatie een zeer belangrijk punt is.

Ik voel me ook vaak 'anders' dan de rest en denk soms gewoon dat ik er niet bijpas. Ik ben vlug mensen beu, heb er vaak genoeg van na een tijd. Ik wil mijn ding doen, maar alleen. Misschien verhuis ik later wel met mijn vriend naar een plek waar geen andere mensen zijn, dat wil hij trouwens met me bereiken...

Zijn er nog mensen die dit kennen en ervaringen willen delen met me?
Of ben ik nu een beetje gek aan het worden?

Wie zegt daar dat je een communicatietijger moet zijn? Sommige mensen hebben genoeg aan zichzelf en een paar goede vrienden.


Maar pas wel je carriere aan aan jouw persoonlijkheid. En niet andersom.

Je bent niet gek, je bent een beetje mensenschuw. Niet erg hoor.

Heb je vroeger slechte ervaringen gehad met (groepjes van) mensen?

Ik had dit ook een tijd lang, maar de laatste tijd maakt het me niks meer uit. Ik kan zowel onder mensen zijn als alleen :)

Hm ja daar heb je zeker een punt maar vaak wordt je persoonlijkheid beinvloed door buitenaf, onbewust en dat is soms het moeilijke eraan.

Ik ben vaak teleurgesteld geweest in mensen ook omdat ik vroeger zeer gevoelig was.
Het heeft zich precies gekeerd naar een soort van mensenafkeer. Ook wil ik precies niks meer te maken hebben met dingen die me vreemd zijn. Het is misschien wel een soort van angst die me zal blijven achtervolgen. Als er een feestje is ergens van mensen die ik ken dan ga ik liever niet omdat ik denk dat ik er toch helemaal niks aan heb en het boeit me weinig.
Ik ben zeker niet ongelukkig met hoe ik me nu voel en denk tegenover mensen om me heen maar ik weet enkel dat het misschien wel slechte gevolgen kan hebben..

Het is niet zo dat ik telkens op de vlucht wil slaan, een babbeltje met iemand kan er wel door maar toch, het boeit me weinig en dat merken de mensen wel van me, dan nemen ze ook afstand.

Het is dus iets dat aan jezelf ligt en waar je aan kunt werken? :)

Is het hun fout dat jij zeer gevoelig was?

Een feestje is gewoon voor de lol. Verveling doden en een beetje raar doen :p

Het is zinloos overal het nut van te zoeken. Dan wordt het leven nogal grijsgetint en saai..

Ik herken het wel, zelf vind ik het ook lang niet altijd prettig om bij mensen in de buurt te zijn, maar het hangt er heel erg vanaf hoe goed ik ze ken. Dat gedoe van dat je op moet letten wat je zegt enzo, en of iemand je wel mag, dat vind ik gewoon niks :o
Misschien is dat bij jou ook wel zo, want je vindt het blijkbaar wel leuk om met je vriend om te gaan?? En dat is ook gewoon een mens... :)
Maarja ik weet niet of je het als iets ergs moet zien, als je nu gelukkig bent met je leven maakt het verder niet uit, dan moet je gewoon accepteren dat je zo bent. En als je het toch jammer vindt moet je gewoon contact zoeken met anderen, wel langer blijven praten, vrienden zoeken, en misschien es naar een feestje gaan. Misschien vind je het eerst wel vreselijk, maar misschien ga je het leuk vinden, en zo niet, dan hou je dr gewoon mee op :)
Het is trouwens wel handig in je verdere leven als je zegmaar een beetje weet hoe je contact met mensen moet maken en onderhouden... Vooral als je dus een studie gaat doen waarin je veel met mensen te maken krijgt. Heb je het er al eens met je vriend over gehad?

Ik herken het wel. De ene keer heb ik er meer last van dan de andere keer. Maar tis idd zo dat ik aan m'n vriend wel genoeg heb. Hoewel het ook wel fijn is als er iig een aantal mensen zijn met wie je over weg kunt, vind ik iig. Na school ga ik net als jij het liefst zo snel mogelijk naar huis, naar m'n vriend. :) 'k zie het probleem niet zo heel erg...zolang m'n vriend en ik gelukkig zijn en ik de rest niet al te veel stoor. Als ik me prettiger voel met m'n vriend samen, waarom zou ik dat dan niet doen? Na schooltijd/stagetijd is het m'n eigen tijd, dus ja.

Je hebt een vriend, en je bevindt je onder de mensen. Dus zo heel erg zal het niet zijn denk ik. Wanneer je de drang hebt om in het nergensland te gaan wonen in een hutje in de bergen, helemaal alleen, dan zou je kunnen concluderen dat je liever niet onder de mensen bent. Maar aangezien jij iedere dag 100en mensen om je heen hebt, en ook nog eens een vriend, valt het met het mensenvreemdheid wel mee. Geluk! fil

Ja zeker en vast. Ik kan nu al veel beter omgaan met mijn gevoel, die ervaringen hebben me in zekere zin sterker gemaakt. Maar toch een tegenslag blijft een tegenslag en dat blijft je achtervolgen.
Nee uiteraard niet maar er zijn dingen gebeurd die zelfs jij of iemand anders een tegenslag zou noemen.
Eenbeetje raar doen kan wel eens leuk zijn maar als ik uitga dan vind ik het allemaal zo oppervlakkig hoe mensen dom doen en praten over dingen. Ik geef toe, soms wil ik ook eens uit de bol gaan enzo maar na een tijd heb ik weer het gevoel dat ik er genoeg van heb gehad.

Het is waar dat ik teveel nadenk, dat is een minpunt en daarom ook dat ik soms niet spontaan kan omgaan met mensen. Ik probeer daar iets aan te doen al heel mijn leven :D en ik kan al heel wat relativeren maar toch, het blijft me wel achtervolgen en feestjes vind ik altijd banaal. Maar ja ik kan er wel aan werken natuurlijk :)

Ja, hij wil dat ik later met hem samenwerk. Ik heb nu mijn studies, meer in de reclamewereld enzo dus communicatief zijn is een must. Maar dus hij begrijpt me wel en denkt er ook zowat over en wil dat ik iets doe waar ik me goed bij voel. Dus we zullen nog zien.
Alleszins zoals je zegt, ik ben gelukkig zo (zonder veel mensen rond me en zonder veel uit te gaan) dus waarom hoeft het anders.

Inderdaad, ik heb ook genoeg aan m'n vriend en aandacht van anderen heb ik niet of minder nodig aangezien ik alles van hem heb. Maar toch heb ik zoiets van, ben ik nu echt zo anders, want iedereen na lestijd blijft hangen bij vrienden terwijl ik wel lijk te vluchten en geen contact meer hoef.
Maar eigenlijk denk ik (hoe meer ik erover denk) dat ik problemen zoek daar waar er geen zijn. :)

Ik denk dat je gelijk hebt, ik begin het meer en meer in te zien, ik ben zoals ik ben dus zo laat ik het ook liever :)

ik kan goed oppervlakkig omgaan met mensen. alleen om het mezelf makkelijker te maken, zo hoef ik niet als buitenbeentje gezien en / of behandeld te worden.

maar ik heb die mensen echt niet nodig en soms ben ik ze ook gewoon beu en dan zeg ik een hele dag niets.
tja.

Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Wel denk ik dat je uit moet kijken dat je je niet teveel afzonderd, één of andere kluizenaar wordt, wereldvreemd en totaal afhankelijk van je vriend. Ik denk niet dat dat goed is. Maar waarom zou je uitgaan, op school blijven hangen, gaan stadten met mensen, naar een café gaan met mensen, (veel) praten/lachen/enz. met mensen, enz. als je je daar niet goed bij voelt? Of je echt zo anders bent weet ik niet. Misschien wil een aantal van die anderen eigenlijk ook liever naar huis en/of iig alleen zijn, maar durven ze dat niet toe te geven of is er niks om naar toe te gaan oid...ik bedoel jij (en ook ik) hebben een vriend om naar toe te gaan en we geven toe dat we met hem of alleen willen zijn, maar misschien denken anderen wel 'oh, dan ben ik anders...nee, dat wil/durf ik niet'. 't kan natuurlijk ook nog dat ze het echt leuk vinden en dat is hun goed recht natuurlijk. :)

Zonder werk en geld verdienen sta je niet zo ver natuurlijk maar ik zou dat helemaal niet erg vinden om me af te zonderen van iedereen, ik heb het er eens over gehad met mijn vriend en hij vroeg zich af of het mogelijk is en zou het misschien wel willen proberen in de toekomst. Gelukkig is hij een beetje net als ik.
Ik vind het eigenlijk wel een mooie gedachte, zo totaal afgezonderd van de buitenwereld... maar na een tijd wel heel moeilijk denk ik ook.

Ik bedoel: wat als het uitgaat tussen jullie? Wat als hem iets overkomt? Bedenk je wel dat als je verder geen contacten ed hebt met de 'buitenwereld' je dan helemaal alleen bent. Lijkt me niet fijn, zeker niet als je het al (erg) moeilijk hebt. Soms is het dan erg fijn als je even op iemand terug kan vallen, al is het alleen maar dat die persoon een keertje bv. boodschappen voor je kan doen oid ('k verzin ook maar wat).

Daar sta ik wel bij stil maar laten we hopen dat het allemaal goed blijft gaan. En dat het tussen ons fout zal gaan dat lijkt me tot zover helemaal onmogelijk. Dat is bij alles zo, er is altijd kans tot falen, maar waarom het niet wagen?
Ik kan altijd terugvallen op familie om wie ik geef, mijn ouders bijvoorbeeld zouden me zeker en vast steunen, alsook broers en zussen die ik heb. Qua vrienden, ik wil niet geforceerd of overdreven doen tegenover hen en wil liever mijn eigen ding kunnen doen, waarin ik alle vrijheid vind en dus vind ik echte vrienden gewoon overbodig, ook omdat ik voldoening vind bij mijn vriend, ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Ja, jullie relatie zal vast heel goed zijn, maar dat denken zoveel mensen. Niet voor niets loopt 1 op de 3 huwelijken op een scheiding uit!! Nu gaat het nog goed, misschien blijft het ook wel goed gaan, maar het is altijd mogelijk dat jullie uit elkaar gaan. En als je dan echt niemand meer hebt, zit je zwaar in de put. Over het algemeen moet je je imo nooit totaal aan 1 persoon hechten.

Hmm ja, maar in zekere zin maakt elke tegenslag je alleen maar sterker. Niet dat het altijd even positief is.

Bij mij varieert dat. Juist als ik een periode heel hard bezig was met van alles, wil ik achteraf gewoon lekker aan niks denken :)

Hoe meer energie ik steek in dingen als mijn werk, studie en vragen over van alles waar ik regelmatig mee zit, des te makkelijker ik met anderen omga (omdat ik dan simpelweg minder nadenk).

Ja daar weet ik alles van. Gelukkig gaat het sinds een jaar of 2 beter met mij, want daarvoor kon ik echt helemaal van de wereld zijn :)