Ik probeer ook eventjes mijn pen: een poging tot een mogelijk Vlaams verhaaltje.
 

Ik ben geboren in een drukke en gore wijk in Antwerpen-Centrum. Ik groeide er op tussen Marokkanen en mensen die dachten dat Jean-Luc De Haene onze koning was. Mijn ouders waren uitbaters van een "frietkot". Eerder uitbuiters vermits ze voor "een kleintje" al twee euro vroegen. Maar, toegegeven, je kreeg er wel veel saus bij. Ik heb dat altijd een beetje onrechtvaardig gevonden, ik weet nog dat ik zei" moe, wat heb je nu aan een hoop saus als je maar zo weinig frieten krijgt"?
Wat wil je, ik was pas zes.
Ons moe had erop gestaan het "frietkot" "Au bon purgatoire" te noemen. Qua taal betrof het een eerbetoon aan hun verloren gegane Franse gloriejaren. Ze vond het nodig om het in deze mistroostigheid te etaleren. Als een souvenir aan betere tijden, middenin de stad. Toch heb ik altijd vermoed dat het inhoudelijke aspect van haar keuze mijn vader betrof: een eeuwig verwijt,
opdat ons va nimmer zou vergeten in welke toestand hij haar had gebracht door zijn smokkelpraktijken." Après le paradis, le purgatoire", zei ze dikwijls. Toen ze opteerde voor een grote, rode en flikkerende lichtreclame had ze de betreffende handelaar gevraagd of er naast de letters een minuscuul doch nep-gloeiend vagevuurtje kon. Met een rauwe vloek en een slag op tafel heeft onze va dit verijdeld.
Door mijn dagelijkse aanwezigheid in ons "frietkot" voelde ik me meer in het vagevuur dan in het leven zelf staan.Ikzelf had me geruster gevoeld met "A la bonne frite". Of helemaal gelukkig met "A la bonne franquette".
Ik herinner me ook dat bijna niemand de naam van ons "frietkot" correct kon uitspreken. De buurtbewoners niet, evenmin als de Duitse toeristen. Bij de eerste groep domineerde het Antwerps accent en bij de tweede groep is de mondholte niet gemaakt voor Franse klanken. Het kwam er bij beiden met een verwrongen en vreemde tongval uit. Moeizaam dus. Maar noodzakelijk, want het bestellen van "un purgatoire" was zeer populair.

haha best interessant geschreven joh... ik zou nog nieuwe belgische dingetjes leren ook :) onze va hehe. leuke stijl

Over het algemeen een aardig verhaaltje. :)

Nog wel wat over de spelling en stijl:

De eerste alinea is één en al hinderlijke herhaling van zinsdelen. Je grijpt je namelijk stug vast aan de volgende combi: onderwerp - pv -ander zinsdeel.
Wissel dit af en het staat mooi.
Ook hoor je zinnen niet met "maar" te beginnen.
Af en toe heb je een return die niet op zijn plaats staat.
En wat termen zijn Belgisch. Die klinken mij vreemd in de oren.

leuk geschreven, vooral de wat melancholieke, soms wat sarcastische/rebelse opmerkingen tegenover je ouders en hun gedachtengang...

Het wordt niet saai, en dat is altijd een heel grote pro.

Heb het met plezier gelezen. :)

Het bestellen van "un purgatoire" leverde je- naast de te kleine portie frieten- drie hete sauzen op waardoor je het aangenaam warm kreeg en er tintelende voeten aan overhield. Ons moe heeft nooit verklapt waaruit haar cocktail bestond, doch ons moe kennende heeft ze een "vagevuur-gevoel" willen imiteren met haar beroemde recept. Sommigen beweerden dat ze zich alerter voelden met "un purgatoire" in hun lijf. Dat zal allemaal wel, dacht ik, waarbij een beeld van rode en gloeiende sintels altijd opdook.Het schijnt dat ik altijd geweigerd heb "un purgatoire" te consumeren. Ik heb andere manieren gezocht- en eerlijk gezegd, gemakkelijk gevonden- om me prettig en niet gestoord te voelen. Maar, dat was later, veel later. Wat wil je, ik was zes.
Jeppe, mijn beste vriend, was drie ouder dan ik. Ons moe zei altijd dat de Jeppe geen goede vriend was voor mij, omdat hij al veel te vroeg veel te veel geld op zak had. Onze va vond dat ook. Nu moet ik zeggen, ik vond alleen het laatste waar. Hoe hij aan dat geld kwam, dat wist ik ook niet. Zijn vader Jozef, Jef voor de vrienden, had een krantenwinkeltje, zo eentje op wieltjes dat op de hoek van de straat stond. Een moeder had de Jeppe niet meer. Ze was dood, gestorven bij zijn geboorte. Ik mocht daar niet over spreken, niemand trouwens, anders kon ik een koek op mijn bakkes krijgen, zei de Jeppe. Zo was de Jeppe, altijd alles opkroppen.
Toen ik een jaar of elf was, wou hij mij de rosse buurt leren kennen. Ik had daar al eens een schuine mop over horen vertellen in ons "frietkot", maar het fijne wist ik er niet van. Er kwam nogal wat bloot aan te pas, had ik begrepen.
"Je moet niet letten op de hoeren", zei hij. Ik dacht dat we juist daarvoor naar die buurt trokken. We gingen binnen in een etablissement dat me erg donker leek en hij zei dat ik een cola mocht bestellen, hij moest nog iets regelen. Hij gaf me daar geld voor, want hij wist maar al te goed dat ik van thuis nog niks kreeg. Er waren veel mooie en vriendelijke juffrouwen, waarvan er een drietal een praatje met me kwamen maken. Ik moet zeggen dat die vriendelijkheid en die speciale manier van kleden en al die aandacht van zulke verrukkelijke wezentjes mij niet onberoerd lieten. Het is niet schoon van mij, maar ik hoopte heimelijk dat de Jeppe nog lang zou wegblijven.

wel kewl, beetje veel herhaling "purgatoire", maar er komt wat spanning in... maar ja, schrijf verder... :)