Uithuis? :S
 

hee mensen ik heb ff hulp nodig of een beetje informatie, ik wil graag uithuis enzo m'n ouders willen het zelf ook en nu moet ik het zegmaar gaan voorstellen aan de psycholoog blablabla. maar is het nou zo dat je zelf mag bepalen waar je heen wilt want ik heb dus een plaats waar ik heen kan en daar zou ik ech tontzettend graag heen willen. kben al paar keer van huis weg ge lopen en toen moest ik wel terug want ik ben nog minderjarig en m'n ouders stelden de voorwaarde dat of ik bleef voor altijd weg en ze wilden me nooit meer zien of ik moest weer gewoon thuis komen. ik wilde echt zo ontzettend graag weg blijven maar aan de andere kant durfde ik het gewoon echt niet. nu ben ik weer thuis, alleen ik wil hier ECHT weg want ik hou het niet meer maar ik weet echt niet hoe ik het moet aanpakken enzo dus please weet iemand hier wat meer van of heeft iemand het ook gehad? echt bedankt

kus

eej,

ik herken me niet in je verhaal, dus wat dat betreft kan ik je niet helpen.

Het enige wat ik weet, is dat als je ouders er ook achter staan dat je uit huis gaat, en met een maatschappelijk werker (gezinstherapeut?) gepraat wordt. Deze luistert naar de reden(en) en zal julle enkele opties aanbieden, van elke ook voor en nadelen noemen en jou en je familie hierin begeleiden.

Heel veel sterkte hiermee!

Kus!!! Wendy

Zelf ben ik vanaf mijn 15de uit huis. Ook weggelopen en nooit meer terug gegaan.

Toen begon de hel pas echt. Als je eenmaal in de handen van het "maatschappelijke zorg systeem" terecht komt. (Been through hell and bacK)

Ik weet niet hoe oud je bent, maar...

Ten eerste zou ik je willen aanraden om nu nog niet uit huis te gaan. Maar ik ken jouw situatie niet. Misschien wil je me die eens mailen of PM-men.

Ten tweede, als je dan toch gaat, kijk of je via jeugdzorg op begeleid kamerbewonen kan komen. Dat is zeg maar kamertraining waar je gaat leren hoe het in de praktijk moet. Omgaan met geld, de was doen, boodschappen en daarnaast ook een beetje geestelijke opvang.

Mocht dat allemaal niet lukken, probeer dan of je misschien eens een tijd bij vrienden kunt gaan wonen of bij een opa/oma.

Succes.

ik ben nu 15 en het gaat gewoon ech tkut thuis.. dr is gewoon een kutsfeer en het hele gezin lijdt eronder, ook me broertje en ik denk dat het gewoon beter is als ikw eg ga wantik kan het daar gewoon niet meer aan. ik zit al bij jeugdzorg maar we hebben hetn og niet echt besproken ofzo, ik kan iig bij m'n vriend intrekken die heeft nog ene kamer en ik zou dat echt ontzettend graag willen. het klote ervan is dus dat ik ook niet voor een tijdje weg kan ofzo, ik wilde dus namelijk ff er tussen uit omdat ik gewoon helemaal gek werd thuis,b en naar m'n vriend gegaan en toen begonnen mijn ouders dus te dreigen met of je blijft weg en we willen nix meer met je te maken hebben of je komt gewoon weer terug maar dan begint de schijt zowiezo weer van begin af aan. en ik durfde het gewoon niet en kon dus niet een tijdje weg, nu zit ik weer thuis, elke dag ruzie en ik trek het gewoon niet meer en ik weet niet of de jeugdzorg hier wel bij kan helpen..:S

jeugdzorg helpt wel je met gewoon ff bellen ofzo ern dan leggen ze wel wat uit of sturen ze je wat folders en je kunt ook via het internet zoeken naar de beste oplossing mischien is intrekken bij je vriend wel goed want als je ouderszo over je praten lijkt het wel of ze niks van je willen (klinkt lullig maar helaas is het zo)
probeer maar eerst ff op internet te kijken of bel ff wat rond dat is gewoon het beste

hoi!

ik zou het gewoon eens voorleggen bij jeugdzorg. begeleid wonen lijkt mij iig de beste oplossing, omdat je leert hoe alles moet en je je zo later beter in de maatschappij kan 'bewegen' zeg maar...
als ik jou was zou ik NIET bij je vriend gaan wonen. Je kan hem altijd blijven zien, maar ik vind dat bij je vriend gaan wonen niet bepaald een oplossing is. Je bent nog maar 15 (wat best jong is om bij je vriend te wonen). Hoe oud is je vriend trouwens? woont hij dan al alleen als je zegt dat hij nog een kamer vrij heeft? Als hij al alleen woont lijkt mij het al helemaal niet verstandig daar in te trekken, maar ja, da's mijn mening.

heej,

me vriend is 16 en woont dus gewoon bij z'n ouders en die stelden het zelf ook voor omdat ze weten dat het bij mij thuis er echt super slecht aan toe gaat. hij zit ook bij me in de klas en opzich zou ik het denk ik wel fijn vinden maar aan de andere kant weet ik het ook weer niet. maar ik ken wat mensen die begeleid gewoond hebben zegmaar en die raden het me dus zwaar af omdat je daar echt geen vrijheid hebt en je komt er met zwaar gefrustreerde mensen ofzo. ik weet het niet :(

ik zou eerst proberen het er met je ouders over te hebben, dat je het beter vind als je af en toe een weekendje wegbleef...dat dat voor jou gewoon beter is...en dat dat de sfeer in het huis bevorderd...
zou dat niet lukken zou ik idd naar de jeugdzorg gaan, het is best een goede oplossing, je zit met meerdere mensen in een normaal huis, krijgt geld voor te eten en je moet idd zelf de dingen doen die je normaal ook zou moeten doen, en er zitten iig 2 begeleiders in dat huis...

HOE oppervlakkig

:rolleyes:

hoihoi!

nou, als zijn ouders het zelf ook voorstelden en zowel hij als jij het ook echt willen, zou ik er eens over nadenken.
zelf zou ik het niet doen, omdat je niet echt kunt weten hoe de relatie met je vriend en zijn ouders verder zal verlopen.

als ik jou was zou ik toch eens gaan informeren naar dat zelfstandig wonen... je kan dan ook gelijk vragen wat kan en wat niet, welke verplichtingen je hebt en wat de regels zijn.
mijn pappie is zelf psycholoog en bij hen kun je ook "zelfstandig wonen volgen". ik heb eens navraag gedaan, en mij lijkt het wel redelijk vrij... het is wel zo dat je één maal in de week moet koken voor de groep en dat ze 'controleren' hoe je met alles omgaat (kamer opruimen, geld, andere mensen, ....), maar op zich zou ik het denk ik best leuk vinden...

ik zou zeggen: denk er nog eens over na en maak de juiste keuze voor jezelf...

succes!

laat je me weten wat je verder doet??

groetjes,
Ilse

Jah, hoe is 't nu met je? En thuis?

Ja, ik zou ook wel willen weten hoe het nu gaat....

kwoon bij me vriend sinds een jaar..kben pas 17, en niet door een ruzie weggegaan hoor...maar tis egt heel erg wennen, dus denk er goed over na waar je aan begint want het is niet altijd leuk :/ alles zelf doen.....wasse.....koken....eten maken.....boodschappen...
ik las in je verhaal dat je ouders jou nooit meer wouden zien als je egt weg zou gaan....geloof mij maar je gaat ze missen :/ al denk je nu van niet, toch is het zow :/ *kannet weten*

ja dat zou ik ook zeggen blijf thuis als je thuis kan blijven.
ik moest wel uit huis want het ging niet meer, heb urgentie gekregen en heb een oning van de woon maatschappij. maar ik zou ook veel liever een gewoon gezin hebben hoor. vandaar blijf thuis als je thuis kan blijven!

groetjes chretienne

Idd; denk er goed over na waar je aan begint. Alles bij jeugdzorg is ook niet alles. Vaak moet je van het ene huis naar het andere (in het begin). Wij werken bij jeugdzorg als crisisopvanggezin (een gezin voor 3 maanden); maar das echt niet alles. Vaak duurt het lang voor je een vaste plaats krijgt ergens. Dus dan ga je van de ene ''crisisplaats'' naar de andere; overal mag je 3 maanden wonen. Maar dat is echt niet alles hoor!

Ik denk dat je er echt HEEL erg goed over na moet denken; waarschijnlijk kan je toch thuis, bij je ouders het beste groot worden. Hoe denken je ouders er over? En anders regel (via jeugdzorg) een gezinstherapeut; dat kan al een hoop oplossen!

En ergens wordt de puberteit als ''schuld'' genoemd. Dat lijkt mss oppervlakkig maar kan het toch wel zijn. Toen ik een jaar of 15 was was ik echt super ongelukkig; bij mij uitte dat zich mss anders dan bij jou. En nu mijn zusje is 15, en voor haar is nu alles, ook thuis, rot.

Dus denk er goed over na... maar uit het huis gaan is ook niet alles!!