Een langdurige keuze
 

Ik zal het proberen redelijk kort te houden...

Sinds iets van 2 maanden geleden ben ik gestopt met een klinische behandeling. Daarna ben ik begonnen met een deeltijdbehandeling bij dezelfde instelling, die over een maand afgelopen is. Eerst leek het allemaal wel aardig te gaan, maar toen kreeg ik een behoorlijke terugval.
Ik zit nu ongeveer nog middenin die terugval en zie nog niet dat het zal veranderen op korte of lange termijn.

Tegen de begeleiding van de deeltijdbehandeling heb ik verteld dat ik het waarschijnlijk nodig acht om wederom te worden opgenomen. Alleen nu een langdurige van opname van minimaal een jaar. Zij zijn er nog niet al te diep over doorgegaan, maar ik zie dit als de enigste oplossing.

Mijn ouders zijn er nog steeds heilig van overtuigd dat ik volgend schooljaar weer verder ga studeren. Mijn psych zegt ook steeds: "Als je dan volgend jaar weer aan het studeren ben, kan je...." Als ik voor mijzelf naar de toekomst kijk zie ik weinig, in elk geval al helemaal geen studerende jongen aan een universiteit. Faalangst speelt ook wel een grote rol, maar de angst dat ik het niet volhou en er weer plotseling een einde aan wil maken is nog veel groter.

Hoe zouden jullie tegen zo'n keuze aankijken? Zou je denken dat je psych(als je er een hebt ;)) gelijk heeft en dat je dus wel kan gaan studeren. Of zou je meer naar je eigen gevoel luisteren en toch voor de opname gaan..?


wat een vaag verhaal :|

'k vind het vage van het verhaal wel mee vallen. ;)

Ik ken je niet, weet niet hoe je in elkaar zit enz. Maar als het niet willen studeren ed grotendeels berust op angst, dan zou ik er niet aan toegeven... Je kunt niet overal voor weg blijven lopen en zal die angst volgend jaar weg zijn, is die angst gegrond, enz? Je hebt nog ongeveer 3 maanden voor het nieuwe schooljaar, werk aan die angsten en probeer het gewoon komend jaar.

Wil je echt niet studeren, probeer dan te bedenken wat je wel wilt, want niets is niet zoveel. Ik denk dat het ook voor je zelf erg belangrijk is om iets te doen.

Ik kom d'r niet helemaal uit met wat ik nou eigenlijk precies wil zeggen...misschien schiet het me straks op eens te binnen, dan post ik nog wel een aanvulling. iig sterkte en succes.

De angst die ik heb is wel reeel, gezien ervaringen uit mijn verleden en ook ervaringen van nu.
Het willen van studeren verschilt heel erg. In een sombere bui zie wil ik de kans om te studeren niet zien. In een positieve bui wil ik niet graag gaan studeren, maar ben wel van plan te gaan met de gedachte: " Tis nou niet het leukste wat er is, maar ik moet toch wat van mijn leven maken."

bedankt voor uw replay

Maar zal die angst verdwijnen? Misschien moet je er mee leren omgaan en dat doe je niet door er voor weg te lopen ed. En als het je wel lukt, is het een grote succeservaring. Wat heb je aan niet studeren (niet dat alles om studeren draait ed, maar goed) ed?

En als je psych denkt dat je het kan...dat zal toch ook wel ergens op gebaseerd zijn? Heb je wel enig idee wat je zou willen gaan studeren?

Er is wel een kans dat die angst zal verdwijnen. Alleen is die er ook al weer iets langer dan 1.5 jaar. Ook kan de angst omslaan naar een soort verlangen. Had dat gistermiddag ook weer eens.
Zat op mijn bed wat gitaar te spelen en zag mijn eigen spiegelbeeld in de tv. De enige gedachte die bij me opkwam was:"Die persoon daar moet dood". En aangezien het een spiegelbeeld was, was ik die persoon.

Heb me al wel ingeschreven voor een studie. Communicatie- Informatiewetenschappen aan de UU. Het lijkt me wel een leuke studie, denk ik, maar ik weet nog niet eens of ik wil studeren, of uberhaupt wel wil leven. Tenminste niet in deze huidige condities, dat weet ik wel. Het probleem is hoe ik deze situatie verander. Dat gaat niet tot nauwelijks. Zolang er aan de situatie, vooral fysiek, maar daardoor ook gelijk mentaal, niks verandert, zal niet met enige zekerheid kunnen zeggen dat ik wil leven.

Da's vast geen correct nederlands die laatste zin... : \

'k snap wel wat je bedoeld (niet 100% natuurlijk, dat zal niemand)...maar ik denk ook dat als je met iets bezig bent, je je leven een beetje een bepaald doel geeft... Door niks te doen, verandert je leven en ook je gevoel ed niet. En of je nou wel of niet wilt leven, kun je dan niet beter iets doen wat je op zich wel leuk lijkt en wat misschien nog nut heeft ook (voor het geval je besluit wel te willen leven)? Aan iets fysieks kan je helaas niet altijd iets veranderen, psychisch kun je dit wel. En ik denk dat fysiek-psyche zeker invloed heeft op elkaar.

Offtopic:
Pfrt. Laat het bij mij nou eens omgekeerd zijn. (n)

Hangt ervan af. Voorlopig vertrouw ik iig nog genoeg
op mezelf om te kunnen zeggen wat wel
en niet goed voor me is.
Uiteindelijk ben ìk degene die het maar moet doen,
(of het nou studeren of de opname is),
en kan ik het beste aanvoelen wat ik wel en niet aankan.
Zou dus naar m'n gevoel luisteren, nadat ik alle
kanten zo goed mogelijk heb bekeken..

Maar goed, aan de andere kant heeft m'n psych
er wel een andere kijk op, en bekijkt ze de dingen
van meer kanten dan ik meestal doe.
Plus dat ze wel vaker keuze's voor me heeft gemaakt
waar ik tegen was, en die achteraf heel goed bleken te zijn.
Mja, niet iedereen is gezegend met een 'vooruitziende'
psych, dus denk ik dat je het van meerdere kanten moet bekijken.

Vraag waarom jouw psych denkt/vind dat je volgend
jaar kan studeren, en zeg zelf waarom je opgenomen
wilt worden. Denk dat je in zo'n gesprek
goed de voors en tegens kan zien, zodat je misschien
ook redenen ziet om juist wèl te gaan studeren.
Of is er wel een hele andere oplossing..

Hmpf, ben de draad halverwege een beetje kwijt geraakt, hoop dat je er iets aan hebt. :o

Sterkte ermee..! (y)

Sounds like me...
Vlak voor mijn ontslag van de opname van van de zomer begonnen ze ook de hele tijd over die kut toekomst. Iedereen zei: "Straks als je weer naar school gaat, of gaat werken..."
Ik kon ze wel killen, want ik was er nog lang niet klaar voor! Ik raakte enorm in paniek, kreeg ook een enorme terugval.
Maar die opname, als jij die wilt, dan moet je m krijgen, vind ik...
Ik heb binnekort weer een intake voor mn vijfde opname. Nu gaan ze veel doen met mijn emoties en zo. Ik ben er doodsbang voor, het zijn precies de dingen waar ik eeuwig voor weg ben blijven lopen.

Majah...ik zou door blijven zeuren en weet je wat ook een truc is? Met doelen aan komen zetten waar je aan wilt gaan werken! Doelen zijn zo belangrijk! Ik heb al gemerkt, dat als je echte goeie doelen hebt, je eerder aangenomen wordt, dan dat je zelf niet eens weet wat je wilt.
Gewoon een lijstje maken en er met een therapeut of zo mee gaan zitten en dan vertellen waarom je wilt en waaraan je wilt werken.

Liefs

Eendje

P.S. Die tip is uit eigen ervaring, keb het min of meer uitgetest:p Die therapeuten kunnen ons wel constant op de proef gaan stellen, maar wij kunnen dat ook hoor:p