Gedeelte van je leven kwijt zijn?
 

Ik kwam hier op, door het topic van Wilco. Ik ken dus eigenlijk maar weinig van mijn verleden. Ik heb het zo weg weten te proppen, dat ik het niet meer kan vinden. Het schijnt bij mijn BPS te horen, maar ik vind het wel lastig, dat ik mijn verleden van anderen terug moet horen, die zich dan ondertussen rotlachen over mijn woedebuien en zo, terwijl ik juist serieus wil weten wat er gebeurd is en zo. Maar als iedereen zo lacht over je, heb je daar niet zo'n prettig gevoel over.

Hebben hier mensen last van delen in je leven missen?

Liefs

Eendje

Ik ben ook heel veel kwijt, maar heb er eigenlijk geen moeite mee omdat ik er nooit mee geconfronteerd wordt. ik ben in de tussentijd verhuisd en heb helemaal geen contact meer met mensen daar. Ook van de tijd dat ik in m'n huidige woning woonde ben ik een hoop kwijt, maar wordt er ook nooit mee geconfronteerd omdat ik met niemand uit die tijd nog contact heb.

Maar het is soms wel heel verwarren om foto's terug te zien, en je er niks van kunnen herrinneren.

Het schijnt dat ik bepaalde slechte herinneringen snel vergeet. Het zal wel iets natuurlijks zijn.

Maar wat jij beschrijft is veel meer, en het lijkt me zowel lastig als vernederend en dreigend. Als je wil weten wat er gebeurd is moet je dat gewoon serieus vragen. Als je geen antwoord krijgt mag je het best nog een keer vragen, want jij wilt het weten en dat mag best (toch?). Het is jouw verleden en een onderdeel van jou. Mensen die echt van je houden zullen je vragen, zodra ze weten hoe graag je dingen wil weten, ook serieus nemen.

Meer weet ik niet, ik heb hier nou niet echt verstand van... Veel succes ermee in ieder geval...

Nona

Jeetje, dat lijkt me echt moeilijk...
Ik ben wel nieuwsgierig wat BPS is, wil je daar iets over uitleggen? Ik zal zo ook even zelf zoeken hoor :)

Zelf schijnt het dat ik vroeger iets verdrongen heb. Ik heb er lang over gepraat met mijn psychiater, maar veel verder ben ik daar niet mee gekomen. Dus ben ik gaan speuren in wanneer dat 'iets' geweest zou moeten zijn. Ik heb oude beoordelingen van de basisschool erbij gepakt en kwam tot de conclusie dat ik vanaf de 4de groep anders werd. In de vijfde groep schreef een lerares over me dat ik heel erg op mezelf was, zo erg dat zij er niet tegen kon en overtuigd was dat er iets mis was. Ik ben toen bijna uit huis geplaatst. Maar niemand weet dus waarom. Mijn ouders beweren dat ik gewoon heel erg verlegen was, de lerares beweert dat er meer aan de hand was... maar tja... ik weet echt nergens iets van af... Dat maakt alles wel moeilijk.. vooral omdat ik een paar herinneringen heb die niet zo positief zijn, over wat er dus thuis gebeurde, maar ik kan ze niet plaatsen.

Maar goed, daar kan ik wel omheen werken omdat het dus best lang geleden is.

bps is borderline persoonlijkheids stoornis;)

Maar weet je? Op jou manier ben ik idd ook achter veel dingen gekomen. Gewoon alles blijven uitpluizen en zo!

Ik ben een hoop kwijt en een hoop ook niet.
Maar van wat ik nog weet is het niet bepaald een aanmoediging om de dingen die ik niet meer weet nog terug proberen te halen. (en niet dat ik iemand heb om die dingen aan te vragen behalve mijn ouders. En die vraag ik het dus echt niet)

Ik mis gedeeltes, maar andere gedeeltes weet ik me juist weer tot in het kleinste detail te herinneren. Ik probeer me er maar niet al te druk om te maken, daar komt het toch niet door terug. Als je echt je halve leven mist oid, dan lijkt het me een stuk lastiger.

in mijn ogen ben ik van de babyfoto's over gesprongen naar een 12 jarig meisje dat naar de brugklas ging. Heel vaag(n)

dit heb ik dus ook. ik weet bijvoorbeeld nog dat mijn broertje, die toen een jaar of 4, 5 was. aan het fietsen was in de tuin en toen tegen een boom aanknalde.. :D *evil*

ik weet ook nog 'bepaalde dingen' van de verkrachtingen door mijn buurjongen in zijn garage, toen ik een jaar of 6 was. (hier ben ik best blij mee, alleen heb ik af en toe het idee: 'is het wel allemaal echt gebeurd?' omdat ik er zo weinig van weet nog.)

maar ik ben dus ook hele stukken kwijt. van mijn 5e tot mijn 9e weet ik maar kleine dingetjes. weggestopt enzo denkik. vind het niet altijd prettig , vooral als mensen er opmerkingen over maken en ik er zo bij zit van: 'Heb ik dat egt gedaan?! :eek: ' dat soort dingen. mja. je doet er niet zoveel aan denkik.

ik ben nadat mijn broer dood ging toen ik 12 was hele stukken kwijt, ik weet gewoon niet meer wat er gebeurd is, het schijnt dat we toen op vakantie waren geweest om het te vergeten, maar daar weet ik niks meer van. Ik ben wel blij om te lezen dat ik niet de enigste ben met zulke lege stukken in je hoofd

Ja, ik heb echt precies hetzelfde. Ik herriner me er helemaal niks van! :(

Uit zo'n 2 jaar in mn leven heb ik nog maar heel beperkte herinneringen.. alleen de allerheftigste gebeurtenissen weet ik nog, dat zijn er ongeveer 2.. Verder zit er een soort gat.. Soms vertelt mn moeder dingen over die tijd die ik me helemaal niet kan herinneren (zo schijn ik heel veel ruzie te hebben gemaakt met haar, dat weet ik dus echt niet meer).

In die tijd ging het erg slecht met me en ik denk dat ik nog zo weinig weet omdat er weinig tastbaars was.. ik leefde in mijn eigen wereldje en als een soort zombie, dus was ik me ook van heel weinig bewust. Ik was een soort leegte, voor mn gevoel, en ja, wat valt er te herinneren van leegte?

Ik heb echter niet heel erg de behoefte om die periode weer te reconstrueren zeg maar, weer alles te weten enzovoorts.. Ik denk wel dat dat echter anders is omdat jij toch wel een veel groter deel mist dan ik, een belangrijker deel ook denk ik..

Wanneer mensen je niet serieus nemen wanneer je hen vraagt naar je verleden, zijn het misschien niet de juiste mensen om het aan te vragen.. Of zoals iemand al schreef, is hen niet duidelijk hoe belangrijk het is voor jou. Laat hen weten dat het niet leuk is als zij er zo een lol om hebben terwijl jij er serieus dingen over wil weten..

Sterkte Meis :)
*knuf*