waarom in godsnaam samenwonen?
 

Wat mij opvalt is dat heel veel mensen van mijn leeftijd als ideaalbeeld hebben om later met iemand samen te wonen en kinderen te krijgen enzo. huisje-boompje-beestje dus.
Dát, is dus mijn schrikbeeld. Ik zie mijn toekomst alleen. Ik wil wonen in een mooi appartement (alleen de bovenste verdieping), een full-time baan, een lat-relatie met iemand die niet te ver weg woont en kinderen die zowel een plekje bij mij als bij hun paps hebben en zelf weten waar ze willen zijn.
Ik kan me echt niet voorstellen dat ik het uithou om met iemand samen te wonen en ik kan me ook niet voorstellen dat iemand het uithoudt om met mij samen te wonen. Er komt dan zo snel een sluer in een relatie. En iriitaties. Het lijkt me juist heerlijk om een realtie spannend te houden.
Zij ner nog meer mensen die er zo over denken, of zijn er echt alleen maar huisje-boompje-beestje mensen??

R

wacht maar totdat het "hem" bent tegengekomen.

misschien vind je dit... totdat je die ene tegenkomt;)

ben het best met je eens hoor... trouwen enzo... vind ik maar door de maatschappij opgedrongen traditie....

maar ja, je hoort wel eens van die verhalen over echte liefde...

tja, ik bedoel... wat wil je anders doen in je leven... je hebt toch tijd zat...

uiteindelijk wordt het ook maar saai om je fijne appartementje altijd leeg aan te vinden... misschien... weet het niet;) zie nog wel waar de tijd me brengt...

Zeker weten, wacht maar af.... dan wil je het liefst 24/7 bij die persoon zijn.

Dat denk je nu omdat je nog jong en onbezonnen bent.

Ik denk, nee ik weet zéker dat ik later zal samenwonen en trouwen. Nu nog niet. Ik ben nu nog veel te veel op m'n vrijheid gesteld en van het woord 'Rélaaaatie' krijg ik koude rillingen over m'n rug. Maar uiteindelijk zal het wel gebeuren.

zekers te weten :D

Bij een vriend van mij wonen zijn ouders ook niet bijelkaar. Zijn moeder woont in het huis tegenover zijn vader (het is dan wel niet zijn biologische moeder, maar hij ziet haar toch als zijn moeder). Ik vind dat altijd een beetje moeilijk te begrijpen, aangezien ik later wel graag wil samenwonen (kinderen krijgen gaat een beetje moeilijk :) ). Maar toch zijn die ouders gelukkig, en komen ze regelmatig bijelkaar, gaan samen op vakantie. Ze doen eigenlijk alles wat mensen die samenwonen ook doen, alleen wonen ze tegenover elkaar...

gewoon het idee dat er thuis op je gewacht word is toch liefug? vind ik wel hoor...
trouwen vind ik juist superromantisch, gewoon laten zien dat het liefde is, wat jullie samen hebben *zwijmel*
ik ben wat dat betreft dus wel een huisje-boomje-beestje/baby*;)*-typje :)

Ik snap jouw idee ook wel, maar zo werkt t vaak nou eenmaal niet, zeker niet als je ook kinderen hebt.


Hoe het bij mij zit. Mijn vriend en ik slapen nou al bijna elke dag bij elkaar (en we wonen allebei nog bij onze ouders). Als ik over een jaar op mezelf ga wonen zal t waarschijnlijk wel zo gaan dat hij dan ook altijd bij mij is. Ik vind het dan vanzelfsprekend dat je uiteindelijk officieel gaat samenwonen. Het lost ook een hoop dingen op.

Het is gewoon fijn als er thuis iemand op je wacht, als je dingen samen kunt doen enz. Zo denken de meeste mensen erover. Ik ook.

BTW: bij mij op school zijn ze allemaal al met de "uitzet" bezig. Krijgen ze een koelkast enz met hun verjaardag. Zo ver hoeft t van mij nou ook alweer niet te gaan.

mij lijkt het heerlijk om samen te wonen met mijn vriend! samen slapen, naast elkaar wakker worden, niet meer 's avonds naar huis te hoeven. Ik ben ook echt een huisje-boompje-beestje type. Zie het al helemaal voor me!! http://www.smilies.nl/love/luxlove.gif

Ik ben absoluut niet huisje-boompje-beestje, maar samenwonen is juist wel iets wat ik wil.. Niet in de zin van dat ik persé wil samen wonen met iemand later, maar als ik een relatie en de mogelijkheid heb toch wel liever..

Juist omdat je dan gewoon je eigen gang kunt gaan en thuis kunt komen bij degene van wie je houdt. Bij een lat-relatie ben je bijna verplicht om wanneer je afspreekt die tijd samen door te brengen en dergelijke.. Ik zou me juist vrijer voelen in het samenwonen dan in een lat-relatie op oudere leeftijd denk ik..

dat vind ik ook

Ik begrijp wat je bedoelt, ik dacht dat ook, zelfs tijdens de hele verkeringrelatie met mijn ex-vriend, maar nu eigenlijk niet meer, sinds een halfjaartje- ik wil gewoon zo voortdurend bij mijn vriend zijn dat het vanzelfsprekend is dat we ooit gaan samenwonen. Het afgelopen weekend is mijn vriend steeds bij me geweest, of ik bij hem, of wij samen in de stad, een avond, drie nachten, twee dagen en een ochtend lang, en dat was helemaal fantastisch. Bovendien, als je samenwoont dan werk je, dus je zit echt niet de hele dag op elkaars lip. Daarnaast kun je natuurlijk altijd op bezoek bij vrienden, en dat hoeft toch ook niet samen, of je gaat in je eentje een weekje op reis of uit logeren als het je te veel wordt.
Mijn vriend en ik willen in Schotland wonen in een zelfgebouwd hobbithol-achtig huis in een heuvel, samen met mijn beste vriendin en haar vriend, en dan begin ik een mobiele huisartsenpost voor de hele omgeving daar, mocht iemand psychische problemen hebben van mijn patienten dan verwijs ik ze door naar mijn vriend, mijn beste vriendin wordt opticien en haar vriend is elektricien dus veel kan er ook al niet misgaan in het hobbithol. Op de heuvel planten we appelbomen en als die hoog genoeg zijn hangen we er een schommel in, mijn vriend gaat kilts dragen en ik ga doedelzak leren spelen. Buiten een grote ren vol met konijnen en cavia's, die we weggeven aan de kinderen in de omgeving, want cavia's planten zich net zo snel voort als konijnen. Niet trouwen, liever geen kinderen (tenzij ik ongepland zwanger raak). Als ik genoeg geld heb verdiend ga ik vrijwilligen voor artsen zonder grenzen.
Huisje boompje beestje zou je het kunnen noemen, want van alle elementen is sprake...

Opvallend dat het veel vaker meisjes dan jongens zijn die over samenwonen nadenken.

Het lijkt me vreselijk om elke avond dan weer in een leeg appartement thuis te komen.. :( Dus voor mij toch liever huisje boompje beesje..
En ik denk dat als jij een jongen tegen komt waarvan je echt denkt ''wow *zwijmel*'' dat je dan maar al te graag samen met hem in een huisje oud wilt worden.. ;)

Dit heb ik ook wel een beetje. Ik ben altijd ontzettend bang dat een relatie saai wordt.. en het erge is dat ik niet alleen degene ben die dat in de hand heeft. Ik probeer er altijd vanalles aan te doen om te voorkomen dat het saai wordt, maar als de ander dan totaal geen initiatief neemt om wat leuks te gaan doen, of om bepaalde dingen speciaal en spannend te houden, houdt het al snel op.

Ik zou ook pas samen willen wonen als ik zou merken dat het absoluut nog niet saai is. Dat we elkaar bijv. al 5x per week zien en het op die manier ontzettend naar onze zin hebben en steeds weer naar elkaars gezelschap verlangen.

Op het moment dat je de ander 1 a 2 keer per week ziet en je krijgt al opmerkingen als "ik wil nu ff tijd voor mezelf, ff een week niet afspreken en daarna zien we wel" moet je natuurlijk nog niet eens aan samenwonen denken, want dan zou het een ramp worden.

Het hangt denkt ik echt van je relatie af. Ik hoop echt dat ik ooit nog een relatie krijg waarin alles spannend blijft, ookal ken je elkaar al een tijd.

Relaties worden saai, zeker als je samenwoont.

Het is een wetmatigheid.

Maar wat is saai in dit geval? Het is logisch dat op een gegeven moment de vonken er niet meer van af springen, dat is nou eenmaal alleen in het begin, maar maakt dat het meteen saai?

Als je nog gewoon leuke dingen met elkaar doet lijkt het me dat het niet snel saai wordt..

Saai is ook een nogal moeilijk te omschrijven begrip...in ieder geval niet meer de heftige verliefdheid van het begin. Dat sowieso niet. Maar dat gaat zelfs in de meeste 'jonge' relaties al na een paar maanden weg, of we hebben het over hoge uitzonderingen.

Dus wat is saai in een relatie? Moeilijk te zeggen...ik denk als je op zondag een eind gaat fietsen met zo'n mooie kaarthouder op het stuur of met de kinderen naar Center Parcs gaat (c) Youp :D

met de buren en dan paar aan paar dezelfde fiets ;)

Ik vind centerparcs anders best leuk hoor! kep alleen geen kinderen :p

Heeee, wat leuk, iemand die er (bijna) hetzelfde over denkt als ik! :D
Dat van dat apartementje en niet te vast zitten heb ik ook in mijn toekomstplannen! Echt precies zoals jij het zegt!
Ik wil later namelijk graag een baan waarin ik veel met mensen te maken heb (studeer psychologie, dus dat gaat wel lukken!), en dan is het juist zo lekker om 's avonds na je werk thuis te komen, en helemaal niets aan je hoofd te hebben. Gewoon lekker je spullen neergooien en relaxen, af en toe eens iets leuks afspreken met een vriendin etc. Voorwaarde is natuurlijk wel dat het een mooi apartement is waarin goed te leven valt, en dat ik een autootje heb (niet eens duur, gewoon tweedehands).
En ja, af en toe eens een flirt, dat natuurlijk wel, en geen verantwoording aan iemand hoeven afleggen. Ik zie kinderen dan ook niet zo zitten.
In mijn toekomst hoop ik dat mijn baan een belangrijke, en prettige rol in mijn leven zal gaan spelen, dat is het belangrijkste, een baan waarin ik me goed voel, en mezelf kan ontwikkelen. Hoeft niet eens super te verdienen, als het maar genoeg is. En een 'permanente vent' :D komt daar niet in voor! (zie ook mijn reply in 'een eerste verkering)
Ja, als ik dat allemaal voorelkaar krijg, dan zal ik een gelukkig mens zijn! :)

En dat is geen ideaalbeeld? Of een soort van huisje-boompje-beestje?

Of zie ik t nou helemaal verkeerd?

Jij weet ook al hoe je toekomst dr later uit moet komen te zien. Inclusief vriend, kinderen, carriere en huis.

ze heeft wel een ideaalbeeld (dat namelijk) maar het is een heel ander ideaalbeeld dan dat haar vriendinnen hebben over hun toekomst.. :)

Ik zou me in haar ideaalbeeld echter niet kunnen vinden..
Ik zou me erg eenzaam gaan voelen denk ik, en na verloop van tijd houden die flirts ook wel een keertje op denk ik... :o

Als je samenwoont, betekent dat niet dat je 24/7 op elkaars lip hoeft te zitten. Volgens mij denk je dat een beetje. Je kan nog steeds je eigen plekjes hebben, je eigen privacy maar toch intimiteit.. en dus bij elkaar wonen.

Ik woon nu precies 1 jaar samen, het is niet officieel ofzo, maar zo is het gegroeid. Eerst moesten we telkens heen en weer reizen, maar het werd echt serieus... Ik wilde vaker bij hem zijn, hij vaker bij mij... Dus tja, toen kwam ik hier maar erg vaak logeren... en opeens woonde ik bij hem.
Natuurlijk moet je je aanpassen, maar echt spijt heb ik er - als heel erg alleen-persoon (ik hou wel van mensen, maar ben ook graag op mezelf) - nooit van gehad.
Als ik alleen wil zijn, trek ik me terug met mijn bezigheden. We doen samen dingen wanneer we dat willen, als we dat niet willen dan niet...

Soms slaap ik bijvoorbeeld liever een nachtje alleen, nou, dan doe ik dat toch? Lekker even alleen in een bedje... bijkomen van dingen.

Irritaties zijn er natuurlijk, zo af en toe, maar die zal je ook hebben wanneer je een lat-relatie hebt én kinderen opvoedt binnen die lat-relatie, op een bepaald punt ben je het eens niet met elkaar eens. En een sleur? Nee, absoluut niet. We kunnen afzonderlijk nog veel dingen ontdekken en met elkaar ook. Ik verwachte ook een sleur, maar nu heb ik bijvoorbeeld al weer super veel zin in vanavond, lekker samen eten... en samen praten over dingen die we vandaag gedaan hebben.

Samenwonen/trouwen etc hoeft natuurlijk niet jouw ideaal te zijn, maar een schrikbeeld is het toch ook niet?

Ligt eraan wat je saai noemt... Mijn ouders zijn 26 jaar samen, en saai is het volgens mij nooit geworden. Ze kennen elkaar door en door, maar ze doen nog zoveel samen. Ze reizen samen, of alleen... zo reist mijn vader graag alleen en houdt dan een dagboekje bij, die laat hij vervolgens aan mijn moeder lezen... Absoluut niet saai in mijn ogen.. Ze doen veel dingen samen, veel dingen alleen en hebben twee kinderen waardoor alles ook niet echt saai wordt. Op een dag zullen ze kleinkinderen krijgen, en ik weet zeker dat dat voor hen niets saais betekent... Voor ons misschien als we er aan denken op dit moment... opa en oma zijn, saai saai... Maar het ligt er maar net aan wat jezelf saai vindt en hoe saai je iets wil laten worden...
Misschien vind jij de gemiddelde relatie saai wanneer me samenwoont, maar zodra jezelf samenwoont vind je het alles behalve saai...

Ik denk dat ik samenwonen prima zou uithouden. Als ik de reacties hier zo lees, is er dan ook een kenmerkend verschil tussen mij en degenen die er moeite mee hebben: ik hecht niet zoveel waarde eraan steeds 'spanning' in de relatie te houden.

Ik hou dingen liever rustig en vertrouwd, zeker als ze een groot deel van mijn leven gaan uitmaken. Dat komt ws ook omdat mijn leven an sich hectisch genoeg kan worden en dan kom ik het liefst in een veilige haven thuis :/

Je hebt samenwonen en samenwonen.

Als ik met m'n vriend ga samenwonen, weet ik dat we allebei voldoende vrijheid voor onszelf kunnen behouden. Ik heb m'n vrienden en hij heeft z'n vrienden, we blijven uit tot zolang we willen enzovoort.
We zijn allebei niet afhankelijk, dus ik denk dat die sleur er niet automatisch in hoeft te komen.

Ik vind het gewoon handig om 's nachts bij elkaar te liggen, een nieuwe thuis (zou voor mij wel welkom zijn).

Het is binnenkort misschien zover mensen.

hoppa

joe sed it

samenwonen is gewoon makkelijk en je hebt juist meer vrijheid.
zo zie ik het

inderdaad, en het is ook minder geforceerd dan:
"woop ik moet binnen 3 uurtjes weg, wanneer hebben we dan seks?" en van die dingen. Of: "Gohh we moeten nu vlug seks hebben want daarna zien we elkaar zoveel dagen niet" enzovoort.
Ik zie hem wel bijna elke dag, dus eigenlijk ben ik aan het overdrijven, maar toch...

juistem... als je alles in moet plannen is het veel minder leuk

Ik heb al samengewoond, was niet helemaal wat ik er van verwacht had (duh,anders woonde ik wel nog steeds samen). Al dat gezeur over het huishouden, over wie er nu moet koken, wat je gaat eten. Nee, doe mij maar een flatje voor mij alleen!
Maar over een paar jaar, met de juiste man... Dan zal ik het vast wel weer proberen....

Kan wel zijn, maar je moet toch de behoefte hebben elkaar elke dag te zien, voordat samenwonen zou gaan werken. Als je elkaar 1x per week zien al teveel vindt en je hebt af en toe zoiets van "dit weekend ff niet", dan zou samenwonen een ramp worden.

Je moet namelijk om de goede reden samen gaan wonen en de goede reden is als je de ander constant om je heen wilt hebben.

Nee goed, maar zoiets komt natuurlijk ook niet uit de lucht vallen.

Daarnaast wil iedereen wel eens zijn of haar rust, ongeacht hoe graag je iemand mag.

Er is een verschil tussen 'om je heen hebben' en 'iets met diegene samen doen'.

Ik ken heel wat mensen die samen wonen en geen van hen wil continu met de ander optrekken. Het is normaal dat ze ook tijd voor zichzelf hebben en dan gebeurt het ook dat de 1 gaat winkelen, terwijl de ander lekker op de bank blijft liggen. Of dat ze beiden thuis zijn, maar elk iets anders doen voor zichzelf.

Dat moet ook wel, anders zou je echt tot niks meer komen. Als ik naar mezelf kijk: ik ga nou eenmaal sporten en ik moet nou eenmaal naast mijn werk nog leren voor een opleiding. Dan heb ik nou eenmaal eens de behoefte lekker alleen te zijn en voor mezelf te werken.

En dat zou ik bij iedereen hebben, dus het zegt absoluut niks.

Strax denk je er wel anders over... ;)

@ ********: (ik had net een heel verhaal, maar het komt ongeveer hier op neer :D)

Maar als je elkaar 1x per week zien al teveel vindt, zou samenwonen belachelijk zijn, want dan zie je elkaar elke dag.
Dat probeer ik uit te leggen, maar het komt geloof ik niet zo aan.
Ik probeer te vertellen dat samenwonen voor mij een kwestie van verlangen is.. en zoals jij het opschrijft lijkt het net zo'n zakelijke overeenkomst als bij Ned & Stacey.

ik snap wat je bedoelt Alicia Silverstone en ik vind dat je daar gelijk in hebt.

Als je met iemand samen gaat wonen uit zakelijke overwegingen of als je niet echt de behoefte hebt om elkaar vaak te zien dan denk ik niet dat het echt werkt, dan heb je al snel het gevoel dat je te veel op elkaars lip zit en dan probeer je na verloop van tijd alles aan te grijpen om elkaar even niet te hoeven zien..

Je gaat toch samen wonen omdat je graag en veel bij elkaar wilt zijn, omdat je samen een toekomst wilt hebben enzo..

Hoe bedoel je "bij iedereen hebben" *?*

yepz precies :)

LoL :D

Er moet idd een verlangen zijn de ander te zien. Of dat ook mogelijk is, is een tweede.

Als jij in de buurt zou wonen en ik zou je elke dag kunnen zien, dan zou ik 's avonds altijd wel ff langs komen als dat mogelijk is, denk ik, al is het maar voor even.

Maar nuchter gezien is het logisch dat ik niet elke dag naar Leiden ga rijden, dus dan kom je al snel uit op 2 keer per week ofzo.

Is toch niet vreemd?

Ja dat snap ik.

'Dat' kwam door dingen die gebeurd zijn waar ik nu liever niet op inga :)

Maar nu we het toch over ontmoeten enzo hebben, ik heb je gister een smsje gestuurd! :o

En euhm, Ned & Stacey zijn :cool: :p

Ik hoop dat ik met samenwonen weer een beetje een eigen leven krijg.

dat vind ik een mooie zin

Het is ook waar. Dan kan ik overal heengaan, en als ik dan thuiskom dan zit ie er gewoon. Dan hoef ik niet naar hem toe, hij niet naar mij, geen gedoe...

Lijkt me geweldig.

daarom vond ik t een mooie zin
allesomvattend

Precies, zo is het ook :)

Vroeger kon ik m'n vriend alleen maar om het weekend zien, wanneer ik hem niet zag was ik continu met hem bezig.
Nu wonen we samen en is hij altijd in de buurt ergens, waardoor ik nu niet meer zo met hem bezig hoef te zijn (aangezien ik toch naast hem wakker word en 's avonds naast hem in bed kruip) en daardoor ben ik dus geruster wanneer ik iets voor mezelf doe..

Ik zou op dit moment niets anders willen, 't is echt heerlijk :)

(Nu is hij bijvoorbeeld naar een feestje van zijn werk, ik zit lekker thuis en weet dat ik hem straks weer zie :) Heerlijk :) )

Hou maar op, want ik ben jaloers, grrrrr
En ik ben nog zo jong dus het is nog lang niet mogelijk bij mij, heel misschien over een jaar of 2 maar ik ben dus jaloers, grrr