Waarom is mijn pa zo sjagrijnig???
 

het verpest de sfeer in huis :( , ik zit liever in een lege kamer dan met hem. Nog maar een half jaartje gelukkig

how the hell shoul I know.. :rolleyes:

ik zou zeggen.. vertel wat meer :)

like what?

Is er iets in zijn leven waardoor hij chagerijnig wordt? Is hij boos op bepaalde tijden? Sinds een bepaalde gebeurtenis?

Tja, anders kunnen we je denk ik niet echt helpen...

over je vader.. over jezelf.. over eh.. iets wat ermee te maken heeft weet ik veel..

Ow op die manier, tsja hij is net terug van vakantie en begint sinds vandaag weer met werk. Dat shceelt meestal wel. Maar het speelt al wel wat langer. Op de een of andere manier wil hij geen gesprek met me beginnen en ik weet niet waarom en dan voel ik me op de een of andere manier niet goed genoeg voor hem. :(

Verder ja, ik ben bang dat hij op de een of andere manier telerugesteld is in me en ik weet niet waarom. Ik bedoel er zijn wel dingen die ik doe waar hij het niet mee eens is maar volgens mij weet hij die dingen allemaal nog niet.

Zo beter?

kan je niet proberen een keer met hem te praten osso? ik snap wel dat dat klote is, had ik zelf ook.. en ik vermijd me pa altijd liever... maargoed, als jij der onder lijd moet er toch een oplossing komen, dus dan is praten altijd wel goed, dan weet je ook wat jij er aan zou kunnen doen alsie teleurgesteld is..

je avatar is overigens super (y)

Dat is al wat.

Als hij niet afweet van de dingen waar hij het niet mee eens is, hoe kan hij dan ooit ontevreden over je zijn? Ik neem aan dat je geen zware crimineel bent ofzo, dus je hoeft je er waarschijnlijk niet eens schuldig om te voelen, maar zelfs al zou hij het weten zou hij toch bepaalde dingen aan jou moeten accepteren. Je hebt nu eenmaal een eigen persoonlijkheid en die mag niemand veranderen, ook je vader niet.

Tja, als je eens met hem wilt praten, ga er dan gewoon voor. Begin gewoon een gesprek op een moment dat hij niet zomaar weg kan lopen, bijvoorbeeld onder het eten. En als hij niet wil antwoorden blijf je gewon doorvragen, want ik neem aan dat deze situatie voor jou ook niet leuk is. Hij is jouw vader en hij zal zich ernaar moeten gedragen zover hij kan.

Maar (dit gaat me eigenlijk helemaal niets aan) wat doe je dan waar hij het niet mee eens zou kunnen zijn?

Succes
Kruimel

Tanx, en ja praten met m'n vader *zucht*

Mijn zus en ik zijn er ondertussen dat bij ons in het gezin een ruzie naderhand niet wordt uitgesproken maar gewoon wordt "vergeten". M'n vader heeft volgens mij zo mogelijk nog meer moeite om zijn gevoelens op tafel te leggen dan ik. Stel dat ik naar hem toe zou gaan, dan begrijpt hij me niet en verdraait hij m'n woorden zodat ik naderhand me nog slechter voeel plus dat ik weet dat hij er ook niet blij mee is en daarna nog meer gesloten is.
Ik ga over een half jaar op kamers en ik kijk er egt naar uit nu. Misschien voelt ie dat ook wel en vind hij het toch vervelend om te zien dat ik mijn eigen gang ga. En met m'n moeder praten heeft ook zo weinig zin want zo houdt (uiteraard) haar boven zijn hoofd.

Dat mag je best weten hoor. Ten eerste: Mijn ouders zijn super anti roken/ drugs en ze hebben me betrapt op het roken van sigaren twee jaar geleden. Toen wilden ze mijn zakgeld stoppen.

Sindsdien ben ik dingen gaan verbergen zoals blowen, roken (ik ben nu gestopt), en pillen slikken (ook mee gestopt). Maar ook gewoon kleine dingen waarvan ik weet dat ze het er niet mee eens zijn gewoon omdat ik bang ben dat ie me het huis uit wil hebben terijl ik juist wil dat ie blij is dat ik er nog ben zo lang het nog duurt. Maar daar merk ik niks van!

gewoon met hem pratwen denk ik.. of tenminste hem het gevoel geven dat je er voor hem bent alsie dat nodig heeft,,\
\
ik weet neit waar hij chagrijnig voor is maar zulke dingen helpen meestal wel

Nouja, goed dat je gestopt bent in ieder geval. Dan hoef je niet bang te zijn dat ze je nog gaan betrappen. Ik zou er persoonlijk alleen maar trots op zijn, want stoppen is zeker niet makkelijk, maar dat zie je als ouder waarschijnlijk toch anders.

Als ze zo'n big deal van kleine dingen maken, dan moet je misschien eens rustig praten. Zonder verwijten, want dan klapt er geheid iemand dicht, maar als het ware hypothetisch. Zo kan ik ook met mijn moeder praten over seks en drugs. Als ze het maar niet in haar hoofd haalt dat ik ook maar aan zoiets geroken heb, dan kan ze er nog redelijk over praten.

Ja maar ja, daar ligt het probleem ook wel een beetje. Ik vind dat ik dit soort dingen gewoon tegen ze moet kunnen zeggen. Ik bedoel ik ben 19, waarom zouden ze er dan nog steeds een probleem van maken. Ik haat liegen en dit is bijna net zo erg, maar goed zoals al zoveel mensen me zeggen ze vertellen is wel het stomste wat ik kan doen want ze begrijpen het toch niet. Dat zou de kloof alleen maar groter maken denk ik. Blowen doe ik trouwens wel nog steeds en het is een kewstie van tijd voordat m'n ouders gaan vragen waarom m'n kleren naar wiet ruiken.

Maar goed, ik ben iig blij dat ik dit gepost heb. Het is goed om het er weer even uit te gooien en ik ben ook zeker blij met jullie reacties :)

je stelt de hypothese dat je vader zijn gevoelens niet weer kan geven en jou niet kan begrijpen... Hmm om maar even persoonlijk te gaan dan:

Mijn vader praatte ook neit vaak over zijn gevoelens en daar had ik geen problemen mee. Ouders zijn gescheiden etc etc blabla en alles ging verder ok, nooit over gevoelens gesrpoken, maar toen toevallig op een dag toen ik op bezoek was, kwamen we op het onderwerp 'oma' (zijn moeder) en toen begon ie er wel gewoon over te praten en depressie etc etc (te persoonlijk om hier neer te dumpen). dus wat bleek:
Ook al leek mijn vader zich in zichzelf te keren en niet over gevoelens te kunnen praten (althans zo ervaarde (ervoer? neh :))) ik het. Maar ik had het mis!!

Clue van het verhaal: Mensen kunnen anders lijken dan ze zijn. Zelfs je vader. Schrijf hem niet af op hypothesen die je doet.

Ik bedoel niet dat hij het niet kan, meer dat hij het ontwijkt en het liever niet doet. Daardoor voel ik me onzeker en buitengesloten omdat ik er zo goed als zeker van ben dat ik er wat mee te maken heb en af en toe heb ik gewoon zo sterk het id dat hij teleurgesteld in me is.
Of het komt omdat hij me niet wil zien zoals ik ben, namelijk iemand die anders denkt over bepaalde dingen dan hij. Hij wil namelijk nogal vaak dat dingen gebeuren zoals hij dat wil, ongeacht wat anderen er van vinden of zich daarbij voelen. Het voelt voor mezelf nu alsof ik hem afval maar dit is gewoon waar ik mee zit. Ik wilde gewoon dat ie duidelijker was, want zo lang ik hem niet alles heb verteld blijf ik onzeker of hij misschien een reden heeft om teleurgesteld te zijn, ondanks dat ik het dan niet met heem eens zou zijn.

M.a.w ik zou het graag willen vertellen en mijn mening erover willen geven, maar ik weet hoe vastgeroest hij zit in zijn eigen ideeën en hij zal hoe dan ook dingen zeggen als: "Dan ga je toch het huis uit." en dingen in die richting.