Running away (from myself)
 

Een tijd geleden zat ik in een zelfmoord-cirkel, dat was de enigste gedachte die voor mij nog serieus te nemen was. Die cirkel is verbroken, met veel hulp en steun.

Toch is er iets anders voor in de plaats gekomen. Het is niet echt goed uit te leggen, maar ik zal toch een poging doen. Ik heb vaak momenten dat ik mijn bestaan niet kan erkennen. Er is een grote leegte, er is haast niets meer, tenminste niets tastbaars. Ik leef, maar niet in deze wereld. Alles vervaagd en niets doet er meer toe. Ik denk vaak na over wat ik nu eigenlijk wil bereiken in mijn leven. Daar komt nooit iets uit, ik kan me geen toekomst voorstellen. Er is geen toekomstige-ik, maar omdat ik toch geen zm ofzo ga plegen zou die toekomstige-ik er dus wel moeten zijn, maar die kan ik niet zien. Ookal ga ik bijvoorbeeld in september studeren, ik heb niet het idee of gevoel dat ik ga studeren. Ik leef langs de mensen, maar ook vooral langs mijzelf.

Die momenten zijn veelal op mijn kamer, maar ook vaak op straat. Ik loop er en andere mensen ook, doch lijkt het dat wij in verschillende werelden lopen. Ik zie de mensen, maar voel ze niet. Het lijkt alsof ik de enige ben die bestaat, alsof ik in de schaduwwereld leef en alles vaag kan zien, maar de scherpe contouren niet kan zien. Het voelt alsof ik een gedachte ben die door de stad loopt, het voelt niet aan als een mens. Dit staat waarschijnlijk sterk in verband met een negatief zelfbeeld en identiteitsproblemen...

Zijn er mensen die iets hierin herkennen of gewoon hun mening willen geven naar aanleiding van bovenstaande?

Ik herken er alles in. Zeker op het moment. Ik ben moe, kan niet slapen, alles maalt door mijn hoofd en ik baal er gvd van dat ik niet gelukkig kan zijn zoals velen anderen. Waarom maken anderen nooit geen kont mee en krijgt een ander veel te veel te verduren?

Ja komt bekend voor heb het erg vaak als ik weer iets vervelends mee heb gemaakt zoals een paar maanden geleden toen mijn ex vreemd was gegaan en dan is het net als of ik niet bij de wereld hoor. Ik had het toen een paar maanden lang, ook in de examen periode ik voelde geen eens geen examen stres, ik voelde helemaal niets. Ook leerde ik niet (ben overigens wel over). Niets deed me meer wat langsamer hand ben ik weer hersteld en min of meer terug gekeerd op de wereld maar ik weet zeker dat het nog een keer te gebeuren staat want ik heb dit iedere keer als er iets gebeurd.

mjah idd, maar ik denk dat veel mensen die ook over straat lopen samen met jou, er ook last van hebben...

Van dat examen en ex-vriendin was bij mij ook precies hetzelfde. Het gevoel is er bij mij bijna constant, vooral 's avonds, maar omdat ik pas rond 12:30 opsta als ik niet hoef te werken is het al snel avond en dan kan ik sowieso al niet slapen, dus blijf ik altijd lang wakker. Na grote tegenslagen wordt het gevoel erg versterkt. Niet slagen voor autorij-examen, teleurstellingen i.v.m. sociaal contact etc...

Precies, steeds later naar bed en steeds langer uitslapen en hoe later het in de avond word hoe slechter je je voelt ik heb het precies zo. Nu heb ik er gelukkig niet zoveel last van dankzij goede vrienden en heb erg veel te doen iedere dag.

Gister vertelde een meisje van mn afdeling dat ook tegen mij, maar die zegt dat het bij haar soort psychose hoort. Zelf heb ik het ook wel eens. Niet echt vaak, maar wel eens. Dan heb ik ook het gevoel, dat ik niet loop, maar zweef. Ik voel geen grond onder mijn voeten. Heel vreemd gevoel, majah...kweet ook niet wat ut is, maybe wel psychosebui, omdat ik daar last van heb met mn borderline...majah

Hmpf, het lijkt verdacht veel op wat ik vaak droom. Heel de wereld bestaat, en dit lichaam ook, maar ik niet. Of ik besta wel, en heel de wereld, en mijn lichaam, gaat langs mij heen. Alsof ik een vis ben in een vogelwereld. Ik heb dat als ik niet slaap ook wel, maar niet zo sterk. Ik kan gewoon moeilijk contact leggen en onderhouden, en als het klikt, hecht ik me vaak te snel helemaal aan die persoon, waardoor hij of zij afgeschrokken wordt. Mgoed, wat dat betreft gaat het nu wat beter. :)
Wat er ook op lijkt, of misschien wel hetzelfde is maar zich iets anders manifesteert, is dat ik als het 'gevaarlijk' word, mijn gevoel uit doe. Ik voel niets meer, het is leeg van binnen. Hoofdpijn en vermoeidheid zijn daar soms het gevolg van. Ik denk niet dat anderen het zo gauw zullen merken, omdat ik toch gewend ben om met een dik masker voor te leven. Als ik in zo'n bui ben, neig ik om iets langdurigs te gaan doen: muziek luisteren, tv kijken, computerspelletjes doen, lezen, fietsen, etc. Het moet een soort van cirkel of constants zijn (zappen, zelfde nummers luisteren, lange rechte stukken fietsen) zodat het bij mijn gemoedstoestand past.

Nja, ik ben niet echt tevreden hoe ik het nu verwoord heb, maar misschien herken je er iets in.

iets? ....Ik herken er bijna alles in ;)

Vooral dat snel hechten aan personen waar het mee klikt. Dan hebben de meeste ook gelijk zoiets van :"Wat moet die gast nou weer van mij.. : |" Soms best lastig, masker ook erg herkenbaar, alleen dat van emoties uitschakelen heb ik minder. Draait bij meer om emoties om te zetten, bevoorbeeld als ik me somber voel, probeer ik dat om te zetten naar woede.

Precies, dan denk je: "Ha! Eindelijk iemand." om vervolgens weer 'verlaten' te worden door die persoon. Net of je een egel bent ofzo, als je te dicht bij komt, willen anderen van je weg.
Emoties omzetten doe ik ook wel, en dan zuig ik alles op in een soort maalstroom van woede om mezelf, hoe stom ik wel weer niet geweest ben enzo. Maar meestal ben ik boos op mezelf zonder iets te voelen. (Hmpf, klinkt als een onmogelijkheid, maar het is wel zo. Rationeel boos ofzo.)

Ik probeer die boosheid meestal op de buitenwereld te projecteren. Hun de schuld te geven, maar meestal denk ik uiteindelijk dat het toch mijn tekortkomingen zijn en dat ik daarom de schuldige ben. Dan keert de boosheid zich tegen mij, alsnog beter dan verdriet of zelfmedelijden...vind ik