Anorexia
 

Een meisje dat ik ken heeft een eetstoornis (ik bedoel nu niet SW, voor 'insiders') en ze is broodmager. Elke keer als ik haar zie, dan schrik ik weer van hoe ze er uit ziet ed. Misschien ook omdat ik meteen merk of het goed of slecht met haar gaat, zonder dat ze haar mond open doet. Ik voel me niet op m'n gemak bij haar, waarom precies weet ik niet. Enz.

Nu komt ze vrijdag misschien...maar dat vind ik dus eigenlijk niet zo leuk...maar ik wil ook niet zeggen dat ze niet mag komen oid, want dat is ook niet eerlijk. Iemand misschien een idee wat ik kan doen om er wat beter mee om te gaan?

Het feit dat jij je ongemakkelijk voelt bij haar zou weleens veroorzaakt kunnen worden door haarzelf, aangezien er grote kans is dat ze zich erg gespannen (zenuwachtig/koortsachtig) gedraagt.

Daar kan jij weinig aan doen, maar misschien moet je proberen de eventuele gesprekken wat oppervlakkig te houden, zodat ze er verder zonder al teveel moeite op kan antwoorden.

Nog een vraagje: Komt ze bij jou thuis ofzo?

Het ligt denk ik idd ook een beetje aan hoe zij zich gedraagt, want bij een andere vriendin had/heb ik er geen last van. Ik houd de gesprekken al oppervlakkig, als ik al in staat ben een gesprek te voeren...

Waar anders?

houd je een feestje thuis oid?!...
en komen er meerdere mensen?...
dan zou ik haar ( klinkt gemeen ) een beetje van je af houden...

Er komen wat mensen langs (vrienden van m'n vriend)...ik weet niet of ze mee komt...maar kans zit er wel in. Van me af houden doe ik altijd al wel een beetje...maar 't werkt niet zo, iig niet voldoende.

Ik stelde de vraag niet echt goed, maar goed, als er meerdere mensen langskomen scheelt dat weer denk ik, jij bent daar natuurlijk niet alleen voor haar, als er meerdere mensen langskomen kan je proberen jouw aandacht wat minder bij haar te leggen.

Als jij je niet goed bij haar voelt (wat ik me persoonlijk kan voorstellen :(), dan moet je afstand houden. Maar niet op zo'n manier dat het overduidelijk is dat je afstand houdt, omdat dat ook niet goed voor haar is. Maar jij bent belangrijkste!

Dat vind ik niet. Iedereen is even belangrijk en dat meisje heeft waarschijnlijk hulp nodig, als ze dat nog niet heeft. Als iedereen haar gaat ontwijken dan zal ze zich nog onzekerder voelen. Omdat zij anorexia heeft wil toch niet zeggen dat je haar moet negeren of ontlopen? Je kunt jezelf er wel ongemakkelijk bij voelen maar dat meisje is ook maar een meisje... Probeer een keer een wat minder oppervlakkig gesprek met haar te voeren, misschien is ze wel heel aardig en lief. Dan zul je de volgende keren dat je haar ziet ook beter met haar om kunnen gaan.

In de maatschappij zullen altijd wel dingen zijn waar je het moeilijk mee hebt, maar je kan ze niet altijd ontlopen. Probeer het daarom wat makkelijker te maken voor jezelf...

ja vind ik ook..ben k het helemaalmee eens.mensen met problemen schrikke sommige mensen af..maar kvind dat dat nie zo zou moeten zijn..ok tuurlijk mag je schrikke tis nie nix maar jemoet het wel kunnen accepteren en zoiezo proberen haar te helpe voor zover dat kan dan. en wie weet is ze nie alleen dat meisje met anorexia..ze zal ook goede kanten hebbe..mar ja succes iig!xx

Ze heeft hulp. Ik ontloop en/of negeer ze ook niet, waarom denk je dat ik hier om hulp vraag? Ik zou ook willen dat ik gewoon 100% normaal met haar om kan gaan, maar dat kan ik dus niet. Echt ontlopen of negeren zal ik niet doen, ik snap ook wel dat ze daar niks aan heeft (ik zei niet voor niks dat het niet eerlijk was om haar te zeggen dat ze niet mag komen). Ik ben het wel met Anneee en Skald eens dat ik ook belangrijk ben (dat heb ik lang genoeg niet gelooft). Ik kan wel alleen aan dat meisje denken, maar daar help ik haar ook niet mee en mezelf zo mogelijk nog minder. Minder oppervlakkige gesprekken hebben we al gevoerd, ze is heel aardig, dat is het niet. Ik heb alles al geprobeerd, heb ik het gevoel. Ik ken dus nog een anders meisje met anorexia en daar bij heb ik er geen last van. Het ligt dus niet alleen aan het feit dat ze anorexia heeft...misschien wel aan de manier waarop ze er mee omgaat oid...

Dit gaat over iets heel anders dan waar mijn post over gaat. Ik schrik niet, ik accepteer het en ik besef heel goed dat ze meer is dan een meisje met anorexia. Tuurlijk heeft ze goede kanten, ieder mens heeft goede kanten, daar gaat het ook niet om.

Hallo Juliah,
Je zegt; je voelt je niet op je gemak bij haar, je weet niet waarom. Daarvoor zeg je; dat je schrikt als je haar ziet, je kan meteen merken of het goed of niet goed met haar gaat.

Voel je, je niet bij haar op je gemak omdat je niet goed weet hoe je met de gevoelens om moet gaan, van haar/ van jezelf als je met haar praat(als het niet goed met haar gaat)?
Btw; ben jij gevoelig voor stemmingen van anderen?
Negeren lijkt mij niet echt de oplossing, daarentegen zoals je zelf ook al zegt, moet het niet ten koste gaan van jou. Want jij bent ook belangrijk, jij wil graag een fijn avondje lijkt mij:)(en niet dat je steeds op haar 'moet' letten).

Misschien dat je kan proberen niet 1-op-1 gesprekken te houden met haar, maar iemand(of meerderen) er bij te houden(ik weet niet in hoeverre dat mogelijk is?). Dan is het toch al weer anders, dan loopt het misschien wat soepeler?.
Overigens, hoe gedraagt zij zich in een groep, trekt ze dan wel met iedereen op, of heb je het gevoel dat ze heel erg naar jou toetrekt en dat, dat jou benauwt?

Half weet ik het ook wel...maar toch ook weer niet. :confused:

Ik ben, geloof ik, wel gevoelig voor de stemmingen van anderen. Ik had het nooit zo door, 't is meestal onbewust (met als gevolg vaak dat ik me of wel of niet op m'n gemak voel), maar de laatste tijd valt het me steeds vaker op (en anderen ook...).

't is denk ik ook dat ik niet weet wat ik wel/niet mag vragen en nog meer omdat ik zo iets heb van 'wat gaat het me aan?' Plus dat ik het idee heb dat zij mij op een bepaalde manier niet zo mag oid... En ze zit liever thuis, dan dat ze ergens heen gaat...en dat merk ik in alles (misschien ook meer een gevoel)... Als het goed met haar gaat (of iig, als ik dat gevoel heb), dan gaat het vaak wel...maar soms... :S

Ik houd al niet vaak meer één-op-één gesprekken...alleen krijg je met anderen er bij gesprekken over koetjes en kalfjes...ook omdat van die anderen niet iedereen weet dat ze een eetstoornis heeft (al kan je dat wel zien, maar goed, sommige mensen zijn niet zo snugger ;)).

'Vroeger' gedroeg ze zich 'normaal' in een groep, trok ze gewoon met iedereen een beetje op. Tegenwoordig trekt ze vrijwel alleen nog maar naar haar vriend toe en verder eigenlijk weinig. Ik heb alleen heel erg het gevoel dat ik voor haar op moet komen, als anderen grapjes maken (soms ten koste van anderen) enzo. En ik heb het gevoel dat ik moet zorgen dat zij zich wel op haar gemak voelt en dat ze het wel leuk vindt om hier te zijn ed...en omdat ze nu bij ons komt, heb ik dat gevoel nog meer.

(tnx voor je post, zorgt voor een stuk meer 'inzicht')

Hey Juliah,


Ik was eigenlijk wel benieuwd, of zij vrijdag is gekomen en zo ja, hoe dat is verlopen....:)


Overigens, goed te zien dat het je wat inzicht heeft gegeven. Je beschrijft heel duidelijk waar het probleem waarschijnlijk ligt. Je bent waarschijnlijk gevoelig voor stemmingen(van haar), hierdoor merk je snel als het niet zo goed met haar gaat. Je weet niet zo goed hoe je daar mee moet omgaan; hoe je moet reageren, wat je moet zeggen, je trekt het jezelf zelfs aan(misschien mag ze mij niet...). Het lijkt ook alsof je, je best wel verantwoordelijk voor haar voelt, dat zij het naar haar zin heeft, daar gaat je aandacht heen. Dat maakt het misschien ook dat het voor jou niet altijd meer zo plezierig is. Immers, krijg je de kans om van de gezelligheid van de anderen te genieten?.

Zou je het er met haar over kunnen hebben, dat je haar situatie moeilijk vindt, dat je het moeilijk vindt/(bang bent) voor wat je moet zeggen tegen haar en dat je het gevoel hebt dat ze het niet zo naar haar zin heeft soms als je haar uitnodigt, ook aan haar vragen of dat klopt, hoe zij er tegen aan kijkt als zij bij jou is, hoe zij zich voelt etc. Een stuk openheid kan misschien heel wat oplossen?. Moeilijk is het natuurlijk wel....




Groetjesx Mar

Ik had al het vermoeden dat je dat ging vragen. ;) :)

Ze is niet geweest...misschien maar goed ook, haar vriend was er nl wel en hij zei dat het niet goed met haar ging...en als hij dat al zegt, dan gaat het echt niet goed. :S

Hmm idd...je brengt het goed onder woorden.

Ik heb haar al een paar keer gemaild, dat ik idd niet goed weet wat ik met de situatie aan moet enzo. Dat ik haar graag wil helpen ed, maar dat ik niet weet wat ik kan zeggen en mag vragen ed. Ze zei toen dat ik gewoon moet doen wat ik zelf wil en dat ik mag vragen wat ik wil (maar ja, ik vind dan weer dat me dat niet aan gaat ed) en dat ze het wel zegt als ze het er niet over wil hebben ed. En mijn vriend heeft al tegen haar gezegd dat ik me niet zo op m'n gemak voelde en waarom ed...omdat zij eerst altijd zo iets had dat m'n vriend en ik zo aan elkaar hingen...maar dat deed/doe ik dus omdat ik me niet helemaal op m'n gemak voel al zij er is en m'n vriend is 'veilig'. Dat snapte ze wel.

Gelukkig is er nu ook een ander meisje bij die vriendengroep en zij is vrij open, vraagt ook alles wat ze wil weten enzo...dat is, denk ik, voor allemaal makkelijker.

Paranomaal begaafd?:p





Misschien dat het jou langzamerhand ook gaat lukken opener te zijn naar haar toe. Suc6 i.g. ermee.

XxMar.

Je hebt schrik. Het is 'eng' naar haar te kijken, hoe ze er nu uitziet en je wordt ermee geconfronteerd als ze zo dicht bij je is. Hierdoor voel je je ongemakkelijk bij haar, niet?

Praat erover, ben direct en zeg hoe je erover denkt. Confronteer haar en zet haar aan het denken. Misschien helpt het haar ook.

Als het een goede vriendin is mag je haar niet laten schieten om dit. Maar je moet jezelf ook in het oog houden en het niet te persoonlijk voor jezelf maken.


Mensen hebben prikkels nodig. Dan pas denken ze na over iets, ondernemen ze actie enz.

Dat is het niet...niet alleen...

Ik heb het er met haar over gehad...normaal gesproken ben ik vrij direct, maar in dit soort gevallen niet...niet bij haar iig, 'k heb het gevoel dat ze dat niet prettig zou vinden. Ik denk ook niet dat ik de juiste persoon ben om haar aan het denken te zetten, denken doet ze volgens mij ook wel genoeg...

't is geen goede vriendin...'t is de vriendin van een vriend van mijn vriend. Maar ook dan, ik laat haar niet schieten, waarom zou ik? Zij kan er weinig aan doen dat ze een eetstoornis heeft (of wel, maar das weer iets anders).

Niet te persoonlijk maken is moeilijk als je mensen graag gelukkig ziet en iemand die je op zich best mag erg ongelukkig is en je die persoon erg achteruit ziet gaan en ook andere mensen daarom ongelukkig ziet ed... :S

'k snap niet helemaal wat je hier mee bedoeld...