hoe denk jij over mensen met het syndroom van down?
 

Zelf vind ik mensen met het syndroom van down heel erg gezellig enzo..dat klinkt misschien wel heel dom..maar ik heb een zwak voor zulke mensen..als ik ze zie krijg ik een soort warm gevoel,het is geen medelijden maar een soort verliefd gevoel :o
Ik wil later ook graag met zulke mensen gaan werken daarom doe ik nu spw!Ik wil later of een kind adopteren met het syndroom van down (of pleeg kind oid) of ik wil naar een land waar de gehandicapten zorg slecht is en daar dan gaan werken.Maar omdat ik heimwee heb word dat laatste moeilijk denk ik.
Als je zwanger zou zijn van een kind met syndroom van down zou je dan abortus plegen?Ikzelf zou het niet doen ookal weet ik dat het heel zwaar is,maar ik zou geen abortus plegen,gewoon omdat ik prachtmensen zijn...

ik vind die mensen er heel lief uit zien enz.

Maar zodra ik weet dat ik een gehandicapt kindje krijg,zou ik het wel weg laten halen, mijn oom en tante heef een gehandicapt kindje, en ik zie waar ze doorgaan, dat wil ik niet

Het zijn vast prachtmensen maar ik heb niet genoeg geduld om met zo'n mensen te werken. Abortus plegen? Hmz, daar zou ik vast wel een lange tijd over moeten nadenken, ik kan niet direct ja of nee zeggen. Kijk, aan de ene kant is het wel zo dat die mensen meestal wel gelukkig lijken te zijn dus waarom zou ik hen dan geen kans geven om te leven... Aan de andere kant zou ik met de vraag zitten wie er voor mijn kind zal zorgen eens ik er niet meer ben.

Ik vin mensen met het syndroom v down heel sympathiek. Ze doen egt niemand kwaad en zelfs als ze je niet kennen knuffelen ze enzo. Vorig jaar moes ik van school uit in 2tallen naar een speciale school voor gehandicapten. Ik zag hier best tegen op. Maar toen ik daar was... de sfeer is zo relaxd en geliefd.. Mijn vriendin vind het maar niks en zou als ze zwanger was van een gehandicapt kind, het weg laten halen. Ik zou dan aanraden om het toch geboren te laten worden en dan laten adopteren. Er zijn genoeg mensen die geen kinderen kunnen krijgen en die best een gehandicapt kind willen opvoeden. Ik heb erges gehoord dat die kinderen egt heel veel hulp nodig hebben en je moet heel veel geduld hebben, maar ze lachen en knuffelen en geven zoveel liefde terug.. dat je het niet meer over je hart kunt krijgen om het kind weg te halen/ te laten adopteren....

Ik zou het wel houden.. (denk ik op dit moment) want het is toch je eigen kind, vlees en bloed, ik vind het een vooroordeel om een gehandicapt kind weg te halen. Eeen gehandicapt kind kan net zo gelukkig zijn als een "normaal" kind.. dus waarom zou je hem niet laten leven...

heel simpel. ik mag ze niet ik kan gewoon niet met ze omgaan, ik kan al sowieso moeilijk met sommige mensen omgaan en ook met deze groep. Ik weet ook heus wel dat ze er niets aan kunnen doen dat ze er geen 46 hebben.

Tsss... waarom gaat iedereen er hier van uit dat ieder persoon met het syndroom van Down hetzelfde is... ik denk dat ik de ene persoon wel aardig zou vinden en de andere niet: ligt dus gewoon aan de persoonlijkheid
Ik denk dat ik wel een abortus zou plegen omdat ik te weinig geduld heb om hem/haar op te voeden: ik wil best kinderen, maar ik gun mijn toekomstige kinderen een zelfstandige toekomst en dat kan hier niet

Ik ken geen mensen met Down syndroom, maar als ik ze wel eens tegen mocht komen dan zou ik ze gewoon behandelen zoals ik met alle andere mensen zou doen. :)

Je zult je natuurlijk op een moment als dat wel aanpassen aan de capaciteiten van die persoon, maar dat lijkt me vanzelfsprekend. :)

Hoe ik er over denk...met m'n hersenen?

En serieus: wat Bellenblaas al zei: ik denk dat ik de ene persoon wel aardig zou vinden en de andere niet: ligt dus gewoon aan de persoonlijkheid.

Ze zullen btw niet snel expres iemand kwaad doen, ze kennen alleen hun eigen krachten niet en zijn vaak nogal sterk...

Als ik zwanger zou zijn van een kindje met het Syndroom van Down, dan zou ik het niet weg laten halen. Kinderen met het Syndroom van Down kunnen net zo gelukkig worden als ieder ander mens. Het geduld om zo'n kind op te voeden heb ik wel. De angst wat er met het kind gebeurd als ik er niet meer ben, zou ik wel hebben...maar die zou ik bij ieder kind hebben. Ik zou daar iets voor regelen.

ik zou abortus plegen

ook omdat geestelijke ziektes bij mij in de familie zitten en ik van beide kanten erfelijk belast ben vind ik het risoco zowieso al heel groot.. En als mijn kind dan ook nog het syndroom van down zou hebben zou dat voor mij gewoon teveel zijn..

Bovendien ben ik zelf ook al 'ziek', kan niet goed tegen spanningen, ga het dus zeker niet express opzoeken

De neef van mijn moeder heeft het syndroom van Down. Ik heb hem wel eens een aantal keren gezien. Het klinkt misschien hard, maar ik moet hem niet echt. Ik voel me niet op mijn gemak bij zo iemand, die ook de hele tijd rare dingen doet en zo (hij maakt rare bewegingen en praat tegen zichzelf, heel irritant). Ja, hij knuffelt wel veel, maar daar ben ik vies van (ik houd niet van knuffelen en al helemaal niet met rare mensen).

Ik zou zonder twijfel abortus laten plegen als ik ooit in verwachting mocht zijn van een geestelijk gehandicapt of lichamelijk mismaakt kind. Zeker weten.

Ripper

wat hiervoor al gezegt is: Een mens is een mens. Of hij nou rood haar heeft, krullen, een wipneus, heel slim is, een hartafwijking heeft of het syndroom van down... Dat maakt niet uit.

Ik zou zo'n kindje wel houden, als je wilt weten waarom dan kijk je op L&G bij het topic over gehandicapte kinderen krijgen.

En je hoeft echt niet te verhuizen om ergens te komen met slechte gehandicapten zorg. Mijn moeder werkt bij een instelling met ongeveer 150 beperkte mensen. De meeste groepsleiders hebben geen tijd voor de clienten, zij moeten zichzelf vermaken of bijvoorbeeld met luiers rondlopen terwijl ze wel naar de wc kunnen met begeleiding, maar daar is niet genoeg mankracht voor...

Ik ken er eigenlijk geen, alleen een meisje uit onze buurt. En, als ik eerlijk moet zijn, vind ik haar gewoon eng. Ze kan niet zo erg goed spreken en ze beweegt zich nogal lomp en zo, dus ik begrijp haar niet, ik weet niet wat ze wil en wat ze bedoelt. Daarom ga ik haar het liefst uit de weg, hoe stom het ook klinkt.

Mocht ik ooit compleet veranderen en ineens een kind willen, zou ik het dan ook weghalen als het het syndroom van Down zou hebben. Ik denk niet dat ik ertegen zou kunnen, denk dat het heel veel stress op zou leveren en dat ik dat kindje ook niet echt iets zou kunnen bieden. (maar ik wil toch geen kinderen want ik ben ook bang van kleine kinderen:p)

ze zijn ook eng.

Soms heb ik medelijden met ze, soms niet; ze lijken te kunnen genieten van heel simpele dingen. Meestal gaat hun geestelijke handicap echter gepaard met een lichamelijke. Dat vind ik zielig voor ze. Het zijn een soort grote kinderen, niet eng, niet afschuwwekkend. Kinderen horen echter zorgeloos te kunnen spelen en dat kunnen deze mensen vaak niet, dat is jammer.

ze zijn nix enger dan iemand anders,alleen houden ze van lichamelijk contact en dat vind iedereen eng,en ze praten onduidelijk nou eng hoor!! :confused:

Het verbaasd mij echt zoveel mensen doen wel aan glaasje draaien enzo,maar gewoon een mens met 1 chromosoon meer vinden ze eng.....raar hoor

ik heb het over kleine kinderen :p

ohw gelukkig :D

Ik vind ze wel eng, ja. Beide, kleine kinderen en mensen met het syndroom van Down. En om dezelfde reden.
Ik begrijp ze gewoon niet, ik snap ze niet, ze doen overwachte dingen en daar schrik ik van. Ik kan geen hoogte van ze krijgen, begrijp niet wat ze willen en hoe ze denken. En nee, daar kan ik niet echt tegen en daarom vind ik ze eng.

Als het mijn eigen kind zou zijn, zou ik er net zo onvoorwaardelijk van houden als van een kind zonder dat extra chromosoom. En ik ken er een paar die zo ontwapend lief en vrolijk zijn, dat is echt geen probleem. Maar ik weet ook dat het in de wereld al moeilijk genoeg is voor mensen zonder aangeboren achterstand, dus ik zou het kind het leven niet aandoen.

De mongooltjes die thuis wonen bij hun ouders, hebben de afwijking slechts in geringe mate. Maar degenen met de zware handicaps, die zitten veilig opgeborgen. Er is geen garantie dat mijn mongooltje een licht achterlijk kind word, zonder hartkwalen en andere gezondheidsproblemen. Ik neem het risico niet. Niet voor mij, maar voor het kind zelf.

Wie moet er van houden, ervoor zorgen, als ik er niet meer ben?

ja want kleine kinderen worden volwassen en dan gaat zeg maar het 'enge' vanzelf over als het goed is

Ik vind dat soort mensen echt heeel lief! Ze zijn gewoon altijd vrolijk! Maar ik denk dat ik niet zelf een kindje zou willen met het syndroom van down. Misschien heel slecht, maar als ik het op tijd zou weten zou ik een abortus plegen...

Mja.
Maar ik zou nooit een goede moeder kunnen zijn als ik mijn kind eng vind, denk ik:p

Ik denk dat ze vaak veel liever en hartelijker zijn dan andere mensen (y)

precies :D

ja dat is niet helemaal waar natuurlijk ik was vorige x op een begrafenis van iemand en daar was dus ook iemand met het syndroom van down en die stond zo hartverscheurend te huilen , hij stond er alsof tie boven op die kist wou springen dat gat in..toen ik dat zag heb ik ook verschrikkelijk staan huilen..het zag er zo zielig uit!! :(

ik denk dat mijn bericht sarcastisch bedoeld was

Nee, natuurlijk niet altijd, maar als ik ze zie krijg ik wel zo'n indruk van die mensen.

Whow, je beschrijft best goed wat ik ook vind. Ik heb ze liever niet in m'n buurt, omdat ze inderdaad onverwachte dingen kunnen doen (aangezien ze vaak nogal sterk zijn is dat soms wel een probleem).

Verder heb ik helemaal niets met ze, ik vind ze niet vertederend. Ik heb hooguit bewondering voor hun ouders. Maar leuk om mee om te gaan absoluut niet. Ik heb ook zo'n hekel aan dat aapjes kijken van de Jostiband. Alsof het zo leuk is om dat te zien, dan kijk ik liever naar een goede film in plaats van me zogenaamd te laten vertederen door iets wat eigenlijk helemaal niet leuk is. Want laten we wel wezen, er is niemand die liever een mongooltje heeft dan een gezond kind.

idd

Ik denk idd dat de meeste mensen graag zien dat hun kind gezond is. Maar wat misschien nog wel belangrijker is, is dat een je kind gelukkig is. Dat vind ik iig. En het is niet zo dat ik van een kind met het Syndroom van Down minder zal houden of dat het kind minder gewenst is, omdat hij toevallig het Syndroom van Down heeft.

ik denk dat je als ouders idd best verdrietig bent als je een kind met sd (syndroom van down) krijgt,maar aan de andere kant elke ouder wil zn kind gelukkig zien en een kind met sd kan ook heel goed gelukkig zijn.ik denk niet dat ik er minder blij mee zou zijn.
Alleen hebben veel mensen met sd ook hartkwalen :(

naja, ik heb medelijden met ze. En daar blijft het ook bij, ik vind ze niet aardiger dan andere mensen en ook niet 'lief' of eng.

het zijn leuke mensen.
ik heb een tijdje stage gelopen bij verstandelijk gehandicapten.
3 hadden het down syndroom.
bij de ene was het wel erg moeilijk om goed contact te krijgen in het begin maar na een tijd ging het.
soms had ie van die buinen dat je niks goed kon doen of dat hij verdrietig was.
maar hij had ook van die momenten dat hij vrolijk was en grapjes aan het maken was vannuh: werken,centjes verdienen.:D
hij had het niveau van een kind van 4 maar wij hebben samen hele leuke momenten gehad(y)
ik heb ook wel moeten wennen aan zn uiterlijk.

tja als ik zelf zo n kind zal krijgen weet ik niet of ik het zal kunnen houden.
het is redelijk zwaar om voor zo n iemand te zorgen.
om nou naar 3 jaar zo n iemand in een gezins vervangend tehuis te plaatsen is ook niks.

niet, geen medelijden, geen afkeer

ik vind ze alleen irritant, net als andere mensen, als ze slap tegen me aan gaan lullen, das alles eigenlijk

Natuurlijk wil elke ouder zien dat zijn kind gelukkig is. Maar lang niet elke mongool is gelukkig. Er zijn er die een heel ernstige vorm van het syndroom hebben, die dus echt diep zwakzinnig zijn. Die zijn inderdaad waarschijnlijk wel gelukkig in hun eigen wereldje. Maar er zijn er ook die wel het syndroom hebben, maar behoorlijk goed hun omgeving waarnemen. Soms signaleren ze zelfs hun eigen stoornis en constateren ze dat ze niet mee kunnen komen. Dat is voor zo'n kind enorm deprimerend en dat wens je je kind echt niet toe.

Ik ken er veel, ga zo af en toe met ze om, vroeger wat meer. Ze zijn gewoon leuk, niet bijzonderder (voor mij) dan andere mensen. Ze zijn soms/vaak nog gelukkiger dan wij....

mijn moeder werkt met gehandicapte mensen.
gemiddeld en hoog niveau bewoners. voor hun doen hoog dan he ;)
in tegenstelling tot sommige mensen vind ik ze helemaal niet eng.
eigenlijk, het klinkt dom, zijn het net (over het algemeen) kleine kinderen in een volwassen lichaam ;) en aangezien ik met kleine kinderen heel goed an opschieten.

ik zou geen abortus plegen in zo'n geval, omdat ik ervan ben overtuigd dat deze mensen óók van het leven kan genieten.
zelfs de mensen, wat ik overigens weer wel zielig vind, die op zo'n bed vervoert moeten worden, zie ik openlijk genieten van kleuren, geluiden e.d. waarom zou ik zo'n kind dat recht dan misgunnen?

ja idd,net kinderen in een volwassen lichaam.
op m n stage hadden we ook 1 bewoner die graag met een knuffelbeest op schoot zat.
en kinderliedjes waren daar erg populair:)
en reken maar dat ze niet allemaal altijd even aardig zijn.
een collega kreeg een keer een kopje naar der hoofd geslingerd omdat een bewoner boos was.
het is dus niet vannuh: iemand met een syndroom van down kan ik wel even begeleiden.
je moet leren hoe je met zo n iemand om moet gaan.

Ik denk dat mensen met het down-syndroom het chromosoom 21 driemaal hebben (en dus éénmaal teveel). Ik denk dat zij daardoor de zeer typische maar aangename kenmerken krijgen. Mongolen zijn, buiten hun verstandelijke handicap, vaak erg lief en zorgzaam.

ik ken dr geen, heb dr dus niet echt een duidelijke mening over ofzo verder.
of ik dan abortus zou laten plegen hangt denk ik helemaal van de verder omstandigheden af..

Niet alle mensen met het syndroom van Down zijn gezellig, leuk en knuffelig. Er zitten ook vervelende klieren tussen, net zoals bij mensen zonder Down.

Maar goed, ik wil helemaal geen kinderen dus een gehandicapt kind maakt bij voorbaat geen kans.

je moet je kind stimuleren zoveel mogelijk zelf te doen en hem/haar er op wijzen wat hij/zij allemaal zelf kan.en ontdekken waar je kind goed in is..waar de talenten liggen dus..

Zeker. Toch denk ik dat het als ouder heel anders is, dan als begeleider of wat dan ook. Het is misschien anders dan met een gezond kind, maar met je eerste gezonde kind moet je ook dingen uitvinden ed, zo zal dat bij een kind met het Syndroom van Down ook zijn. Alles is nieuw, zoals dat bij elk kind is. En aldoende leert men.

ze zijn wel aardig. maar af en toe zien ze er zo zielig uit. als ze pijn hebben, of niet kunnen zeggen wat ze bedoelen.

ik zou het kindje weg laten halen als ik er (op tijd) achter kom dat het een kindje met down syndroom is. maar dit is alleen omdat mijn moeder zwanger was van een kindje met down syndroom dat maar een half hartje had, en het dus wel moest weg halen.
vaak zijn er heel veel lichamelijke complicaties met die mensen, en ze worden ook meestal niet ouder dan 40. daarnaast moeten ze fulltime verzorgd worden en ik zou mijn kind niet in een inrichting willen zetten. ik wil niet zeggen dat deze mensen het leven niet waard zijn, maar ik zou het mijn kinderen niet aan kunnen doen om zo te leven. en mezelf trouwens ook niet.

ja, vandaar dat je ook (regelmatig) tegenkomt dat die mensen met hun hoofd tegen de muur bonken of op andere manieren aandacht vragen. het probleem is dat ze vaak niet kunnen ZEGGEN wat ze voelen / denken. maar net als ieder ander persoon hebben ze gewoon aandacht nodig.

Ja, en? Iemand die diep zwakzinnig is kan gewoon vrij weinig leren, dat is een feit. Dat is het kenmerk van een geestelijke handicap. Mensen met het syndroom van Down die wat minder erg zijn, die dus nog wel enig objectief leervermogen hebben (dat is dus de laatste categorie, degenen die het van zichzelf beseffen) zullen dan juist heel depressief worden. Immers, ze wíllen we meekomen en omdat ze gestimuleerd worden proberen ze dat ook, maar ze lopen toch altijd tegen de beperkingen van hun handicap aan.

Mensen met het Syndroom van Down zijn niet de enige die daar tegen aan lopen, ik denk dat heel veel mensen daar tegen aan lopen.

Ik denk dat de meeste mensen met een laag iq tegen het probleem van dingen niet uit kunnen leggen en/of niet onder woorden kunnen brengen en/of niet eens weten waar ze mee zitten en/of zich niet kunnen uiten ed aanlopen en ook (heel) veel andere mensen.

Ik zou geen abortus doen want het is net zo goed een mens. Ja ok miss is zo iemand wel wat anders. Maar een mens is een mens. En iemand met het sydroom van down kan net zo goed heel veel plezier hebben in het leven. En ik zou et zonde vinden omdat dan weg te laten halen. Het is ook een mens net zo al iedereen net zo als wij. Dus ik zou et neit weg laten halen.

w