naar de psycholoog
 

Dag allemaal,

Ik heb morgen een eerste afspraak met een psycholoog. En ik heb er zo lang naar 'verlangd' en nu ben ik er plots zo bang voor.
Het zit zo: eigenlijk heb ik geen problemen, maar voel ik me gewoon de laatste tijd wel vaker minder goed in mijn vel. Nou ja, geen problemen, veel minder dan een doorsnee persoon, denk ik. Ik heb wat faalangst op school, denk vaak dat ik belachelijk overkom bij anderen en ben slecht in het leggen van contacten. Ook durf ik mezelf niet te zijn. Ik heb me dit jaar een hele tijd minder gevoeld, niet echt depressief ofzo, gewoon minder. Toen wou ik wel met iemand praten, maar toen kon het niet. Nu heb ik nog steeds geen problemen, maar ik heb wel het gevoel dat ik het alleen niet meer zou aankunnen, dat het weer opnieuw zal beginnen en dat ik me weer minder zal voelen als ik niks doe... En dat wil ik koste wat kost vermijden.

Ik heb mijn ouders, na maandenlang het niet te vertellen, toch verteld dat ik naar de psycholoog wil, maar niet waarvoor. Eerst waren ze er tegen, ook omdat dat duur is, maar uiteindelijk heeft mijn moeder een eerste afspraak voor zaterdag gemaakt.

Nu ben ik bang voor vragen als: wat zijn je problemen? Ik kan wel dingen vertellen, maar ik noem dat geen problemen of ernstige gebeurtenissen ofzo. Eigenlijk wil ik gewoon iemand om op terug te vallen. Alleen wordt het wat te moeilijk, maar ik weet totaal niet waarom.

Dus ik ben bang voor die vragen. Want als je geen problemen hebt, nou ja, dan zetten ze de behandeling toch gewoon stop en dan sta ik weer alleen in het leven.
Weten jullie soms raad?

in de eerste plaats.. Er is geen doorsnee persoon.. Je moet ook jezelf niet met anderen vergelijken.

Ik denk dat je jezelf een beetje tegenspreekt hier.. en bovendien, wat is de definitie van problemen.

Sommige mensen vinden dat je pas een probleem heb als je lichamelijk niet in orde bent.. Of er een diagnose gesteld is voor een ongeneesbare ziekte.
Anderen vinden dat je problemen heb als je niet in de mooiste en duurste kleding kan lopen, en als je geen 100 vrienden hebt.
Weer anderen denken dat je pas mag klagen als het is vastgesteld.

Euhhh ik dacht dat de psycholoog gratis was (wel als je naar het RIAGG gaat dan)

Ze zullen zulke vragen niet snel stellen denk ik.. Van wat ik weet beginnen ze met een zogenaamde intake. Dan stellen ze algemene vragen om jou beter te leren kennen.

Ze zetten de behandeling pas stop als jij er zelf geen behoefte meer aan heb.:)
En zoals ik net al gezegd heb, iedereen heeft een andere defenitie van problemen.. De psychologen zijn er om je te helpen het leven makkelijker te maken. Je hoeft niet vol met problemen te zitten (of nu zeg ik het misschien fout) om geholpen te worden.:)

Ik herken heel veel in je verhaal. alleen ik ben nog nooit naar psych ofzo geweest maar ik denk er al een tijdje aan.
Alleen juist om de vraag die je stelt durf ik er sowieso niet zo goed heen. (en dan nog ut geld)
Me faalangst is niet zo merkbaar (voor anderen) en sociaal gezien val ik gewoon niet op.

Dus naja ik zit eigenlijk met dezelfde vraag als waar jij mee zit (lekker nuttig).
Maar ik denk als je eenmaal naar psych gaat dat ie dan toch wel wil weten waarom je met hem/haar wil praten, dan komt er vanzelf wel iets toch? En ik denk dat een psych ook wel denkt dat je niet voor niks met hem/haar wil praten.

*Ze gaat dan waarschijnlijk niet naar raigg als ze direct afspraak maakt met psych. Dan moet je het wel zelf betalen d8 ik.
Al je naar riagg gaat dan heb je toch eerst verwijzing van de huisarts nodig. Dan kom je volgens mij ook weer op de vraag "wat is je probleem?" denk ik. Nog eerder dan als je direct naar psych gaat.

*=correct me if i'm wrong

Ik denk er wel vaak aan om mezelf wel wat aan te doen zodat ik wel een "goede rede" heb om naar psych te gaan. Tot nu toe lukt dat me nog niet echt, en het lijkt me eigenlijk ook geen goede oplossing

nou, ik denk dat je duidelijk wel met bepaalde dingen zit, maar dat je misschien zelf niet weet wat het precies is... en daarom zijn er psychologen, om je te helpen zoeken en je te helpen om je weer beter te voelen...

nu, voor de vragen hoef je denk ik niet echt bang te zijn...
ik dacht in het begin ook dat ze zo'n dingen zouden vragen, maar dat was niet het geval...
de eerste keer bij mij vroeg ze gewoon: en, vertel een keer.
en dan heeft ze me gewoon laten vertellen wat ik wou en dan heeft ze uitgelegd wat we gingen doen en zo en nou gaat het stukken beter met me, voel me beter, kan m'n gevoelens beter uitdrukken...

probeer wat minder bang te zijn en als je je morgen toch niet op je gemak voelt of ze stelt vragen waarop je op dat moment niet wil antwoorden, dan hoeft dat ook helemaal niet! als je je niet op je gemak voelt, zou ik wel zoeken naar een andere psycholoog

succes!

kan ook via school geregeld worden geloof ik.. En de huisarts heeft mij aangeboden een gesprek ermee te hebben.. heb het nooit gevraagd ofzo.. En ze hoeven niet perse te weten wat je problemen zijn, bij mij hebben ze iig nooit zoiets gevraagd. Ja hoogstens de aard van de problemen maar dat is alleen maar zodat ze weten hoeveel haast erbij is (mensen die bijv net een zmpoging hebben ondergaan moeten natuurlijk eerder worden behandeld, daarom bedoel ik het meer)

Dat bedoel ik nu juist. Daar ben ik bang voor...
Ik ga niet naar die psycholoog voor mijn faalangst ofzo, gewoon omdat ik me minder voel, en inderdaad zonder echte reden.

dat is toch opzich reden genoeg?

Ja, misschien heb je wel gelijk. Ik ben gewoon wat bang (om me belachelijk te voelen bij die psycholoog), maar eigenlijk wil ik graag gaan.

je heb niks om je belachelijk voor te voelen (van wat ik nu in de posts gelezen heb dan).. Die mensen zijn er juist voor dingen zoals dit.:)

Goh, wat herken ik hier een hoop in :S Mijn zelfvertrouwen is nou niet echt hoog, kan mezelf absoluut niet mooi vinden, heb vaak het gevoel alsof iedereen mij raar aan kijkt en mij niet aardig/leuk whatever zou vinden... Ben nooit echt goed in contacten leggen geweest, heb wel wat mensen op school waar k wel mee omga, ook wel iemand die ik wel een vriendin zou kunnen noemen en buiten school nog wel wat mensen, heb ook veel contact met mensen via MSN en dan ook mensen die ik in het echt ook ken... Maar vaak ook ben ik gewoon de hele pauze alleen en voel me zooo minderwaardig en eenzaam en alles... :S Ik zit er de laatste tijd ook over na te denken om toch maar met iemand te gaan praten enzo, psychpersoon... Maar op een of andere manier durf ik niet, heb een beetje hetzelfde als wat jij hebt... als iemand me zou vragen van: "Vertel eens, wat zijn nou jouw problemen, waarom denk je dat je hulp nodig hebt?" dan zou ik niet echt weten wat ik precies zou moeten antwoorden... of 'k zou denken dat ze dat nou niet echt belangrijk genoeg zouden vinden voor een behandeling... en vaak heb ik ook dan wel even dat het goed gaat, da 'k gewoon in de pauzes op school gezellig met mensen omga en dat ''t wel goed gaat enzo en dan denk ik van waar is het eigenlijk voor nodig dan, hulp zoeken? maar uiteindelijk heb je daar natuurlijk nix aan, als t weer 'mis' gaat dan voel je je er toch weer klote onder... dat weet ik wel, maar tis zo lastig om nou ook echt de stap te zetten om echt er iets aan te gaan doen... *zucht* sorry, wou jouw topic niet verknallen, maar moest dit even kwijt...

Je hebt absoluut mijn topic niet verknald, want ik vind het goed dat ik niet alleen ben.
Gisteren ben ik dus voor de eerste keer geweest. Ik ben er niet zo lang geweest. Natuurlijk kwamen die verwachte vragen ook, waar jij ook bang voor bent. Ik had dus ongeveer dezelfde twijfels als jou, nu nog steeds. Ik heb er niet veel op kunnen antwoorden, maar natuurlijk is het maar de eerste keer, dus praten kunnen we nog altijd. Ik moet nu een aantal vragenlijsten invullen en misschien ga ik eens mijn gedachten en verwachtingen op papier proberen te zetten, omdat het dan makkelijker gaat om erover te beginnen, maar zelfs dat vind ik al moeilijk. Zelfs dan vind ik niet makkelijk mijn 'problemen', maar misschien komen we er samen, de psycholoog en ik, wel achter wat me zo dwarszit.

Ook ik voel me niet de hele tijd rot ofzo, gisterenmiddag, 's avonds en deze voormiddag was ik bij een vriendin en al mijn zorgen waren weg. Maar éénmaal thuis kan ik niet echt positief denken, tenzij ik me echt met iets bezig kan houden, anders heb ik een beetje depri-gedachten.

Ook al voelde ik me niet echt op mijn gemak en ik was bang, toch ben ik heel blij dat ik de stap gezet heb, omdat ik weet dat ik nu, als ik bv. de eerste week van het schooljaar me niet goed voel op sociaal vlak, ik er nu regelmatig over kan praten...
De therapie die ik nu ga volgen is gedragstherapie, dus je kan er echt wel iets aan veranderen.

Als ik jou was, zou ik ook de stap zetten... Ik weet dat ik misschien veel negatieve dingen over gisteren kan opsommen, maar toch lucht het ook heel wat op om te weten dat je er niet meer alleen voorstaat. Denk er nog maar eens over na, misschien helpt het je wel. En de stap op zich is nu ook niet supergroot, niemand hoeft het te weten (misschien je ouders best wel). Nog veel sterkte!