Huilen en Schaamte
 

Het begon vroeger al. Als de juffrouw van groep 5 tegen me zei dat ik iets niet goed gedaan had, begon ik te huilen, raakte mijn adem kwijt, en schaamde me daarna dood.

Laatst werd ik ontslagen, en kreeg ik de volle laag ineens wat ik fout deed, en ga ik huilen. Gewoon voor de bedrijfsleider. Ik schaamde me echt dood. En durfde hem echt niet meer onder ogen te komen.

Vanmorgen dus weer. Ik ben niet ontslagen, mijn contract was alleen afgelopen, en ze wilde een gesprek hoe het ging tot nu toe. Ik kan mijn tranen dan niet bedwingen als ze me zeggen dat ik iets te langzaam ben. En als ze aan me vragen wat ik ervan vindt. Ik wilde natuurlijk niet huilen, en deed alles om niet (weer) voor mijn bedrijfsleider te huilen. Dus ik bleef maar zeggen dat ik van niets wist, terwijl ik donders goed weet waarom ik zo zenuwachtig op het werk word. Het bleef stromen, en mijn adem zakte weer helemaal weg toen ik eenmaal mijn tranen niet kon houden. Ik schaam me dood. Ik heb alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen, maar ik schaam me zo.

Hoe zal hij de volgende keer naar mij kijken? Ik schaam me echt voor mijn onzekerheid..

Herkenning hier? Iemand die een soort van oplossing weet?

onzekerheid is iets wat je kunt veranderen. het zal nooit helemaal weggaan, maar een beetje onzekerheid is niet verkeerd. dat maakt je alert. teveel zekerheid is te hoog gegrepen. dan ga je denken dat alles *toch* wel goed gaat.
je hoeft je ook niet te schamen voor je huilbuien. zo zit je gewoon in elkaar. maar ik begrijp wel waarom je je ervoor schaamt. rustig door blijven ademen, en jezelf afvragen of het de moeite waard is om in janken uit te barsten. als je dan toch nog begint te huilen, probeer het dan onder controle te houden. denk aan het tegenovergestelde van wat er van je gezegt wordt. bijv. als ze zeggen dat je iets te langzaam bent, denk dan dat je het precies op een lekker tempootje doet. misschien helpt dat?

succes :o :)

In groep 6 had ik het ook wel. Toen de lerares me voor de zoveelste keer iets uitlegde en er een soort frustratie in haar stem te vinden valt begon ik 'opeens' te huilen. Later ook, toen iemand iets vervelends over me zei, moest ik midden in de klas huilen.

Nu heb ik er nog steeds last van, wel in een wat mindere mate, en huil alleen als mensen me hulp aanbieden of mij proberen te begrijpen, maar ik kan het wel een beetje onder controle houden door mijn gehoor als het ware uit te zetten en aan iets te denken waar ik rustig van wordt. Of ik speel in mijn hoofd een liedje af waar ik vrolijk van wordt.
Gevolg is wel dat wanneer die persoon zegt: "Dat heb ik je de vorige x toch verteld", ik me dat niet zo goed kan herinneren of pas later kan herinneren.

Ik heb mezelf ook verplicht niet te lang over zulke gebeurtenissen na te denken, maar aan leuke dingen, dingen die me een veilig gevoel geven en waar ik rustig van wordt. Het is moeilijk om zo te veranderen, het kost ook extreem veel tijd, maar het is iig een stap naar een leuk leven.

Ja, dat heb ik ook. Wel minder als op de basisschool, maar ik heb het nog steeds, kep dr allen geen oplossing voor :(
Sorry, btj nutteloze post

Jij zegt nu dat onzekerheid iets is, wat je kan veranderen. Ik probeer het al een hele tijd, maar bijna niets lukt echt. Hoe kan je dat dan veranderen?

huilen heeft op zich niet altijd met onzekerheid te maken.
ik huil zelf eigenlijk ook wel snel, als ik even niet lekker in mijn vel zit, als de druk van mijn studie te groot word.
huilen lucht op.

mja ik herken het wel een beetje.. ook wel eens gehuild (midden in de klas) omdat een rode kaart kreeg.. daarna voelde ik me ook heel stom.. (die rode kaart werd daarna wel ingetrokken ;)) en dat was niet de eerste keer.. bij mij komt het doordat ik er niet tegen kan dat iemand mij beschuldigd van iets dat ik niet gedaan heb..

Het lijkt erop dat jij moeite hebt met kritiek.. misschien is het goed om te bedenken dat de meeste kritiek alleen maar is bedoelt om te helpen..

ik denk dat het beste wat je kunt doen is accepteren dat je gewoon extra gevoelig bent op bepaalde gebieden..

Liefs

Ik heb het in mindere mate. Als iemand zegt dat ik iets niet goed doe, voel ik dat ik een dikke keel krijg en dat ik eventjes niks moet zeggen, omdat ik anders in huilen uitbarst. Ik kan me dan gelukkig inhouden, maar voel me stom, omdat ik meteen wil gaan huilen omdat ik iets niet goed doe. Iedereen maakt fouten en toch kan ik er niks aan doen.
Maar als er zo iets gebeurt, zoals een paar maanden geleden op het werk, dan kan ook ik me niet inhouden. Mijn baas was vrij en ik was aan het werk. Het was alleen zo druk, dat ik het niet aan kon. Mijn vriend werkt ook in het bedrijf waar ik werk, die zat op het terras, maar had al redelijk wat op en wij mogen niet met alcohol op aan het werk gaan. Ik belde mijn baas op wat te doen, want ik wilde natuurlijk ook niet dat ik zijn vrije avondje zou verpesten. Boos hing hij op dat ik het niet alleen aan kon. Vijf minuten later was hij op het werk en hij stuurde me boos naar huis. Nou... ik heb echt heel erg gehuild. In de keuken, dat wel, maar zo hard dat de gasten het gehoord hadden.... Ik schaamde me ook dood. Een paar dagen later hadden we een gesprek, ik was ontzettend zenuwachtig. Weer kon ik mijn huilbui niet bedwingen, weer schaamde ik me, maar ik was maar wat blij dat we het uitgepraat hadden....
Je bent dus niet de enige, ik weet precies hoe je je voelt...

ik heb het ook.. misschien iets minder dan.

maar even over die onzekerheid, hoe word je zekerder over jezelf??

ik heb welles zoiets van.. ha ik kan alles, en trek me van niemand iets aan, alleen als er dan een ding mis gaat of krijg een negatieve opmerking kan ik weer van voor af aan beginne.

kus

dat ligt aan de persoon, lijkt me. wat doe je dan om er vanaf te komen? ik weet eigenlijk bitter weinig van onzekerheid af, omdat ikzelf redelijk zeker van mezelf ben.
maar ik weet zéker dat jij zekerder kunt worden van jezelf enz. je kunt het jezelf niet aandoen om je hele leven onzeker te blijven. om het maar even magisch te zeggen, jij moet de deur zoeken waar zekerheid achterzit. misschien kunnen sommige mensen je de deur wijzen, maar jij bent diegene die hem open moet doen. en als je het maar hard genoeg wilt, zal dat ook wel lukken.

Ik snap precies wat je bedoeld, ik kreeg vroeger ook altijd huilbuien als iemand ook maar iets over me zei, of me probeerde te helpen, en ik weet ook bijna zeker dat het door onzekerheid komt (ben zelf ook superonzeker).
Het is de laatste tijd bij mij niet minder erg geworden, maar ik probeer mezelf te leren om me beter in te houden, en ik krijg nu vooral een dikke keel, wel tranen in mn ogen, maar ik ga niet meer huilen, en ik probeer gewoon even de andere kant op te kijken en een paar keer te slikken, en dat werkt meestal wel.


niet dat jij iets hieraan hebt hoor, maar je bent iig niet de enige...

Maar kijk, als mijn baas tegen mij praat, kan ik niet de andere kant op kijken of even niets zeggen. En als hij dan helemaal begint met: hee, rustig aan he. Maar dan komt het juist helemaal...

Ik kijk er echt tegenop om hem weer te zien..

Je moet maar denken.. hij weet dat ik het er moeilijk mee heb.. hij zal je heus niet uitlachen oid.. er zijn veel meer mensen die moeten huilen als ze horen dat ze niet goed genoeg in iets zijn.. en dat zal hij ook wel weten hoor.. die man is er niet om jou te laten huilen maar om je op dingen te wijzen zodat jij er iets aan kan doen.. hij heeft het alleen maar met je te doen.. en het feit dat ie je wil troosten laat dat wel zien..

Als je weer voelt dat je moet huilen (als je dat paniekgevoel krijgt.. zo noem ik het maar :)) dan moet je even je aandacht verleggen.. neem een pen in je hand ofzo.. ga aan je nagels zitten friemelen.. dat komt misschien zenuwachtig over.. maar dat ben je dan ook toch.. dus dat is niet erg..

Als je erg opziet tegen dingen valt het achteraf meestal mee.. je kunt er dus voorzorgen dat hem juist eerder tegenkomt.. dan ben je daar maar weer vanaf :)

Succes

nee dat snap ik, en dat vind ik zelf ook erg moeilijk (om dan toch aan te blijven kijken), en idd vooral als ze zoiets gaan zeggen... een paar keer flink slikken enzo maar ja...ik weet uit ervaring dat dat toch wel heel moeilijk is :(

Als je dat gevoel krijgt dat je moet huilen dan ga ik de laatste tijd (eerst kon ik het ook niet laten) gewoon anders denken.

Ik denk dan veel afstandelijker. Zo van het boeit me toch niks wat jij zegt over me is jou mening he. Ik denk ook praat maar lekker door over een paar minuten sta ik toch lekker weer buiten.
En echt waar geen enkele kritiek is het waard om voor te huilen, het is maar een mening toch?
Mensen die huilen vinden juist vanzichzelf dat ze slecht werken denk ik. Maar als jij gewoon nuchter blijft en denkt dat je toch niet dood zult gaan of iets wat erger is dan hoef je echt niet meer om zoiets stoms te huilen hoor.

ohja, wij vrouwen krijsen gelijk aan bij het minste of het geringste, en jullie mannen nooit. :rolleyes: dat is wel een erg simpele manier van onderscheid maken mannetje. mannen kunnen ook snel huilen. heeft niets met je geslacht te maken. No offence verder.

Geen ruzie kindertjes. :D
Ik denk inderdaad dat vrouwen sneller huilen, maar niet omdat ze zwakker zijn. Mannen hebben denk ik eerder de neiging het weg te drukken omdat het voor hen niet geaccepteerd lijkt te zijn om te huilen.

(Ik huil ook redelijk snel. Ik weet niet waarom en het heeft vaak niet eens echt een belangrijke reden. ) Misschien kan je het tegenhouden door aan iets anders te denken (een leuke gebeurtenis in een recent verleden of de nabije toekomst?) of even diep adem te halen en jezelf te vertellen dat het eigenlijk no big deal is. Je moet dingen ook blijven zien zoals ze zijn. Als je baas kritiek heeft op je werk, moet je bijvoorbeeld niet meteen denken dat hij je morgen gaat ontslaan. Even diep ademhalen en er weer tegenaan! Hij heeft je niet voor niets aangenomen!

Kritiek is bijna nooit leuk en soms zelfs kwetsend, maar het belangrijkste is nog altijd hoe je over jezelf denkt en niet hoe anderen over je denken. Als je je hele leven bezig bent anderen tevreden proberen te stellen leef je niet voor jezelf.

Succes ermee!
Nona