|
Mooie gedichten van je favo schrijvers?
Mjah laat ik dan ook maar eens zo'n algemene topic openen. Post hier de mooiste gedichten van bekende schrijvers (Dus niet van elkaar;))
let me begin: Freek de jonge - wees niet bang Wees niet bang, je mag opnieuw beginnen, vastberaden, doelbewust, of aarzelend op de tast. Houd je aan de regels, volg je eigen zinnen. Laat die hand maar los, of pak er juist één vast. Wees niet bang voor al te grote dromen. Ga, als je het zeker weet. En als je aarzelt, wacht. Hoe ijdel zijn de dingen die je je hebt voorgenomen. Het mooiste overkomt je, het minste is bedacht. Wees niet bang voor wat ze van je vinden Wat weet je van een ander als je jezelf niet kent? Verlies je oorsprong niet door je je snel te binden. Het leven lijkt afwisselend, maar zelfs de liefde went. Wees niet bang, je bent é én van de velen, en tégelijk is er maar één als jij. Dat betekent dat je vaak zal moeten delen. En soms zal moeten zeggen: 'Laat me vrij'. |
Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen. Godfried Bomans |
Judith Herzberg - Winters Bethulie
De bomen zo geschikt om wandelend gedachten in te hangen waren vanochtend uitgeknipt en op een schoon wit vel geplakt. Ik kan de vorm van sommige wel dromen en wist zo waar ik was; het struikgewas werd opgelicht door sneeuw alsof het zomer was. De zon scheen maar te laag het was zo wit en ik zo rood van binnen en ook vol rook, een mist om mijn bedoeling te verhullen. Mijn voetstappen de eerste in de verse sneeuw als van een stroper of een overloper. Ik ben Judith en heb net Holofernes' nek gezoend en heel gelaten, ik doe niet meer mee. |
Margreet spoelstra - December
zo weerloos is het land zo leeg de kamers nu de stelen stammen takken zo zonder kleur en dakloos oudzilver zijn de sloten zij houden hun ogen verborgen een blinddoek van kou tussen weerglans en schijn ik zie jouw adem de mijne ontmoeten nu wij zwijgend tegen de winter spreken en woorden ademen tegen de nacht die ons het licht afnam Jouw Stem In Mij Jouw stem in mij doorklinkt mijn hart, verwarmt mijn huid, mijn lijf; en huilt en juicht en zwijgt in mij. Mijn stem wordt zachter, ik verstil. Jij zingt in mij. Jouw stem in mij, jouw zingen draagt mij als de avond valt, en bergt mij in jouw hand. In mij ontwaakt vergeten tederheid. Jij zingt in mij. Jouw stem in mij, een klankfontein, een toekomstlied, een bron van liefde ongedacht. In mij ontkiemt als zaad het eerste licht. Jij zingt in mij. En door jouw adem aangeraakt krijgt ook mijn stem weer klank. Een lied groeit waar jij woont in mij. En in de nieuwe dageraad zing ik van Jou. Valavond toen viel het licht dat net de dag nog kleurde haast ongezien de wereld af achter de zee bewoog een laatste schaduw beweegt nog net het weten dat het licht er was nu daalt het donker dreigt het tij en daagt de dag verder weg dan ooit (Allemaal van Margreet spoelstra dus) |
Het keteltje jammert: Ik hou niet meer op!
Het komt door m'n dop! Het komt door m'n dop! Ik moet fluiten, zolang als ik kook en ik kan het niet helpen ook! Annie MG Schmidt :) Pedagogie Kent u meneer en mevrouw Van der Gart? De pedagogie ging hun zeer aan het hart. Zij vonden de kinders van anderen krengen en wilden hun eigen kroost beter grootbrengen. Zij luisterden daartoe naar alle programma's met nuttige wenken voor pappa's en mamma's. Om negen uur sprak over Hilversum I mevrouw Van der Meulen-van Pinkeleteen en hield een betoog met het ernstig vermaan: gij ouders, o moedigt uw kinderen aan! Om zeven uur vijf, over Hilversum II beluisterden zij doctor J. H. Verbree, die sprak over 't zelfvertrouwen der kleinen als iets wat men stellig niet mag ondermijnen. Om tien uur begon iemands anders te emmeren: o laten wij nooit onze kleintjes belemmeren! De Vara, de Avro, de NCRV: wat dit aangaat deden ze allemaal mee, want hoevele zuilen er ook mogen zijn, zij trekken wat dit betreft alle één lijn en geven de ouders hetzelfde bevel: belemmert uw kinderen niet in hun spel! Dus waren meneer en mevrouw Van der Gart ten slotte zo diep overtuigd in hun hart dat men de kinderen nimmer mag remmen en men hun vitaliteit niet moet stremmen, dat zij verrukt om hun lieverdjes lachten toen ze elf ratten de kamer in brachten, al de matrassen de vijver in mepten, emmers met cokes in de voorkamer schepten, op straat vaders autopapieren uitdeelden en met de baby crematietje speelden. Gedachtig aan Vara en KRO, riepen zij: toe maar, vooruit! en: bravo! Riepen ze...Ja, maar ze roepen niet meer, want het is uit met mevrouw en meneer. Gisterenmiddag om kwart over drie, tijdens een VPRO-causerie, namen de kinders hun ouders gevangen. Mevrouw is vermorzeld, meneer is gehangen. Annie M.G. Schmidt |
Shakespeare
being your slave Being your slave, what should I do but tend Upon the hours and times of your desire I have no precious time at all to spend Nor service to do, till you require Nor dare I chide the world-without-end hour Wilst I my sovereign watch the clock for you Nor thing the bitterness of absence sour When you have bid your servant once adeiu Nor dare I question wth my jealous thought where you may be or your affairs suppose but like a sad slave stay and think of nought Save, share you or how happy you make those So true a fool is love that in your will Thought you do anything, he thinks no ill |
De zomerwei des ochtends vroeg.
En op een zuchtje dat hem droeg vliegt een geel vlindertje voorbij. Heer, had het hierbij maar gelaten. M. Vasalis is niet mijn allerfavorietste gedicht van der, maar diegene die ik zocht kon ik niet vinden, vond deez ook wel mooi |
Mensen gevraagd
Mensen gevraagd om de vrede te leren Waar geweld door de eeuwen heen model heeft gestaan Mensen gevraagd die de wegen markeren Waarop alles wat leven heeft verder kan gaan Mensen gevraagd om de noodklok te luiden En om tegen de waanzin de straat op te gaan Mensen gevraagd om de tekens te duiden Die alleen nog moedwillig zijn mis te verstaan Mensen gevraagd om hun nek uit te steken Voor een andere tijd en een nieuwe moraal Mensen om ijzer met handen te breken Ook al lijkt het ondoenlijk en paradoxaal Mensen gevraagd om hun stem te verheffen Verontrust door een wapen dat niemand ontziet Mensen die helder de waarheid beseffen Dat wie mikt op een ander zichzelf ook beschiet Mensen gevraagd die in naam van de vrede Voor behoud van de aarde en al wat daar leeft Wapens het liefst tot een ploeg willen smeden Voor de oogst die aan allen weer overvloed geeft Mensen gevraagd Er worden mensen gevraagd Dringend mensen gevraagd Mensen temidden van mensen gevraagd Coert Poort Geen geweldig gedicht, maar voor mij een met een grote betekenis :) L... ... We zagen hondjes spelen op het gras ik dacht aan jou, aan hoe het was en hoe het worden zou, kijk: vroeger dacht ik dat ik altijd, altijd leven zou, net als mijn vader, wij stonden te kijken zoals wij nu en nu ik denk aan later, zijn we gemaakt van tijd. O ja, jij houdt nog van mij en ik hou nog van jou, maar denk al aan je terug en jij denkt wat bedoelt hij toch. Kijk: ik ga voorbij, je moet vergeten wat ik zei, wie ik was, en weten dat de hondjes blijven spelen op het gras. Rutger Kopland Een van mijn lievelingsgedichten (een van de vele ;)) ik denk als het regent laat ze niet nat worden en als het stormt vat ze geen kou en ik denk ook dat dat denken niet helpt want je wordt nooit meer nat noch vat je kou want het regent noch waait ooit meer voor jou Bert Schierbeek Niet m'n favoriet, maar wel heel mooi :o Rendez-vous Er wordt nog altijd voer je gesproken, terwijl je langzaam eenwordt met de grond, en onze liefde gaat van mond tot mond, want wat ons bond is door geen dood verbroken. Wij waren zo betrokken op elkaar, dat lijf en ziel elkaar blijven bestoken. Maar lief, kom soms een beetje bij me spoken; wij zijn nog lang niet met elkander klaar. Jean Pierre Rawie Dat was wel de mooiste uit mijn lijstje :) |
Hij vliegt, hij waggeld en hij zwemt.
Hij kwekt voor jouw en hij kwakt voor haar. Hij snaterd heel wat bij elkaar. En als je een liedje voor hem zingt. Dan plonst dan duikt hij en dan zingt, hij wat voor hen. Spetter, pieter, pater lekker in het water ga maar vast naar huis. Hij komt een druppel later:) Van Herman van Veen Maar dat wisten jullie vast al.:) |
Je hebt me alleen gelaten
Je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je al vergeven want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven en ik heb geglimlacht ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terug komen of anders overmorgen of wie weet wel nooit maar je kunt me niet verlaten (Hans Lodeizen) |
Citaat:
Ik vind hem wel wat hebben, maar ik snap hem niet helemaal.. |
Citaat:
Tenminste, dat maak ik er op uit. |
Frank Kafka (oorspronkelijk Duits, maar even vertaald:)
"Want wij zijn als boomstammen in de sneeuw. Schijnbaar staan zij er maar bovenop en met een licht duwtje moest je ze eigenlijk weg kunnen schuiven. Nee dat kan je niet, want ze zijn vast met de aarde verbonden. Maar kijk, zelfs dat is slechts schijnbaar." Verder vind ik M. Vasalis goed, maar die bundel ligt beneden |
Citaat:
Het gaat op het eerste gezicht over iemand die bij iemand anders is weggegaan, en de verlatene kijkt een beetje met weemoed terug aan hoe het was (ik heb geglimlacht) Maar als je goed leest, zie je dat dat weggaan overlijden is. Dit laatste is een beetje moeilijk uitleggen, maar ik zal het proberen. De verlatene denkt de ander te zien/horen/bemerken, maar telkens blijft het vaag. Een silhouet in een badkamer raam (kan bijvoorbeeld een etalage zijn), het horen lachen in het bos (kun je dan iemand herkennen? Wie is het dan?), het voorbijrijden in een auto terwijl die ander niet omkeek (was het die persoon dan wel?) Dat blijft dus allemaal een beetje vaagjes. Maar dan zegt de verlatene: wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven redenering+conclusie: Ze zijn niet met elkaar, want de een heeft de ander verlaten, dus is de verlatene zonder de andere, dus die andere leeft niet meer, en is dus dood. Dan krijgt het gedicht een andere lading: die auto is dan bijvoorbeeld een begrafenis auto, en dat silhouet in het badkamer raam, wordt dan opeens een soort hersenschim van de verlatene. Dat "maar je kunt me niet verlaten" , slaat natuurlijk nu op het feit dat de verlatene de andere in zijn hart heeft gesloten. Er zit nog veel meer achter het gedicht, maar ik hoop dat ie zo een beetje duidelijker is geworden.... de rest moet je zelf maar een beetje uitvogelen, dat is immers de lol van gedichten IMO :D |
Wat ik wel mooi vind (een mooie, er is zoveel moois):
Neem rustig de tijd om gelukkig te zijn Tijd is geen snelweg tussen de wieg en het graf Maar ruimte om te parkeren in de zon. -Naam Kwijt- |
Citaat:
Ergo: ieder zijn mening |
Leraren nederlands zijn knetterleip. Stuk voor stuk.
Ik snap je interpretatie wel, maar ik weet niet of je zover door hoeft te denken, de meer simpele is ook heel goed mogelijk... |
Tristesse
J’ai perdu ma force et ma vie, Et mes amis et ma gaîté ; J’ai perdu jusqu'à la fierté Qui faisait croire à mon génie. Quand j’ai connu la Vérité, J’ai cru c’était une amie ; Quand je l’ai comprise et sentie, J’en étais déjà dégoûté. Et pourtant elle est éternelle, Et ceux qui se sont passés d’elle Ici-bas ont tout ignoré Dieu parle, il faut qu’on lui réponde, Le seul bien qui me reste au monde Est d’avoir quelquefois pleuré. (Alfred de Musset, 1840) |
Citaat:
|
Maar, wordt dat dan allemaal verzonnen door van die stonede nederlands types of is de schrijver het daar ook nog mee eens?
|
Citaat:
Ik vind het echt knap van je dat je het zo helemaal kan uitpluizen en helemaal snapt! ik had ook wel het idee dat diegene dood was, maar eigenlijk wist ik ook niet precies waarom ik dat dacht.. Ik snap het nu veel beter, mijn dank is groot:) |
Citaat:
|
Ik heb heel veel lievelingsgedichten, maar om ze hier nu allemaal neer te zetten.. Toch heb ik, sinds ik een heel lief klein schattig meisje was, 1 gedicht gelezen, een heel kinderlijk gedichtje, dat ik nu nog steeds uit m'n hoofd op kan zeggen, en wat me best helpt, op redelijk moeilijke momenten..
Ik zou je het liefste in een doosje willen doen Ik zou je het liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het doosje opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en niemand kan erbij, Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen En dan telkens even kijken, Heel voorzichtig even kijken, En dan telkens even kijken En een zoen. Annie M.G. Schmidt Zo'n bekend gedichtje, maar toch, zo lief, maar aan de andere kant zo egoistisch, precies het gevoel dat ik bij bepaalde mensen heb... |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:20. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.