Het Existentialisme
 

Om niet alles over de mislam te laten gaan:

Ik zat mijn aantekeningen eens door te kijken toen ik mr. Sartre strande. De (mede)-uitvinder van het existentialisme.

Het Existentialisme

L’existence précède l’essence - JP Sartre (de existentie gaat vooraf aan het zijn)

1) on vit d'abord, on est ensuite (we leven eerst, we zijn daarna)
*les actes definit ce qu'on est (onze daden bepalen wie wij zijn)
2) l'existence est marque pour la contrigence (de existentie wordt gemarkeerd door toevalligheden)
* l'absurdité de l'existence (de absurdheid van het bestaan)
3)l'homme est condamné à être libre (de mens is veroordeeld aan het vrij zijn, om keuzes te maken)

Conclusie:

L'homme est responsable de ses actes seul (de mens is alleen voor zijn daden verantwoordelijk)

Voor meer informatie:

http://www.google.nl/search?q=cache:...ng_nl&ie=UTF-8

Het was een filosofische overtuiging die vooral bij jongeren aansloeg.
Ik ben nieuwsgierig over hoe jullie over deze bestaansleer denken dus hou je vooral niet in met commentaar!

Gaat dus echt helemaal nergens over. Waardeloze theorie. Hoe kan het zijn überhaupt onderhevig zijn aan iets?

Herlees de post alsjeblieft, voor mij :(

Ik heb dit nota bene vorige week gehad met filosofie. Maar goed, toen begreep ik het ook al niet helemaal. Even kijken.

Wij hebben wat over Heidegger gehad. Iets met het Dasein is het zijn van zijndes, kan dat kloppen? Kun je dat uitleggen?

Het extentialisme is eigenlijk hetzelfde als het klassieke liberalisme (met name van Locke). Alleen de theoretische rechtvaardiging ervan is iets anders. Ik vind het eigenlijk weinig vernieuwend, maar meer een manier om een oude stroming nieuw leven in te blazen. Het liberalisme is in de loop van de jaren een echte politieke filosofie geworden maar de filosofische kant is wat ondergesneeuwd.

extensialisme is een typisch voorbeeld van een liberaal-atheistische rechtvaardiging. Niet echt vernieuwend vind ik dus.

Hoe combineerde Sartre zijn communistische sympathieën met zijn existentialistische ideëen? Lijkt me nogal tegenstrijdig.

In de eerste plaats heeft men het existentialisme verweten, dat het de mensen aanspoort tot een leven in een soort passieve wanhoopsrust, omdat — aangezien alle wegen ter oplossing van het levensprobleem afgesloten zijn — men aan zou moeten nemen, dat de daad in deze wereld vol_komen onmogelijk is. Ten tweede, dat het exis_tentialisme uitloopt op een beschouwende philo_sophie, hetgeen ons voorts - want de beschouwing is een luxe - terugvoert naar een burgerlijke wereldvisie. Dit vooral zijn de verwijten van de zijde der communisten.

Critiek der Marxisten.

Anderzijds heeft men ons verweten, dat we spe_ciaal de aandacht vestigen op de menselijke minderwaardigheid, overal het smerige, het onzuivere, het slijmerig-onsmakelijke naar voren brengen en een aantal lieflijk-schone kanten, eigenlijk de hele lichtzijde van de menselijke natuur verwaarlozen. Mlle Mercier b.v., een katholieke critica, beweert, dat wij de glimlach van het kind vergeten hebben.

Allen verwijten ons, dat we tekort geschoten zijn ten aanzien van de menselijke solidariteit, dat wij aannemen dat de mens alleen staat, grotendeels trouwens, omdat wij — volgens de communisten — uitgaan van de zuivere subjectiviteit d.w.z. van het Cartesiaanse ,,ik denk”, oftewel van het mo_ment dat de mens zichzelf vindt in zijn eenzaam_heid. En daarna zouden wij, volgens de commu_nisten, niet meer in staat zijn terug te keren tot de solidariteit met de mensen die buiten onszelf staan: de mens kan zijn medemensen nimmer be_reiken in het ,,cogito” (ik denk).

Te vinden op de url in mijn eerdere post

Ja, dat is de kritiek. Maar ik vroeg dus hoe Sartre het één en ander met elkaar kon verenigen.

Ach, Sartre zei t 1 en leefde t ander ;)

Maar Sartre was een humanist :-/

In principe vind ik het een hele mooie bestaansleer, heel zuiver. Echter in dit tijdperk moeilijk te realiseren, dat kan iedereen begrijpen. Tenminste, hier in het westen. Want in principe constateer ik wel een paar overeenkomsten met het boeddhisme, of zie ik dat nu helemaal verkeerd? En het combineren van het communisme en existentialisme lijkt mij ook redelijk lastig, kun je daar niet iets meer over vertellen? Ben benieuwd!

(Pakt boek franse literatuurgeschiedenis er even bij!)

Hij had inderdaad sympatieen voor het communisme. Dit veroorzaakte onder andere een breuk in zijn vriendschap met de beroemde schrijver Albert Camus (l'étranger). Na de hongaarse revolutie van 1956 keert hij zich af van de communistische partij eom een radicale linkse houding aan te nemen.

Ik geloof niet zo in vrije wil, hetgeen toch essentieel is voor het existentialisme.

Dus hij combineert het niet maar is over gestapt naar een andere bestaansleer? Maar klopt het dat het existentialisme overeenkomsten vertoont met het boeddhisme? Dat vind ik namelijk een zeer interessant "geloof".

Ik weet zelf niet zoveel van het boedhisme, helaas

Oh ja, ik sla mezelf nu even tegen het hoofd, want je moet niet de fout maken de filosoof met zijn filosofie te verenigen. Zo was Seneca ook geen echte stoïcijn. Hoewel het de geloofwaardigheid van de denker wel ten goede komt als hij/zij in zijn/haar eigen filosofie gelooft.