ga weg, blijf hier
 

Vrolijk huppel je door mijn leven
Opeens een glimlach,
zo weer verdwenen
Tranen uit het grote niets,
de vertwijfelde onwil,
de krampachtige pijn
- lieverd, zeg toch iets

opeens ben je daar weer
zomaar, voor nog één laatste keer
hoe veel doe je me aan
kun je niet even, één moment,
stil blijven staan ?

ga weg, verlaat me nu
- nee, blijf hier, verlaat me niet
waarom blijf je niet
waarom ben je nu weer weg

je huppelde vrolijk, mijn lieve zwaan
een glimlach onder stralende ogen
je kijkt nog even achterom,
en rent bij me vandaan
- echt geluk heeft nooit gemogen
- echt verdriet heeft nooit bestaan

Wat mij van je gedicht bijblijft: een hoop woorden voor een gevoel dat je zelf al samenvat in de laatste twee regels (die zijn erg mooi).
Mijn tip dus: veeeel bondiger zijn en niet proberen te rijmen.

Die laatste twee regels vind ik prachtig.

De rijm komt in de laatste strofe niet echt gedwongen over vind ik(ogen-gemogen, vandaan-bestaan, zwaan vind ik iets minder), maar verder vind ik je gedicht ietwat chaotisch, en

waarom blijf je niet
waarom ben je nu weer weg

is dubbelop, onnodig. Het lijkt er inderdaad op dat je iets te veel woorden nodig hebt.

Hm, ik vind het eigenlijk jammer dat je meerdere keren hetzelfde zegt; je zou inderdaad veel bondiger / krachtiger kunnen zijn. De schrijfstijl spreekt me enorm aan, en op zich vind ik de rijm nog best goed erin verwerkt. Ik zou zelf je gedicht herschrijven, en dan flink wat schrappen ;). Hier valt namelijk, mijns inziens, een pracht van een gedicht van te maken. Vooral die twee laatste zinnen: mooi!