Als het leven een lijdensweg is, is de dood een verlossing........
 

In hoeverre zijn jullie het hiermee eens?
Ik wat eerst wat reacties van jullie af en geef dan mijn commentaar pas!!!
Liefs Esther

Het hangt er maar vanaf hoe je het leven ziet.

En in hoeverre je bereidt bent (en ook wel een beetje de mogelijkheid hebt) er iets aan te veranderen.

Persoonlijk vind ik de dood in alle gevallen een verlossing.

En het leven een lijdensweg. Tja, het leven is zo leuk als je zelf wil dat het is. Helaas gaat dit niet altijd op, maar toch wel vaak.

De dood is misschien het eindpunt van die weg; maar zeker geen begin voor iets anders/nieuws. Tenminste; sommige denken misschien van wel, maar ik vind dat je daar niet van uit mag gaan.

Waarom niet? :)

Omdat ik denk dat dit leven een geschenk is; iets waar je het beste uit jezelf moet halen; het het beste van moet maken dat je kan.

Dat gaat niet als je de dood als vooruitzicht neemt en denkt 'ohhh, als ik dood ben word alles beter'. :)

als je leven een hel is zijn er meerdere verlossingen dan alleen doodgaan

Ik denk dat op jonge leeftijd het leven een lijdensweg is, omdat je nog veel moet leren en omdat je nog niet alles van het leven hebt mogen zien...
In sommige gevallen kan de dood een goede uitweg zijn... maar dit maakt het leven van anderen (familie/vrienden) een lijdensweg...

Hoor ik je nou zeggen dat je denkt dat oudere mensen het makkelijker hebben dan jongere? :|

Dat je nog veel moet leren en nog niet alles hebt mogen zien, betekent nog niet dat het een lijdensweg is. (en als jij denkt van wel; waarom dan wel?)

Niet per se. Het hangt van die anderen af of hun leven een lijdensweg wordt. Je kan op verschillende manieren met dingen omgaan...

Ik bedoel: Bij dat leren komt ook lijden... denk bijvoorbeeld aan afwijzing van liefde... als je uiteindelijk de ware hebt gevonden hoef je ook niet meer afgewezen te worden (is natuurlijk niet in alle gevallen zo, maar globaal)

En hier bedoel ik: Als ik bijvoorbeeld zelfmoord zou plegen omdat het gewoon nergens goed gaat... doe ik dit niet omdat ik dat mijn ouders en vrienden niet aan wil doen.

Maakt een afwijzing in de liefde gelijk een lijdensweg van je leven?

Maar als je het wél doet, betekent dat nog niet dat hun leven gelijk een lijdensweg is.

Het zal er ongetwijfeld moeilijker door worden, maar een lijdensweg... Nee. Dat hangt van henzelf af imho.

Ik vraag me af wat jij (jullie) onder een lijdensweg verstaat(/n).

Want dingen als afgewezen worden, het overlijden van anderen enz zijn dingen die bij het leven horen... Maar dat hoeft het leven nog niet gelijk een lijdensweg te maken. :s

Die dingen horen óók bij het leven, en hoeven niet eens altijd negatief te blijven.

Als je leven echt heel erg is, dan zal de dood van het einde van de verlossing zijn, daarom hebben ze toch ook euthanasie uitgevonden?

Vooral op jonge leeftijd (14-20 ofzo) kan je een aantal weken gewoon helemaal chagerijnig zijn en nergens zin in hebben, niet eten, niet slapen, geen normale gesprekken... je kent het wel... natuurlijk is dit niet echt een lijdensweg... maar in de ogen van sommige mensen is dood hier de oplossing.

Ja, zoiets wou ik ook zeggen, als het echt heel erg is, dat diegene echt niet verder wil, het leven niet meer ziet zitten, denk ik dat voor hun de dood wel een verlossing is...

Dat kan op oudere leeftijd net zo goed. :)

ja maar denk eens na over "pubers" en "tieners" (ik voel me aangesproken)... Die staan gewoon niet zo nuchter tegenover het leven als oudere mensen... ze nemen alles veel serieuser en als het even kan maken ze van een mug een olifant...

En mensen die in de overgang zitten dan?

Dat je ouder bent, betekent nog niet dat je nuchterder tegenover het leven staat, of het minder serieus ziet. Er zijn zat ouderen
die ook van een mug een olifant maken...

Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor, denk ik, maar je neemt het wel erg globaal... En ik ben het nog steeds niet ermee eens
dat op jongere leeftijd je leven sneller een lijdensweg is.

(d'r is nog steeds niet gezegd wat mensen eigenlijk onder een levensweg verstaan ;)) :o

Als je leven echt een lijdensweg is en als je heel erg ongelukkig bent en je niet kan inbeelden dat je ooit nog gelukkig wordt, dan kan de dood een verlossing zijn ja.

volgens mij heeft het ook iets te maken met geloof of levensbeschouwingen, als je gelooft in een leven na de dood dan zal je het makkelijker hebben om van dit leven afscheid te nemen, met de gedachte dat je in dat volgend leven opnieuw kan beginnen.

Nou deze tekst stond dus in het overlijdenskaartje van een hele lieve vrouw(client) bij mij op hert werk. Ze was erg ziek en de laatste dagen waren echt een lijdensweg, vandaar!!!

ik heb niet het hele topic gelezen (shame on me) maar bedoel je met lijdensweg een fysieke lichamelijke lijdensweg of een psychische lijdensweg. eigenlijk vind ik het voor beide gevallen wel gelden (de stelling)

Nou die vrouw was dement en had een hersentumor. De laatste dagen kreeg ze veel morfine dus ik denk zowel lichamelijk als geestelijk. IK denk vooral dat het voor de familie min of meer een verlossing was. Voor hen was dit dan geestelijk zeg maar

Ik vind het leven geen lijdensweg. Het hangt er ook maar vanaf hoe je het bekijkt, maar ik denk dat er nu een hoop dingen zijn die ik zou kunnen verliezen en dat ik nog steeds (redelijk) gelukkig kan zijn. Als ik maar af en toe naar buiten kan kijken, als ik maar boeken kan lezen, als ik maar af en toe een mooie film kan kijken.

Ik zou niet naar de dood verlangen als een verlossing. Dood zijn kan altijd nog.

oneens.

hoe bot het ook mag klinken, maar mensen die de dood zien als een verlossing, vind ik ietwat zwak. ligt natuurlijk aan de situatie. depressieve mensen zien het leven als een lijdensweg. mensen die zich goed voelen, fysiek en mentaal, zien het gewoon als een leven.
ik zie het leven ook niet altijd fleurig in, maar om mezelf daarom te vermoorden vind ik zwak. ik heb geen idee wat er daarna dan volgt. wie weet leef je maar 1 keer. en om dan al alles weg te gooien.. (n)

Misschien wel een verlossing, maar geen oplossing.

Mijn ex zei altijd: Wie vroeg sterft, leeft langer!

Zij zag veel in de ideen van Plato met betrekking tot het dualisme. Dood gaan betekent dan dat je eindelijk weer gaat leven :)

Dat lijkt dan misschien zo, maar ik denk dat je nooit kan weten wat er in de toekomst van je leven kan gebeuren, en dat dat eigenlijk reden genoeg is om te blijven leven. Het ligt dan wel weer anders als je, wat bloempjuh zegt, chronisch ziek bent en je 100% zeker weet dat het nooit beter kan en zal worden. Dan is er misschien iets voor te zeggen. Maar als er, ook al is het een kleine, een kans bestaat dat je leven leuker en beter kan worden moet je daarvoor je best doen.

Ik geloof niet dat met de dood je leven echt afgelopen is.

zucht...ik typte toch ook :'hoe bot het ook mag klinken'

ja ik weet dat dit misschien ontzettend grof is. maar zo denk ik erover. hier op het forum zul jij ook wel wat meningen hebben warover ik denk van ; 'jeezus grofheid'...? dit is mijn mening, en ik kan en ga niet met alles en iedereen rekening houden.
en ja, ik weet waarover ik praat.

Jij bent ook chronisch zwaar ziek? En al die dingen die bloempjuh opnoemt heb je ook meegemaakt?

...wat wil je nu eigenlijk? dat ik me verontschuldig voor mijn mening? dat ik nu sentimenteel wordt, en mn mening snel verander? ik zei : ligt aan de situatie. dus jij weet niet met welke situatie ik mn oordeel trek. in dat verhaal van jou, zou ik zelfmoord zien als een verlossing ja. dat is te begrijpen. dan is het wel zo zwaar, dat er haast niets anders op zit.

Nja jullie reacties hebben dus niet veel met mijn reactie ze is dement en heeft een hersentumor. Zeker als je depri bent is dit geen oplossing maar als je oud en zwaar ziek bent zeer zeker wel! Misschien ligt het aan je leeftrij(13) dat je er zo over denkt
De meeste mensen hier zullen meer levenservariunmg hebben dan jou

Ik weet niet of het er aan ligt dat ze 'pas' 13 is (bovendien geeft leeftijd lang niet altijd ook meteen iemands levenservaring aan)...het is haar mening en die is anders dan die van anderen. En ze zegt zelf ook dat ze het in een situatie als die van bloempjuh wel begrijpt.

'ze' ?

Een oplossing is in mijn ogen, een actie die je onderneemt, wat een probleem afsluit en waardoor verder kan gaan met waar je mee bezig was.

Je sluit met de dood wel een probleem af, maar verder gaan lukt dan niet meer. (tenminste, niet op de manier die je daarvoor gekend hebt)

..

T'is net als een oud huis. Telkens weer problemen met de dakgoot, met de schoorsteen, met de muren; bedrading. Je kan het allemaal vervangen en restaureren als oplossing voor de problemen.

Maar als op een gegeven moment bijvoorbeeld de fundering rot is en het niet gemaakt kan worden, rest alleen nog de optie het huis te slopen.

Dat is in mijn ogen toch een ander soort 'oplossing' dan restaureren. Eigenlijk geen 'oplossing' maar gewoon een onvermijdelijk iets, wat je alleen versneld en netjes afbouwt (oid)? :S

De dood is altijd een verlossing.

nah.. ik voelde me dus wel aangevallen.
maar als jij het niet slim vind van iemand om gelijk een oordeel te geven over zoiets, zou dit topic vast wel wat minder reacties hebben. dan zou iedereen die er nu niets vanaf weet, even ervaring moeten opzoeken. hoe kun je dan nog een mening geven..eigenlijk..

Ben ik met je eens. Aan de ander kant ben ik het ook met bloempjuh eens...ze breng het misschien een beetje hard, maar ze maakt wel duidelijk wat ze bedoeld, ze laat jou en anderen zien hoe het ook kan zijn, iets waar je zelf misschien niet aan gedacht hebt of iets dat je niet kan weten...en daar kan je alleen maar weer van 'leren', denk ik.

JE valt elkaar aan op een stelling, niet op de persoon zelf..... Discussies die persoonlijk worden zijn poep en vaak waardeloos.

ontopic: Eens met de stelling. Echter is het leven wel eens lijdensweg? Dat denk ik niet, dus heb je niks aan de stelling.

Waarom denk je dat het leven nooit een lijdensweg is?

omdat ik niet geloof dat HET leven meer negatief dan positief is, over je hele leven gezien. Een periode ervan kan best een lijdensweg zijn, maar je hele leven...dat betwijfel ik.

edit: ah misschien moet je de stelling iets anders interpreteren :) "als de rest van je leven een lijdensweg wordt, is de dood een oplossing" ... in dat geval, deels oneens. Te kort door de bocht. Er zijn vaak meerdere oplossingen.

Er staat toch ook niet dat per se je hele leven een lijdensweg moet zijn? Er staat 'als het leven een lijdensweg is', dat kan dan ook een periode zijn, lijkt me. En ik denk dat het ook mogelijk is dat je hele leven meer negatief dan positief is (al zal het soms alleen maar zo zijn omdat iemand het op die manier ervaart en het een buitenstaander het misschien heel anders zal zien).

Bij je edit: wat zijn dan andere oplossingen?

Allereerst zijn er voor bepaalde lichamelijke klachten geen oplossingen, en dat is ook erkend, door euthanasie in sommige gevallen toe te staan.. (toch? :p)

De dood is een vrij simpele oplossing. Ondanks dat het tegen je instinct om te overleven ingaat, heb je het wel zo hop gedaan en jij zit automatisch niet meer met het leed van anderen en van jezelf.

Andere oplossingen zijn je problemen aanpakken, maar, zeker gezien puberzelfmoorden, veel mensen geven te snel op, of maken van normale problemen grote problemen etc.

Hoe je je problemen moet oplossen, kan je natuurlijk niet in het algemeen zeggen, dat moet je per zaak zien.

edit: aan interpretatie van het leven kun je iets doen.

Enkel in echt extreme gevallen (als iemand al bijna dood is, niet alleen als iemand veel pijn heeft, voor zo ver ik weet).

Sommige problemen zijn niet op te lossen en ik bedoelde in die situaties. ;)

Soms, maar lang niet altijd, denk ik...als het altijd had gekunt, dan waren lang niet zoveel mensen zo ongelukkig (om psychische of lichamelijke redenen), denk ik.

Ik denk dat wanneer iemand aan één stuk door lichamelijke pijn heeft en er geen beter vooruitzicht is en het alleen maar erger kan worden, de dood zeker een verlossing is. Daarom ben ik zeker ook vóór euthanasie
Hoewel ik er zelf geen ervaring mee heb, denk ik dat geestelijke pijn even erg kan zijn als lichamelijke pijn. Maar toch denk ik dat er voor de meeste geestelijke pijnen een oplossing bestaat, ookal lijkt die vaak onwaarschijnlijk. Het kan altijd beter met je gaan door veel te praten, leuke dingen te doen, proberen de weinige positieve kanten van je leven uitt e buiten enz.
Daarom denk ik dat de dood bij psychische klachten lang niet altijd de enige verlossing hoeft te zijn, hoewel veel mensen dit waarschijnlijk niet met me eens zullen zijn.
Door jouw dood (in geval van zelfmoord) zullen namelijk andere mensen zeer gekwetst, verdrietig, machteloos zijn en ik vind niet dat je anderen dat aan kan en mag doen.

Citaat:

Soms, maar lang niet altijd, denk ik...als het altijd had gekunt, dan waren lang niet zoveel mensen zo ongelukkig (om psychische of lichamelijke redenen), denk ik.

psychisch:
het is altijd mogelijk, echter is het de vraag of je nog jezelf overhoudt (hersenspoelen onder dwang)

lichaam: zie euthanasie

edit op discussie :p

Als jij niks kunt (bv. doordat je één of andere ziekte hebt) en daardoor het leven verrot vindt, dan denk ik niet dat je dat kan veranderen, want je blijft niks kunnen.

ik had het over psychische problemen ;) lichamelijke problemen zijn idd niet altijd te verhelpen (dat had ik al aangegeven :))

Dat stond er niet bij. ;) Je reageerde op mijn post waar instond 'om psychische of lichamelijke redenen' met 'het is altijd mogelijk' en dat is het dus niet. :p

nou vooruit :p , zie edit