[verhaal] Droom
 

ik heb dit al een keer geplaatst, maar toen kreeg ik geen reactie. nu - een maand later - wilde ik het graag nog eens proberen, omdat ik graag reacties wil. misschien stuur ik het ergens heen. reacties dus, ajb.


Ik wilde gewoon dat er sneeuw was. Dikke vlokken sterke sneeuw. Sneeuw die dagen bleef liggen, witte sneeuw. Sneeuw om in te dansen, te springen, sneeuw om in te liggen en rustig door heen te wandelen met de hond. Sneeuw die nooit bruine smurrie werd, die zichzelf ververste. Sneeuw die alle vuil op straat zou bedekken, en de bomen mooier zou doen uitkomen.
En dat er dan een klein, tienjarig meisje kwam. Eentje met noch bruine noch blonde haren, eentje met verstand. En dat het meisje haar kleren uit zou trekken, tot ze in haar ondergoed op straat zou staan. En dat ze zich zou bedekken met sneeuw, en zou huilen. Dat ze zich vast zou klampen aan een beeld, of een monument. Dat ze zich net zo gelukkig zou voelen als de dikke vlokken die rustig naar beneden dwarrelden. Zodat er iemand was, iemand, die mijn gevoel zou kunnen delen en uitbeelden.
Zodat iedereen bewondering zou hebben voor het meisje, maar niemand zou weten dat het eigenlijk mijn gevoel was.
Maar het weer luistert niet naar mijn emoties. Het regent. Met buien, soms miezerig, soms hard tikkend op het zolderraam. Tenminste, dat denk ik. Ik hoor het niet tikken op het zolderraam, nog op mijn eigen raam, want ik ben niet binnen. Ik wenste dat ik binnen was, maar ik weet dat ik de eerste tijd nog niet binnen zal zijn - je kunt nu eenmaal niet alles krijgen wat je wil hebben.

Soms moet je buiten blijven, of het nu regent of waait, of allebei, soms moet je nu eenmaal buiten wachten. Genieten van gevoelens die je niet hebt, maar je kan doen alsof je ze hebt. Je kan jezelf voorstellen dat je buiten bent, in de regen staat en wenst dat het sneeuwde. En dan kun je je best voorstellen dat je zou willen dat een halfnaakt meisje in de sneeuw zou huilen en dansen en beelden vast zou grijpen. Sommige mensen vinden dat opwindend. Ik niet, ik vind het mooi. Denk ik. Want ik heb het nooit gezien. Net als dat ik nog nooit buiten heb gestaan in de regen, dromend dat ik me gelukkig voelde. Soms voel ik me wel zo. Nu niet. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het niet zou willen.
Dat kun je je allemaal voorstellen. Als je bent zoals ik. Maar dat ben je niet. Dat is niemand, geloof ik. Ik hoop het niet. Dan zou er nog zo iemand zijn, dromend dat ze droomde dat er sneeuw was, en dat een schaars gekleed tienjarig meisje zich zou inpakken met bevroren water.
Terwijl die iemand gewoon binnen zou zitten, achter haar bureau, terwijl ze de regen hoorde tikken op haar zolderraam.

en het sprak me wederom ernstig aan. nice. very nice.

tja beetje zwakjes toch...

Jij wilt reacties en aangezien je aan opbouwende kritiek waarschijnlijk meer hebt dan aan pure lof, heb ik maar even mijn gevoelens over het stuk, na één keer lezen (dat zeg ik er wel bij), had.

Het is een mooi stuk, maar ik vind het niet echt een verhaal. Meer prozaïsch beelden met woorden. Ik zou je schrijfstijl bijna visueel willen noemen, omdat het meer draait om beelden en emoties die daarbij horen, dan de personen en de gebeurtenissen uit het verhaal. Daarbij ontbreekt een duidelijk structuur, dingen die belangrijk zijn om een verhaal mooi te krijgen en een doel te geven. Je verhaal komt mij daarom slechts over als een deel van een groter geheel. Na één keer lezen heb ik geen duidelijke motivatie ofzo kunnen ontdekken (waarom denk de hoofdpersoon dit soort dingen, waar zit ze mee, waarom piekert ze zo?) en ook geen echte thematiek. En dat brengt mij toch op de tip om dit nou eens uit te gaan bouwen. Ga eens fantaseren met personen, geef ze eens eigenschappen, kijk eens of je dingen "natuurlijk" kunt laten voelen (wat "natuurlijk" is moet je echt aanvoelen, dat is voor iedereen persoonlijk), een reden kan geven, en een rond geheel kan maken. Het wordt dan allemaal denk ik een stuk langer (paar kantjes), maar dan heeft het denk ik wel de potentie om een verpletterende indruk achter te laten. Herhaal dit droombeeld bijvoorbeeld enkele keren en verwijs er aan het eind nog een keer heen, maar pas het beeld elke keer net ietsje anders aan. Herhaling is altijd iets wat goed van pas komt om ergens de nadruk aan te geven en dat geldt voor iederen kunstvorm (bij een lied is het refrein het belangrijkste -> wordt herhaald). Ik ben benieuwd of je een beetje snapt wat ik bedoel. Als je vragen/commentaar/ideeën/problemen of wat dan ook hebt, je weet me te vinden en ik hoor het graag :).
En ik blijf fan van je hoor ;).

Overigens zit er een klein spelfoutje in, Ik hoor het niet tikken op het zolderraam, nog op mijn eigen raam, want ik ben niet binnen.
Dit nog moet volgens mij noch zijn.

paul, jij bent hier nog altijd de king van spelfouten, het is wel noch. in de zin van, niet....en ook niet.

ja, wel een aardig verhaaltje, maar geen wow!

tjsa, de voornaamste kritiek is al geweest...