Panisch voor mannen
 

Sinds een poosje kan ik héél slecht tegen intimiteit. Als mensen heel dicht bij me komen staan of als een leraar naast me gaat zitten. Het wordt echt steeds erger en daar baal ik van.
Ik probeer altijd mensen op afstand te houden nu, omdat ik gewoon bang voor ze ben. Maar eigenlijk is dit niet normaal, want wie is er nou bang voor z'n leraar? :(
Het is het ergste bij mannen, maar bij vrouwen heb ik het ook wel een beetje.
Wat kan ik hier aan doen? Zeker als ik ooit weer een keer een vriendje krijg. Hoe moet ik hem dat uitleggen?

groetjes, een wanhopig meisje... :(

Geen idee wat je er tegen kunt doen.
Ik heb dit ook wel gehad, maar in een heel lichte vorm zeg maar, dus daar was ik na een half jaar wel overheen.
Ik kon het makkelijker negeren zeg maar, alles maar gewoon laten gaan....
Tsja, weet niet...

Pff, heavy. Misschien ben ik een zeur en zoek ik overal iets achter, maar is er ooit iets gebeurt? In de zin van, een aanranding ofzoiets? Het zou mij een logische oplossing kunnen lijken.

oplossing?

Verklaring bedoel je ;)

Tjah, in de buurt komen hoeft niet altijd betekenis te hebben...

Dat is het nou juist. Ik verklaar mezelf voor gek, omdat ik overal iets achter zoek, maar ik kan er gewoon niks aan doen. :(

Ik heb het eigenlijk al heel lang, soms kan ik het van me af zetten maar dan ben ik mezelf gewoon niet (bijv. als ik alcohol drink oid of een masker opzet).

Tjah, het komt wel goed je moet gewoon niet confrontaties ontvluchten. Ik denk dat het net zoals met blozen vanzelf minder wordt. Als het niet minder wordt moet je misschien professionele hulp zoeken.

Je moet gewoon niet bewust bezig zijn om het probleem te vermijden want dan blijft het een probleem en zal het alleen maar erger worden. Je moet nu niet expres intimiteit gaan zoeken, maar je moet niet uit de weg gaan en nuchter er tegen over proberen te staan ipv meteen denken dat het een andere bedoeling heeft.

Ik doe m'n best nuchter te blijven. Ik snap zelf ook wel dat het raar is dat je bang bent voor je buurman enzo.

Maar hoe doe ik dat met vriendjes? Langzaam mezelf laten wennen? Want het liefste zou ik inderdaad alles uit de weg gaan, maar dan kom ik nooit verder. Is het slim om mezelf te dwingen of bereik ik daarmee alleen het tegenover gestelde?

Tjah, ik zou eerst nadenken over hoe het tot stand is gekomen. Als het geen psychologische grondslag heeft dan lijkt het mij geen kwaad kunnen om jezelf te dwingen. Ik bedoel je merkt het echt wel als ze echt oneerbare dingen doen zeg maar ;)

Maar misschien kan je beter wachten op wat anderen hierover te zeggen hebben, want ik vind het niet echt gemakkelijk.

Wat bedoel je daarmee?

het geeft geen haast...

Komt het niet heel bot over als ik dit aan jongens vertel? :o (n)

Heb je enig idee waar die angst vandaan komt? (als je dit al verteld hebt, laat dan maar, heb ik dan over hoofd gezien)

Dat heeft vaak een diepere grond waar je je misschien helemaal nog niet bewust van bent. Voordat je uberhaupt aan vriendjes gaat denken zou ik dat eerst proberen uit te vogelen. Kijk, dat je van nature een afkeer hebt tegen intimiteit met onbekenden is logisch, heeft iedereen, maar dit geval gaat idd wat ver.

verplaats jezelf is in de positie van je toekomstige vriendje:

wat zou je doen als jouw vriendje je vertelde dat hij moeite heeft met intimiteit. Dat hij het daarom langzaam op wil bouwen en dat hij aan jou vraagt daar rekening mee te houden.
Zou je dat bot vinden? Of dom, of wat dan ook?

Ik mag hopen van niet, ik zou het in ieder geval alleen maar op prijs stellen dat diegene eerlijk tegen mij is, want het gaat niet goed als je hem dit soort dingen niet durft te vertellen. Vertrouwen en eerlijk durven zijn is toch erg belangrijk.
En als dat vriendje om jou geeft zal hij het vast wel accepteren.

Inderdaad, klinkt een beetje als een soort lichte fobie voor intimiteit. Zo'n 'fobie' ontwikkel je door je angst op iets te fixeren, in jouw geval dus intimiteit. Maar dat hoeft niet de aanleiding ervan te zijn. De oorzaak van je angst kan dus ook heel ergens anders liggen, maar ik denk dat je daar pas achter komt door er met iemand over te praten :)

Ben je bang voor intimiteit of bang voor 'vreemden'? Als een leraar of wie dan ook dicht bij mij komt staan of naast me gaat zitten, krijg ik het ook wel benauwd... Maar heb jij dat ook bij een vriendin? Of iemand anders die je wel goed kent?

Ja, ik weet waar de angst vandaan komt.

Verschillend. Het heeft veel tijd nodig tot iemand wel dichterbij me mag komen. Meiden natuurlijk eerder dan jongens. Ik denk eerder dat het antwoord "ook" is.
Ik hou niet van vreemden maar ben ook bang voor intimiteit.

Dat ik bang ben voor leraren komt denk ik doordat ik één leraar ken die niet zo lief is geweest en ik nu dus bang ben voor mensen in dezelfde positie. Een andere leraar komt ook vaak iets te dichtbij. Ik weet dat ik er niks achter hoef te zoeken, maar klasgenoten zeuren vaak over die leraar die zo vaak bij ons zit en dan niet normaal maar net iets dichtbij of over mij (en andere klasgenoten) heen hangend. Sindsdien hou ik hem en anderen zoveel mogelijk op afstand en kan ik me ook niet concentreren als ze in de buurt zijn. :s

Eigenlijk ken ik geen jongen waarbij ik me echt op m'n gemak voel, waar ik vrijwillig tegen aan zou willen zitten...

Als je je er niet goed bij voelt, moet je het zeker niet doen. Laat het gewoon zo (en als het erger wordt moet je er wat aan doen), want het kan ook zijn dat je er gewoon niet klaar voor bent, misschien komt het nog.

I agree stefje!

Trouwens Treintje een tip:

Duidelijk zijn tegen die leraar misschien zeggen dat het niet iets persoonlijks is maar jij het niet prettig vind als hij te dichtbij komt en dat veel anderen dit ook niet leuk vinden en of hij daar aub mee wil kappen zoiets lol

*niet schuldig voelen erover hoor als je beslist om dit te doen als hij er niks extra's mee bedoelt met dat dichterbij moven dan denkt hij wel ai dit wist ik niet ofzow en let er dan op in de toekomst*

Als hij dit niet respecteert en te dichtbij komt bij je tja dan zou ik met een aantal anderen die dit ook niet erg koel vinden naar de directeur/directrice stappen ermee en de situatie uitleggen.

Maar in ieder geval veel goodluck toegewenst!! Ennuh trouwens als je verliefd word op een jongen en het is wederzijds dan denk ik niet dat het zo moeilijks is om in z'n armen te kruipen enzow maar als dat gebeurt laat je ook vooral niet rushen he! Ieder op zijn/haar eigenste tempo je bent nog maar 16 hoeft allemaal heus niet zo snel als je dat niet wilt en er nog niet klaar voor bent etc^_^

::Yoor is zo moe dat ze in slaap valt op haar keyboard::

Goodnighty!

*pfft ik zit thuis en het is zaterdag!!!!!*

Ben echt oud aan het worden ofzow :D Zzzzzz

Dat is het dus wel :(
Daarom ben ik nu al twee keer een relatie misgelopen.

En over die leraar: Ik ga het zeker niet alleen zeggen. Misschien dat ik samen met twee klasgenootjes het wel 'durf', maar ik vind het toch vrij genant.

Niet om het te forceren, maar probeer eens met een goede vriend / dan je huidige vriend.. gewoon hand in hand naast elkaar op de bank te zitten, niet tegen elkaar aan, maar jij rechts , hij links.

Hou je dat vol?

Je hoeft het ook niet hardop tegen hem te zeggen, maar als het gebeurd, het hem dan vragen, maar wel duidelijk maken dat het niet zijn schuld is. Of na afloop van de les even langs z'n bureau, en het voorzichtig brengen...

Dan zou ik daar iets mee gaan doen. Desnoods met (professionele) hulp. Het is beter voor jezelf en voor een evt. toekomstige partner dat je ermee gaat werken. Die angst zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen, maar je kan er wel mee leren om te gaan.

zou je het misschien wel tegen je mentor durven te vertellen, zodat hij/zij aan die docent vraagt wat meer afstand te houden?
en eventueel idd met meerdere naar hem/haar toestappen.

Nee hoor, totaal niet.

Zorg dat die docent het te weten komt, ga na de les naar hem toe met wat vriendinnen, stuur hem een mailtje, praat erover met je mentor maar doe wat.

Verder denk ik dat je met jongens gewoon langzaam aan ze moet wennen. Misschien steeds een stapje verder?

m'n mentor is ook een man :(

Dan kan je best naar een lerares gaan die jij aardig vindt om het te vertellen. Heb ik ook ooit eens gedaan, heeft echt geholpen.

Nee, daar heb ik niet echt zin in. Ik denk dat ik het gewoon bespreek met klasgenoten, aangezien ik niet de enige ben die er last van heeft bij die leraar.

toch bedankt.

Ik heb het ook een tijdje gehad. Ik haatte het ook als er iemand gewoon een arm om me heen sloeg of een knuffel gaf, of alleen maar naast me zat! Soms reageerde ik overtrokken door heel vijandig tegen die persoon te doen, terwijl hij misschien alleen maar met me wilde praten! Ik ben er vanzelf overheen gegroeid... Veel sterkte!