Zen-Boeddhistische Koan
 

Een Koan is een korte zin of spreuk, die, vaak paradoxaal, niet rationeel kan worden opgelost maar waarop een antwoord moet worden gevonden gebruik makende van de innerlijke wijsheid. Komende uit het Zen-Boeddhisme klinken de Koan vaak absurd maar in werkelijkheid zijn ze noch absurd noch niet-absurd. Lach erom maar niet omdat je erom moet lachen. :)

Ik zal er hier twee plaatsen ter overdenking:
1. Wat is het geluid van een éénklappende hand?
Leerling strekt zijn arm uit en wijst met één vinger naar de maan en lacht.

2. Wie wil het weten?

Er zijn natuurlijk vele antwoorden mogelijk.

Tip:
1. Antwoord "de stilte" is 'fout';
2. Antwoord "ik" is 'fout';
[In feite is geen antwoord fout maar tonen de hierbovengenoemde 'foute' antwoorden enkel aan dat de persoon in kwestie het nog niet helemaal begrijpt]

Voor de volledigheid, hier nog het tweede deel van de eerste vraag:

Meester: Wat is het geluid van een éénklappende hand?
Leerling strekt zijn arm uit en wijst met één vinger naar de maan en lacht.

Wooptidoo! :) (y)

Hmm ben jij blij met dit antwoord? Zo te zien wel.. ;)

Deze vraag is een ontkenning van ALLES IS EEN ...
We hoeven niets meer te weten..we weten het allang maar we zijn het tijdelijk vergeten.

Nee, niet helemaal, ik was blij met de aanvulling van Alluman. Ik geloof dat dit antwoord van de leerling vaak genoemd wordt na deze vraag. Ik persoonlijk zou het wel ironisch vinden de meester met één hand zacht in het gezicht te slaan en te lachen. :D

Een antwoord zou kunnen zijn.

''Al zijn wij.''

Nee,nog beter is: ''wij zijn al''

Bepaald geen direct antwoord op de vraag, wat trouwens vóór je antwoord pleit. :D

Ik weet zelf nog niet echt een antwoord trouwens...ik zal er ook eens over nadenken.

We hoeven het niet te weten,want we zijn het toch al?

Het doet me denken aan dat oude kindergrapje: "Hoelang is een Chinees"
Als je dan antwoordt "meestal kleiner dan 1.60" is het fout, want het antwoord is "Hoelang"...dat is gewoon zijn naam...

Het vreemde is dus dat er niemand is die iets wil weten, en niets wat iemand wil weten, en niets wat hij meer of minder kan weten dan hij nu al weet...

*pakt spiegel, wijst in spiegel en zegt "die wasbeer daar!"*

:confused: :D

Misschien moet ik er mammoet van maken. Die zijn er immers niet meer. Maar ik vind wasbeer zo'n leuk woord. :D :o

*pakt spiegel,wijst in de spiegel en zegt:........................*

:D

Ok ik heb er zelf nog twee bedacht:

Geloof je het zelf?

en

Alles komt
over je
heen

;)

2. Wie wil het weten?

iedereen gelooft

edit ik weet neit of dit de bedoeling is ik snap het eigenlij ook niet helemaal

Ok, ik heb er nog eentje bedacht:

Gisteren sloeg hij nog
de spiegel stuk
vandaag is hij
verlicht

fuzzy buzzy was a bear
but fuzzy buzzy had no hear
so fuzzy buzzy wasn't fuzzy, was he?

Hear? :P :P

(y)

sorry maar ik snap het niet echt :S
wat is het geluid van een klappende hand?
antwoord: dat ligt eraan waar hij tegen aan klapt

wie wil het weten?
hoe kun je een zin maken met het als het woordje "het" nergens naar verwijst?

maargoed ik zal wel te logisch denken ofzo

majah niemand die het kan uitleggen ofzo....

Dat is ook niet de bedoeling. Maar zoals je zelf al zei, je denkt te logisch!

ik heb er nog eens over nagedacht maar neej.. ik kan er geen zinnig antwoord of niet zinnig op geven....

zoals in je voorbeeld... wat is het geluid van een klappende hand?
-Leerling strekt zijn arm uit en wijst met één vinger naar de maan en lacht

wat is het verband tussen de maan en een klappende hand?
of hoeft het geen antwoord te zijn op de vraag? is het de bedoeling dat je dat zegt wat er et eerst in je op komt...

Hier zit je al op de goede weg.

Waar het in weze om gaat, is oorzaak-en-gevolg denken. Alles in verbinding met elkaar en daarom heeft iedere oorzaak gevolgen voor al het andere.
Zie het zo: als je alleen naar geluid als gevolg van het klappen zoekt, dan doe je de het verschijnsel geen eer. Klappen heeft meer en andere gevolgen dan geluid alleen - probeer die zelf te bedenken. Als je alleen naar het geluid zoekt, dan sluit je jezelf af voor de andere dingen. Door deze schijnbare onmogelijkheid te vragen (één hand die klapt) dwingt het je om verder te denken dan het kijken naar één ding.
De leerling weet dat, daarom zwijgt hij bewust en wijst naar iets anders dat vergelijkbaar is in deze situatie: de maan. De maan geeft licht, maar alleen doordat de zon dat licht verschaft. Als je het maanlicht als op zichzelf staand beschouwd, dan doe je het verschijnsel geen recht - je vergeet dat het licht niet alleen van de maan komt.

De gedachte dat alles met elkaar verbonden is - iedere oorzaak een gevolg is voor al het andere - is een typisch buddhistische gedachte. Maar het vindt ook aanhang in andere filosofische en religieuze denksferen.