Een dipje..
 

Hallo,

Ik ben ondertussen al meer dan 3 jaar samen met men vriend en de laatste tijd is de vonk.. van mijn kant weliswaar, een beetje weg. Ik zit in een dipje in onze relatie en ik weet me er geen raad mee. Ik heb de laatste niet veel zin meer voor kussen en sex.. wat ik heel spijtig vind maar ik kan me er niet tegen verzetten. Hij betekent enorm veel voor mij en ik weet maar al te goed wat ik aan hem heb. Wil hem niet zomaar aan de kant schuiven, maar zoals het nu gaat kan het ook niet meer. Als ik dit tegen hem vertel neemt hij het niet al te serieus op.

We hebben niet echt veel ruzie maar enorm veel meningsverschillen. We delen samen een studio sinds vorig jaar september. Zitten we te vaak op elkaars neus of wat? Dit weekend zijn we een keertje apart naar huis gegaan. Hij heeft mij superhard gemist, maar bij mij ging het vrijwel heel goed. Het deed eens deugd nog wat tijd voor mezelf te hebben en een keertje te bezinnen. Ik weet met mezelf geen raad meer :(

Praat met ehm, zeg dat je effe je eigen leven weer wilt leiden ...
Hij zal dr vast begrip voor hebbe denk ik. Als je het ehm maar duidelijk uitlegd en geen vage verhaaltjes.
Als je echt door wilt komt het gevoel vast wel weer terug!

Het probleem is.. hij is zo super gehecht aan mij.. zoals afgelopen weekend ook, dan ligt hij met tranen in zijn bed omdat hij me zo hard mis. Ik heb hem al een keertje voorgesteld van na dit academiejaar weer ff apart te leven en mekaar gewoon 's avonds vaak zien.. maar daar wil hij gewoon niet van weten.. LOVE IS COMPLICATED!

Tja, als hij niets anders wilt ondernemen ... gaat goed dan :S
Bdoel hij moet begrijpen dat jij even msshn adem wilt halen ... Enne zo erg is het niet hoor om elkaar 2 3x / week te zien (met et weekend) dat heb ik nu ook zown beetje en et gaat naar mijn mening gwn perfect.. Stel et voor?

Kijk, ik zat op een kamer vorig academiejaar en toen kwam hij enkel op de woensdagavond en we deden alles samen in het weekend. Maar zijn vader kwam vaak dwarsliggen met het gevolg dat we beslist hadden van samen te gaan hokken. Toen een hele leuke en mooie beslissing, maar de ervaring leert me dat ik met mijn 19 lentes nog niet echt voorbestemd ben om 'huisje' te gaan spelen.

Ik begin nu ook pas van het studentenleven te proeven en het bevalt me wel. Hij werkt, dus 's avonds leven we een beetje in een andere wereld. Het is altijd al goed gegaan maar de laatste tijd loopt het een beetje stroef.. en ik heb zo de indruk dat hij dat niet echt door heeft.. echt wel rot :(

Praten he ...

hmm. ik zal maar niets gaan zeggen, want daar wordt je ook niet vrolijk van.

Een knufje dan maar *knuft*

Als hij zo afhankelijk van je is lijkt me dat je daar aan moet werken, want als hij nog geen 2 dagen zonder je kan moet dat heel benauwend zijn! Ik zou toch vaker van dat soort experimentjes doen: een paar dagen van elkaar vandaan leven en dan weer bij elkaar. En ook vaker dingen gaan doen met anderen, en dan dus niet met elkaar.
Als hij wil dat jij bij hem blijft zal hij mee moeten werken en dan die paar daagjes alleen maar op de koop toe nemen. Dat is beter dan dat het helemaal uit gaat tussen jullie.

Zeg toch maar hoor Loontjuh.. vrolijk ben ik toch niet..

Ben ik dus volledig mee eens.. ik zei nog tegen men moeder dit weekend: "ik moet zijn handje toch niet constant blijven vasthouden"..

Ik heb iets gehad wat r een btje op lijkt, maar dan duurde die relatie maar 2 maanden. Ik was echt altijd met me vriendin. Wel leuk in t begin, maar later werd ik er helemaal gek van, maar zij bleef me maar bellen enz. Ik kon er op een gegevan moment niet meer tegen en toen ben ik naar haar toe gegaan en heb t uitgemaakt. Daarna voelde ik me echt veel beter. Zij heeft wel dagen liggen janken, maar dat moet je dr maar voor over hebben, anders komt het nooit goed met je. Dus als ik jou was, zou ik er maar een punt achter zetten. Bij jou ligt het natuurlijk veel moelijker dan bij mij, maar ik zou het toch doen.

probeer die jongen anders duidelijk te maken dat als hij nog bij je wil blijven hij je wat meer los moet laten...

Klinkt voor mij erg bekend. Ik had dit met mijn exvriend ook. Hij nam het ook niet serieus op, dacht dat ik toch niet bij hem weg zou gaan. Maar dat deed ik wel en dat was schrikken. Maar het was voor mezelf het beste. Denk eens een keer aan jezelf, wees egoistisch. Ik wil niet dat je vrijgezel wordt, integendeel, maar denk eens goed na en weeg de voordelen af tegen de nadelen. Als jij hem niet mist als je een weekend thuis bent, het juist wel lekker vindt om ff zonder hem te zijn, dan zit er iets niet goed.

Denk er goed over na en kies alsjeblieft voor jezelf! Als jij 'ongelukkig' bent dan heeft het geen zin meer, hoe cru dat ook klinkt!

Mja.. het is een hele moeilijke situatie.. 3 jaar wil je ook niet zomaar weggooien.. We hebben samen hele leuke dingen beleefd, nog trouwens. Na 3 jaar kan je nooit verwachten dat het gaat zoals in de eerste maanden, maar toch moet er de vonk zijn om volledig van je relatie te kunnen genieten.

Ik wil er aan werken, ik wil hem niet zomaar aan de kant schuiven, daarvoor betekent hij teveel voor mij. 't Is niet dat ik van em af wil, maar wil gewoon een beetje meer ademruimte en niet het gevoel hebben dat we vastgetimmerd zitten aan elkaar.

Keej, dan toch een korte reactie.
Dit is denk ik een van de redenen dat t ook hier is uit gegaan. Hij heeft t nooit zo gezegd, maar ik ken mezelf een beetje en vind t wel moeilijk om toe te geven maar toch.

Hij heeft denk ik gewoon meer ruimte nodig en meer vrijheid. Nu is het dus uit. We zijn 14 maanden samen geweest. En ja, we hebben het er beiden erg moeilijk mee, maar we zijn nog steeds gewoon goede vrienden..
Naja, je schiet er vast niets mee op, maarja.

*knuft*

Ik krijg men vrijheid van hem, dat is men probleem niet. Als ik zeg, ik ga met die vriend(in) naar dat café, daar heeft hij niks op tegen. Maar hij zegt 100x op een dag dat ie van me houdt (heeft op lange termijn nix speciaals meer, lijkt meer alsof je tegen iemand "goededag" zegt). We waren dan afgelopen weekend apart.. belt hij me 5x op een dag.. en dit was ook niet de bedoeling.

Op de duur voel ik me gewoon een beetje veel gevangen..

En soms vraag ik me dan af.. ligt het niet gewoon aan mij? Erger ik me niet te veel.. ik weet het allemaal niet meer hoor :(

Nee dat snap ik, maar ik ken t wel..
heb je het er met hem over gehad?

Ja ik heb het er al over gehad met hem.. maar hij houdt niet zo van serieuze gesprekken.. en ik heb die wel nodig.

Ik zei op een avond tegen hem dat men vlammetje weg was.. en hij denkt dan dat dit opgelost geraakt met een kusje en een knuffel en zo simpel zit het nou eenmaal niet in elkaar.

Als ik zeg dat ik wat meer tijd voor mezelf wil, dan denkt hij al dat ik hem ga verlaten en zo.. en hij wil hier ook niet echt voor openstaan

Wat een lastige situatie zeg.
Kan je niet gewoon van je afschrijven? En hem die 'brief' geven?
Zodat hij gewoon de tijd heeft... dat je er duidelijk in bent, over wat je wilt en ook wat je niet wilt enzo, bv het verbreken van de relatie etc

Ben ook gewoon zo bang.. dat moest het gedaan raken, ik in een diepe put ga vallen.. :( Hij betekent nog wel steeds heel veel voor mij, ik zou het gewoon allemaal een beetje anders willen.

En we kunnen ook niet onmiddelijk uit mekaar want we huren een studio samen en dat contract loopt nog tot einde augustus :/

Maar dan moet ik wel beslissen of ik verder met hem blijf samenwonen of ik alleen op een kamer ga.. MOEILIJK!

Aan een brief heb ik ook al gedacht.. maar hij gaat het allemaal zo verkeerd opnemen. Waarom is de liefde toch zo ingewikkeld..?!

Als ik het zo hoor zou ik even de tijd voor mezelf nemen als ik jou was. Even alles op een rij zetten. Wat wil je nou eigenlijk? Wat verwacht je van een relatie? Wat verwacht je van hem? Wat verwacht je van jullie relatie? Waar ben je blij mee? Waar niet mee? Wat zou je anders willen zien? Is dat reeel? Etc...

Wat ik verwacht van een relatie is heel simpel. Er voor elkaar zijn, leuke dingen samen beleven, maar toch elkaar wat space geven.. Hij zou ook verwachten dat ik hem elke minuut van de dag kus en ik ben hier niet zo voor te vinden.. en als ik dan weiger dan denkt hij dat ik hem niet meer graag zie.

Het zou een stuk makkelijker zijn als hij een beetje meer een "prater" was.. Ik kan mijn gevoelens heel makkelijk verwoorden, maar hij heeft hier heel veel last mee.. bij hem is het zo meer van 'ik ben blij, ik ben droevig, enz...'

een dipje? dumpen dan die hap! je bent veels te jong om te gaan twijfelen, zonde!

Wat een respect voor een relatie van 3 jaar zeg, als je zo'n doorzetter bent dan maak de leeftijd geen reet uit dan ben je liefde gewoon nog niet waard...Ik bedoel als je ergens voor gaat moet je niet achteraf lopen zeiken dat het zonde was van de tijd omdat je twijfelde...
Dus nee dit advies deel ik niet :o

ja hoor! want wat maakt een drie-jarige relatie nou uit? als het een beetje moeilijk wordt, is er toch nog een hele zee vol andere vissen?! :nono: wordt volwassen man!

@TS: moeilijke situatie, en zeker als het voor hem niet bespreekbaar is. Ik denk toch dat je met hem moet gaan praten, en als hij niet wil dat je meteen weer alleen gaat hokken, misschien zou je dan een avond of twee zonder hem kunnen doorbrengen? met je mede-studenten lekker in de kroeg ofzo? zo heb je toch wel meer vrijheid denk ik..hoop ik..

succes ermee, leef met je mee :(

Dumpen zal ik zeker niet doen.. daarvoor is onze relatie te duurzaam en al te mooi geweest.. drie jaar, daar wil ik voor vechten en niet zomaar opgeven.. dat vind ik een beetje wegvluchten van de problemen.

We moeten er gewoon aan werken.

Ik ga idd een keertje op de week met medestudenten op café, me een beetje uitleven. Misschien dat dit helpt, dan profiteer ik toch wat van men nog jonge leventje.

een vriendin van me heeft weleens precies hetzelfde gehad... ik weet niet of het bij jou ook hetzelfde is, maar zij werd er eigenlijk een beetje 'gek' van omdat ze hem te vaak zag... het werd een beetje te 'benauwd'!
ze heeft toen 2 weken totaal geen contact meer met hem gehad om te kijken of ze hem zou missen...
misschien is het een optie!

in ieder geval veel sterkte!
en vecht ervoor 3 jaar is niet niks... (y)

En hoe is het dan afgelopen met die vriendin van jou? Heeft ze haar relatie kunnen redden na die twee weken apart?

Ik word er idd ook een beetje gek van..

als hij eens zei wat er in hem om ging, wat hij denkt, wat hij voelt, etc.. Niet?

Yep.. dat vraag ik hem ook, maar hij kan dat niet.. er hebben wel meer jongens last mee denk ik.. alleszins is het heel spijtig.. :(

19 is jong. Ik heb op dit moment de ziekte van Pfeiffer en mijn geest is ook een beetje toe aan rust, dus op dit moment zou ik (zelf ook 19 en studerend) het wel fijn vinden een tijdje samen te wonen. Maar als ik straks weer de oude ben wil ik absoluut ruimte om een avond gewoon te kunnen zappen of te eten wat Ik wil en alleen in bad te liggen en verder niks zeggen, of zoenen, of wat dan ook. Het hoeft natuurlijk niets te zeggen, maar ik denk dat toch wel de meeste van de relaties tussen studerende mensen het beste werken als ze een beetje LAT-ten. Zit je niet op elkaars lip, blijft het spannend en kun je zelf bekijken of de relatie bestendig is. Later kun je altijd nog alles samen doen en dat soort dingen.

Ja, drie jaar is niet nix. Maar ja, mensen veranderen. Klinkt alsof jullie gewoon uit elkaar gegroeid zijn! en die vonk met er idd nog zijn, als je die mist ga je je vriend met tegenzin zien, zoenen etc. En dat werkt niet prettig.

Kan er verder niet veel over zeggen...Ken jullie situatie niet, en jullie karakters ook niet dus ja..

Iig veel succes!

Dit heeft helemaal niets met volwassenheid te maken! Een relatie is leuk, maar niet als het zo serieus wordt. Kom op zeg! Je bent jong en studie en je vrienden zouden veel belangrijker moeten zijn. Twijfelen over relaties kan altijd nog, maar niet tijdens de bloei van je leven :nono:

Ik herken het... met mijn vriend heb ik nu bijna 1,5 jaar. We zien elkaar elke dag, hij zegt minstens 2 keer per dag dat ie van me houdt, we bellen vaak, we doen alles samen. Dit wordt me soms ook te beklemmend want als ik dan even weg wil met een vriendin dan wil hij meegaan. Maar als ik nou moet indenken dat ik hem zou moeten missen of dat ik er een eind aan wil maken omdat het me te beklemmend wordt dan zou ik ook nooit die stap kùnnen zetten. We hebben teveel gedeeld tesamen om dit zomaar op te geven, we zijn beste maatjes, we vertellen elkaar alles, hij begrijpt mij beter dan mijn ma.
Eén ding heeft me veel goed gedaan, onlangs is hij een week naar Spanje gegaan bij familie, ik wilde niet mee. Ik heb de tijd gehad om te bezinnen en alleen te zijn. Ik raad je alleszins aan om de 'ademlucht' die je wil, deze te grijpen door een tijdje afgezonderd te leven, begin met een week, een week gaat snel voorbij. Als hij je echt zo graag ziet als je beweert dan zal hij je zeker die tijd gunnen, het zal hem misschien ook eens goed doen, echt waar! En in een relatie is het vooral belangrijk alles te vertellen wat op je lever ligt, schrijf een brief, zoals iemand al aanraadde, schrijf wat je hier schrijft, hij zal dit zeker niet negatief opvatten!

kan je niet op kamers gaan in hetzelfde huis?
en dan bedoel ik, hij een kamer op de tweede verdieping en jij één op de derde, ofzoiets? ik en mijn vriend delen nu iets van een twee maanden één kamer (omdat we heel graag en vaak bij elkaar willen zijn, en ik me in zijn kamer beter thuisvoel dan op de mijne, drie straten verder...) volgend jaar komt de kamer onder die van m'n vriend vrij, en dat wordt de mijne :)
kunnen jullie misschien ook doen... dan hebben jullie allebei een beetje je zin... jij hebt meer ruimte voor jezelf en hij is toch dicht bij jou, er zit per slot van rekening niet veel afstand tussen jullie in, je bent op een paar seconden bij elkaar... en je kan bijvoorbeeld afspreken dat wanneer er momenten zijn dat je alleen wil zijn, hij dat dan ook respecteert... hij weet dan immers dat je gewoon veilig op je kamertje zit, dat er je niks kan overkomen...

't is maar een idee...


xxx