jezelf bewijzen / trots
 

heyhey,
geen idee of dit al eerder aan de orde is geweest, maar ik ben hard op zoek naar herkenning en/of advies.

here's the deal: ik ben altijd bezig mezelf te bewijzen. laten zien dat het goed gaat met m'n studie (hoge cijfers) en sociaal (veel vrienden, liefst vaak gesmst worden), liefst ook op liefdesgebied (maar dat wil niet, wat waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat ik veel te druk ben met mezelf (bewijzen)), natuurlijk vooral niet depressief of gestoord (komt nog wel s voor in m'n familie) en het liefste maak ik natuurlijk overal en altijd de beste, slimste, intelligentste en meevoelendste opmerkingen en voel me zowat op mn hart getrapt als iemand anders dat doet. het is een patroon dat ik erg herken, vooral van mijn oudere zus, die dat - naar mijn idee - veel sterker heeft en daar bijna aan onderdoor is gegaan.

ik wil het helemaal niet, vind mezelf leuk genoeg zoals ik ben en zou graag veel beter naar anderen luisteren, ze veel meer credits geven etc. maar ik ben bereid om mezelf helemaal de grond in te werken, niet te slapen, veel te veel dingen te doen etc. als mensen me maar aardig vinden, als ze maar denken dat ik leuk lief, gezond enzovoort ben. dan is het voor mij al niet eens meer belangrijk of ik dat ook echt ben. ik ben zegmaar bereid om mezelf op te offeren voor m'n image - puur buitenkant dus.

zelfs tegen mensen die me beter kennen durf ik niet te zeggen dat het niet goed met me gaat, behalve misschien tegen m'n moeder en 1 beste vriendin.

komt bij dat ik ook nog es hopeloos verliefd ben daardoor nog extremere acties ga uithalen en me nog krampachtiger leuk ga opstellen dan ik al deed. kost heel veel energie en levert niets op.

het vervelende is dat deze houding heel lang heel goed 'gewerkt' heeft: mensen vinden dat ik positief, betrouwbaar en zelfverzekerd overkom enz. misschien ben ik dat ook wel, dat weet ik niet; zelfverzekerd ben ik in elk geval niet. maar het schokkendste vind ik zelf dat er inmiddels een paar mensen zijn - die ik nog niet zo lang ken - die iets ouder zijn dan ik en er genadeloos (misschien zonder het zelf te weten en best subtiel maar toch) doorheen prikken. ik MOET er nu dus wel van af, de vraag is alleen: HOE? ik weet niet beter, namelijk.

ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten is weggeslagen.

herkent iemand dit? ideeen over hoe hiermee om te gaan? ik weet het allemaal even niet meer.

liefs,
nescio

Ja, ik heb dat ook wel... (te?) hoge verwachtingen aan mezelf stellen.

Ook in de liefde. Mja, meer weet ik niet echt te zeggen, zit zelf ook in de problemen...

misschien helpt het als je je ergensanders op gaat richten dan hoe anderen over je denken.. wees jezelf.. wil niet beter dan je bent en richt je ergens anders op dan op hoe je hebt.. ga ook niet vechten voor een vriend.. want dat heeft vaak toch geen zin...

je zal hier wel vrij weinig aan hebben.. maja.. ik kan niet zo goed uitleggen wat ik bedoel eigenlijk :(.. maja, ik denk dat je je niet zo druk moet maken om hoe je bent..

Het is op zich niet erg dat je goed wilt doen voor anderen, het is gewoon niet meer zo positief als dit enkel is om op een goed blaadje te staan (i.p.v. 'echte' zorg.)

Probeer stukje bij beetje meer van je echte ik te tonen en je niet te afhankelijk op te stellen van andermans goedkeuring en bevestiging. Zoek die bevestiging in subtielere tekens en vooral in jezelf.

Je beseft reeds dat dit niet zo goed gaat, probeer het dan ook te veranderen op een voorzichtige manier.

Toch denk ik niet dat je al zo lang helemaal een rol kunt spelen, er zullen gewoon bepaalde deeltjes van je niet zo gemeend zijn en die kleine deeltjes moet je nu gewoon aanpakken.

Ga ervoor! ;)

thanx. jullie hebben natuurlijk gelijk. en misschien is het ook wel zo dat het niet altijd zo is: soms ben ik ook best wel mezelf. misschien dat ik vooral in een 'rol' kruip en veel bevestiging zoek als ik al onzeker ben, om wat voor reden dan ook. anyway, ik ga er natuurlijk wat aan proberen te doen. dank voor jullie lieve reacties,
xxx